Op vakantie naar Vietnam

Zachtjes gepiep vult de ruimte terwijl ik sta te wachten in de centrale hal. Maandag morgen op Utrecht centraal. Het is druk in de stationshal, de pas geopende nieuwe stationshal, de nog niet helemaal voltooide nieuwe stationshal die al tekenen van lekkage heeft getoond. Als er een trein leegstroomt en er een nieuwe golf reizigers uitcheckt, draaien de pas scanners overuren.  Straks pak ik de trein naar Schiphol maar nu sta ik hier een partij te blauwbekken. Mijn kleding keuze is gericht op iets meer omgevingswarmte. Alle kleding die ik bij me heb, is gericht op 4 weken fietsen onder tropische temperaturen in zuid-oost Azië, niet op koukleumen op Utrecht centraal. Alles wat ik aan warme kleren gepakt heb, en dat is bitter weinig, heb ik nu aan. Sandalen met warme sokken. Een lange maar helaas ook dunne broek, een warm onderhemd, overhemd, fleece trui en winddicht regenjack. Muts, handschoenen? Nee, dat niet.

In de trein en op Schiphol is het aangenamer en begin ik langzaam te ontdooien. Als ik een fietsdoos heb gekocht en de fiets heb geprepareerd om in de doos te proppen, heb ik het eindelijk weer warm. Nu nog even met de mega doos door half Schiphol heen rollen om in te checken en het geheel af te geven bij de 'odd size luggage'. Koffie drinken, mijn vriendin een dikke kus geven en dan ga ik de gate door. Ik ga naar Vietnam toe.

Vietnam stond al langer op mij todo list. Duidelijk uitleggen waarom Vietnam er prominent opstond en andere landen in deze wereld niet, kan ik niet uitleggen. China staat ook heel hoog op mijn lijstje van landen waar ik beslist een keer wil zijn geweest. Japan trouwens ook en de lijst is mogelijk nog wel langer dan dat ik ooit bezocht kan krijgen. Er vallen wel eens landen af van het lijst, maar eerder nog komen er weer nieuwe landen bij. Zuid-Korea moet ook en zuid-Afrika ook. En het Midden-Oosten ook nog eens maar die regio is veel te onrustig. De komende 10 jaar of langer zal dat er wel niet in zitten. Nagenoeg alle landen in zuid-Amerika staan niet op de lijst. Een paar midden Amerikaanse landen dan weer wel. Er is echt geen peil op te trekken op mijn todo landen lijstje. Want de redenen die ik aanhaal om Vietnam te willen zie, zou je net zo goed op andere landen in deze wereld kunnen toepassen. Lekker eten, mooi weet, dat soort dingen. In het geval van Vietnam zit het hem waarschijnlijk in de geschiedenis van dit land. De Vietnam oorlog waar Amerika tot op de dag van vandaag nog een trauma over heeft. De legendarische films over die oorlog. De bootvluchtelingen, de jarenlange afzondering, het communisme. Het beeld van het typische Vietnamese hoofddeksel, de kung fu films. Alhoewel ik niet eens zeker weet of dat laatste Vietnamees is. Ik wil dit land gewoon zien.

Maar echt zeker van mijn zaak ben ik nog niet. Ik heb niet gekozen voor vier weken Vietnam; dat had namelijk ook gekund. Ik fiets deze reis ook nog door Cambodja en Thailand heen. Veel reizigers keren na een Vietnam niet reis niet terug naar het land. Thailand gangers blijven terugkomen. Daar moet iets achter schuilen. Zou reizen in Thailand dan echt zo veel prettiger zijn dan reizen in Thailand? Ik ga het deze vakantie meemaken. Vietnam en Cambodja, beide landen met een zeer heftige geschiedenis plus nog wat kilometer in het land de eeuwig glimlach. Ik ga het zien. Nu eerst nog twee lange vluchten in een kist van Qatar airways. Eerst naar Doha en daarna naar Ho Chi Minh City. Een paar uur lang hangen en wachten op luchthavens en vliegtuigstoelen.

Wielrennen in Cambodja. Wie wil dat nu niet?

Vorige week begon mijn vakantie met het innemen van een malaria pil. Morgen begint het echt. Dan vlieg ik naar Ho Chi Minh City toe om 4 weken later weer vanuit Bangkok naar huis te vliegen. Misschien begon mijn vakantie nog wel eerder dan vorige week. De planning en het boeken van een ticket is al een paar maanden eerder gedaan. Maar afgelopen zondag zat ik op een Vietnamese verjaardag en ben ik begonnen met slikken van anti-Malaria pillen. Lariam deze keer en geen Malarone. Van die laatste krijg ik maag- en darmproblemen. Van Lariam schijn je slecht te kunnen gaan slapen met allerlei nachtmerries erbij maar daar heb ik nog geen last van gehad. Op de Vietnamese verjaardag kon ik alvast proeven wat me straks te wachten staat. Lekker, lekker en lekker. En ook pittig.

