Gaan alle IT projecten zo?

Manager: Zeg Rob, Hoe lang denk je dat het rijden is naar Wladiwostok?

Rob: Geen idee, kinkt als best wel ver.

Manager: Hoe ver ongeveer en hoe lang doe je daar dan over?

Rob: Met de fiets? Auto? Vliegen?

Manager: Auto

Rob: oh jammer, niet op de fiets. Met de àuto ben je ook nog wel een tijd onderweg. Wladiwostok klinkt wel als erg ver weg en je moet een graf eind door Rusland heen rijden. Wie weet wat daar allemaal mis kan gaan.

Manager: Ik wil graag een schatting hebben. De project board wil graag cijfers zien

Rob: ik weet het gewoon niet. Als alles mee zit, misschien twee weken of zo. Maar ik ken die hele route niet en die auto ziet er ook oud en onbetrouwbaar uit.

Manager: ok. Mooi, dan gaan we voorlopig uit van twee weken

Rob: Wat jij wil

Twee weken later:

Manager: We zitten nog niet in Wladiwostok he?

Rob: nope

Manager: hoe ver zijn we al?

Rob: geen idee

Manager: hoezo, je moet toch wel weten waar we nu zijn en hoe ver het nog is

Rob: Nou, nogal lastig allemaal. Die wegenkaart die we hadden, bleek verjaard, De navigatie is gebouwd door Garmin en die valt om de haverklap uit. We zijn al diverse weg onderbrekingen tegen gekomen. In een land onderweg bleek het oorlog en toen moesten we half over kop vluchten. Ik ben blij dat ik nog leef. Laat staan dat ik weet hoe ver het nog is.

Manager: Hoeveel km heb je dan al afgelegd?

Rob: Ah, dat weet ik wel. Op de teller staat nu 2628 km

Manager: Ik heb een budget voor 7000 km en 150 uren

Rob: ja en?

Manager: Nou, als we daar overheen gaan, moet ik een exception report schrijven

Rob: Oh, ok. Dan doe je dat toch.

Manager: Ik wil graag binnen budget blijven

Rob: snap ik.

Manager: Hoe ver denk je komende week te komen

Rob: Ik heb echt geen flauw benul. Het zit zo ontzettend tegen onderweg dat ik het gewoon domweg niet weet.

Manager: Ja, dat snap ik, maar ik wel graag een getal hebben. Volgende week zien we wel weer verder

Rob: Maar dat getal (welk ik ook noem) is toch fout

Manager: Ja ik snap je punt maar dat is dan iets voor volgende week

Rob: 1000 km, jij je zin

Manager loopt chagrijnig weg

Volgende week:

Manager: hoe gaat het met de reis naar Wladiwostok?

Rob: We zijn terug bij af

Manager: Hoezo?

Rob: Nou, de auto heeft het begeven. Moskou heeft er lucht van gekregen en onze vergunning ingetrokken. En we hadden te weinig dekens bij voor de vrieskou.

Manager: ???

Rob: wat kijk je nu?

Manager: We zijn 3 weken verder en we hebben nul voortgang. Mijn budget is al voor de helft opgebrand

Rob: ja

Manager: en nu?

Rob: Iets wat we al heel lang hadden moeten doen

Manager: en dat is?

Rob: vooraf een plan bedenken en beter voorbereiden. Een route kiezen, fatsoenlijke navigatie aanschaffen etc

Manager: En dan haal je Wladiwostok nog in twee weken?

Rob: misschien wel. Het blijft een moeilijke reis

Manager: Ok,…. Dan will ik dat je van dag tot dag de voortgang vastlegt en elke dag bekijkt hoe lang het nog zal gaan duren

Rob: En dan? Ik kan schatten en vastleggen wat ik wil. We gaan er echt niet sneller van in Wladiwostok geraken

Manager: Nee, maar dan heb ik wel meer info

Rob: je bent niet wijs

Manager: vanwaar deze tegenstand?

Rob loopt weg en mompelt in zichzelf, oh man man wat wordt ik moe van die shit.

Ik denk teveel

Ik denk teveel. Kan dan ook al? Kun je ook daar moe van worden?

