appel

Apple Religie

Vandaag was de introductie van de Iphone5 in Nederland. En dat was nieuws. Geen nieuws omdat er een nieuwe telefoon in de winkel ligt maar omdat die zo gewild is dat mensen er massaal voor in de rij gaan staan. Dat was natuurlijk het nieuws. Een rij van een paar honderd man die met dranghekken richting de Apple store werden geleid. Apple store? Ik zou beter kerk of gebedshuis kunnen schrijven. Want als je het goed bekijkt is Apple gewoon een moderne religie. Ik heb vandaag cursus gehad van een appel goeroe van het eerste uur. Hij is in 1984 voor appel gaan werken en sinds die tijd is het bekeerd. Alles wat appel verkoopt, koopt hij. Zonder na te denken.

De cursus ging trouwens over java. Ik moet de curus doen van Oracle omdat ik anders geen certified Java developer kan worden. Oracle geeft het certificaat uit en stelt oa als minimale eis dat je bij hun een cursus doet. En niet stiekem ergens want dat telt het niet. Stelletje rakkers. En als het nou een zinnige cursus zou zijn geweest. Een cursus waar je iets leert dat ik zou kunnen gebruiken om certified developer te worden. Maar nee, dat was het dus niet. Vijf dagen lang een verhaal aanhoren wat ik al ken. Een beetje oefeningen doen, die ik ook al ken. En heel soms zag ik iets nieuws of hoorde ik een stukje theorie dat was weggezakt opnieuw uitgelegd worden. 

En daarnaast werd er om de zoveel tijd reclame gemaakt voor appel. Mijn docent is volgens mij zijn hele leven al gepest omdat hij altijd appels en mac's kocht. Niemand begreep dat ooit. En nu kan hij pronken met het feit dat hij een van de eerste gelovigen was. Mijn docent wil heel graag de nieuwe Iphone5 hebben. Hij heeft de 4s, de 4, de 3, de 2 en de  Iphone1 ook al. En ook ooit alle uitgekomen Ipad, Ipods, mac’s en ga zo maar door. Hij koopt alles waar appel opstaat. Ik heb ook nog een appel collega. Nog een discipel van wijlen Jobs. Hij laat geen moment onbenut om te zeggen dat zijn appel nergens geen last van heeft. Zit iemand tijdens de lunch wat te vertellen over een Windows pc met problemen. ”Mijn appel doet dat nooit”, komt er dan achteraan. Als iemand een verhaal vertelt over een auto met pech zeg ik nooit: “Mijn Volkswagen heeft daar nooit last van”.

Appel is geen merk. Het is een religie. Eenmaal bekeerd, moet je een keer per half jaar naar de kerk. Ook wel bekend al appel store waar je een aflaat doet en met een nieuw speeltje wordt beloond. Appel gelovigen doen niets anders dan anderen proberen te bekeren voor hun geloof. Appel gelovigen denken ook dat ze uniek zijn. Ik heb een IWhatever, dus ik besta. Dat is ook een van de fouten die gelovigen vaak maken. Ze stoppen met zelf nadenken.

En ik heb geen Iphone5; Ik wil er ook geen. Ik ben atheïst.

Course cyclosportive Trek Ardenne bleue 2012

Voorheen ook wel bekend als La Cristophe Brandt. Maar tegenwoordig is het een sponsor die de naam geeft aan deze najaarscyclo met start en finish in Verviers.

Ik was niet van plan om dit weekend een cyclo te rijden. Ik wist ook helemaal niet dat deze tocht vandaag verreden zou worden. Ik was niet van plan om voor het derde weekend op rij naar het Zuiden te rijden om te koersen. Het was meer een impuls actie. Eigenlijk stond er gisteren een Equens motor rit op het programma. Lekker ontspannend een tochtje toeren op de BMW en met collega’s bijpraten en onderweg ergens lekker eten. Helaas moest de organisator de tocht afblazen omdat zijn vader op sterven lag.

