Gran fondo Marcialonga

Dit was een deceptie van de eerste orde. Veroorzaakt door een laks organisatie commitee dat zich moet schamen voor hun communicatie met de buitenwereld. Dit evenement verdient de naam gran fondo niet. Ze verdienen eigenlijk niets hier.

Tot zover het negatieve commentaar. Ik zou nog een tijdje door kunnen gaan met schelden op de organisatie want ik ben goed pissig. Eerst even de feiten op een rijtje. De gran fondo Marcialonga is een fiets evenement voor geoefende wielrenners en wordt dit jaar voor de zesde keer verreden. Het deelnemers aantal is groot (zo'n 2000 man) en dat is waarschijnlijk te danken aan het feit dat de 19de etappe van de giro hier twee dagen eerder over deels hetzelfde parkoers reed. Eerdere jaren kende kleinere deelnemers aantallen. De route gaat eerst over de monte san Pietro en de passo Lavazè, daarna volgt een ronde over de passo San Pellegrino en de passo Valles. De korte versie doet alleen de eerste lus en telt 80 km. De officiele lange route telt 135 km en 3280 hoogtemeters.

En dan nu wat mij zo pissig maakt:
De lange route is onaangekondigd afgelast!!! Vorige week zondag heeft er een aardbeving plaatsgevonden die het onmogelijk maakte om de route over de passo San Pellegrino en de passo Valles te rijden. Daar doe je als organisatie natuurlijk weinig tegen. Maar ze hadden wel degelijk wat aan communicatie kunnen doen ofzo. Als alternatief voor de tweede lus is er ook nog een lus mogelijk over de passo Costalunga en de passo Pampeago. Dat dit niet binnen het tijdsbestek van een week te regelen valt, kan ik nog enigszins inzien. Maar wat ik totaal niet begrijp is dat ze nauwelijks moeite hebben gedaan dit wereldkundig te maken. Op de site heeft nooit een nieuws bericht gestaan dat de lange route niet kon worden gereden. Het programma boekje beschrijft doodleuk alle feiten van de lange route. Dat was natuurlijk niet meer aan te passen. Ook bij het ophalen van de startnummers is er nergens een aankondiging geweest dat de lange route niet doorging. Ik heb 6 sms'jes gehad van de organisatie, allemaal met dezelfde tekst: “Hello Rob, welcome to the 6^th Marcialonga Cycling Craft: the organising commitee together with Craft wishes you a wonderful day of sport”. Niet één sms bericht over het niet doorgaan van de lange route. Nogal een blunder. Ik had blijkbaar de route moeten verkennen de lokale bevolking moeten raadplegen om de laatste nieuwtjes te weten te komen. Nu kwam ik er pas achter op het moment dat we na de eerste lus weer door Pedrazzo kwamen. Ik heb in de laatste kilometers van deze lus zitten eten en drinken om goed voorbereid te zijn op de twee volgende passen. Maar er bleek geen splitsing van routes te zijn. Ik werd linea recta naar de finish geleid. En daar stond ik dan na slechts 77 km. Ik was al gefinisht voor ik er erg in had. Een soort vroegtijdig klaarkomen. Barst, we zijn er al.

Ik schrijf me in voor dit soort evenementen omdat ik van pijn houd. Gewoon onvervalst sterven op een lange route door de bergen. Dat je op einde nog net kan zeggen: “ik leef nog”. En niet meer woorden dan alleen die eruit kunnen brengen. En niet zomaar een lange route door de bergen maar een lange route in wedstrijd vorm. Anders zou je langzamer gaan fietsen en meer gaan genieten van de omgeving. Een gran fondo doe ik niet om van te genieten. Ik wil halfdood opgebaard over de finish heen rollen. Ik wil mijn tijd meten met anderen. Een gran fondo behoort een lange aaneenschakeling van ellendig hard fietsen te zijn. Ik doe ook nooit de korte mietjes versie. Dat is domweg niet lang genoeg. Niet lang genoeg om mij echt stuk te krijgen. Na 80 km gaat het pas echt beginnen. Dan gaat blijken of je echt kan fietsen of niet.

En die ellende is me vandaag ontnomen. Het klinkt mischien dom maar ik baal hier enorm van. Dit prut stukje fietsen vandaag is niet de reden dat ik de afgelopen maanden hard getraind heb. Als ik had geweten dat de lange route niet bestond, dan had ik zelf die lus via de Costalunga en de Pampeago er wel aan geplakt. Nu voel ik me gewoon bestolen. Ik heb recht op meer ellende.

