Hallo omikron, dag Delta

Er is een nieuw soort puzzel uit. De naam heeft iets weg van de Sudoko, waarvan ik me nog steeds afvraag of ik de klemtoon wel goed leg. Toen ik de naam hoorde, dacht ik direct, wat voor vaag cijfer raadsel hebben ze nu weer bedacht in Japan. Elke krant heeft er nieuws over, zelfs teletekst pagina 101 staat er vol mee. Voor een sudoko heb ik ooit nog als vorm van tijdverdrijf een geautomatiseerde oplosser geschreven in java. Niet de aller moeilijkste sudokos kon die oplossen, daarvoor zaten er te weinig complexe algoritmes in verwerkt. Maar elke huis-tuin-en-keuken sudoko werd in minder dan een seconde opgelost. Hoe moeilijk zou een omikron zijn? Zo van, kan professor Moderna, Professor Jansen of doctor ingenieur Pfizer er snel oplossing voor bedenken? Of is dit meer een klusje voor de super computer AstraZeneca?

 

Waarom komt na Alpha, en Delta nu plots omikron? Welke logica zit daar nu weer in? Ik denk erover om een prijsvraag uit te schrijven om de naam van de opvolger van omikron te voorspellen. En de winnaar krijgt een vaccinatie bingokaart. Dan mag je alle prikken gaan halen. Moderna, Astra, de hele rataplan. Inclusief booster en booster++. Elke week een prikkie. En voor de vaccinatie wappies een gratis hangslot voor op je deur. Of one-way schroeven om de voordeur permanent mee dicht te timmeren. Die laatste wil ik ze ook wel gratis cadeau doen inclusief pizza bezorg dienst. Voor door de brievenbus.

 

Op teletekst staat nu: RIVM: ZEKER 13 OMIKRON BESMETTINGEN. De capslock bleef even hangen bij de teletekst redacteur. Wat hadden ze dan gedacht bij het RIVM? Dat we een corona variant de toegang zouden ontzeggen. We kunnen niet eens vluchtelingen tegenhouden om naar Nederland te komen. Waarom zou dat dan wel lukken met virus? Alle grensovergangen staan wagenwijd open en dan een lullig vluchtje uit Zuid-Afrika eruit plukken in een poging iets aan een virus variant te doen. Dat is gewoon lachwekkend. Misschien is het een beter idee om betere vaccins te ontwikkelen en de anti-vax-wappies op te sluiten. Of gewoon de boel de boel laten en alle ouderen en zwakkeren aan hun lot overlaten en lekker laten uitsterven. Dat is ook een 'oplossing'.

 

Omikron, 7 letters, 7 cijfers plus 7 speciale characters. Het had net zo goed een klein nieuw woordje kunnen zijn in de puzzel rubriek  van de Volkskrant

Oranje

Ik ben in Valencia om oranje olijven. En om in een bar te zitten die deels slager is. Om een placemat te krijgen waar de verschillende delen van het varken op staan vermeld. Dat je weet dat Paleta van de schouder komt en Carrilleras de kaken zijn. Niet geschikt voor vegetariërs, deze kroeg. Of veganisten. Of flexitariërs of andere eco hippies.

Het is ook handig als je Spaans spreekt of dat hun website werkt. Dat laatste is wel een irritatie dingetje. Tal van lekkere gerechten, echt keuze te over om God weet wat van het varken op je bord te krijgen, maar de site is helaas instabiel. Om de minuut wil de site zich herladen wat dan maar voor de helft lukt of er komt een pop-up in beeld die niet weg te swipen is. Een kaart, dat is iets van vroeger. Best leuk, die moderne techniek, tenminste als het werkt.

Gelukkig serveren ze wijn en varken. Ik schrijf nog wel een keer een sollicitatie e-mail op de website voor ze te fixen. Met als beloning een maand lang gratis tapas eten en wijn drinken.

Heeft iemand trouwens ooit oranje olijven gezien? Ik niet. Of ik begin kleurenblind te worden of ik heb iets gemist de laatste tijd in culinaire hoogstandjes.

De volgende kroeg is half wijnhandel en half kroeg. Ook geen slechte combi. Nu nog een kroeg die half kroeg is en half fietsenwinkel. Die combi zal wel eens lastiger te vinden zijn.

Zal ik garnalen fotograferen, of toch octopus? Misschien doen de olijven het beter, of de wijn, of toch maar de groente. Nee, allemaal nee. Ik wil dit niet.

De mercado central in Valencia is een mooi gebouw maar ook een plek waar ik me een super toerist voel. Het is namelijk in eerste instantie een markt waar je voedsel kunt kopen. Heel veel verschillende soorten voedsel en allemaal prachtig uitgestald. Elke kraam is een lust voor het oog en overal word mijn honger gevoel zo rond lunchtijd extra aangewakkerd. In tweede instantie is de markt ook een mooi gebouw in Jugendstil. Dat plus al dat mooie eten maakt het een soort super toeristen trekpleister. Nu ben ik ook een toerist en ook als zodanig herkenbaar. Ik heb welliswaar geen gymschoenen aan, maar wel een overhemd. Mijn mini rugzakje plus mijn gebrek aan boodschappentas verraad me. En als dat niet genoeg is, dan wel mijn onderzoekende blik de ruimte in.

Toch sta ik al in minder dan vijf minuten weer buiten. Het lukt me gewoon niet om de schroom van me af te zetten en foto's te gaan maken. Kopen ga ik hier niks en ik kan me domweg niet voorstellen dat een gemiddelde kraamhouder zit te wachten op een fotograferende toerist die niks koopt. Voor je het weet is Valencia een tweede Barcelona waar ze de toerist liever kwijt zijn dan rijk. Ik denk dat ik morgen een fiets ga huren en de stad uit fiets ik, op zoek naar een restaurant of een weg wat gewoon een weg is en verder niks.

Ik ben een slechte toerist, ik kan het gewoon niet.

Observaties in het park

Valencia rent,
Valencia jogt,
Valencia strompelt,
Valencia kuiert,
Valencia wandelt,
Valencia sprint, beweegt, voetbalt, laat de hond uit, loopt, loopt hard,  doet yoga en fietst in het park.

Valencia roeit niet. Op de negen kilometer lange droge rivier bedding kan niet meer geroeid worden. Overstromen kan de boel ook niet meer. Rennen in het park is mondkapjeloos. Wandelen ook. Alleen in de stad wordt gewandeld met mondkapjes. In het park kun je geen Corona krijgen of zo. Kinderen zijn er niet in het park, alsof er een leeftijdsgrens van 20 jaar en ouder bestaat. Een patrouilleerde politie auto is er wel.

