De jeugd van tegenwoordig

Ik sta te wachten in tunneltje onder de N201, op het stuk tussen Abcoude en hier ben ik inmiddels aardig nat geplenst. En dat met een temperatuur van een graad of vier. Die droge namiddag van het KNMI valt hier nogal nat uit.

'Hoe ver moet u nog?'

Er wordt me een vraag gesteld door een scholier die ook staat te wachten totdat de bui voorbij is.

'Utrecht, nog een kilometer of 25.'

'Hoeveel heeft u al gefietst vandaag?'

'Een stuk of zeventig of zo'.

'Hoeveel weegt uw fiets?'

'Een kilogram of 12, het is niet echt een een lichtgewicht ding'

'En hoe snel fietst u dan?'

'Deze fiets is niet zo rap. Ongeveer 25-26 kilometer per uur.'

Hij wil kennelijk nogal veel weten dus ik wijs naar een ook wachtende wielrenner en vertel verder.

'Op mijn racefiets haal ik hogere snelheden, dan ligt het gemiddelde vaak tussen de 29 en de 30. Maar dit is mijn vakantie met bagage racefiets. Maar ja, op vakantie gaan zit er nu niet in en bagage heb ik dus ook niet bij me. Waar ga jij heen, vraag ik'.

'Naar Finkefeen, ik woon in Loenersloot.'

De scholier is behept met een Randstedelijk dialect wat grofweg inhoudt dat elke v als een f wordt uitgesproken en elke z als een s. Het is dus Finkenfeen, Folendam en Sandfoort. Hij wil kennelijk wat kwijt over zijn eigen prestaties en vertelt een verhaal over hoe 'ver' hij wel niet heeft gefietst op zijn eigen fiets. Het is een e-bike zie ik en er zit volgens de scholier een Bosch middenmotor in die alleen vermogen levert als hij zelf trapt. Deze fiets haalt 27 kmh, maar er zijn ook fietsen en die 29 halen en dan hoef je alleen maar over de pedalen te aaien. Dat is volgens hem maar niks. Op deze fiets heeft hij ooit een retourtje Amersfoort gedaan, tegen weer en wind in. Hij brengt het alsof het een prestatie is met epische glorie.

'knap hoor'

Eigenlijk denk ik wat anders. Nu weet ik wel dat mijn eigen maatstaven een tikkie afwijkend zijn van wat gangbaar is voor wat ver is en wat niet. Bij mij valt elke fietstocht onder de 100 kilometer in de categorie niet ver en alles boven de honderd is wel ver. Lekker makkelijk. Maar zelfs met normale mensen maatstaven is nogal onzinnig om een op-en-neertje naar Amersfoort op een e-bike van in totaal 60 km als indrukwekkend te gaan beschouwen. Wat is dat toch met de jeugd van tegenwoordig? Voor een ritje van 6 km naar Vinkeveen pakken ze de e-bike en 60 km op zo'n nep-brommer wordt gezien als een sportieve rit. Ik denk dat ze schrikken als ze op een echte fiets zouden beseffen dat je het dan warm kan krijgen, of erger nog, dat er druppels vocht op de hoofdhuid verschijnen. Ze zouden direct naar dokter.dokter.nl googelen om te kijken of ze geen ernstige aandoening hebben opgelopen.

De twijfel staat kennelijk inmiddels op mijn gezicht afgetekend. De scholier gaat nu proberen uit te leggen dat als we beiden 28 per uur zouden fietsen, we evenveel energie verbruiken.

'Nee'

'Ik bedoel dat ik als fietser evenveel energie weg trap als u op de racefiets, maar omdat mijn fiets geen racefiets is, zorgt de motor voor de overige energie'.

'Nee,.... ook niet waar'

Ik begin aan een natuurkundige les voor vmbo scholieren. Het motortje levert ongeveer 75% van de energie als je 28 per uur fietst. Het kan ook 50% zijn als je zelf hard zit mee te trappen, maar dan nog lever je altijd nog minder vermogen als ik op mijn racefiets. Snelheid en vermogen zijn van elkaar afhankelijk via een derde machtsvergelijking. Heel simpel, als je twee keer zo hard wilt, moet je twee tot de macht drie keer zoveel vermogen leveren. Acht keer zoveel dus. Dat geldt voor elk soort voertuig, auto motor, vrachtwagen en dus ook voor een fiets. Als je wil versnellen van 18 naar 28 per uur heb je 3,76 keer zoveel vermogen nodig. Dat wordt dus allemaal door meneer Bosch geleverd.

De bui is inmiddels voorbij en gelukkig daardoor kan de scholier ontsnappen aan van die vervelende betwetende wielrenners met een ingenieursopleiding die zo op zo'n pedante toon kunnen vertellen dat er geen z.a.k. klopt van hun theorieën en zogenaamde imposante fietstochten.

L'Ardèchoise superbe

Strict genomen was het gisteren en vandaag geen mooi weer. De Mistral waait en dat brengt koude harde wind uit het Noorden mee. Maximum temperaturen van 22°C, terwijl het zaterdag zonder Mistral nog 29°C werd. Ik zie de Franssen 's ochtends vroeg hun baquets halen bij de bakker, gekleed in dons jacks. Echt slecht weer dus hier. Ahum, vergeleken met Nederland valt het waarschijnlijk in de categorie luxe-probleempjes. Die ietwat lagere temperatuur deert me weinig. Die harde wind plus de soms harde windvlagen zijn onderweg toch wel vervelend. Vooral voor het ego vervelend. Met 18 kmh tegen een 2% helling opbeulen is al niet echt indrukwekkend, en na een extra windvlaag zakt de snelheid nog eens vijf kmh onderuit. Ben ik daar een beetje een gemiddelde viaduct aan het omhoog kruipen.