Ik ben echt kerngezond! Geloof me nou maar.

Tesero, 22 mei 2012

Volgende week start ik in de granfondo Marcialonga. Die hebben zoals wel vaker tegenwoordig de eis gesteld dat ik een medisch certificaat moet overleggen dat niet ouder dan een half jaar is. Of een licentie, dat is ook goed. Ik heb ooit een licentie gehad in Nederland. Daarvoor ben ik medisch gekeurd en een jaar later kon ik die verklaring gewoon verlengen door een vragenlijst online in te vullen. Eenmaal gekeurd en je hebt nooit meer zorgen. Wat een lachertje. En die Italianen accepteren dat dan weer. Het volgende lachertje. Maar die licentie heb ik niet meer en ik heb voor de Marcialonga bij mijn huisarts zo'n verklaring gevraagd. Ik voelde me daar in die spreekkamer voor aap zitten. Dokter, ik zou graag van u willen weten dat ik gezond ben. Alsof je de loodgieter belt om te vragen of hij willen komen kijken dat de kraan echt niet lekt. De dokter weigerde overigens. Hij verschuilde zich achter een verklaring van de KNGV. Hij zou als vertrouwenspersoon niet de geschikte man zijn om verklaringen te ondertekenen. Ik ken de man niet eens. Om van het gezeur af te zijn heb ik zelfstandig een verklaring gefaket. Een medische stempel ergens van internet geplukt en een collega met een mooi doktershandschrift laten te tekenen.

Alleen met pakken ben ik die vergeten in mijn tas te stoppen en nu sta ik in Italië zonder. Ik heb nog een week om dit regelen en ik vraag mijn fietsende hoteleigenaar of hij iets kan ritselen. Ik moet lullen als Brugman om de hotel eigenaar een beetje mee te laten werken. Hij begint ook direct officieel te doen. Italie's reputatie dat het lekker corrupt is, valt hiermee ook door de mand. Hij kan wel een afspraak voor me maken bij een sportarts in Verona. Die mag mij dan weer keuren voor het luttele bedrag van 60 euro. Het is je reinste onzin allemaal. De organisator van een evenement wil niet dat er doden of gewonden vallen tijdens zijn koers en zoekt op deze manier naar een uitweg om de schuld ergens anders te gaan leggen. Als ik 150 km ga trainen in de polder is er geen mens die om dit soort onzin vraagt. Ik heb wel eens voorgesteld bij zo'n fiets evenement of ik niet zelf ergens kon tekenen. Als er al iemand verantwoordelijk moet zijn, laat mij het dan aub zelf zijn. Dat bleek vloeken in de kerk. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om zoiets te vragen. Niet elk evenement doet aan dit soort onzin. Bij de maratona vorig jaar was er geen gezeur. Gewoon 138 km fietsen over 8 bergpassen en geen mens die vraagt om je wel genoeg conditie hebt. Maar er zijn er meer die een mens zelf laten nadenken. De marathon van Rotterdam doet niet aan dit soort ongein; de 4-daagse in Nijmegen ook niet. Tenminste niet voor zover ik weet. En mijn motor instructeur vroeg ook niet aan me toen ik net met rijles begon, of ik wel wist dat ik geen gordel had noch een airbag. En dat we wel 120 kmh zouden gaan rijden. Als hij dat gedaan, had ik hem voor bemoeizuchtige regelzieke Amerikaan uitgemaakt. Ik ben geen klein kind meer. Ik weet waar ik mee bezig ben. Ook als ik een berg op fiets.

Ik ben in vorm. Gisteren hoopte ik tijdens de lange klim van 6% dat die niet zou stoppen. Gewoon doorgaan; laat dit aub niet ophouden. Het gaat zo ontzettende lekker. Mijn lichaam voelde zich onvermoeibaar en ik genoot met volle teugen van alle lichaamseigen aangemaakte opiaten. Een medische verklaring? Trut op man met je bureaucratische poeha.