Het is vooral aangenaam toeven hier met een strak blauwe lucht en 20 graden. Herfst ziet er een stuk minder doods en minder guur uit dan in Nederland. Ondanks het heerlijke zonnetje is de kledij nogal uiteenlopend. Roze lycra, korte broeken, lange fleece broeken, donsjacks, ontbloot bovenlichaam of een fluorescerende gele sport BH. Hou daar maar eens je ogen vanaf. Of twee verschillende sokken,  een ijsmuts en dikke winterjas. Ik zie één hardloper met een flesje water. De meeste anderen hebben een telefoon in de hand. Er zijn een paar kracht sporters bezig, er is een voetbalpot gaande, een rugby wedstrijd en een cricket wedstrijd. Maar rennen lijkt echt dé favoriete sport van de Valenciano. Ach, de wielrenners zullen wel buiten de stad in hun lycra pakjes bezig zijn. De krachtpatsers zitten in de sportschool en de tennissers staan op de gravel baan. Wat valt er eigenlijk anders te sporten in het park?

Een boekje lezen en mensen kijken, dat kan er ook. 

Op vakantie

Nee,  ik heb geen plan. Zelfs het niet hebben van een plan, is ook al geen onderdeel van het plan. Ik ga onbedoeld doelloos op vakantie naar een stad, waar ik bijzonder weinig van weet. Ik heb geen restaurants uitgezocht waar ik persé wil eten en ook geen toeristische hotspots uit het boekje geselecteerd die ik moet zien. Ik wil eigenlijk alleen maar op vakantie. Gewoon een week niks doen. Madrid was ook goed geweest, Athene ook. Boedapest, Nice, Porto, Berlijn, ook allemaal best. Als het maar niet in Nederland is, plus ook nog een beetje een aangenaam zonnetje. Ik ga trouwens naar Valencia. De stad die ik alleen maar ken van de Sinaasappels, de Falla en dat het aan zee ligt. En er schijnen gebouwen van Calatrava te staan. Ik vind dat ik er eigenlijk al best veel vanaf weet.

Dat niet hebben van een plan is onbewust zo bedoeld. Mijn laatste fiets vakantie ging precies op die manier. Dat was ook voor het merendeel in Spanje en ik heb geen moment spijt gehad van alle beslissingen onderweg. Ik heb ook geen enkel highlight onderweg gemist. Ik wist ook niet wat er te zien of te missen was. En om nou te zeggen dat ik onderweg niet lekker heb gegeten of door lelijke landschappen ben gefietst. Allebei nee. En al die tinto de veranos op het terras smaakten heerlijk. Misschien moest ik maar eens doelloos op wereldreis gaan. Van huis weg fietsen en dan maar zien hoe lang het gaat duren en waar ik terecht kom. Misschien iets als corona weer voorbij is, over een jaar of tien of zo.

Een carrière switch naar planoloog, project manager, visionair strateeg of vage dingen manager, het gaat mij niet overkomen. Oh, wacht. Ik schrijf het fout. Het zou me namelijk zo maar wél kunnen overkomen. Bewust ga ik die carrière switch niet maken. Ik hoop maar dat me dat nooit overkomt. Dan moet je plannen maken en zo. En dat je dan beleid moet hebben om naar die stip op de horizon te komen. Lijkt me drie keer niks. Ik reis/fiets wel ergens lukraak naar toe. Dan ben je ook onderweg, dan maak je ook dingen mee en je komt er ook ergens mee. Ik zit nu wel in het goede vliegtuig. Die boarding pas van Transavia zal er echt wel voor gezorgd hebben dat ik via goede gate ben vertrokken. 

Het was een beetje mistig gisteren

Mijn kleding was afgestemd op het weerbericht, niet op de werkelijkheid. Het weerbericht ging uit van 8 graden, onbewolkt en geen wind. De werkelijkheid was mist, 3 graden en nat wegdek. Ik had uiteraard gezien dat er niks te zien was en dat het dus mistig was. Maar mist lost op. Toch? Ehm,.... uiteindelijk wel, maar die was nogal hardnekkige mist. Net als ik onderweg de zon zie gaan schijnen en denk dat het nu gedaan is met de kou, dan blijkt er even verderop toch weer een witte wolk op de weg te zijn neergedaald. Nog meer kou. En terwijl de kilometers zich aaneen rijgen, verkleumt mijn lichaam langzaam. Een dun onderhemd met korte mouwen, een dik onderhemd met lange mouwen, een koerstrui, koersbroek, sokken, schoenen, overschoenen, 2 buffs, handschoenen, beenstukken en een jack, het was toch niet warm genoeg. Genoeg laagjes, zou je zeggen, maar kennelijk te dunne laagjes.

 

Na 25 kilometer is alles koud. Vingers, handen, onderarmen, borstkas, nek, schouders en boven- en onderbenen. Onderaan mijn scheenbenen hangen twee ijsklompen die de pedalen rond trappen. Na 40 kilometer begin ik knijpende bewegingen met mijn handen te maken. Het gaat lastig en het lijkt wel of er kramp in gaat schieten, of dat het vast gevroren dreigt te raken. Daarna ga ik een slaande beweging maken met een open handpalm. Ik prober bloed naar met vingers te centrifugeren. Als ik straks ergens voor moet remmen, wil ik op zijn minst het idee hebben daar klaar voor te zijn Na 50 kilometer stop ik om met de paar laatste onbevroren hersencellen een poging tot reflectie te doen. Wat was ik ook alweer van plan vandaag? Wiens idee was het eigenlijk om een cursus ijsberen voor gevorderden te doen? Waarom is het nu weer mistig geworden en waarom zijn de wegen nog steeds nat? Dat laatste helpt absoluut niks om mijn voeten weer te laten ontdooien. Ik probeer een krentenbol te eten. Om dat voor elkaar de krijgen, maak ik gebruik van Newton om dat ding uit het plastic zakje te krijgen. Mijn handen zijn inmiddels onmachtig voor deze taak. Mijn kaken malen mechanisch, ik voel niet goed waar die krentenbol zich precies in mijn mond zit.

 

Ik neem het enige logische besluit. Het idee van de lange ronde laten varen en zo snel mogelijk terug naar huis. Een kop thee plus een warme douche opzoeken. Wat ik aan het doen was, is waanzin. Op het laatste stuk van de in total 76 km lange route is het eindelijk beter weer geworden. De mist is nu echt opgelost en temperatuur heeft een plotselinge sprong gemaakt naar 8 graden. Maar ik ben verkleumd, dat gaat zonder externe warmtebron niet meer goedkomen. Eenmaal thuis wurm ik met mijn tanden de handschoenen uit en wonder boven wonder vind ik ergens kracht op mijn huissleutels op mijn zak te vissen en de deur van het slot te krijgen. Ik loop linea recta naar de badkamer om onder de douche te stappen. Met kleren en al dus. Pas als mijn vingers verder zijn opgewarmd lukt het me op de rest van de kleding stukken uit te krijgen.