Op vrijdagavond zit ik te bedenken wat ik dit weekend dan wel ga doen. Op het fiets forum zie ik een aankondiging voorbij komen waarin wordt gemeld dat deze cyclo bestaat en of iemand hem gaat rijden. Ik kijk even op de Franse site die met google translate in het Nederlands is vertaald. Dan maar de Franse versie lezen. Ik mag de cyclo wel. Niet te moeilijk; 130 km met 1800 hoogtemeters en een paar honderd deelnemers. Inschrijven kan niet meer online maar de op de dag zelf kan nog wel. Het kost 20 euro en de start is om 9h00. Ik denk DOEN!!

Vrijgezel zijn heeft ook zijn voordelen. Ik hoef niet met kinderen, honden, katten of een partner rekening te houden. Altijd doen waar ik zelf zin in heb. Dolle pret. Ik rij zaterdag avond af naar Luik om in een goedkoop F1 hotel te slapen. ’s Ochtend om half zeven opstaan, ontbijten en naar Verviers rijden. Het is koud ’s ochtend bij de start. Niet meer dan 8 graden maar het wordt heel zonnig vandaag. Ik doe alleen armstukken aan die ik onderweg kan afstropen. De start is een en al hectiek. Geen leuke hectiek deze keer. Ik hou wel van een beetje chaos maar dit vind ik aan de enge kant. We rijden met 400 man Verviers uit en iedereen lijkt wel vooraan te willen rijden. De weg is knudde en versmalt op bepaalde punten door een smallere weg of tegemoet komend verkeer. De eerste 10 km blijft dit nerveuse gedoe en pas bij de eerste klim komt er rust in het peloton en gaan mijn benen in de fik. Mijn pols schiet de hoogte in en de groep breekt in meerdere stukken. De rest van de dag is heel simpel. De groep waarin ik zit, is een man of 50 groot en blijft de komende 100 km bij elkaar. We hebben een motorrijder voorop rijden die de weg voor ons schoon veegt. Het tempo is niet kinderachtig; het algemeen gemiddelde voor vandaag zal uitkomen op 34,1 kmh. De groep is redelijk aan elkaar gewaagd. Op elke klim trekt het een beetje uit elkaar maar komt in elke afdaling ook weer samen. Pas in de laatste 2 klimmen vallen er grotere gaten. Ik heb wonder boven wonder nog frisse benen in de aanbieding en op de laatste klim trek ik de boel nog maar eens uit elkaar. De finish in Verviers is even chaotische als de start. Ik zou het leuker hebben gevonden als ze de weg echt zouden hebben afgezet. Het is nu EN keihard fietsen EN op de verkeersregelaars letten. Dat is toch een rottige combi. Ik finish na 3 uur 49 minuten en 11 seconden. En JA, ik heb heerlijk pijn geleden vandaag.

 

 

mh2d 2012

De Mergel Heuvelland 2 Daagse is dit jaar vroeger dan gebruikelijk. Het WK wielrennen op de weg in Valkenburg zorgt ervoor dat het evenement 2 weken eerder op de kalender staat dan normaal. En met dit zeer zonnige weekend kwam dat eigenlijk best goed uit. Met 3 collega’s en een ex-collega reis ik vrijdag avond naar Simpelveld toe alwaar we op een uitgestorven bungalowpark onze sleutels zoeken in de brievenbus van de receptie. De receptie is al dicht en met wat instructies en de goede code komen we binnen. Om 5h45 de volgende dag is het huisje al in rep en roer. Iedereen is wakker en staat op. Mijn collega’s willen zo vroeg mogelijk starten om de 165 km te rijden en de start in St Geertruid is nog een half uurtje rijden. Het zijn niet zo van die snelle jongens . En ik ben eigenlijk van het uitslapen; het is tenslotte weekend en ik fiets voor mijn lol. Niet om mijn nachtrust te ontregelen. Maar ik heb weinig keuze. De gehorigheid van het huisje en de logistiek van de auto’s zorgt ervoor dat ik ook uit mijn nest moet. De route van zaterdag door België is er een om snel te vergeten. Landschappelijk niet echt een mooie route en de wegen waren gewoon ruk. Ik zou dit ook netjes kunnen omschrijven met mooie volzinnen en wat meer beschaafde woorden. Maar dat zou nooit de lading dekken over mijn indruk van de weg kwaliteit. Het was een grote aaneenschakeling van bagger asfalt. Nu staat België al niet echt bekend om snaar strak asfalt maar het leek er vandaag op dat de organisatie geen vergunning heeft kunnen krijgen voor de betere wegen in de Voerstreek. Het enige positieve aan de route was dat er veel mooi lopende klimmen in zaten en maar 2 heel steile puisten. Op de meeste hellingen was het lekker klimmen.