Ik laat die medische keuring bij de dokter in Verona voor wat het is. Geen zin in en geen zin 60 euro te dokken voor iets onzinnigs. Ik fake met wat internet speurwerk een nieuwe verklaring. Nog een stempel erbij zoeken en klaar. Bij mijn volgende hotel laat ik dit document uitprinten. Ik vul zelf alles is. Vandaag is het dokter D vd Zetten die de 'keuring' doet. Ik anti-dateer de verklaring op 25 april en ik zet zelf de krabbel van dr vd Zetten. Van deze ingevulde versie laat ik weer een kopie maken. De kopie lever ik later in bij de organisatie van de Marcialonga. Zij kijken er even naar en vinden het vervolgens goed. Ik koop op basis van de 'verklaring' een licentie voor 1 dag voor de prijs van 5 euro en daarmee basta.

Granfondo Zen Air

De bonus cyclo van deze vakantie. Er blijkt toevalligerwijs vandaag op nog geen steenworp afstand van het hotel een granfondo te worden georganieerd. Het hotel heeft de inschrijving geregeld en Nicola drukt me op het hart dat iedereen de korte afstand van 87 km gaat rijden. Ik kijk hem meewarig aan. Dat is leuk voor de rest maar ik weiger om de mietjes versie te rijden. De lange afstand is 120 km en telt volgens het kaartje zo'n 2000 hoogtemeters. In de praktijk zijn dat er overigens 2500 m. Dat zijn geen echt grote afstanden of een absurd aantal hoogtemeters. Hij wil samen uit en samen thuis naar de cyclo rijden. Alle fietsen in de bus en de mensen met hun eigen auto. Hij vertikt het zelfs om mijn fiets in de bus te zetten. Hij stelt voor dat ik die zelf in mijn auto leg. Ik zou toch eens niet op tijd terug zijn van de lange route en dan zouden ze misschien wel op mij moeten wachten. Ik heb de vorm van de overige gasten en mijn eigen vorm beter in de smiezen dat Nicola.

Ik ga gewoon de lange route rijden en ik ben eerder terug dan de rest. Impossible, grapt Nicola. Hij is een slecht grappenmaker en hij begrijpt ook niet dat zijn fietshotel ook wel eens renners aantrekt die iets beter getraind zijn dan de gemiddelde toerfietser. Niet om nou over mezelf op te gaan scheppen want in de Granfondo zelf heb ik geen schijn van kans om ook maar in de buurt van de besten mee te rijden. Maar de meesten hotel gasten hier vinden meer dan 100 km fietsen in de bergen onbespreekbaar. Ik ben wel wat meer gewend.

De start is heerlijk Italiaans hectisch. De eerste 20 km is vlak of licht dalend. Daarna begint het klimwerk pas. Het is dus kunst om bij te blijven met het tempo dat er vanaf de eerste minuut goed inzit. De weg is gelukkig afgezet en met een paar 100 man stormen we over de doorgaande weg heen. Rotondes en vluchtheuvels omzeilend. Ik zie een valpartij gebeuren waar ik net achter zat en netjes omheen kan rijden. “Zo, dat ruimt lekker op” denk ik nog. Na 20 km en een gemiddelde van 45 kmh begint het klimmen. Eerst met een langzaam stijgende weg van 1-2 % en 5 km later begint de eerste van de 3 klimmen van vandaag. De groep valt nu uiteen en ik ga eens op mijn hartslag letten en pak een bidon. Op het eerste stuk had ik even geen tijd voor. De eerste klim is er een in heel veel etappes. Na een paar km stopt de klim en gaat het even dalen of is het vlak. Telkens denk ik: “En nu gaan we echt dalen”. Maar dan begint een paar km later weer een stuk klimmen.

De tweede klim van de dag is wat korter en gaat ook in etappes. Maar deze is wat overzichtelijker dan de eerste klim. Het laatste stuk is er een om in te lijsten. Mijn teller geeft al een kilomter lang een gemiddelde aan van 12% en op de laatste 500 m zie ik zelfs 14% op het display staan. Ik ben nu wel toe aan een tweede set benen. De huidige hebben de neiging om te in de kramp te schieten. Boven op de klim tap ik een volle bidon water; in de hoop de kramp te onderdrukken. Dat lukt gelukkig ook. De derde klim is een makkie, een soort weggevertje. 8 km klimmen met 4-6 %. Het mag ook wel eens prettig klimmen. In de laatste afdaling is het flink gaan plenzen. Ik probeer al fietsend mijn regenjack aan te trekken. Dit wil maar niet lukken. Na 3 min klooien, stop ik heel even om mijn armen goed in de mouwen te frotten. Ik daal verder rustig af. De weg is kletsnat en ik kom graag heelhuids thuis.