Een groot rondje Spanje plus een stuk Pyreneeën

De samenvatting:

- 2192 km. Twee duizend honderdtweeënnegentig kilometer
- 21 etappes
- drie rustdagen
- menu del dia, menu du jour
- un coca cola zero y un pincho de tortilla
- gemiddelde dag afstand 104 km
- langste dag afstand 135 km
- 23.000 hoogtemeters, drieëntwintig duizend!
- 23 tinto de veranos
- 7 hotels
- 14 campings
- nul massages
- een lekke band op een gravel route van meer dan 100 kilometer lang
- twee mini mini tubes tandpasta
- alle dagen handwas en een keer een echte wasmachine
- heel veel blikjes en flesjes aquarius
- acht kittekatten en drie twixen (die dingen die vroeger Raider heette)
- een keer gezwommen
- twee mede bagage fietser ontmoet en stukje mee samen gefietst
- hoogtepunt was de Tourmalet met 2115 meter boven zee niveau
- twee lange schuil partijen voor enorme plens regens
- een nieuwe koerstrui gekocht, van de Tourmalet
- 187 Santiago wandelaars gezien. Of zoiets
- de leegte ervaren van de Spaanse hoogvlakte
- twee grens passages. Geen douanier gezien
- hoogste slaapplek was op 1190 meter
- nul valpartijen
- maximum snelheid 79 kmh
- wind, vaak op het eind van de dag vol in het gezicht
- vino tinto, vino blanco, un quart de vin blanc,  un pression, una cerveza
- café con leche, café solo, une grand café au lait
- napolitanos, pain au raisins, bocadillo con jamon als ontbijt
- een mini tube zonnebrand
- 34/32 tot en met de 50/11
- vaak 30+ °C
- heeeeeel veeeeeel smileys onderweg, vooral op mijn gezicht ;-)

Onbedoeld de Tourmalet over

Ik hark langzaam de laatste kilometers over de Tourmalet omhoog. Vanaf de oostzijde kun je de top niet zien liggen. Op het laatst draai je het hoekje om naar links en dan ben je plots boven. De laatste zes kilometer ben ik bezig naar een Nederlandse dame op een racefiets toe te kruipen. In het begin van de klim zat ze net voor ons en nu is ze weer in beeld. Ik kruip langzaam weer naderbij maar op de top houdt ze 50 meter over. Boven op de col waait het hard. Het restaurant is dicht, terwijl er volgens mij best goede zaken gedaan kunnen worden. Er komen motoren boven, e-bikers, wielrenners en een paar verdwaalde fietsers met bagage. Er was wel wat andere vorm van commercie aanwezig. Er werden foto's gemaakt, maar ik denk niet dat ik daar heel vrolijk op kijk. In een steile rottige haarspeldbocht naar rechts stonden ze te fotograferen. Mijn gezicht staat inmiddels op oorlog en ik was niet eens van plan over de killer klim van de Pyreneeën te fietsen. Ik ben vandaag halverwege de etappe er toe bewogen door Hannes. Ik kwam hem gisteren tegen op de camping en hij bleek bezig om van Barcelona naar San Sebastian te fietsen. De Aspin en de Tourmalet en als het nog kon ook de Aubisque stonden vandaag op zijn menu. Ik was eigenlijk alleen de Aspin van plan, maar die klim ging zo gemakkelijk dat ik maar besloten had die Tourmalet erbij te doen. Waarom ook niet? We hadden hetzelfde klim tempo en we konden wat ervaringen over fiets vakanties delen.

Op de laatste 6 km los ik Hannes, bij hem ging plots het licht uit. Hij fietst ook teveel. Meer dan hij eigenlijk aan kan. Hij wil bepaald onweer voor zijn een fietst nu dubbele dag afstanden. Zoiets houd je niet lang vol. Op de top nemen we afscheid en wisselen nog even telefoon nummers uit. Daarna stort ik me in de afzink naar Lourdes toe.

Las diferencias - les différences

- Spanje kent mooiere wegen. Het is vaak prachtig nieuw asfalt.
- Frankrijk kent veel meer campings.
- Spaanse campings kennen altijd een bar plus restaurant. Franse campings soms.
- Spanjaarden eten laat. Op de terrassen wordt vooral gedronken, eten doet men vaak binnen. Franssen eten tussen de middag op het terras en drinken 's avonds.
- In Frankrijk kun je een café gourmand bestellen als nagerecht. In Spanje kun je tapas krijgen. En tinto de veranos. Heerlijk in de zomer.
- Spaanse zoete broodjes als ontbijt zoals een croissant of een chocolade broodje zijn groter dan in Frankrijk.
- Spanje is veel meer uitgestorven dan Frankrijk, zeker in de binnenlanden.
- Spanjaarden dragen mondkapjes volgens de regels, ook over de neus dus. Franssen klooien maar wat aan.
- In Frankrijk heb je een pass sanitaire nodig om te mogen eten. Spanjaarden vinden alles goed.
- Spanjaarden halen fietsers bijna overal heel ruim in. In Frankrijk doen ze ook hun best.
- Haringen zijn soms onmogelijk de grond in te krijgen in Spanje
- Spanjaarden bouwen hun hele kampeerplek vol. Caravan, voortent, luifel plus kooktent.
- Franssen rijden in Franse auto's, Spanjaarden rijden ook in Seats.
- In Frankrijk rijden motoren rond, in Spanje slechts soms.
- In beiden landen wordt gefietst, als recreatie.
- Ik vind de Franse keuken verfijnder in tegenstelling tot de Spaanse, die wat eenvoudigere gerechten heeft. Maar daarom niet minder lekker.
- Een qr code scannen om het menu te kunnen bekijken is typisch Spaans.
- Spanjaarden spreken extreem rap. Als je een drankje bestelt, moet je zonder adempauze erbij vertellen dat je ook wat wilt eten. Een milliseconde pauzeren na 'coca cola zero' en de serveerster is al weg.
- Franse terrassen hebben meestal regelnummer zodat je gemakkelijk naar de bar kan stappen en vragen of je nummer 124 kan betalen. 
- In Spanje wordt veel gerookt. Covid lijkt daar geen invloed op te hebben gehad.
- Spanje kent nog steeds prachtige parken midden in de stad. Altijd aangenaam vertoeven.
- In Spanje kun je zo'n beetje op elk moment van de dag aan de bar aanschuiven voor een drankje plus een tapa. Frankrijk kent vastere etenstijden.
- In Frankrijk krijg je vaak een koekje bij de koffie.
- Er zijn veel Aziaten in Spanje. Ik heb zelfs grote chinese supermarkten gezien aan de rand van de stad.
- Witte en rode wijn zijn in beide landen goed te pruimen
- Contactloos betalen wordt in beide landen gewaardeerd en is super handig.