De route van zondag door Zuid-Limburg was 10 keer mooier. Vele betere wegen en veel mooiere landschappen. We slapen zondag ook uit tot half 8! En we rijden niet eerst naar St Geertruid toe maar we pakken de route wel in Simpelveld op. Halverwege de route komen we dan bij start/finish en daarna zien we wel of er nog pijlen hangen. Ik sla een stuk route dat over Belgisch grondterrein gaat vandaag. Bij de grens keer ik rücksichtsloos om en pak een short-cut. Ik moet hierbij even denken aan een mooi verhaal over Johan van der Velde. Deze oud-renner met een bajes verleden rijdt op een gegeven moment sponsor gasten rond tijdens een koers die deels over Nederland en deel over Belgisch grondgebied gaat. Hij rijdt echter ergens in de grenstreek expres verkeerd; dit tot ergernis van de gasten in zijn auto. Zij weten echter niet dat er nog een arrestatie bevel van de Belgische overheid tegen van der Velde loopt.  En bij de start/finish stuit ik op de volgende mini-ergernis dit weekend. Ik moet wachten op mijn collega’s en ik heb wel zin iets hartig in plaats van de zoveelste Snelle Jelle. Bij de bar doe ik een poging om een broodje Hamburger te bestellen. Maar ik kan niet met geld betalen. Ook zoiets onhandigs.

Wat is er toch mis met geld? Gewoon van die briefjes en muntjes om mee te betalen. Waarom toch weer zo moeilijk gedoe met bonnen? Eerst in de rij staan om bonnen te kopen, dan een hamburger scoren en daarna weer het restant aan bonnen inleveren tegen geld. Ingewikkelde ruilhandel dat het kopen van een hamburger nodeloos ingewikkeld maakt. Vorige week bestelde ik bij het infocentrum van de Nürburgring een broodje braadworst. Ik sta klaar om 3,80 uit mijn portemonnee te vissen maar de dienstdoende medewerkster vraagt om mijn Ringkarte. Wat bedoelt u? Een ringkarte?

In een poging van de Nürburgring om extra rap failliet te laten gaan is de Ringkarte geïntroduceerd. Dat is een apart betalingssysteem vergelijkbaar met de mh2d bonnen. Voordat ik een broodje braadworst kon afrekenen, moest ik eerst ergens een ringkarte gaan aanschaffen. Vervolgens daar geld op storten en dan kon ik pas afrekenen. En dan later weer een poging doen om de restant waarde van de kaart terug te krijgen. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat ik er 3,80 op zou kunnen storten. Als je als organisatie geen cash geld wil hebben (en die gedachtegang snap ik ook nog), zorg er dan voor dat er alleen elektronisch betaald kan worden. En ook daar zijn al prachtige IT systemen voor bedacht. Maestro, PIN en creditcards. Hartstikke makkelijk en zeer betrouwbaar. Waarom moesten die Duitser nou weer perse hun eigen systeempje bedenken? Het broodje hamburger en het broodje bratwurst heb ik beide niet gekocht. Ze zoeken het maar uit met hun klungelgeld. Mijn halsstarrige houding omtrent die soort ongein blijkt wel goed voor de lijn te zijn.