Bij de finish zie ik al 5 hotelgasten staan. Ze zijn ergens verkeers gereden. Dat is een kunst op zich en hotelgasten die wel de goede route hebben gereden komen een paar minuten na mij binnen. Ik grijns inwendig en had de kop van Nicola nu wel willen zien.

de cyclo in cijfers:

122 km

2483 hoogtemeters

4h22

gemiddelde snelheid 27,9 kmh

max snelheid 77 kmh (geen idee waar; volgens mij is dit een vergissing veroorzaakt door een ander signaal)

gemiddelde pols 157

maximale pols 182

2 bidons sportdrank

1 bidon water

2 Snelle Jelle's

1 energie gel

De muur van Pantani

De muur van Pantani in het kwadraat, zou ik beter kunnen schrijven. Anders zou ik de wijlen Italiaanse klimmer geen eer aan doen. Die weg ben ik vandaag tegengekomen. Hier zijn geen woorden voor te vinden. Hier moeten superlatieven en beeldspraak aan te pas komen om deze weg te omschrijven. Gewoon maar zeggen dat het steil is, doet geen recht aan deze klim. Alsof ze een trap hebben aangelegd maar vergeten zijn de tredes te maken. Denk aan een hele steile klim. Denk bijvoorbeeld aan de Koppenberg in de Vlaamse Ardennen. En denk dan vervolgens aan het steilste stuk uit die klim. Het stuk waar de weg een machtige 20% de hoogte in schiet. Het stuk waar je rukt aan je stuur en je crankstel in twee-en probeert te trappen. Vermenigvuldig vervolgens die ellende maal twee en dan kom je in de buurt van de muur van Pantani.

Ik rij vandaag niet met de gidsen van het hotel mee. Die rijden me wat langzaam en ik wil gewoon lekker even doorrijden vandaag. Ik plan een route met de Garmin die me een stuk langs het Garda meer naar het noorden zal brengen, vervolgens keren en ergens een terrasje pikken. Dan dezelfde weg terug en dus zuidwaarts en halverwege linksaf slaan en via het bergen en het binnenland weer terug naar het hotel. In totaal goed voor 90 km. Veel vlak en een klim. Tot mijn grote verbazing doet de Garmin vandaag alles goed. En dat terwijl ik hem zelf constant laat rekenen. Thuis in Nederland lukt dat het speeltje nooit. Een kaart met een overvloed aan wegen, fietspaden en ventwegen is veel te ingewikkeld voor het ding. In Italie is het allemaal wat makkelijker rekenwerk. Er zijn minder wegen en is niets zoiets moeilijks dat de ene weg wel per fiets mag worden bereden en de andere niet. Als ik terug zuidwaarts rijdt, stuurt Garmin me plots linksaf een miniscuul straatje in. Ik twijfel maar sla wel linksaf. Omdat de Garmin op de fiets stand staat ipv de auto stand, zal hij altijd de kortste route proberen te pakken. Die route gaat nu door een woonwijk over een verhard pad van nauwelijks anderhalve meter breed.

En dat is het begin van de muur van Pantani. Ik moet gaan staan, gaan hijgen en mijn kleinste verzet schakelen. En dan nog is het harken. Ik kan niet gaan zitten en heb nauwelijks tijd om het display te kijken hoe langzaam ik rijd. Ik heb een snelheid waarbij ik nog niet niet omval. Een stijgingspercentage geeft het displayt niet aan maar ik heb nog ergens een stukje hersenen over dat tijd heeft om te rekenen. Ik zie in een flits dat ik 6 kmh rijd en 25 hoogtemeter per minuut maak. Dat is 25%!!! Na een paar 100 meter kom ik bij de doorgaande weg uit en ik slik even. De ellende zal nu wel over zijn gok ik zo. Dit steile pad is eigenlijk geen weg maar een soort vergissing. De doorgaande weg waar ik nu over ga klimmen zal wel wat beter lopen.

