Girona Sevilla a bicicleta

Girona Sevilla

- een fietsvakantie in 17 etappes
- achtienhonderd zevenentwintig kilometer
- drieëntwintig duizend driehonderd en een hoogtemeters
- honderd en zeven kilometer per dag
- in cijfers 1827 km en 23301 hoogtemeters
- acht hotel overnachtingen
- dertien keer kamperen
- Sierra de Montsant, Sierra de Albaracin, Sierra de Cazorla, Sierra Tejada, Sierra Nevada en nog wat bergen meer
- paella, tinto de verano, tostadas con mantequilla, napolitanos
- café con leche
- menu del dia
- 100 pluspunten voor Stevens. Fantastische fiets
- nul keer lek. Schwalbe
- nee, ik heb geen aandelen
- pijn in mijn poten, kramp, dorst en honger
- adembenemend landschap
- met geen mogelijkheid de grijns van mijn gezicht af te bikkelen
- drie haringen krom gemept
- elke dag kleding wassen
- hoe kleiner de camping, hoe meer aanspraak. Vooral Nederlanders die willen weten wat ik aan het doen ben.
- Girona, Teruel, Albacete, Granada, Malaga en Sevilla als steden onderweg. Verder veel kleine dorpjes
- asfalt, gravel en steenslag wegen. Merendeel toch asfalt
- een rivier moeten doorwaden
- licht bepakt en niet eens alle kleding aan gehad
- EHBO spullen ongebruikt gelaten

Nog twee dagen in Sevilla. Ik ga wijn drinken vanavond. En tapas eten.

De nieuwe Stevens

Stevens verdient lof. De nieuwe fiets is al meer dan een half jaar oud en nu pas bezig aan de eerste grote tocht. Nu vindt pas de echte test plaats. Voldoet die een beetje aan mijn verwachtingspatroon? Sri Lanka had de eerste tocht moeten worden, maar een blik op Google maps, en dan meer specifiek gericht op fietsenmakers, deed me anders besluiten. Ik zag alleen maar hele kleine reparatie hokken met ongelooflijk oude meuk fietsen. Mocht er iets misgaan met een van de hydraulische schijfremmen, dan had ik hulp van buiten moeten laten invliegen. Of bicycle repair man had zijn superman pak moeten uittrekken. Ik zag het niet zo zitten en heb toen maar een fiets meegenomen die je met een hamer en schroevendraaier kan repareren.

Inmiddels ben ik exact 1.396 kilometer en 18.674 hoogtemeters verder. Asfalt, ja heel veel. Meestal de dag tevoren aangelegd, zo mooi nieuw. Asfalt dat 40 jaar geleden is gedumpt, en nog steeds enigzins herkenbaar is als asfalt. Ja, dat was er ook. Gravel, verschrikkelijke steenslag wegen en onverlichte tunnels. Drempels, kuilen, stoepranden, hobbels en andere ongemakken. Ook ja. De fiets is heel, geen lekke banden, geen malheur. Het fietst heerlijk.

De techniek van de fiets is basic. 10 speed, wielen met industrie lagers, aluminium frame. En dat werkt.11 speed was niet beter geweest, 12 speed ook niet. Twaalf speed komt meestal met een kettingblad voor,  een 1x setup die doorgaans compleet waardeloos is. Elf speed gaat maar tot een 34 tandwiel achter, tien speed heeft een 36. Da's overigens maar een klein nadeel. Aluminium frame, tjokvol nokjes om bagage te monteren. Vergelijk dat maar eens met een carbon frame waar alleen met hele dure tassen en draagsystemen iets mee te vervoeren is. En cup conus lagers in wielen vind ik een prehistorische miskleun als er nu ook industrie lagers beschikbaar zijn.

Veel Nederlandse vakantie fietsers rijden op een Santos. Ik heb hier een goede tip voor. Doe dat niet! Zijn ze slecht? Nee, een Santos kost minimaal 6k en dan heb je dezelfde fiets als ik. Een Stevens van ruim onder de tweeduizend euro. En dat fietst geweldig. Nog zo'n 400 kilometers op weg naar Sevilla. Jippie.

Spaanse 'gravel' wegen

Ik had natuurlijk van mijn fouten kunnen leren. Dat had gekund. Dan had ik vandaag niet staan smeken om asfalt, of op zijn minst op een heuse gravel weg. Ik heb vandaag zo'n 40 km over een verschrikkelijke steenslag weg gefietst. Er kwam geen einde aan de ellende, ik zat bijna jankend op mijn fiets.