Wat blijft, wat kouder of niet, wat meer wind of niet, de omgeving blijft ronduit schitterend. Ik moet echt vaker op het einde van de zomer en begin van de herfst in Zuid-Frankrijk gaan fietsen. De dorre blaadjes zijn dor omdat ze op zijn, niet omdat ze de afgelopen weken zijn getormenteerd door fel brandende zon en 36°C. Het gras is mooi geel verdroogd, sommigen bomen verliezen al kleur, andere zijn nog groen, maar ook allang geen lente groen meer. Herfst is mooier dan lente.

De meeste toeristen zijn weg, als er al toeristen komen op de uitgestorven weggetjes in het noorden van de Ardèche. Feitelijk is er ook niet zoveel te zien. Wat bomen, heuvels, bergjes, veel akkers, af en toe een paar huizen plus een kerkje. En dat is het dan. Als ik het zo opschrijf, vraag ik me af wat ik hier eigenlijk doe. Als ik naar omgeving kijk, dan weet ik wel beter. Morgen gaat de Mistral terug in zijn hok en wordt het ook nog warmer. Erg hè?

Super mooi weer

Oogverblindende zonneschijn, azuurblauwe lucht met geen wolkje te bekennen, net onder de 30°C, plus een verfrissend windje. De natuur is aan een overgang van zomer naar herfst bezig, en wordt er alleen maar mooier van. Het naseizoen is begonnen, de prijzen dalen en de krijs kinders zijn met of zonder hun ouders weer vertrokken. Het is super rustig in Frankrijk en relaxed toeven. Het kan erger.

De wasmachine staat te draaien om schone kleren en fris beddengoed op te leveren. Straks even uithangen in de zon en het kan vanavond mijn bed weer op. Vandaag is een reisdag, verhuis van camping dag, en rustdag. Niet voor veel andere wielrenners overigens, want het is zaterdag en plots wemelt het van de lycra pakjes op smalle bandjes.

Een man duwt winkelwagentje voort, schudt de hand van een bekende, frummelt zijn mondkapje uit zijn broekzak en wandelt de Géant Casino in. Rob probeert netjes Frans te praten, maar het is al niet mijn meest vloeiende taal en dat mondkapje doet weinig goeds. Binnen draagt iedereen mondkapjes, behalve kleine kinderen. Grotere kinderen soms ook, niet dat het hoeft, maar ze lijken erbij te willen horen. Mijn vorige camping werd gerund door Nederlanders, die deden niet aan mondkapjes. Nergens niet. Zodra je in de bergen wandelt of fietst, zijn er geen mondkapjes meer. Ook geen corona, ook geen mensen trouwens. Op de bergweg van Valence naar Lamastre, mag ik 80 volgens Google. Ik geloof het niet zo, maar de borden langs de weg geven hetzelfde aan. 80, herhaling staat er onder te lezen. De bochten volgen elkaar in rap tempo op en zijn scherp. Ik rij 60, net als de rest ongeveer. Ik kom wat vroeg aan bij mijn nieuwe camping en ik ga even een boek lezen bij het lokale plan d'eau, een stukje dam in de rivier waar kinderen en volwassenen even een frisse duik komen halen. Drie maanden geleden was dit VERBODEN!! Onvoorstelbaar eigenlijk want er is zeeën van ruimte bij het water.

Geen netwerk beschikbaar

Mijn camping blijkt een zwarte vlek te zijn op de kaart van mobiele bereikbaarheid in Frankrijk. Beetje gek eigenlijk want zo heel afgelegen ligt deze camping nu ook niet. Heel af en toe zie ik Bouyges als provider, maar meestal hangt er niks. In zeer uitzonderlijk gevallen wil er wel eens appje neer dwarrelen, maar als ik zelf even iets wil opzoeken, geeft het speelgoed niet thuis. De camping eigenaar weet dit natuurlijk en verstandig als hij is, heeft hij er voor gezorgd dat er super snel en stabiel wifi als een soort warme deken over de camping ligt. Mmm,..... dat dus ook niet. Bij de receptie zwerft wat waardeloos wifi rond, maar ook niet meer dan dat.

Ik heb geleerd dat ik netwerk verslaafd ben. Om Gallisch van te worden maar de meest eenvoudige, dat-zoeken-we-even-op-dingen, zijn onmogelijk. En ik maar denken dat pubermeisjes vergroeid aan hun telefoon zijn, ik hoor kennelijk ook tot die categorie. En dan hoef ik niet eens de tour live op mijn telefoon te kijken of half YouTube te streamen. Of de laatste persconferentie van Rutte in herhaling te kijken. Ik wil gewoon weten of er nog post is. Maar helaas, Geen netwerk beschikbaar

Even een rit uploaden naar strava:
Geen netwerk beschikbaar

Een appje sturen naar het thuisfront:
Geen netwerk beschikbaar

Is er nog nieuws op teletekst?
Geen netwerk beschikbaar

De tour uitslag bekijken:
Geen netwerk beschikbaar

Is de Géant Casino nog open?
Geen netwerk beschikbaar

Hoe ver is het eigenlijk fietsen naar Die?
Geen netwerk beschikbaar

Ik wil nog een camping voor volgende week reserveren:
Geen netwerk beschikbaar

Wanneer is nu de volgende Grand Prix?
Geen netwerk beschikbaar

Heb ik al kudo's op strava?
Geen netwerk beschikbaar

Wat is het weerbericht voor morgen?
Geen netwerk beschikbaar

Een digitaal lenen bij de bieb:
Geen netwerk beschikbaar

Gepost vanuit Pont-en-Royans. Op het terras van het museum na een heerlijke menu du jour.

Mistral en mist

 Mijn planningen lopen wel vaker in de soep. Dat heeft voornamelijk als oorzaak dat ik domweg niet zo goed kan plannen. Of te lui ben om wat meer tijd eraan te spenderen. Ik had vier verschillende ritten in Anduze gepland. Allemaal een andere kant op, een over de Aigoual, een met veel gravel en nog een over super kleine weggetjes door de bergen. 