Ik heb vandaag een omega wave meting gedaan bij Cohesie, het arbodienst bureau van mijn werkgever. De omschrijving van deze test had nogal een hoog poeha gehalte in zich, de tekst werd nergens concreet. Mij maak je niks wijs als ze over een dashboard van het lichaam gaan schrijven en het volgen van de processen. Gewoon te vaag, dan kan het nooit wat zijn. De man in kwestie die me vooraf uitlegt wat de test inhoudt, begint ook al in vaagheden te kletsen. Ik kap hem direct af, to the point please. Daarna gaat hij wetenschappelijk verantwoord Nederlands praten en laat hij de zweverige marketing poeha kreten achterwege. De test houdt in het meten van de hartslag en hersenactiviteit mbv van sensoren op mijn hoofd. Ok,. Denk ik, dus jullie meten dus toch iets zinnigs en ik stel me ervoor open. Ik doe dit allemaal omdat ik ook niet meer weet wat er met me gaande is. Ik ben al weken achtereen oververmoeid. Ik slaap elke nacht heel lang (11 uur) en vaak ook heel vast. En overdag heb ik ook maar weinig energie over. Er zit wel herstel in het verhaal, ik werk inmiddels weer een paar uur op kantoor, maar ik ben nog verre van hersteld. Ik wil een verklaring.

Die verklaring komt er natuurlijk niet, daar is de casus waarschijnlijk te complex voor. Maar er komt gelukkig wel iets uit de test. De hartslag meting geeft aan dat ik kerngezond ben, niks raars aan de hand. Mijn hart slaat rustig en ik mijn ademhaling is laag. Maar dat hersen dingetje laat zien dat ik niet kan stoppen met denken. Ik ben constant alert. Alert, alert, alert. Eigenlijk moet na aan een minuut rust of zo de hersenactiviteit terug vallen naar een lagere waarde. Bij mij gebeurt dat niet, het is hoog en het blijft hoog. Alert, alert, alert; ik kan niet stoppen met denken. En dat zou wel eens de bron van mijn vermoeidheid kunnen zijn. Er zit geen rust in het beestje. Maar wat doe je aan zoiets? Cohesie heeft wel een paar ideeën, een consult met een sportpsycholoog bijvoorbeeld.

Niet aan het denken denken, zou ik daar rustiger van worden? Maar als ik daar aan denk, dan ben ik dus wel weer aan het denken. Namelijk denken dat ik niet aan denken mag denken. Een stap verder is gaan denken dat ik niet aan denken over het ophouden van denken mag denken. En nog een stap verder en ik ben rijp voor het gesticht, dus dat kan nooit de oplossing zijn. Misschien helpt in dit geval drank gewoon beter of drugs, liefst met een naald ingebracht. Elke dag een fles whisky, een snuif coke en een spuit heroïne, ik denk wel dat mijn hersens dan totaal afgestompt zijn. Rigoureus chemisch tot stilstand gebracht, niet in staat om nog helder te denken, of zelf in staat om überhaupt hersenactiviteit te ontplooien. Misschien is dat wel de remedie. Nu nog uit vinden waar ik die spuit heroïne kan scoren. En die coke. Voor whisky weet ik de adresjes wel, dat is eigenlijk ook het enige aanlokkelijke aan dit plan. Alle single malts ter wereld kunnen uitproberen, elke dag een nieuwe malt. Het is hooguit alleen wat prijzig. Hmm,….wacht, die coke en heroïne zal ook wel aan de prijs kunnen zijn en zo goed betaalt mijn werkgever nu weer niet. En als ik dit plan ga uitvoeren, is wel de whisky het laatste waar ik op ga bezuinigen. Een alcohol verslaving heeft tenslotte pas een beetje cachet als het met echte Schotse single malt uitgevoerd wordt.

OK, slecht plan. Waar wat dan wel? Die sportpsycholoog dan? Zou kunnen maar ik zie het heil zelf eigenlijk niet zo goed. Een tiental sessies bij een zielenknijper en daarna zal ik in de toekomst wel fris en fruitig op de fiets zitten en nooit meer ergens over piekeren. Ik heb er nogal een hard hoofd in. En daarnaast, ik ben er ook een paar honderd euro lichter door want ik vermoed dat mijn basis zorgpolis dit soort akkefietjes om welvaartsziektes te genezen niet gaat vergoeden. Ik ga liever van dat geld een keer op vakantie. Mijn vakantie genen zeggen dat zoiets dan veel beter besteed geld is. Het andere plan is om veel rust in te bouwen in het dagelijkse bestaan. Doe dingen waar je rustig van wordt. Voor mij wordt dan geen stadswandeling, ik loop nog liever over de afsluitdijk heen. Ok, 10 keer saaier, wel rustiger. Verdwalen daar is ook geen optie, daar kan ik me dan ook geen zorgen over maken. Nee, het liefst zit ik weer gewoon op de fiets en dat ga ik ook wel weer doen. Maar dan wel heel erg rustig en niet te ver. Vermoeidheid geneest alleen maar langzaam. Of zoals ik laatst in een boek van Jespen Erling las, snel bestaat niet meer en langzaam leeft nog.