Eerst eens de fout uitleggen. Dat was eergisteren. Ik vertrok uit Albacete, een stad waarvan ik nu kan zeggen dat ik er ooit ben geweest en niet veel kunnen me dat navertellen. En dat heeft een reden, er is namelijk heel weinig wat Albacete de moeite waard maakt. Je kan er slapen, fatsoenlijk eten, er is een park, een kerk, een plaza de torres en er is een messenmuseum. En dat was het dan. Oh ja, ook nog een overdekte mooie galerij. En een Corte Ingles. De omgeving bestaat een grote vlakte met graan, druiven en olijfbomen. Er is ook een via verde, een kaarsrecht fietspad over een oude spoorlijn. Vier keer bijsturen op 25 km. Zo vertrok ik uit Albacete, so far so good. Op weg naar de bergen.

Het probleem zit hem in navigatie  speeltjes en bergwegen. Wahoo en Google sturen me over dezelfde wegen heen. Tenminste als ik Google vertel dat ik per fiets reis. Per auto krijg ik andere routes voorgeschoteld. De fietsroutes van Wahoo en Google zijn ruk. Geen ander woord dekt de lading beter. Ik volgde een route naar mijn camping toe. Eerst een smalle asfalt weg, daarna een gravel weg en toen plots linksaf een steenslag weg op. De gravel route blijven volgen was geen optie, die ging compleet de verkeerde kant op. De steenslag weg is eigenlijk onbefietsbaar zonder voor- en achtervering. Om de 10 centimeter een rotsteen die of muurvast zit en dan buts ik er overheen, of de steen ligt los en dan schiet of het voorwiel of het achterwiel er op weg. Elke tien centimeter. Bergop gaat het niet rap. Zes tot zeven kilometer per uur, maar bergaf gaat het nauwelijks harder. Tien procent omhoog is nog te doen, tien procent bergaf over losliggende stenen is echt een crime.

Na een klim en afdaling over de steenslag, ga ik even over op navigeren met Google auto. Maar in het laatste stukje naar de camping toe besluit ik toch weer de Wahoo fietsroute te nemen. Eerst een smalle asfaltweg, daarna gravel en dan uiteraard een steenslag weg. Tien procent bergaf, losliggende stenen en haarspeldbochten. Grrrrr,..... En toen als klap op de vuurpijl een rivier. Geen brug.

Wat nou? Geen brug? Nee, je ziet maar hoe je hier aan de overkant komt. Teruggaan zie ik niet als optie. Weer ophoog en daarna een aardige omweg. Schoenen uit, sandalen aan. Eerst maar eens de rivier doorwaden en de boel inspecteren. Een halve meter diep max, grip genoeg en de stroming is te houden. Eerst de bagage overzetten en daarna de fiets. Dan nog een steenslag pad van 10 procent omhoog klauteren en dan eindelijk nog vier kilometer asfalt naar de camping toe.

Goed, dat was eergisteren. Vandaag had ik de optie op een shortcut naar de volgende camping, of 40 km omfietsen. Die shortcut zou wel eens weer een k-weg kunnen zijn. Maar de shortcut leek toch aanlokkelijk. Heel zeker dat het steenslag zou zijn, was het niet. Je mocht er gewoon autorijden en de weg had een nummer. Motorrijden was overigens verboden. Wat wel mag en wat ook gebeurde, is dat ik weer ingehaald door een mountain e-bike die met 30 kmh omhoog stiefelde. Ik roep hem nog na. Hé, kijk je wel uit dat je niet moe wordt. De eikel. Uiteindelijk bleek het 40 km steenslag. 15 km stijgen, 25 dalen. Het dalen was verschrikkelijk. Ik zal de laatste tien kilometer alleen maar te smeken op normaal gravel. Ik was doodop en ik was er niks sneller mee dan de 40 km omrijdroute. Vijfentwintig kilometer dalen aan max 10 kmh. Ik hoop dat dit voldoende leerervaring was. 

Camping perikelen

Een regenbui leek me wel genoeg van de weergoden om duidelijk te maken dat kamperen creperen wordt als de hemelsluizen open gaan. Het eerste buitje gisteren was nog een peulenschil, het kon nog veel erger.