Niet dus! Het is geen 25% meer maar nog wel idioot steil. Ik zie nu dat ik 8 kmh fiets en dat ik 24 hoogtemeters per minuut maak. Nog even rekenen dan; 18%!! En dit stuk blijft een paar kilometer doorstijgen. Een paar kilometer!!!! Dit is geen klim. Dit een geasfalteerd long de ruimte in. De bond tegen het vloeken maakte ooit reclame dat vloeken niet echt oplucht. Dit is niet waar. Ik kan uit de grond van mijn hart vertellen dat ik me een stuk beter voelde nadat ik onze lieve heer een hele verzameling enge ziektes heb toegewenst. Pas als de weg afvlakt en met 8% verder stijgt, kom ik enigszins bij zinnen.

Thunderbirds op de autobaan

16 mei 2012, op weg naar een weekje voorjaarsvakantie.


De weg naar Italie gaat als vanouds over de Duitse autobaan. Het weer is knudde vandaag. Dit lijkt vooralsnog helemaal niet op voorjaarsvakantie. Het is bewolkt en van tijd tot tijd vallen er pittige buien. De temperatuur blijft steken op 9 graden. Ik blijf rijden pauzeer nergens. Ten eerste omdat het vandaag gewoon ver rijden is en en ten tweede omdat niets aan de buitenwereld uitnodigend is om even een ommetje te maken op een parkeer plaats. Op de weg is het druk. In het Ruhrgebied stonden een paarkorte files en verder is er gewoon veel verkeer op de weg. Pas na Stutgart begint het rustiger te worden. Maar nu laat het weer zich pas echt van zijn minst vriendelijke kant zien. Het wordt steeds kouder en het gaat steeds harder regenen. Mijn auto geeft een buitentemperatuur aan van 4 graden en de regen gaat over in hagel en later natte sneeuw. Ik rij Oostenrijk binnen via de Fernpass. Dat is een vrachtwagen col die tot 1200 meter hoogte gaat. De boord computer geeft nu nul graden aan. Het sneeuwt nog steeds en de weg wordt wit. Ik heb meelij met de paar motorrijders die ik zie. Zij hadden zich vast wat anders voorgesteld dan dit. Leuk, even rondom Hemelvaart een beetje toeren op de motor en dan beland je in een sneeuwbui. Zij liever dan ik.

Bij een tankbeurt nabij Insbruck staan er plots 5 Mercedes SLR AMG naast me. Ik vermoed dat zij straks een grotere rekening mogen betalen. Voor wie de SLR niet kent; dit is het topmodel sportauto van Mercedes. Een dikke v12 voorin, rare vleugeldeuren en een zeer laag model waarin je meer ligt dan zit. Het zijn cabrios met een softtop. Later, zie ik ze ook rijden in Italie. Het weer is inmiddels beter geworden en 2 van de 5 auto hebben de softtop opgevouwen en rijden nu kaal rond. Ik schiet in een deuk van het lachen als ik dit zie. Het is net Thunderbuird met de mannen van International Rescue in actie. De auto heeft geen dak meer en ook geen vooruit. Twee rolbeugels boven beide hoofden en beide inzittenden hebben een helm op. Ze zien eruit om een snelle rondetijd op de Nurnburgrring te gaan zetten maar in werkelijkheid tuffen ze met 120 kmh over de snelweg. Het is gewoon hilarisch. 2 kleine kinderen in een groot stuk speelgoed die perse hun oorlogstenu willen dragen. Maar niet beseffen dat ze voor aap staan. Ik hoef geen helm te dragen in mijn auto en ik rij ook 120. Ik heb ook geen last van de windruis. Ik kom ook niet bij van het lachen. This is International rescue; we are saving the world from all its problems with high-tech machines and brave actions. We also do stop for the next traffic light.

Bij wielrennen wil dit soort apenkolder ook wel eens voorkomen. Een man op een gloednieuwe Pinarelo Dogma met Campagnolo record groep en Bora wielen. Een supergelikt profi aandoenend fietstenu en peperdure helm. Geschoren benen en de duurste schoenen die Sidi in het assortiment in huis heeft. En dan als een natte krant een bult van niets omhoog zwalken.

Schone was

Soms vraag ik me wel eens af in hoeverre ik nog een normaal leven leid. Dat gevoel bekroop me niet toen ik de kilometers van deze week in het trainingsdagboek noteerde. 472 km in totaal en dit weekend was goed voor 270 km. Dat gevoel bekroop me pas toen ik de was ophing. Ik heb alle wielrenkleding die vuil was of half vuil was maar even in de was gedaan. Woensdag mag ik naar Italië voor een fiets vakantie. En dan wil ik de hele fiets garderobe weer schoon heb. Niet dat ik alles meeneem; dat is domweg teveel. Maar gewoon even alles weer schoon in de kast hebben. Wel zo netjes.

