Memoires

Ok, ik fiets in Spanje. Vooralsnog levert dat weinig blog verhalen op. Fietsen, eten en slapen. En zoeken naar campings want die zijn dun gezaaid in de binnenlanden van Spanje. Laat ik dan maar eens mijn memoires over Worldline opschrijven. Ik ga het pand binnenkort toch verlaten. Voor de goede orde, het is fictief. Namen kloppen niet en diverse ervaringen zijn door elkaar verhaspeld.

Wie is dat icoontje daar rechtsboven? Staat die op mute? Niet eens foto of een plaatje, maar de letters MU. Wie is die gast, of is het een vrouw? Werner ratelt door in de huddle, tegenspreken is geen optie, hij is hier de goeroe. Gewoon wachten op je beurt dat je kunt vertellen dat alles goed is met je taak en of iemand straks kan helpen dat spul gedployed te krijgen in sandbox. Die hele puppet santekraam om software te installeren, ik snap er nog steeds geen hout van. Ik zit dus in een huddle, da's hip management gelul voor een vergadering. Ook wel stand-up genoemd, ook als iedereen gewoon onderuit gezakt in zijn bureaustoel zit. Soms ook scrum genoemd, het woord meeting is al lang uit. Het duurt gewoonlijk een kwartiertje en het is dagelijks. Tenzij onze product owner aanschuift, een dame van begin dertig met een mooie glimlach. Ze zet meestal ook haar camera aan en dan hebben we plots wel praatjes. Meestal heeft ze zelf ook nieuws te vertellen. Verder zie ik mijn teamgenoten nooit. Ze werken thuis, komen niet naar kantoor of ze wonen in Polen, Griekenland of India. India is het ergst. Ze kunnen niks, zeggen overal ja op en ze proberen in hun eigen tijdzone te werken. Zo hebben ze nog minder contact met het team. Als de huddle voorbij is, heeft MU niks gezegd. Gek, niemand maakt er een opmerking over. Misschien is ook wel medegedeeld wie MU was en heb ik het gewoon gemist. Het gekke is, het interesseert me ook niet echt.

De volgende dag praat MU wel. Het is een mannenstem, en nog een mannenstem. Verhip, het zijn er twee. Wie is dan MU en waar staan die letters dan voor. Eerste letters van voor en achternaam doorgaans. Manmath, of was het Madhi en die U dan? Uwaranadura? Die eerste naam van de meeste Indiërs is nog wel vaak onder de knie te krijgen. Achternamen van 6 lettergrepen vormen geen uitzondering. En waarom zetten die twee gasten hun camera niet aan? Waar zijn ze bang voor? Dat we zien dat ze thuis zitten? Of half aangekleed zijn? De overige deelnemers in deze call zijn wel in beeld. Alleen hun hoofd dan, de achtergrond is een fantasie achtergrond. We zouden toch eens zien dat ze op hun slaapkamer zitten en groene gordijnen hebben. Of misschien loopt er wel iemand een keer in beeld. Die nep achtergronden verbergen dat niet. Teams herkent mensen en je komt in beeld, ook al is er een star wars achtergrond. Ook je kat komt in beeld. Persoonlijke details worden tot een minimum beperkt. Een schilderij aan de muur. Het moet verborgen blijven. Het uitzicht op de tuin. Nee, niet in beeld. We zouden toch eens kunnen zien dat de muur hoognodig geschilderd moet worden. Alles blijft verborgen. Sommigen zijn zo kort van stof, dat ik me afvraag of we het voortaan niet schriftelijk kunnen doen. Ik ben bezig met taak 3523 en daarna begin ik aan taak 3528. Ja, alsof ik nummers uit mijn hoofd heb geleerd. Zeg dan niks. Ik vertel iets over een spiffy SQL query die ik 10 jaar oude code ben tegengekomen. De bedenker verdient naar mijn bescheiden mening de Nobel prijs voor dit soort intelligentie. Om het voor elkaar te krijgen om een hiërarchische structuur binnen een tabel in een relationele database in een query. Het duurde een paar uur Google werk voor ik die trukendoos snapte.