Na de eerste bui zet ik mijn tentje op. Geen hamer bij me, want teveel gewicht, wel een goede steen gevonden. Mijn perceel wordt overdekt door een hele hoge stalen constructie met water doorlatend doek. Bedoeld voor schaduw, maar de zon heeft vandaag een snipperdag. Op de grond ligt ook een soort doek waar ik de haringen doorheen moet meppen. De grond is knokenkard en ik krijg de haringen er maar voor de helft in. Nadat de tent staat, begin ik aan de rest van de bezigheden. Luchtbed opblazen, douchen, wassen. Daarna ga ik lui in het tentje liggen lezen.

En toen ging het mis. Het begon met regen en het ging over in een zwembad. So far so good. Nog geen problemen. Water onder de tent, maar binnen blijft het droog. Totdat de tent begint in te zakken. De stortvloed heeft de super harde ongegrond doen veranderen in zompige zooi en de haringen hebben geen houvast meer en schieten een voor een los. Geen tijd voor scheldwoorden nu, eerst handelen. Tent uit in de stromende regen, steen zoeken. Haringen terug in de grond in meppen, maar ik kan nauwelijks goede aarde vinden met houvast. Ik sla voor het eerst een paar haringen krom. En dat is uitzonderlijk. Deze gaan al een tijdje mee en leken al een paar jaar onverwoestbaar. Tot nu dus. Na een paar pogingen staat het geheel weer. Natte t-shirt uit en op de waslijn hangen, samen met de overige was die nu ook doorweekt is. Terug mijn tent in en mezelf afdrogen met een handdoek. En hopen dat het ding blijft staan.

Bijna. Nog een keer eruit om andere losgeplopte haringen terug de grond in te slaan. Weer nat, weer terug de tent in, weer afdrogen. En toen hield het gelukkig op. De tent bleef staan, de regen hield op. Bij het avondeten in het camping restaurant vertelt de eigenaresse dat er vannacht weer regen komt. Nee hè. Niet nog een keer. Gelukkig blijft het droog, maar ik slaap niet geweldig. Ik heb toch al vaak gekampeerd, maar dit nog niet eerder mee hoeven maken. Echt waardeloze ondergrond. Omdat de volgende camping minimaal 140 km fietsen is de volgende dag, en omdat het 's morgens weer regent, besluit ik iets van de route af te wijten en naar Albacete te fietsen. Hotel en even geen kampeermalaise.

Iets ten zuiden van Cuenca

De Spaanse reputatie, alleen maar mooi weer, zon, gort droog en 30 graden, laten het al 2 dagen afweten. Gisteren was het de hele dag bewolkt in de Sierra de Albaracin. Frisjes op 1500 meter, natte wegen, maar gelukkig zelf geen regen gezien. Vandaag is dat anders. Ik zit lager, voor zover dat kan op de Spaanse hoogvlakte. Mijn camping ligt op 850 meter, zo'n beetje het laagste punt van de route vandaag. De was is niet droog geworden gisterenavond, ik was pas laat op de camping en 's nachts regende het. Vandaag overdag soms stralend weer en iets minder vaak een bui. Nu zit ik te wachten bij de toiletten totdat het droog wordt en ik mijn tentje kan opzetten. En ik vraag me af hoe ik hier de haringen de grond in ga meppen. Een hamer heb ik niet bij me, teveel gewicht. Ik heb al wel een steen gevonden. Ook al een spelletje schaak gespeeld op de telefoon om de tijd te doden. Verloren. Het zonnetje gaat nu ook voorzichtig schijnen. Het regent ook nog. Dat het eens droog wordt.

Dia de descanso en Teruel

Een dagje rust en tijd voor observaties. 

Op het centrale plein in Teruel waggelen twee toeristen voorbij, allebei twee emmers aan teveel gegeten taartjes met zich mee torsend. Ze lopen niet, ze waggelen. Bij de fontein staan ze even stil om een plakaat te lezen. Zo'n ding dat vertelt dat de fontein er al veertig jaar staat of zo. Even later huppelt er een tweeling van 8 jaar omheen. Papa en mama, beiden ook overduidelijk toerist, maken een foto. Een Spanjaard wast zijn handen en gezicht in de fontein, neemt een paar slokken en loopt verder. Een fietser met bagage, net zo'n halve zool als ik, is gestopt op het plein en maakt een foto van de fontein. Het is een saaie fontein.


Alles in dienst van een driejarig meisje in een zwart wit geblokte jurk. Ze wordt op de wipwap geholpen door papa. Mama wipwapt vanaf de andere kant. Papa houdt haar vast. Op de grond liggen rubberen tegels. Een buggy is onderdeel van het het standaard assortiment begeleidende objecten. Inclusief een luiertas, voor het geval dat. Mama met rugzak, papa met kinderwagen. Ik zeul minder mee als ik fiets.