De Pyreneeën over

Hagelstenen kletteren hard op het terras neer, net nadat ik mijn hoofdgerecht krijg opgediend. Ik zit binnen, het voorgerecht was een groot bord macaroni met pittige tomatensaus. Het hoofdgerecht bestaat uit drie stukken gegrild vlees en slappe frieten. De mensen die buiten op het terras zaten, zijn nu binnen komen schuilen. De bestelling van het menu del dia heb ik een beetje op goed geluk gedaan, de kaart was alleen in het Catalaans. Van een Spaanse menu kaart ken ik veel gerechten wel. Catalaans is een taaltje apart. Ik vind het niet mooi klinken,  net alsof ze overal medeklinkers tussen willen zetten, gewoon om de taal harder te maken. Het is geen playa (strand) maar platge. Wat moet je met die extra tg klank? Catalaans komt overigens met dezelfde moeilijkheid als het Spaans. Ze spreken het super snel, ik vermoed dat ze er wedstrijden in houden. Zoveel mogelijk lettergrepen binnen een minuut over je tong krijgen. Zonder haperingen of versprekingen.

Het restaurant zat niet boven op de top van de col de la Creueta. Boven op de col was niks. Een paar geparkeerde auto's, maar geen bar, restaurant of überhaupt een col bord. Het restaurant kwam na een stukje klim in de afzink. Het was iets voor half twee dat ik daar stopte. Mijn timing voor het middagmaal en de hagelbui, kwamen precies goed uit. Het begin van de rit was echter nogal rommelig. Ik wilde vandaag naar Ax-les-Thermes fietsen, maar daar bleken wat haken en ogen aan te zitten. Volgens Google zou dat een slordige 110 km zijn, maar Google stuurde me doodleuk door een tol tunnel heen. Garmin stuurde me veel verder om. Ik begreep in eerste instantie niet echt waarom. Wat meer Google werk leerde dat ik nergens kon vinden of de tunnel verboden was voor fietsers. Ik kwam wel een verhaal tegen dat je voordat je de tunnel in fietst op een knopje moet drukken dat overig verkeer kan zien dat er een maloot in de vijf kilometer lange tunnelbuis zit. Een ander verhaal ging over een fietser die zo weinig zag, dat hij tegen de tunnelwand aan fietste. Hij was zo blij als een klein kind dat hij daarna een lift kreeg van een busje. Nog een ander verhaal was van een Spaanse fiets bond die de tunnel als extreem gevaarlijk betitelde.

Dan maar de omweg die Garmin voorstelde. Daar bleek een klim in te zitten uiteraard, waarvan ik na een aantal kilometers de naam zag. Col de la Creuea, obert. Dat laatste betekent 'open' in het Catalaans. Mooi, ik kan er overheen. Waar overheen eigenlijk? Pas halverwege de klim wordt duidelijk dat  dit een serieuze pas is. Twintig kilometer klimmen naar een hoogte van 1888 meter. Het hoogste punt tot nog toe deze vakantie.

Na de omweg laat ik het plan Ax varen, dat gaat te ver worden vandaag en ik moet nog een hoge pas over. Tijd om een camping te zoeken, ook al zit ik nog steeds op 1200 meter hoogte. Mijn slaapzak kan daar wel tegen. De eerste camping blijkt super goed verstopt, de tweede vind ik wel. Dat is weer een voordeeltje nu ik weer in Frankrijk zit, daar wemelt het van de campings. 

Barcelona voor gevorderden

Estoy en Barcelona. Morgen ben ik een hele dag lang in Barcelona en zoals vanouds heb ik nul plannen. Het is vakantie dus er wordt niks gepland.

Ik hoef ook helemaal niks. Sagrada Familia? Al gezien. Picasso museum? Ook gezien.  Nou Camp, casa Mila, Palau de la Musica Catalana? Check, check, check. Ook al afgevinkt. Mont Juic gedaan, de ramblas gezien. Standbeeld van Columbus. Ook ja. Wat heb ik dan nog gemist? Vast wel iets en misschien ga ik die morgen ook afvinken. En anders ga ik de hele dag met een boekje in het park zitten. Het betere niks doen.

Ik ga, denk ik, gewoon op zoek naar fatsoenlijk eten en een tinto de verano. Yes, zin in.

Stortregen aan de kust

Slechts licht gemiezer zou het eerste deel van de dag mijn deel kunnen zijn. Dat was wat weeronline mij duidelijk maakte. Meer dan wat lichte regen was er afgelopen nacht ook niet over de camping heen getrokken. De tent heb ik nat ingepakt en even na negenen, ga ik op pad met de wetenschap vooral lichte tegenwind te hebben vandaag.

Na 1 minuut begint, het te miezeren, nog een minuut later en de miezer is veranderd in aardig door regenen. Dertig seconden later sta ik te schuilen bij een supermarkt. Ok, twee en een halve minuut gefietst en het is nu al schuil werk. Dat begint anders dan ik had bedacht. Ik haal ontbijt bij de supermarkt om van de nood een deugd te maken en zet mijn telefoon uit om de batterij te sparen.

Anderhalf uur later! En toen pas kon ik mijn weg vervolgen. Het heeft anderhalf uur gestortregend. Straten kwamen blank te staan, putdeksels kwamen omhoog en tunnels liepen onder. Motoren konden alleen nog stapvoets de bocht door en voetgangers waagden de terugweg te voet naar huis toe niet meer. Zelfs met paraplu niet. Als ik later mijn telefoon aanzet, bega ik een blunder door de toegangscode drie keer fout te typen. Sim kaart geblokt en nu heb ik de puc code nodig. En die heb ik niet opgeschreven, ik zal eerst moeten inloggen bij mijn telefoon provider, op een telefoon die,.....


Gevalletje barst, dit wordt een beetje een baaldag. Na dus heel lang wachten dus, kan ik eindelijk verder. Ik steek de telefoon in de lader van de naaf dynamo en ga het eerst een stukje hogerop zoeken. Ik moet niet de wegen aan de kust gaan volgen door de vakantie agglomeratie heen, want er stroomt nog steeds veel water door de straten richting zee. Ik volg daarom de saaie drukke N-340 en zit onderweg te mopperen op de tegenwind, op mijn kleding die een uur in de wind stinkt en ik mopper vooral op mijn eigen telefoon blunder.

Na een paar mislukte pogingen om iemand zo ver te krijgen om mij een telefoon of computer te lenen om de puk code op te zoeken, lukt dat uiteindelijk bij een vriendelijke dame bij een camping receptie. De telefoon is weer tot leven gekomen. Ik kan weer een weerbericht bekijken of een camping cq hotel onderweg boeken. Ik kies voor een hotel in de Delta Ebre. Geen zin in een camping na deze lange dag. De telefoon is ook niet opgeladen geraakt omdat het allemaal te nat was onderweg en ik heb even heb geen zin in geklooi op een camping met alleen maar dreigende wolken. Om 6 uur check ik in. Douchen, de was doen, wat lekkers halen bij de buurt super. Morgen weer verder.