Ik zit niet in Anduze, ik zit in Barbieres. Best jottem dat ze uitgerekend op de dag dat ik op vakantie ga het reisadvies voor Frankrijk aanpassen. Mijn gebied werd oranje. Het voordeel is nu dat ik voortdurend mezelf kan wijsmaken dat alles wat een beetje tegenzit de schuld is van Corona. Of de Franssen en hun knuffeligheid. Of pak hem beet een willekeurige uit the usual suspects van Corona dingen, en die heeft het dan gedaan.

Vandaag moet ik iets of iemand de schuld in de schoenen schuiven dat de Mistral koud weer brengt. Nogal lastig, de Mistral is er elk jaar wel. Koud, veel wind en wolken. Het gevolg is dat ik vandaag vijfendertig kleuren mist kan leren onderscheiden. Gebroken wit, grijzig wit, wittig grijs, RAL 8080 wit, bloemig grijs, zeegrijs, groenwit, enz enz. Boven op de col de ls Bataile is 7,5°C, tijd voor een jasje in de afdaling. In Saint-Jean-en-Royans is het na kilometers afdalen eindelijk aangenaam geworden. Tijd voor een formule du midi waarbij vooral van het toetje mag worden geschreven dat het calorisch lekker is. Mousse au chocolat de la maison. Ik besluit daarna om via het dal terug te fietsen naar Barbieres. Eigenlijk wilde ik via de col de Limouches terug maar de warmte van het dal is aanlokkelijker.

Speed vakantie boeking

Nog nooit heb ik zo gehaast een camping uitgezocht en geboekt. Binnen twee uur was ik klaar. Gebied uitzoeken, campings bekeken, kijken of er huisjes te huur zijn en zo ja wat dat kost. Hoe is de ligging, waar ligt het dorpje? Liggen er mooie fietsroutes in de omgeving? Alle alternatieven moeten worden bekeken voordat er gereserveerd wordt. Normaal duurt zo'n proces een paar dagen. Even over nadenken, nog een keer kijken, toch nog een ander gebied bekijken. Nu niet. Kijken, boeken klaar.

En ik had dit hele proces al doorlopen een week of twee geleden. Ik had al een camping uitgezocht en alle alternatieven overwogen. Toch doe ik het gisterenavond nog eens dunnetjes over. In record tempo. Het is vrijdagavond en morgen is het de bedoeling dat ik naar Anduze afreis, een klein dorpje aan de rand van de Cevennen. Helaas heeft de Franse regering besloten om het departement Gard waar in Anduze in ligt tot rode zone te bestempelen. En als gevolg daarvan zet Buitenlands Zaken in Den Haag die regio als oranje op de kaart. Vrijdag is er de aankondiging van dit 'heuglijke' feit en zaterdag gaat het in. Barst, daar gaat mijn planning. Op de website van BuZa lees ik dat code oranje betekent dat er geen noodzakelijk reizen mogen worden ondernomen. Oh, denk ik, dus ik mag wel op vakantie want als er iets noodzakelijk is in het leven van een verslaafde reis yuppie dan is het dat wel. Mijn redenering wordt in de daarop volgende zin van de website onderuit gehaald. Vakantie schijnt niet noodzakelijk te zijn. Wat dan wel, vraag ik me af. De tour start diezelfde zaterdag in datzelfde oranje gebied. En doorgaans trekken die gasten meer publiek dan mijn fietsreizen.

De reis gaat dus niet naar de Cevennen, maar naar de Vercors. Al mijn gpx bestanden vanuit Anduze zijn voor de katze viool in elkaar gesleuteld. En ik moet ook nog wat bedenken voor week twee. Ik kan maar een week terecht op deze camping, daarna zijn de huisje al weer gereserveerd. Goed dat zie ik dan wel weer. Eerst maar hier eens een weekje vertoeven. Ik vraag me trouwens wel af of Frankrijk in zijn geheel op geel blijft staan. Ten eerste is er een tour de france die door Zuid-Frankrijk trekt en redelijk wat publiek trekt en ten tweede zijn er onopvoedbare Fransen. Ik stond vandaag in de rij bij het wegrestaurant. Iedereen droeg mondkapjes, niemand hield afstand. Echt niemand. In Nederland zie ik nog wel eens mensen een beetje om elkaar heen dralen. Hier stond iedereen gewoon hutje mutje te wachten op hun bord met kip met rijst en groenten. Ik kan me niet voorstellen dat dit nog twee weken lang goed blijft gaan.

Les Ecrins

De Ecrins is een berggebied in de Franse Alpen welk alleen maar in superlatieven kan worden omschreven. Het is gigantisch groot, geen col doorsnijdt het gebied. Niet geasfalteerd en zelfs geen wandelpad. Een rondje rondom de Ecrins duurt dagen op de fiets. En een ronde eromheen rijden is het gebied niet zien. De enige manier om een glimp op te vangen van deze Alpen reuzen is een doodlopende weg in fietsen. Totdat het asfalt verandert in een stenig pad waar slechts wandelaars op stevige bergschoenen verder kunnen. Stoppen, afstappen en foto's maken. Adembenemend.

Gisteren stond ik te kijken naar de mont Pelvoux en het barre des Ecrins. Fenomenaal mooi. Twee jaar eerder fietste ik de doodlopende klim naar la Bérarde. Hemelsbreed is dat slechts een twintigtal kilometers verwijderd van waar ik nu sta. Om er te geraken moet ik óf een vierduizender bedwingen, óf 120 km fietsen. Vandaag sta ik iets noordelijker te kijken naar de pointe des Cerces. Weer een doodlopende weg, weer schitterend. En rustig. Rustig is het ook. De K-motormuizen komen hier niet. Alleen maar bezopen berggeiten zoals ik en heel veel wandelaars die moeite hebben hun auto geparkeerd te krijgen.