Er hangt nu op de waslijn:

3 zweethemden
3 koersbroeken
5 koerstruien
2 paar kniestukken
1 paar beestukken
2 paar armstukken
2 windbreakers
1 wielrenjack
3 paar fietshandschoentjes
1 paar sokken (geen idee waarom 1, de rest zal wel eerder gewassen zijn)
1 paar oversokken
4 buff's
1 microfleece handdoek

Ik doe niet aan sorry zeggen

BMW zegt sorry.

Ik ben sinds kort in het bezit van een heuse BMW motorfiets. Dat klinkt mooi en het rijdt ook prachtig maar niet alles deugt aan de motor. Ik heb wat gezeur gehad met het brandstof informatie systeem. Dat is nette manier om te schrijven dat ik zonder peut aan de kant van de weg heb gestaan. Op weg naar huis slaat de BMW plots af midden op de Waterlandse weg. Dat is een tweebaansweg waar 80 de maximum snelheid is maar waar door veel verkeer ook 100 kmh wordt gereden. Hier wil je als motorrijder absoluut niet stil komen te staan. En de berm is geen optie.  Dat is zachte zompige poldergrond waar ik een motor niet meer uit ga krijgen. Op de boordcomputer staat dat ik nog voor 33 km brandstof aan boord heb. Het reservelampje is ongeveer 45 km geleden gaan branden. Volgens het boekje heb ik bij een brandend reservelampje nog ongeveer 4 liter peut aan boord. En de motor verbruikt ongeveer 1 op 23. Die info blijkt dus compleet waardeloos te zijn. Ik duw de motor 300 meter verder naar een bushalte toe. Ik pak de bus naar een tank station 1,5 km verderop en loop met een jerrycan euro95 weer terug.

Enigszins geïrriteerd meld ik dit verhaal aan de lokale dealer. Deze geven mij een lezing over de vorm van de brandstoftank en hoe lastig het toch allemaal is om de informatie tot in de details te laten kloppen. Ze hadden net zo goed een passage uit de Bijbel kunnen voordragen. Dat is even informatief. Wat koop ik hiervoor? Niets. Het systeem is gewoon prut en BMW zegt sorry.  Oplossen kunnen ze het niet.

Rose zeg sorry.

Nog een bedrijf waar ik recentelijk ruzie mee heb gehad. Het achterwiel van de nieuwe Rose fiets was kapot. Het Easton EA70 wiel (achter) had een gebroken spaak en volledige ingevreten body. En dat pas na 4000 km. Ik stuur het wiel op naar Duitsland en vraag of ze beide euvels willen repareren. Dat leek me een gevalletje garantie. Rose dacht daar heel anders over. De spaak reparatie is gratis maar of ik voor de body even 60 euro wil dokken anders sturen ze het wiel niet terug. Ik vind het 3 keer onzin. Een wiel hoort veel langer mee te gaan dan 4000 km. Daar mag ik als consument toch wel vanuit gaan. Ik zal toch niet elke 4000 km een reparatie van 60 euro moeten slikken. Ik probeer Rose in alle redelijkheid te overtuigen maar ze zijn me kennelijk als klant liever kwijt dan rijk. Rose zegt sorry voor de waardeloze service maar ik moet wel betalen.

Ik zeg geen sorry.

Ik werk momenteel aan een change voor Rabobank. Iets moeilijks met bankpasjes en extra lange sleutels. Vreselijk ingewikkeld gedoe met encryptie, versleutelde sleutels en onbegrijpelijke script regels. Als we het niet goed bouwen, lopen Rabo  klanten de kans dat ze straks niet meer kunnen pinnen. Het is geen moment bij ons opgekomen om de boel maar de boel te laten en de hele handel te laten versloffen. Ach, het zal wel loslopen. De laissez-faire mentaliteit. Dat nooit, denken we hier. Ik werk voor een bedrijf waar de producten gewoon voor 100% moeten deugen. Geen tiende van een promiel minder. Wij zeggen geen sorry. Rabo pasjes werken gewoon. Ook straks.