 
En, oh ja,… ik wil nog graag even melden dat ik 37 dagen vrij ben. 37? Ja, zevenendertig. Vijf weken lang plus een weekend. Ik hoef heel 2015 niet meer te werken. Lucky me. Indien mijn reputatie op mijn werk van  de altijd-op-vakantie-zijnde collega dit jaar een deukje zou hebben gekregen, dan zit dat bij deze wel weer snor. Afgelopen dinsdag heb ik al iemand een ‘tot volgend jaar’ gewenst. Dat voelde wel geinig. Ja,….. ik ben er ‘even’ niet. 

En wat voor exotische reis is het dit jaar? Wielrennen in Cambodja!

Eigenlijk is het iets meer dan dat maar feit is wel dat ik op een wielrenfiets door Cambodja ga koersen. Waarom? Eigenlijk heel simpel. Het land ligt gewoon tussen Vietnam en Thailand in. Ik wil Vietnam een keer zien en ik wil deze winter ook nog even in Thailand zijn. Enige oplossing voor een fietsreis is dan om ook maar door Cambodja te fietsen. Een mogelijkheid om Cambodja te mijden is er omheen fietsen en via Laos te reizen. Maar dat is wel een behoorlijke omweg en van Laos heb ik al een stempel in mijn paspoort; Cambodja nog niet. Echt heel gerust gesteld over fietsen in dit land was ik op voorhand echter niet. Ik heb lang getwijfeld hoe er door heen te reizen. Gewoon met de fiets of toch een stuk afsnijden per trein, boot of bus of er domweg overheen vliegen. Vliegen was een van de betere alternatieven, over de bus, trein en boot heb ik weinig positieve verhalen gelezen. Onbetrouwbaar, geen comfort en tijdrovend. Zelf fietsen lijkt wonderbaarlijk genoeg toch makkelijker.  Na het lezen van een paar geschiedenis boeken en een aantal reisgidsen ben ik inmiddels wel redelijk gerust gesteld. Het schijnt er normaal reizen te zijn en mijn route kent voldoende hotels en eetgelegenheden. 

Dus JA: Ik  ga wielrennen in Cambodja!

Voorjaarsgevoel in November

Korte broeken weer in November. Gisteren was het zover; 18 graden en een forse zuidenwind. Veel bladeren en troep op de weg maar wel korte broekenweer. Vorig weekend verliep nog geheel droog maar toen was de temperatuur net een paar graden minder. Dat was net geen korte broekenweer maar wel een groot lentegevoel. Het enige wat je daarvoor hoefde te doen was niet naar al die bladeren op de weg te kijken. De herfstkleuren waren schitterend maar het gevoel was lenteachtig. De vorm is al een tijdje groeiende; dat is ook zo’n typisch voorjaar dingetje en na de koude oktober start voelde het zelfs behaaglijk aan. Het was ook heerlijk fietsen. De wegen waren droog en lagen vol met bladeren die onder de wielen weg knispereden. Een voorzichtig zonnetje erbij, ook al zo’n typische voorjaar dingentje. Zelfs toen ik thuis kwam, rook ik de barbecue lucht in de tuin van de buren. Net alsof we die winter overslaan en direct weer aan de zomer gaan beginnen. Van mij mag het.

En dit weekend heb ik dus nog in korte broek gefietst. En dat voor een notoire koukleum als ik. Een korte broek in november. Het moet niet gekker worden. Nog even en ik hoef in de winter geen 4 weken durende overwinter vakantie meer te houden in Thailand. Helaas is de regen wel terug gekeerd dit weekend waardoor  de wegen vol lagen met natte bladeren en dat is weinig bevorderlijk voor de grip op de weg. Als een meisje de bocht door, zoiets dus. Maar het fietsgenot is er niet minder om. De route vandaag ging langs Meerkerk, Noordeloos, Arkel om vervolgens een lang stuk langs de Linge te fietsen tot aan Geldermalsen toe. Daarna naar Culemborg en daarna over de Lekdijk terug naar Utrecht. 101 km op de teller en een fiets die wel weer eens een poetsbeurt mag hebben.