Twee doodlopende klimmen om een weekje buffelen in bergen af te sluiten. Heerlijk. Rust, ruimte, hoge bergen, azuurblauwe lucht en geen mondkapjes paniek hoog in de Franse Alpen. Tot de volgende keer

K Motoren

Even nog een bak frustratie van me af schrijven. Alle, echt alle motorrijders in Frankrijk mogen vandaag nog hun brommer inleveren en tot schroot laten verwerken. Ik begin die eikels op twee wielen per dag irritanter te vinden. Nu zou je kunnen zeggen dat een kleine minderheid het voor de grote meerderheid verpest, maar dat is niet waar. Die minderheid die het verpest is nauwelijks nog een minderheid te noemen. Misschien nog net onder de vijftig procent maar veel meer dan dat zal het niet zijn.

Waarom moeten die dingen een herrie knalpijp hebben? Wat is dat voor infantiele gedachte dat jouw brommer meer geluid moet maken dan die van het buurjochie? Iedereen die een luidere knalpijp heeft gemonteerd, heeft duidelijk de puberteit nog niet overwonnen en is ergens blijven hangen bij de gedachtengang van een 14-jarige. Heng heng. Yeah. Broem broem zegt mijn brommer. En jaaaaaaaah .... harder heng heng dan die van jou.

Ik fiets nu al een week of wat in Frankrijk rond en het gemotoriseerde verkeer dat me een hartverzakking bezorgt heeft, waren bijna allemaal motoren. Plus een leger Porsches op de Télegraph. Dat zijn feitelijk motorrijders met of teveel geld of lui om zich op twee wielen te willen verplaatsen. Er is geen enkele brave Fransman geweest die met een bloedgang en een tering herrie in zijn grijze Peugeot 308 mij heeft ingehaald. Alle normale Franssen rijden in Renaults, Peugeots of Duitse merken. Hun auto's zijn niet opgevoerd, ze maken geen herrie en ze wachten tot ze de ruimte hebben om zo'n trage wielrenner in te halen. Alleen die vermaledijde k-motoren moeten me met een bloedgang en F1-achtige herrie op nauwelijks een meter inhalen. Ik zal toch maar eens een halve meter naar links uitwijken om te zoveelste kuil in het Franse wegdek te omzeilen. Op het moment dat ik het gejank van de puber motor in de verte hoor aankomen, denk ik alleen maar. Oh nee, ik hoop maar dat die eikel me nog op tijd ziet.

Ik doe nu ook vast een groot aantal brave motoren tekort want die zijn er ook. Zij mogen van mij met alle plezier blijven rijden. En ja, ik ben zelf ook motorrijder geweest, ik heb er geen puber knalpijp op gemonteerd, maar ik heb er wel mee door te bergen gereden en ik hoop van ganser harte geen wielrenners er een hartverzakking mee te hebben bezorgd.

Maar aan alle kleine puber jochies met een te kleine plasser die proberen te over compenseren met hun 100pk+ brommer en kinderlijke herrie knalpijp, doe me een lol en rij jezelf het ravijn in. Een opluchting voor alles en iedereen die van de rust van de bergen komen genieten. 

Col Agnel

Midden in de Cottische Alpen ligt de col Agnel, ofwel colle d'Agnello. En deze staat al heel lang op mijn todo lijstje. Het liefst fiets ik deze grenscol tussen Italië en Frankrijk eens helemaal over. De ene kant op, de andere kant dalen. Maar dat geeft er ook een logistieke uitdaging bij. Een rondje waar de Agnel inzit, wordt al rap 400 km lang. De noordelijkere col tussen Italië en Frankrijk is de Montgenèvre, zuidelijker is er de col de Larche. Beiden zijn een aardig eindje om, zeker gezien de lange lus die je Italië moet rijden. Daarnaast, als je alleen een op en afje wilt doen, ligt deze col niet echt naast de deur. De beste optie is vanuit Guillestre, dan is een enkeltje naar de top 41 kilometer. De col ligt helaas niet naast de andere bekende reuzen uit de tour de France of de giro d'Italia.

Mijn route gaat vanuit Briançon en om dan bij de voet van de klim te komen moet ik eerst de col d'Izoard over en diezelfde Izoard wacht ook op de terugweg. Drie forse Alpencols op een dag. Tsja, je moet er wat voor over hebben. Maar de Agnel is echt de moeite. Met 2744 meter hoog net een klein treetje lager dan de hoogste geasfalteerde col van Europa (Iseran) maar landschappelijk gezien een stuk mooier. Tijdens de klim aan de Franse kant heb je op het eind een schitterend uitzicht op de pain de sucre, een berg van 3208 meter hoog die op een suikerbroodje lijkt. Ooit stond ik daarboven op en toen wist ik ook al zeker dat die Agnel er een keer aan moest geloven.

Uiteindelijk ben ik iets meer dan 6 uur onderweg, 121 km en ruim 3600 hoogtemeters. En dat allemaal voor een berg. 

Bambou d'Asie

Aziatisch wokken in het hart van de Franse Alpen. Ik kon het gewoon niet laten, ook al waren de Google recensies niet top. Tijdens een bezoekje aan de Carrefour zag ik dat er op hetzelfde bedrijventerrein een Aziatische a la volonté restaurant zat. En niet dat de Franse keuken zo'n ramp is, maar ik ben ook vooral Azië fan. Dus ik 'moest' dit toch even uitproberen.