!Teruel existe!

Teruel bestaat, Utrecht trouwens ook,  Barneveld, Luik, Sheffield, Chiang Rai en Oostrozebeke ook. Toch is het bestaan van Teruel ooit genoeg gebleken of wellicht het enige om reclame te maken voor zichzelf. In 1999 lanceerde de stad deze spreuk om leven te blazen in hun eigen marketingscampagne. Ik wist toevalligerwijs van deze reclame strategie en kwam het weer tegen toen ik gisteren Torre El Salvador bezocht. Een 14de eeuwse toren in Mudejar  stijl die uniek is voor deze regio. De stijl is afkomstig van Moren die na de reconquista zijn blijven hangen en kennelijk geen zin hadden weer terug te keren naar de geboortegrond van hun voorouders. Behalve een boel uitleg over de toren, te beklimmen in 117 traptreden, was er ook wat uitleg over de stad. Daar zag ik die opvallende kreet weer dat de stad dus bestaat. Het heeft wellicht wat te maken met de afgelegen ligging van de dunst bevolkte provinciestad van Spanje.  De enige provinciestad zonder directe weg- noch spoorverbinding met Madrid. Geïsoleerd, koude winters, hey,... wij bestaan ook nog!

Goed, Teruel bestaat dus nog, weten we dat ook weer. Het is verder een doodgewone Spaanse stad zoals ik er al velen heb gezien. Wat oude bezienswaardigheden, een mooi park, een levendige binnenstad en veel lekkers te eten. Behalve het bestaansfeit van Teruel kwam ik ook nog een ander sportief cq toeristisch lokkertje tegen. Er blijkt een oude spoorweg van Teruel naar Valencia te zijn omgebouwd naar fietspad. Dat soort acties mag ik wel en dus ben ik nu al 70 km onderweg naar de stad van de sinaasappels. Het matig geasfalteerde pad wat soms meer op gravel weg lijkt, heeft een prachtig uitzicht onderweg en heeft ook al een lekke band op zijn geweten. Het pad loopt gelijk op met de snelweg, het nieuwe spoor en een nationale weg naar Valencia. Aan bevoorrading onderweg zo geen gebrek en op alle genoemde wegen zit nauwelijks verkeer.  De 170 kilometer lange route telt ook meer daalmeters dan hoogtemeters. Ook wel een keer leuk. 

Spaanse terrassen

Roken is op veel terrassen in Spanje tegenwoordig  verboden. In een woord,  fantastisch. Mijn volgende verzoek zou zijn om de no-smoke zone tenminste een straal van twintig meter rondom het terras te laten zijn. Want of ze nu op het terras zitten te paffen of er net naast, het verschil is soms niet super groot. Nog beter zou zijn om sigaretten verkoop af te schaffen. Dat kon met vuurwerk ook vanwege een niet nader te noemen virus, dus waarom niet met tabak?

Vaak zie je een qr code op de tafeltjes. Ik loop waarschijnlijk achter op dit gebied, want de allereerste keer dat ik om een menukaart vroeg, na me al een tijdje te hebben afgevraagd waarom ze dat ding niet meteen hadden gegeven, werd ik wat lacherig erop gewezen dat ik de qr code had moeten scannen. Roken mag dan niet meer, weggaan zonder je telefoon op zak, betekent honger leiden.

Ze eten hier nog steeds laat. Waar je in Frankrijk na twaalf uur kan aanschuiven voor een menu du jour, kun je hier voor een menu del dia vaak pas vanaf half twee terecht. Het avondeten begint vaak pas na negenen. Dus als je pas rond tienen een hoofdgerecht krijgt voorgeschoteld, wees niet verbaasd. Die late lunch vind ik nog niet zo onhandig, ik probeer rond elven bij een bar te stoppen voor een coca cola en een stuk tortilla. Dat diner laat in de avond vind ik echt niks. Rond achten op het terras neer zijgen en een tinto de verano bestellen, samen met wat tapas, een broodje of een grote salade werkt beter. 

Beetje moe

Mijn routes blijken een voorkeur te hebben voor veel klimmen. Op de route naar Santiago viel het nogal mee, maar de route van ridder Cid doet niet moeilijk over een klimmetje meer of minder. De volgende route die ik gedownload heb, loopt grofweg van Sevilla naar Girona. In Teruel kruisen de Cid route en laatstgenoemde elkaar. De volgende bestemming is dus Girona. En een blik op het hoogteprofiel van die route laat ook weinig vlakke stukken zien. Op af, op af, en weer de bult op en weer af. Ik fiets nu al een kilometer of 600, gerekend vanaf Burgos en ik ben nog niet onder de 800 meter gekomen. Spanje ligt op een hoogvlakte. Al is van die vlakte weinig merkbaar. Het is meer hoogelegen reliëf.

Het geeft continu prachtige vergezichten en ook vermoeide benen.  De laatste 6 dagen heb ik 671 kilometer gefietst en 7343 hoogtemeters gemaakt. Tijd voor een dagje rust. Of in het Spaans dia de descanso. Stiekem zit ik er ook aan te denken om de route naar Girona wat meer naar de kust te trekken. Geen idee hoe de komende kilometers eruit gaan zien, maar de leegheid  van het landschap tot nog toe was best mooi, maar tachtig kilometer lang geen normaal restaurant of überhaupt een winkel tegenkomen is ook niet ideaal. Ik heb het begrip honger weer leren kennen. Geen reserve voorraad voedsel meenemen en denken, ik eet onderweg wel wat. Dat heet hier van een koude kermis thuis komen.

Morgen maar eens een dagje descanso doen. In het park zitten, boekje lezen en lekker eten. 

Ja,....nu ga ik echt over op Wahoo

Echt waar. Na vandaag twijfel ik niks meer. Ik mopper wel vaker op mijn Garmin, de edge 810, maar de reden dat het kinderspeelgoed nog steeds niet de deur uit gedaan heb, was voornamelijk omdat er ook niks beters te koop was. Daar lijkt nu eindelijk verandering in te zijn gekomen. Daarnaast deed Garmin ook wel eens dingen echt goed. Maar de fouten die ik deze vakantie tegenkom, zijn eerder lachwekkend. Als ik dit op ga schrijven, en de makers van het speelgoed zouden meelezen, wat natuurlijk niet het geval is, maar als,..... ze zouden zich echt hun ogen uit hun kop schamen. Zo erg? Zo bont? Zulke domme fouten?