Rad am Ring 2012

Voor de 10^de keer werd dit weekend de Rad am Ring georganiseerd. Dat is een fiets evenement op de Nürburgring. Geen ronkende motoren dus op het circuit maar vooral zwetende renners. De Rad am Ring is een 24 uurs race voor teams en/of individuen, voor racefietsers en mountainbikers. De bedoeling is heel simpel, zoveel mogelijk rondes rijden binnen 24 uur. Niets voor mij dus. 24 uur in een team van 4 personen zoveel mogelijk rondes rijden, dat kan ik nog uitleggen aan een buitenstaander. Maar 24 uur alleen fietsen ontgaat me. Behalve deze nachtbrakersrace is er ook een 75 en 150 km race. De deelnemers aantallen op deze discipline laten wel zien dat deze categorie een soort bijzaak is. Op de 150 km versie starten 377 mannen en 14 vrouwen. Het totale deelnemersveld is zo’n 2000 man cq teams. Ik start in de 150 km versie en ik heb vooraf bedacht dat ik een tijd van 5 uur wil rijden. Dat lijkt me wel een strak doel. 150 km in 5 uur; dat is 30 gemiddeld en iets van 50 minuten per rondje. Ik reken ook vooraf uit of dit überhaupt haalbaar is op basis van eerdere gereden cyclos. Het antwoord uit mijn statistieken is heel duidelijk. NEE.  Vijf uur is godsonmogelijk. Maar een doel stellen van 5h15 is ook zoiets sufs. Ik reken nog een keer, en nog een keer en nog een keer. Maar het rekenwerk brengt me niets dichterbij de 5 uur.

Op de heenweg naar Duitsland is het vrijdags druk met auto’s, vrachtwagens en sleurhutten. Het regent ook nog eens hard en de wegwerkzaamheden op de A50 zorgen voor veel file. Het is ook weer een grote uittocht van sleurhutten. Ik heb iets tegen sleurhutten. Ik snap de gedachtegang niet om zo’n ding aan te schaffen en om ermee te willen rijden. Ik ga op vakantie en ik mee. Ik neem mee een huis. Ze zouden daar in het grote boze buitenland eens geen huizen hebben. Je zult het zomaar zien. Sta je daar en dan blijken ze geen huisjes te huur te hebben. Mij niet gezien; ik heb mijn eigen huis bij, inclusief 50 mut aardappels. Want stel je eens voor dat ze die daar ook al niet hebben. Maar dat is niet alles waar ik me over verbaas. De sleurhutten worden getrokken door auto’s die ontworpen zijn voor 4 personen en een beetje bagage. Niet meer dan dat. Ze worden niet getrokken door auto’s die daadwerkelijk ontworpen zijn om iets te trekken; auto’s die standaard worden geleverd door met een trekhaak. De sleurhut is hoger dan de auto, breder en langer. En weegt ook bijna net zo zwaar. Als je ooit een vrachtwagen hebt zien rijden waar een aanhanger achter hangt van 20 meter lang, 4 meter breed en 2 meter boven de vrachtwagen uitsteekt, dan staat iedereen raar te kijken. Zeker als die aanhanger van 10 ton maar een as heeft en de vrachtwagen zelf uitsteek spiegels heeft gemonteerd in een poging om nog iets te kunnen zien. Bij bijna elke auto/sleurhut combinatie denk ik: “waar gaat die sleurhut met de auto naar toe?”. En ook, waarom worden die onmogelijk combinaties niet gewoon bij wet verboden?