Kwalitatief gezien is dit geen hoogtepunt, een beetje wat je van een all-you-can-eat restaurant mag verwachten. Gelegen op een bedrijventerrein, een grote zaal met een tegelvloer en een buffet in het midden. Een Italiaans restaurant in Bangkok is ook geen echte Italiaan, dus het heeft weinig zin dit etablissement tegen maatstaven van een super foodmarket in Hanoi te gaan houden. Zo is bijvoorbeeld de super spicy thaise saus (3 pepers) hooguit een beetje pittig te noemen. Maar ze hebben wel 4 soorten Aziatische bieren op de kaart staan en het buffet is best uitgebreid. Ook het wok menu en de keuze daardoor is best goed. Al met al best goed te doen voor een avondje mini Azië.

Iets anders wat me nu opvalt, is dat er hier veel minder corona paniek is. De regel in Frankrijk is dat je bij een verplaatsing binnen een restaurant een mondkapje op moet, aan tafel niet. Elke keer even naar het buffet lopen is dus mondkapjeplichtig. Alleen sommige personeelsleden dragen een mondkapje en geen van de gasten. Gisteren zat ik een chiquere tent te eten. Stukje duurder ook en heerlijke Franse gerechten. Eend als hoofdgerecht, amuse vooraf en een top witte wijn. Maar doordat iedereen zich aan de corona maatregelen hield ook een stuk onpersoonlijker. Ik zat ingeklemd tussen twee plexiglas schermen en alles wat aan me voorbij trok was gemaskerd. Nu laat de kledingkeuze van de gasten bij de Aziaat ook wel wat te wensen over. Het is net alsof ik in een goedkope sportschool zit.

Maar ja, ik ben Azië fan. Op het naar het toetjesbuffet

La petite Marmotte

Boven op de top van de Galibier ben ik even corona vergeten. Wielrenners en rensters komen hijgend boven. Ze lopen door elkaar heen, doen een poging hun fiets even tegen de houten balken te parkeren, om vervolgens foto's te gaan bij het colbord. Iedereen vraagt aan elkaar om even een foto te nemen. Een magere Belgische renner in een Peugeot tenu geeft zelfs uitgebreide instructies aan de fotograaf, vanaf welke afstand precies en of de foto staand of liggend moet worden genomen. Dat laatste blijkt plat te heten in het Vlaams. Ik tik een dame, die ik onderweg drie keer ben tegengekomen, tegen haar arm om even een foto van mij te nemen. Niemand denkt hier aan corona, noch aan mondkapje of social distancing. Zo relaxed.

Op de top denk ik ook lang na. Het is ook domweg interessant kijkvoer, al die fietsers, allemaal moe en iedereen maakt een foto op haar manier voor het collen bord. Ik twijfel ook of ik mijn plan ten uitvoer ga brengen en dat is afdalen naar le Bourge d'Oisans en dan via de croix de fer terug. Dat rondje is natuurlijk bekend omdat het de route van de Marmotte is. Maar echt heel lekker gingen de laatste kilometers van de Galibier niet. Ik kan het mezelf ook makkelijk maken en terug fietsen naar Valloire en daar gaan eten. Na een half uur of zo besluit ik om toch maar voor de lange route te gaan. Zo vaak heb ik ook niet de kans om deze route te fietsen.

De afdaling naar le Bourge is lang en kent veel tegenwind op een col die niet eens zo steil daalt. Bevoorrading zoals in een cyclo is er uiteraard niet. Maar gelukkig zijn er terrassen waar ze fatsoenlijke lasagne serveren. Na deze maaltijd, plus appeltaart, een blikje cola en veul water kan ik er weer tegenaan. Op de naar de Croix de fer. Dat blijkt een k-col te zijn. Onderweg een stuk van twee kilometer lang aan 11%, een tweetal afdalingen in de klim en de lange afdaling naar het dal was helemaal een crime. Stuiterasfalt, wegwerkzaamheden en lange stukken met afgeschaafd asfalt en putdeksels die nu 5 cm boven het wegdek liggen. En op het eind klimt het weer een paar lange stukken in iets wat dus een afdaling hoort te zijn. Ik kom gesloopt aan in Saint-jean de Mauriene. 163 km, 4000 hoogtemeters en de laatste 30 kilometer langzaam geradbraakt.

Morgen maar eens niks doen of zo. Eens kijken hoe dat bevalt

Corona blog

Aangenaam rustig is het in Frankrijk te noemen. Van corona paniek zie je niks. Nou ja niet echt niks. Franssen zijn van mondkapjes gaan houden, tenminste een deel dan. En vooral in de super marchee houden ze er van. En sommige horeca ondernemers zijn inmiddels ook verkocht. En als het geen mondkapje is, dan is het wel een groot gezichtsbedekkend spatscherm. De ene ober doet het wel, de andere serveerster niet. En dat binnen hetzelfde etablissement. Handen heb ik ze ook nog niet zien schudden, kussen ook niet. En de Franssen houden doorgaans wel een beetje van geknuffel onderling.

Maar als toerist? Als toerist heb je er eigenlijk nul last van. Ok, je moet je handen wassen voordat je een restaurant binnengaat. Maar je hoeft niet met een gedesinfecteerd winkelwagentje de winkel in. Je mag zelfs zonder wagentje of mandje de winkel in. Social distancing? Ach, in Frankrijk is een meter genoeg. Dat virus is kennelijk dusdanig opgevoed om te weten dat het in sommige landen niet zo ver mag springen om van mens tot mens te geraken. En die meter voelt voor veel Franssen ook stom aan, dus minder mag ook in de praktijk.

Het gevolg is dat ik nu 'gewoon' vakantie aan het vieren ben, zonder ook maar een noemenswaardige beperking. Alles kan, alles mag. Lekker uiteten met een groot bord salade avec fromage de chèvre chaud plus een verre de vin blanc? Pas du problème. Aan de bar een wijntje drinken? Of een pression? Ook hier geen probleem. Noest zwoegend een lange steile col opfietsen of picknicken boven bij een meertje in de bergen. Ja, allemaal ja.