Terwijl ik fiets, laad ik Garmin via een naaf dynamo op. Zo ben ik niet afhankelijk van stopcontacten onderweg. Zolang de batterij niet volledig is opgeladen, en zolang ik maar blijf fietsen, dan gaat dit goed. Totdat,.... ja ik moet natuurlijk een keer stoppen of de batterij gaat naar de 100%, of ik haal de oplader eruit. Daarna besluit het speeltje zichzelf uit te zetten. Ongevraagd uiteraard en ondanks het feit dat de auto shutdown functie uit staat. Ik krijg 15 seconden bedenk tijd. Maar omdat je nooit kunt weten wanneer de afsluit procedure in gang wordt gezet en ik ook niet constant een oogje op de kleine kleuter houd, mis ik dat nogal eens.

Goed Garmin gaat dus op zwart en dan zet ik het maar weer aan. Ik krijg dan te zien of ik de route wil opslaan (save) of wil weggooien (discard). Als ik save, wordt de route weggeknikkerd. En bij discard wordt juist de route opgeslagen en direct op strava gepost. Huh????? Bij een normale afsluiting van een route werken save en discard wel goed. Behalve save en discard kan ik ook nog de start/stop knop gebruiken. De route gaat dan verder waar die gebleven was, maar uploaden naar strava zit er dan niet meer in. Dat kan niet, upload failed. Dat, plus het feit dat de aan/uit knop inmiddels met tape is gerepareerd, vind ik onderhand genoeg motivatie voor een nieuw speeltje. Nu moet alleen nog die nieuwe bolt2 weer beschikbaar komen, want die is nu uitverkocht.

Santiago wordt El Cid

Santiago gaat hem niet worden. Tijd voor een change of plans. Ik ben niet religieus, katholiek of toe aan een bedevaart. Maar dat is niet zozeer om van richting te veranderen. Ik heb eigenlijk niet zoveel zin om min of meer dezelfde weg terug te fietsen en het waait kanonnen hard in het noorden van Spanje. Daarnaast snap ik ook bijzonder weinig van de Santiago wandelaars. Ik heb vandaag kilometers lang het pad gevolgd. Een rechttoe rechtaan gravel weg langs de route National. Rechts dor gras, links een snelweg en daar weer langs industrie. Hadden ze nou echt niks mooiers kunnen bedenken?

Vanuit Burgos loopt een andere bekende route door  Spanje heen. El camino del Cid is een cultureel toeristische route die grofweg van Burgos naar Valencia loopt. De route is gebaseerd op het verhaal van ridder Rodrigo Diaz de Vivar, bijgenaamd El Cid, uit de 11de eeuw wat in dichtvorm is opgeschreven in de laat 12de, begin 13 eeuw. Hij veroverde de stad Valencia op de Moren, die de stad weer terug inpikten na diens dood.

Goed tot zover de Wikipedia beschrijving. Ridder hupseflups trok dus op zijn paard half Spanje door om de Moren mores te leren. Opgetekend, opgeleukt en aangedikt door een stel ijverig monniken in ontelbare kloosters. Wat nu rest zijn een boel rode bordjes langs de weg die de route markeren. Het begin van de route is alvast tien keer mooier dan het Santiago pad. En super rustig ook,  zo rustig dat ik de Spanjaarden zou willen aansporen om de route een toeristische boost te geven in de hoop dat het aantal campings, winkels en restaurants onderweg wat uitgebreider wordt. Dat gebrek aan bevoorrading zou nog wel eens een dingetje kunnen worden.

El camino

Op fietsdag vier ben ik uiteindelijk echt tussen de Santiago gangers terecht gekomen. Wandelaars met een rugzak en een schelp er aan vast geknoopt. Plus fietsers met fietstassen waar zo'n zelfde schelp op vastzit. De route die ik op de site van de Europa fietser had gevonden, volgt nu het officiële Santiago pad vanuit Logroño. Misschien eerder ook al, maar toen zat ik bewust naast de route te fietsen. De officiële Santiago paden zijn enigszins geschikt om ook op te fietsen. Maar ik had hier toch liever bredere banden gehad plus een beetje vering in de voorvork. Sommige stroken zijn gewoon verhard, op andere stukken ligt er slecht gravel. Een soort hotseknotse butsweg op mijn 32 mm banden met 5 atmosfeer druk. Later volgt de route weer verharde wegen en is het Santiago pad in geen velden of wegen meer te bekennen. Ik rouw er niet om. Ik vroeg me toch al een beetje af wat de lol van het Santiago pad is. Wat ik er toch nog toe van gezien heb, is de route merendeels niet mooi, echt totaal niet de moeite. Links een wijngaard, rechts een snelweg, en dat dan drie kilometer lang in een rechte lijn. De route heb ik vaak als gravel pad langs de nationale route zien lopen. Als de wandelaars over moeten steken, staan er waarschuwingsbordjes. Misschien is het naief van mij, maar ik had me het pad mooier voorgesteld en met meer natuur omgeven.

Halverwege de route, besluit ik weer van de gps track af te wijken. Die route naar Santiago is ook maar een vaag plan. Zo beland ik tussen de middag in Ezcaray. Leuk dorpje, nog nooit van gehoord, maar de terrassen zitten vol en het menu del dia smaakt goed. En dan nog een opvallend ding of noem het een observatie. Veel Spanjaarden zitten op het terras om te drinken (veelal zonder tapas) en de lokale roddels te bespreken. Er zitten veel minder mensen te eten. In Frankrijk, zie je vooral eters en de keuken gaat daar om 12 uur open. Hier soms pas om half twee. 

Route naar Santiago, het gaat niet vlekkeloos

Super kleine weggetjes op de kaart komen in verschillende verschijningsvormen. Smal en slecht asfalt, mooie nieuwe brede geasfalteerde tweebaansweg, of onverharde gravel met grote kuilen. En alles valt volgens de kaart onder dezelfde noemer. De breedte van de weg maakt mij niet zoveel uit. De staat van het wegdek wel. Mooi gravel is mooi, mooi asfalt ook. Mooi gravel is zelfs mooier dan lelijk asfalt. Mooi asfalt gaat eigenlijk boven alles.

De route van vandaag kende geen mooi gravel, wel lelijk gravel en de route kende voornamelijk asfalt. Meestal ook van het goede soort. Wat dat betreft blijft Spanje te prefereren boven het vaak belabberde wegdek van de Fransozen. Daarentegen is Frankrijk dicht bevolkter en kom ik meer bevoorrading tegen onderweg. Als ik honger heb, stop ik bij de eerste de beste bakker. In Spanje kun je de pech hebben pas over twee uur bij een restaurant terecht te kunnen, dat dan ook nog eens een twintigtal km fietsen is. Campings zijn ook dik gezaaider in Frankrijk. Eigenlijk is alles hier in het noorden wel dun gezaaider. Af en toe kom ik een beetje verkeer tegen. Het merendeel van mijn tijd zit ik eenzaam en alleen tegen de wind in een flauwe helling omhoog te harken.