 Vrijdagavond haal ik mijn startspullen op. Een rugnummer, transponder en een goody bag. De goody bag bevat de gebruikelijke handige en onzinnige prullaria. Een paar energie repen, een pakje icetea, een fles Adidas douche shampoo en een voorbeschouwing van de tour van afgelopen zomer. ’s Avonds in een restaurant spreek ik een renner die de 24 uurs race solo gaat doen. Vorig jaar haalde hij 15 rondes en dit jaar wil hij er 16 halen. Wat zou zijn doel volgend jaar zijn? 17 rondes? Hij gaat ’s nachts even slapen. Tussen 12 en 6 uur ligt hij op een opblaasmatje in zijn auto uit te rusten. Hij liever dan ik. Hij vertelt verder dat ik maar op een punt in de afdaling op de Nordschleife hoef te remmen. Het zal mij benieuwen. Ik kan redelijk goed dalen maar ik vind het eng om in een peloton te dalen. Met 70 kmh houd ik liever een gaatje voor me. En anderen duiken dan weer dat gaatje in. Zo raak ik alleen maar verder achterop. Maar in de koers blijkt dit mee te gaan vallen. Ik haal een paar keer 84 kmh op het steilste stuk en in 2 bochten moet ik licht bij remmen. Bij 1 bocht laat ik deze rem actie een keer achterwege. Mijn voorwiel schuift in de bocht een stukje weg en ik heb de curb stone nodig om de bocht te halen.  De volgende ronde rem ik weer netjes iets bij.

De start van de race is op zaterdag om 13h00; dat is tenminste een schappelijke tijd. Ik hoef geen eens mijn wekker te zetten en ik slaap ook goed voorafgaand aan de wedstrijd. Gewoon 9 uur aan een stuk door. Bij de meeste cyclo’s is de start al om 8h00 of vroeger. Om 7h00 starten betekent om 5h00 ontbijten. Dag nachtrust! Zeker met de hoeveelheiden zorgen (om helemaal niets) die ik me doorgaans maak. Het zorgt er wel voor dat ik ’s ochtend wat extra tijd moet doden met wachten en een boek lezen. Om 11h30 fiets ik vanuit het hotel naar de Nürburgring toe. En omdat ik toch tijd over heb, doe ik nog een rondje over het GP parkoers. De route van vandaag is simpel. 6 keer de Nordschleife plus in alle 6 ronden ook nog een stuk van het GP parkoers. De start is heerlijk. 300 man rijden weg en storten zich een als een kudde losgeslagen beesten het parkoers op. De eerste 3 km is glooiend en dan volgt een afdaling van 8 km. En dat met 300 man. Lachen! En ook heel goed opletten.

De eerste ronde gaat erg rap en mijn pols staat nauwelijks onder de 160. Ook op de semi vlakke stukken wordt fors doorgetrokken. De eerste ronde gaat in 44m11s. HUH?!? Dat is 33,6 kmh gemiddeld. Heel plots begin ik te beseffen dat de 5 uur misschien toch haalbaar is. Ronde 2 gaat in 46m59s, ronde 3 in 48m09s. Elke ronde ga ik iets langzamer maar de 5 uur lijkt zo toch wel haalbaar. Ronde 4 met bevoorrading stop gaat in 51m21s. Ronde 5 met plaspauze gaat in 53m05. In de laatste ronde gaat steeds moeizamer. De pols wil niet meer omhoog en er dreigt kramp in de knieën. Dat laatste kan ik echt niet gebruiken. Kramp in een klim betekent stoppen en zoveel marge heb ik niet nu ook niet. Het laatste stukje van de lange klim naar de Hohe Acht is ook nu nog steeds goed voor 13 %. Zonder kramp en met lege bidons kom ik boven. Tijd om ze hier te vullen heb ik misschien niet en dus ga ik snel de laatste 8 km in. Ronde 6 is uiteindelijk goed voor 53m02s en de totaal tijd is 4h56m46s. Daarmee kom  ik P116 van de 285 gefinishte deelnemers. Dat klinkt niet echt geweldig maar er zijn ook 106 renners die niet uitrijden. Daarnaast is het niveau ook gewoon hoog vandaag. Normaal gesproken zijn er in dit soort cyclo’s ook een paar honderd (soms zelf duizenden) renners die meerdere uren achter de winnaar zitten. Maar dit is geen standaard cyclo, dit is een 24 uurs race. En dat merkte ik heel goed aan de renners die me voorbij rijden. In ronde 5 wordt ik ingehaald door renners die de 24 uurs race rijden in een team van 4. Zij beginnen dan aan hun eerste rondje en zijn nog fris. Ik ben bezig om voor de 5 keer te sterven. En ik was al 4 keer op sterven na dood geweest.