Een kleine kanttekening bij dit positieve verhaal. Het is nog net voorseizoen hier en ik zit in een klein dorpje in de Alpen. Ik heb geen ervaring met een grote drukke kindvriendelijke camping met zwembad en speeltuin. Die ervaringen ga ik ook niet delen hier. Zelfs voor corona probeerde ik die campings al te mijden. Ik ben nooit zo'n fan geweest om het gekrijs van andermans grut te moeten aanhoren. Maar als er mensen twijfelen om naar de Alpen te gaan voor rust, wandelen, fietsen en lekker eten. Er zijn geen beperkingen 

Back in business

Alles is weer als vanouds. De Alpen liggen nog op hun plek, in Luxemburg is de peut nog steeds voor een prikkie en auto rijden kunnen de Fransen nog steeds niet. De Carrefour ligt nog steeds vol met de lekkerste dingen, wijn kaas en worst is er in alle soorten en smaken en de restaurants stromen op zaterdag vol. Corona hebben we gehad, back to normal life. Zo'n leven dat eruit bestaat dat je in de zomer naar Frankrijk kart en dan een partij gaat afzien om over van die vervelende hoge steile cols te fietsen.

Eindelijk! Het kan weer. Ik was echt als een kind zo blij toen ik vanmiddag op een desolate snelweg, vrijwel alleen, de hoge bergen op de achtergrond zag liggen. De zon schijnt de grenzen zijn open en Rob gaat op vakantie. Eindelijk weer hooggebergte live aanschouwen, met 130 kmh langs een grenspost razen en eindelijk gedaan met die opsluiting. Einde lockdown.

Wat gebeurde er vandaag nog meer? Wel, ik heb vandaag het resultaat mogen bezien van een gevalletje onmogelijke auto-sleurhut combinatie. Zo'n geval waarvan je denkt, wat gaat die sleurhut met die auto naar toe? Het geheel was geschaard en daardoor dwars op de autosnelweg terecht gekomen. De oorzaak was hoogstwaarschijnlijk een veel te grote sleurhut, een niet zo'n kundige chauffeur in combinatie met een maloot die zich al remmend en wringend zich van links naar rechts baant om toch nog die ene afrit af te kunnen. Dat gehannes van veel Franssen om veel te laat naar rechts uit te voegen en het plots remmen met ruim 130 op de teller om voor mij totaal onduidelijke redenen, ik weet niet of dit een nieuwigheidje is maar echt handig is het allemaal niet.

Zonder verdere ongelukken bereik in een dagje rijden de Franse Alpen. Saint-jean de Mauriene is de plaats van handeling de komende dagen. Beetje colletjes pakken en uiteraard fatsoenlijk uiteten

Corona kilometers

Ik geef toe. Óf ik spoor niet helemaal, óf er zijn nog meer renners die een trainingsdagboek bijhouden. Ik doe dat dus ook, al meer dan 15 jaar lang en dat geeft een boel statistieken. Van die onzinnige feitjes die onweerlegbaar waar zijn en waar je op feestjes of in een blog nooit echt indruk mee maakt. Zo van, de top 10 van al mijn langste ritten ooit zijn allemaal boven de 180 kilometer. Of dat gemiddelde afstand van alle trainingen ooit in de maand Juli gedaan 72,6 km is. En die van Mei 90,6. Je hebt er niks aan. 

En het nikse wat ik nu aan de statistieken heb, is dat ik kan zien dat ik in het Corona tijdperk meer fiets dan normaal. De maand maart telde dit jaar 1353 kilometer en dat is de beste maart maand ooit. Alleen in 2016 reed ik in maart net boven de duizend kilometer.April dit jaar bleek goed voor 1879 kilometer en dat bleek ook de beste April maand ooit. In 2013 kwam ik tot 1601 km in April; alle andere jaren alleen maar minder. Maar afgelopen April bleek niet alleen de beste April maand ooit. Het was sowieso een nieuw record. Alleen in de winter van 2015 kwam ik in December tot 1875 kilometer tijdens een vakantie in Vietnam, Cambodja en Thailand. En Mei dit jaar is weer een nieuw record. De beste Mei maand ooit en weer een nieuw all-time beste maand. 1929 kilometers werden er gefietst. En dat te bedenken dat ik tussendoor dus gewoon werk en alleen wat christelijke feestdagen en een paar snipperdagen als extra verlof heb. Waar houdt dit op?

Zoals ik al schreef. Waarschijnlijk kan echt niemand dit iets boeien. Maar ik als reken nerd zit toch een beetje met verbazing soms naar deze getallen te kijken

Strava heeft geld nodig

Strava heeft geld nodig Ik trouwens ook, anders wordt het lastig om de hypotheek te betalen en mijn exotische vakanties te bekostigen. Nu staat bij mij het water niet echt aan de lippen en die vakantie planning ligt dankzij het Corona gedoe toch even in de la. Ik had altijd al veel meer vakantie plannen dan dat ik snipperdagen had, laat staan dat ik alles ooit afgevinkt krijg voordat ik oud en seniel in een verzorgingstehuis een speculaasje in mijn thee zit te verdrinken. En nu komt er een jaar vertraging bij. Maar goed,. kennelijk staat bij Strava wel het water aan de lippen want ze hebben nogal wat rigoureuze wijzigingen doorgevoerd. Er is nog maar een soort betaal abonnement ipv 6 verschillende abo's, en er is nauwelijks nog iets gratis op hun site. Ze hopen dat door deze beperkingen iedereen toch plots massaal voor de betaalde versie gaat. Of ze gaan failliet. 