En waaien doet het vandaag. Orkaankracht 17 tegen en het houdt maar niet op. Fluitend giert de wind tussen mijn fiets door.  De laatste 50 kilometer zijn verre van grappig. Ik wordt van mijn fiets geblazen en ik moet bijtrappen in de afdaling om niet stil te vallen. Het einde van de rit kenmerkt zich met pech. Garmin stuurt me de verkeerde kant op, alle hotels zijn vol of nemen de telefoon niet op. De voornaaf met dynamo heeft gefaald om de externe powerbank op te laden. En als ik uiteindelijk een camping vind, sla ik de haringen kapot op de keiharde ondergrond

Hopelijk gaat het morgen gemakkelijker.

Op weg naar Santiago?

Volgens mijn route is het nog 2038 kilometer fietsen, twee duizend achtendertig. Ik denk dat ik daar niet teveel aandacht aan moet schenken, zoiets demotiveert alleen maar. Nog meer dan twee duizend kilometer. Nee, niet aan denken. Het is een route van de Pyreneeën naar Santiago toe en via een iets andere route weer terug. Daarnaast gaat de route nogal eens straf rechtdoor, terwijl de weg in de realiteit allerlei bochten maakt. Het eindpunt van de gpx track is niet gelijk aan het begin, vanaf het eindpunt is het nog een dikke honderd kilometer extra. En er komen sowieso nog wat extra kilometers bij om naar een camping te fietsen, een restaurant, of een winkel. Dat gaat naar tweeëntwintig honderd kilometer in het zadel worden. Oink.

Wacht eens, ik heb vakantie, geen interesse in dadendrang. Voorlopig hou ik erop dat ik richting Santiago fiets. Katholiek ben ik ook niet, ook geen ander geloof. Dus als ik die kerk op het einde net niet zie, is mijn missie niet mislukt. Trouwens, ik heb geen missie, ik heb vier weken vrij.

Na de col de Somport, de grenscol tussen Frankrijk en Spanje, is het nog een kilometer of 30 naar Jaca. Was het bovenop de col nog koud, daarna wordt het snel goed warm. En waaien, dat doet het ook. Voor, achter, links, rechts, van alle kanten komen de klappen wind me om de oren. Op licht dalende stroken is het harken tegen de wind in. Vanavond ga ik de tent vastzetten met alle mogelijke scheerlijnen.

Observaties onderweg

Wat maak ik mee onderweg naar de Pyreneeën? Niet zoveel, lege snelwegen, drukke snelwegen, file in Gent, Antwerpen, Parijs en Bordeaux. Een paar tankstations en wat overige toeristen kijken. 

Observatie 1:

Een kind van drie jaar oud staat bovenaan de glijbaan en roetjst de volle 80 centimeter naar beneden. Hij kijkt zíjn mama glunderend aan. Hij draagt een korte grijze broek plus een  mouwloos zwart t-shirt waar met koeienletters de tekst Wild Boy op staat. Bij mij ontstaat nu de neiging om te gaan tellen hoeveel complete gezinnen ik zie. Mama, papa plus kroost en er dan maar vanuit gaan dat dat hun gezamelijke voltallige nageslacht is. En die cijfers te gaan  vergelijken met halve gezinnen. Gescheiden mama met de kinderen erop uit, of wellicht is ze weduwe. Oma, papa, mama, drie grote kinderen, plus een baby en me dan afvragen, van wie is oma de moeder iss en van wie is de allerkleinste.

Observatie 2:

Ze vraagt iets moeilijks in het Frans. En dat is al niet mijn beste taal en die mondkapjes barrière helpt ook weinig in de communicatie. Ik zeg nog een keer, en nu hopelijk iets vriendelijker dat ik een menu gourmet wil. Dat schijnt niet hetgeen te zijn waar ze op doelt. Pas als ik haar telefoon in haar hand zie, valt bij mij het kwartje. Ik moet de magische qr code laten zien om een bord eendenpoot met frietjes te mogen bestellen. Mijn eerste keer internationale qr code tonen. Ik had me er meer euforie van voor gesteld. Haar telefoon keurt nu mijn telefoon goed. Andersom hoeft blijkbaar niet. Een half uur daarna zie voor het eerst in anderhalf jaar dat de nederlandse teletekst app geen apart kopje meer heeft voor corona nieuws op pagina 101. Zou nu de pandemie over zijn en kunnen we ons weer volledig focussen op moslim terroristen in Afghanistan? Ook zoiets verschrikkelijks, maar dan vooral voor anderen. 

En nog wat:

99 euro aan tol onderweg. Ik vind dat stiekum toch best veel. Peut kost €1,80 op de snelweg en bij  de buurt super €1,60. Kia denkt aan het milieu en claimt 1 op 19 te rijden. Aan de pomp blijkt dat 1 op 17.

Detailvragen

Ik heb geen antwoorden op detailvragen. Ik ga op vakantie, zo van ik rij een lang stuk naar Zuid-Frankrijk, gooi mijn fiets en tent uit de auto en ik ga lekker fietsen en een beetje genieten van de lokale keuken onderweg. Ik heb trouwens eenendertig dagen vakantie, dat schijnt ook al iets noemenswaardig te zijn. Ik noem zoiets gewoon vier weken vrij. Collega's die een weekje op vakantie gaan houd ik voor de gek. Dat is geen vakantie, niks meer dan een lang weekend. Ik krijg ook veel detail vragen waar ik allemaal geen antwoord op weet. Over de meest belangrijke dingen heb ik wel nagedacht. Welke fiets ik meeneem, welke tent, welke slaapzak, wel of geen ligstuur, schoenen, kleding plus een vaag idee van de route. Maar ik krijg allerlei andere vragen.

 

Waar ga je heen?

• Op vakantie, Zuid-Frankrijk plus een stuk Spanje.

 

Heb je al iets geboekt?

• Boeken? Waarom? Ik ga gewoon op vakantie. Waarom moet ik iets boeken? Ik heb een tent bij me

 

Wanneer ga je weg?

• Als ik vertrek, dan dus.

 

Waar ga je je auto parkeren?

• Ehm,…. Ja

 

Waar start de fietsreis?

• Dat zei ik toch. Zuid-Frankrijk. Of Spanje, weet ik veel.

 

Wist je dat je een negatieve test moet overleggen als je van Spanje naar Frankrijk reist?

• Pfff,… dat is over een paar weken of zo. Wie dan leeft wie dan zorgt. Die Corona regels veranderen toch elke week, daar ga ik me nu geen zorgen over maken.

 

Nou prettig vakantie dan

• Dank je

  

Dat dus. Ik ga vakantie vieren. Geen plan, geen stress, geen planning. klaar

Ik ben hier niet alleen om te fietsen

Als aperetief een vin blanc avec crême de cassis plus een amuse van mousse van asperges met gedroogde ham.

Als voorgerecht een lokale florel met asperges, artisjokken, citroen en kruiden. Plus een glaasje witte wijn om het weg te spoelen.

Als hoofdgerecht de mixed grill van lam, eend en lokale worst, vergezeld met diverse groenten en geprepareerde aardappels. En nu een glas rode wijn om het geheel te laten wegvloeien.

Plus nog een bordje kaas als toetje. Nou ik toch bezig ben.

Hierbij moet worden verteld dat de omschrijvingen langer zijn dan de hoeveelheden. De smaak laat zich zich niet in woorden of foto's vangen.

Het was domweg super lekker.

Mont Aigoual

Vlagen mist fladderen voorbij en ontnemen mij het uitzicht. Auto's rijden zonder licht door de dichte mistflarden aan me voorbij. Wat doe ik hier eigenlijk op de top van de Aigoual? Het meteorologische instituut dat hier ergens schijnt te staan, kan ik niet ontwaren. Is het de memorie van de roman van Tim Krabbé? Door velen geprezen, maar ik heb nooit zo de genialiteit ervan in gezien. Ik denk dat ik gewoon wat meer vertrouwen in het zonnetje heb gehad vandaag wat niet door de weergoden is bewerkstelligd. Ik dacht dat de brandende zon dat wolkendek wel aankon en dat het een aangename middag zou gaan worden hier op de top.

Niet blijkt minder waar. Het is koud en mistig, vooral erg mistig. Ik zie geen steek. Twee Franse wielrenners vragen of ik een foto van ze wel nemen. Tuurlijk, geen probleem. Twee vermoeide renners voor een bord, een lichtblauwe Fiat 500 op de achtergrond plus een pak grijze mist.  Leuk voor het nageslacht. Ik blijf niet lang. Bammetjes met gedroogde ham op peuzelen en weer naar beneden. Nog een foto van het bordje dat de grens tussen het departement Gard en Lozère aangeeft en de afzink in.

Dit was nummertje 4 van de Aigoual. Ik beklom de berg voor het eerst in 1998, daarna nog twee keer en vandaag weer. Misschien ga ik deze vakantie nog een keer omhoog. Sommigen bergen trekken nu eenmaal meer dan anderen. Ik stond ook al eerder 6 maal op de Ventoux,  drie keer op de Galibier een 43 keer op de Amerongse berg. Die laatste meer omdat die nu eenmaal in Nederland op 'kruip' afstand ligt. De Aigoual is gewoon een leuke klimberg. De hoogste in de regio en rustig klimmen. De klim route van vandaan was maar liefst 26 kilometer lang, maar nergens meer dan zes procent.

Misère in de Alpen

Als ik net de was gedaan heb en alles netjes aan de waslijn hangt, begint het te regenen. Boven op de col is het hopen dat de zon even wil schijnen, want voor buiten eten in de schaduw op het terras, is toch echt een jasje nodig. Als ik om zeven uur 's ochtends hoognodig moet plassen, moet ik door de regen rennen om bij het toilet gebouw te komen. De tent is nog geen moment droog geweest. Een lus waar een scheerlijn aan vast zit, is er op de eerste dag afgerukt tijdens fel noodweer. Bliksem, ja. Donder, ook ja. Regen? Ja,... ja ja en ja. Heel veel regen. De weersvoorspellingen van Meteo France geven aan dat het volgende week lichtjes gaat verbeteren. En nu zijn ze bij die site wereldkampioen slecht weer voorspellen, maar ook andere sites beloven weinig goeds de komende twee weken. 

Tijd voor een change of plans. Als het zonnetje niet naar de Alpen wil komen, dan gaat ik wel naar de zon toe. Vier honderd kilometer zuidelijker schijnt de zon volop, 28 graden een drupje regen is eerder gewenst voor de plantjes dan dat ze er teveel van hebben. Ik pak de tent nat in en doe geen enkele poging het ding in zijn geheel terug in de zak te krijgen. Zelfs droog lijkt me dat al een super uitdaging. Nu zou je misschien kunnen zeggen dat ik geen tent kan inpakken, maar daar ga  ik niet in mee. Die zak hoort bij een veel kleinere tent. Binnen no-time zit alles terug in de auto. Afrekenen bij de camping en wegwezen. Dat rennen naar het toilet gebouw was echt de druppel. Dat was om 7 uur,  om negen uur, rij ik naar de zon toe.

Het is vakantie en het moet wel leuk blijven

Zonder apotheose

Zonder PCR test naar Frankrijk afreizen, nog niet helemaal gevaccineerd en dan ook nog eens zonder noodzakelijke reden. Ik denk dat ik hiermee wel een of meerdere corona regels cq adviezen heb overtreden. Och,.....ik haal al meer dan jaar mensen op het fietspad, zonder de anderhalve maatregel in acht te nemen en goedbedoelde adviezen van voornamelijk financiële gladjakkers, sommigen zeggen adviseurs, heb ik meermaals in de wind geslagen. De koning schudt handen, er zitten 60.000 mensen in een voetbal stadion en op vakantie gaan is een noodzakelijkheid. Om zomaar eens 3 andere waarheden er tegenaan te gooien.

Zo zit ik dus nu naast mijn 4 persoonstent van de Decathlon op een decathlon stoel naast een Decathlon tafeltje. Die drie dingen plus een pannen en potten set van diezelfde Franse sportieve doorschuiver kostte nog geen 200 euro. Een soort budget vakantie want ik ben namelijk een krent, of  iemand die kan rekenen. Een huisje huren had ook gekund, maar helaas mag je daar niet hele huisraad mee naar huis nemen, ook al doet de huurprijs wel vermoeden dat dat onderdeel uitmaakt van het pakket. Zelfs als de kwaliteit van al die kampeer spullen tegenvalt en ik alles daarna in de kliko mik, dan nog ben ik goedkoper uit.

Tijdens deze vakantie kan er maar een ding echt misgaan. Het zou zo maar eens kunnen gebeuren dat de Franse gendarme gaat controleren op die pcr testen. Dat doen ze vooralsnog alleen  super sporadisch, niks om je echt zorgen over te maken. Ik vermoed ook dat ik er een bij een tolpoortje ben tegengekomen, maar ik zag er kennelijk niet zo bijster crimineel uit. En ik had niet eens goed geslapen die dag plus een baard van vier dagen oud. Er zijn nog wat andere dingen die nu kunnen gaan. Het weer hier houdt niet echt over en de tent heeft zijn eerste regenproef goed doorstaan. Een stormproef zou de tweede grote test worden en het volste vertrouwen heb ik niet echt in de standaard meegeleverde haringen. Het wegdek in de Franse Alpen laat te wensen over en een ongelukje zit in een klein hoekje. Straks wordt dit weer een of ander zhs blog.

Maar waar ik voornamelijk op hoop is een super saaie vakantie met fietsen en een beetje wandelen in de bergen om daarna mezelf te laten fêteren met gastronomische hoogstandjes van de lokale cuisine. Plus een glaasje wijn, dat ook