Ik gok eigenlijk op failliet. Tenzij de wereld bestaat uit goedgelovige sukkels die de hoofdprijs willen betalen voor bagger software. Een abonnementje Strava kost nu 60 euro per jaar. Maar volgens de marketing strategie van Strava kost het slechts een paar energierepen per maand. Ook een methode om iets uit te drukken. Geld is nog niet eens zo'n slechte index en als die niet werkt, dan is er ook altijd nog de Big Mac index. Maar bij Strava denken ze nog in energie repen. Och,...vroeger drukte ik zelf ook alles uit in flessen wijn. Ik ben daar inmiddels overheen gegroeid, maar onze vrienden van Strava zitten kennelijk nog een beetje in de pubertijd. Zestig euro dus en dus en wat krijg je daar nu precies voor terug? Nou ten eerste kun je weer de klassementen zien, verdeeld in verschillend categorieën. Per jaar, per dag, per leeftijdscategorie of alleen van de mensen die je volgt. Je krijgt er een bak statistieken bij, die ik verder wel snap, maar ik ga er geen meter harder van fietsen en er zit een routeplanner bij. 

Even iets over de Strava segmenten. Hier zijn ze groot mee geworden en het is je reinste bagger. Een segment is een traject, vaak bergop maar in Nederland is het meestal een vlak stuk tussen twee dorpen of stoplichten of zo. De toptijden zijn óf super onbetrouwbaar of gereden door profs in een wedstrijd. Totaal onzinnig om mezelf te gaan vergelijken met een tijd door een brommer gezet, of foutief geklokt met een telefoon waarvan de navigatie haperde. Zo heb ik ooit een KOM (king of the mountain) gehad op de Daphne Schippers brug; mijn gemiddelde snelheid (41,2) bleek zelfs nog hoger dan de maximum snelheid van de totale rit. Grote kul dus. Op een ander segment van anderhalve kilometer lang heb ik wel eens 50 kmh gemiddeld gefietst (knal harde wind mee) en dan nog staan er 200 renners voor me, die boven de 60 zouden hebben gereden. Tuurlijk. 

Nu is bijna alle onzin van Strava achter een betaal abo gestopt en enige aardige wat nu ook is verstopt is, is het feit dat ik de tijden op segmenten van mijn volgers niet meer kan zien. Maar eigenlijk is dat best prettig, nu hoef ik nooit meer te zien dat er iemand sneller was dan ik. Zo rustgevend. 

horeca supporter

Zoiets heet de lokale economie ondersteunen, of gewoon lekker lui of alleen maar lekker. Het is maar hoe je het noemt. Vandaag doe ik aan afhaal appeltaart met slagroom plus afhaal cappuccino. Allemaal mogelijk gemaakt door een horeca gelegenheid in Wijk bij Duurstede. Binnen zitten is er niet bij maar via een grote tafel is afhaal wel mogelijk. Ik doe vandaag een relaxt tochtje op de dikke banden racer, geen haast, wel honger onderweg en dus mag ik taart. 

Gisterenavond  had ik breng Thai en vandaag zou het wel eens breng Gyros kunnen worden. Wederom een gevalletje makkelijk en lekker. Plus ook eens de lokale economie ondersteunen. Eigenlijk was het de bedoeling dat ik nu de Vietnamese economie een hart onder de riem aan het steken was, maar ik kwam geeneens het land in. Laat staan dat ik de kans krijg om op de lokale voedselmarkt alles te proeven. Daarnaast is mijn vlucht ook geannuleerd. Als alternatief voor de Pho en Ba-mi broodjes heb ik besloten om dan maar de lokale economie van Utrecht en omstreken een beetje vooruit blijven helpen. De kalveren kunnen niet geslacht worden want kennelijk eten we dat beest alleen in restaurants en de patat boeren kunnen kun bintjes niet gesleten krijgen aan diezelfde horeca. Wondere wereld. De visboer schijnt ook te blijven zitten met z'n dure zalmen en tongen en ander exotisch spul. Kopen we blijkbaar ook niet bij de Jumbo. 

Om het echt goed te doen moet ik dus vanavond ergens kalf bestellen met frieten of sliptong. Ik denk dat ik toch voor de gyros ga. Als het goed is, wordt zoiets nog steeds van lam gemaakt en dan klikt me ook als een typisch product in de oren wat doorgaans niet in grote getallen bij de buurtsuper over de toonbank gaat. Zo brengt Corona toch weer wat extra lekkers op tafel. 

Imaginair blog

Ik zou een antwoord van KLM gaan krijgen. Ik zou ook een antwoord van Cheaptickets gaan krijgen. Ik zou vandaag eigenlijk ook in Vietnam gearriveerd zijn. Ik zou ook een blog begonnen zijn over een grote fiets rondje vanuit Hanoi. Ik zou authentieke Vietnamese Pho gegeten hebben. Ik zou ook op zoek gegaan naar een massage shop zonder bijbedoelingen.

Allemaal niet dus.

We zijn terecht gekomen in een wereld van dingen die zouden kunnen gebeuren of die hadden moeten gebeuren. We gaan geen Champions league wedstrijden kijken, ook geen giro d'Italia zien, de spelen gaan niet door en het EK voetbal doen we wellicht volgend jaar. Wimbledon is afgelast, het rijksmuseum is dicht en nagel studio's zijn ook al dicht. Niet van alles heb ik overigens last, anderen weer wel. We kunnen niet meer naar de kapper, de tondeuses zijn uitverkocht en het euro songfestival is afgelast. Och,.... dat laatste zal me jeuken en een tondeuse had ik al Maar dat ik zondag niet even lui op de bank naar de Ronde van Vlaanderen kan kijken, daar baal ik wel een beetje van. Zelf mag ik gelukkig nog gewoon fietsen, dan nog wel.

Ik zou een lijst kunnen gaan opstellen van alle dingen die ik niet meer kan of mag heden ten dage. Dat is een beetje makkelijk, klagen kunnen we allemaal. Het is veel moeilijker om dingen te bedenken die deze crisis leuk maken. Maar wie zou dat goed kunnen? Moet alles tegen zitten voordat je mr positivo kunt zijn? Met drie puberende kinderen en een kapot huwelijk thuis proberen te blauwhelmen om de lieve vrede te bewaren en gelijktijdig online te werken met collega's waar je toch eigenlijk al een pesthekel aan hebt. Of misschien ben je wel IC-verpleegkundige en begin je af te vragen wat dat begrip vrije tijd eigenlijk inhield. Veel verder down dan dat kun je moeilijk zijn. Ik heb geen stress, geen puberende of luierende koters over de vloer, een fatsoenlijke werkplek en alle tijd om rustig te ontspannen. Ik kan alleen maar voorzichtigjes klagen. Van oh ja, mijn vakantie naar Vietnam is naar de Filistijnen en elke andere van reizen of vakantie zit er de komende maanden niet in. Een soort van verwende westerse wereldreiziger die loopt te zeiken over zijn luxe probleempjes. Ik mag wel stukjes wielrennen, normaal fatsoenlijk koken en niks doen. Ik mag best heel veel niks doen. Ik ben niet zo goed in niksnutten, zoiets lukt me alleen goed als ik 150 km of meer heb gefietst. Dan ben ik plots heel goed in lui op de bank liggen en bij en oude Bond film in slaap vallen.

Laat ik dan ook eens poging doen om positief te doen. Zo van, zo schoon als nu is mijn huis zelden geweest. Dat voelt echt prettig, zo netjes, schoon en goed opgeruimd. Ik heb nu zeeën van tijd om eens iets fatsoenlijks van mijn mini tuintje te maken. Die uitdaging heb ik al jaren en ga hem nog even koesteren. Ik ga morgen de ramen lappen, dat werd ook weer eens tijd en zoiets kan makkelijk tijdens werktijd. Af en toe de muis bewegen en iedereen denkt dat ik rete druk ben om een stom timezone probleem op te lossen. Ik heb de kans allerlei mensen in nood te helpen. Maar zolang ik nog niet weet wie dat zijn, snipper ik daar nog even mee. Misschien ga ik wel een blog bijhouden van alle dingen zie hadden kunnen gebeuren als ik vakantie zou zijn geweest. Een imaginair blog over een imaginaire wielrenner die imaginaire verhalen beleeft. Dat is ook veel makkelijk dan de werkelijkheid, niet gehinderd door logica of welke beperking dan ook. Ik zou bijvoorbeeld een verhaal kunnen verzinnen over een raar griepvirus dan de hele wereld in zijn greep houdt. Zo gek dat we niet meer weten of de economie belangrijker is dan ernstig zieke mensen. Nah,.... ik denk dat ik beters iets anders bedenk. Zo'n stupide verhaal gaat echt geen hond geloven.

wc-papier paniek

Ik heb vandaag geen 24 rollen wc-papier gekocht, ik heb ook geen 6 pakken pasta gekocht. En ook al niet de laatste potjes pesto sauzen uit de supermarkt weggeroofd. Ook niet nog wat extra paracetamol ingeslagen. Want stel je voor dat ik de komende tijd verkouden word, dan moet ik natuurlijk 'fully equiped' zijn om die barre tijden te kunnen doorstaan. Ik heb dus niet gehamsterd.

Ik was ook compleet verbaasd dat er gehamsterd werd en dan ook nog eens op wc-papier. Welke malloot bedenkt zoiets? Wie komt er toch op het idee om extra wc-papier in te slaan? En hamster gedrag kan alleen maar ontstaan als er heel veel mensen op dit stompzinnige idee komen.Alsof we in Nederland een rijke geschiedenis hebben van winkels met lege schappen en dat altijd het wc-papier als eerste op is. Ik ben inmiddels 45, of eigenlijk moet ik zeggen 38 jaar met ervaring en ik doe nu toch al een tijdje mijn eigen boodschappen zelf. De dag dat het wc-papier op was bij de Appie staat nog vast in mijn geheugen gegrift. Ehm,.... eigenlijk kan ik me niet herinneren dat dat ooit gebeurd is.

Ik heb gewoon gefietst vandaag. Echt waar. Zo maar naar buiten toe en langs de weilanden tegen de wind in harken. Ik voelde me echt een held dat ik in deze barre omstandigheden het lef het getrotseerd om niet thuis te blijven. Ik ben ook gewoon thuis op de bank in slaap gevallen terwijl ik wielrennen zat te kijken. Dat was waarschijnlijk wel de laatste keer. Van dat wielrennen kijken dan, in slaap zal ik nog wel vaker gaan vallen. De Vlaamse koersen zijn afgelast, Italiaanse koersen ook. Alleen Parijs Nice fietst door. Die rijden op speciale fietsen of zo, of op super speciale weggetje waar Corona nog nooit geweest is. Officieel zijn overigens de meeste koersen niet afgelast maar uitgesteld. Ja, of dan kan of zo. Kun je het voorstellen dat straks over een paar maanden de giro d'Italia, de tour de France, de ronde van Vlaanderen en de strade bianchi in dezelfde week wordt georganiseerd? En daarna beginnen we gelijk aan de vuelta. Voetballers gaan 5 wedstrijden per week spelen om het programma in te halen en een aantal F1 grand prixs gaat door de week plaats vinden. Tuurlijk.

Nee, een griepvirus legt het hele Europese continent lam. Niemand mag meer verkouden worden want deze verkoudheid heeft soms doden op zijn geweten. In het verkeer vallen trouwens ook wel eens doden, maar dat schijnt een slecht argument te zijn of zo. Dus gaan we de komende maand super vaak onze handen wassen, onze hele huis vol stampen met rollen wc-papier. Allemaal thuis werken, maar wel gewoon je kinderen naar school brengen en ik blijf gewoon fietsen op zaterdag. Overigens was ik niet de enige, het wemelde van de strakke lycra pakjes op de fietspaden vandaag. Ook al de eerste korte broeken gespot.