Het museo provincial de Teruel is te bezichtigen tussen 10 en 14 uur. Het is gratis en er liggen scherven tentoongesteld. Een paar vazen die met een beetje fantasie nog net heel zijn. Een moderne tentoonstelling die het meest weg heeft van een kleuterjuf die haar klaslokaal heeft opgeleukt. En op bovenste verdieping is een groot dakterras met uitzicht op een oud bouwwerk in de stad. Het trekt een paar verveelde toeristen aan. Even wat rond lummelen voordat we gaan wijnen op het terras. Alle uitleg bij de prehistorische vondsten is in het Spaans. Ik snap de zinsconstructies, maar de betekenis van de net wat meer ingewikkelde woorden ontgaat me.

Teruel zou je kunnen verdelen in, de oude stad en alles wat geen oude stad is. Binnen of buiten de oude stadsmuren. Binnen de oude stad is het levendig en er lopen veel toeristen rond. Buiten de oude stad is het met iets minder levendig en is het aantal toeristen drastisch gereduceerd. Ze overleven het daar minder goed. Ik eet buiten de oude stad in een onooglijk restaurant met oude mannetjes en serveerster van minimaal boven de 40 die gewoon Spaans met me praat. Onooglijke restaurants, bevolkt door oude mannetjes, Spanje wemelt er van. Op de vraag wat ik wil drinken, zeg ik wijn, rode wijn.
¿De la casa?
Si
¿gaseoso?
No, sin
Ik krijg een volle fles wijn en een glas. De fles al eerder open geweest, op het etiket zitten al wat gemorste wijnsporen. Ik wacht nu of ik nog een kaart ga krijgen zodat ik kan bestellen. Lasagne, ossenstaart en cheescake, allemaal huisgemaakt. 

Sierra de Montsant

Ooit gehoord van de Sierra Nevada of de Picos de Europa? Misschien wel. En de Extremadura de Sierra de Montsant? Dat klinkt wellicht minder bekend. Ik fiets vandaag door de Sierra de Montsant, een bergketen in Catalonië, cq Spanje. Ik heb eigenlijk een hekel aan separatisten, met hun free Catalunya. Je eigen landje beginnen, los van Spanje, los van Europa. Eigen munt, eigen grenzen, eigen bekrompen dorpspolitiek en alle enge buitenlanders weren. Je hebt echt niks aan dat onafhankelijkheidsdenken. De Sierra de Montsant dus, een bergketen in Spanje. Er zijn hier twee dingen die opvallen. Ten eerste het is er super mooi, maar dat is niet het opvallende. Het is een bergketen en bergen zijn altijd mooi. Punt. Lelijke bergketens moeten nog worden uitgevonden. De twee opvallende zaken zijn dat het er super rustig is en dat er snaarstrak asfalt ligt. Alsof het gisteren is aangelegd. Op de tientallen kilometers door de bergketen heen kom ik een handjevol auto's tegen. Inclusief een Porsche met een broem broem uitlaat. Hij haalt me in en rijdt me later tegemoet. Dat van dat superstrakke asfalt is typisch Spaans. In Frankrijk komt ik meestal kapot gereden oud asfalt tegen. Het voelt net alsof ik in een museum ben na sluitingstijd en de nieuwe collectie net hangt. Alles voor mezelf.

Het laatste stuk van mijn route gaat via een via verde. Hier ligt alleen maar pruts asfalt, ze hadden er waarschijnlijk beter aangedaan om gravel aan te leggen. De dunne laag asfalt is getormenteerde door de vele boomwortels. Alleen in de lange tunnels hobbelt het minder. Een tunnel is een verhaal apart. Een kilometer lang en nul verlichting. Nul. Een voorlamp gelijk een gloeiende spijker en ik zie geen hand voor ogen. Met de zaklamp functie op de telefoon zie ik de eerste drie meter iets vaags voor me. Een streep en wat contouren op de wanden, net genoeg om nergens tegen aan te rijden. Alleen de wetenschap dat deze tunnel onderdeel is van een via verde doet me verder fietsen. Dat de tunnel een kilometer lang is, ontdek ik pas na die kilometer toen ik letterlijk licht zag aan het einde van de tunnel. 

Memoires

Ok, ik fiets in Spanje. Vooralsnog levert dat weinig blog verhalen op. Fietsen, eten en slapen. En zoeken naar campings want die zijn dun gezaaid in de binnenlanden van Spanje. Laat ik dan maar eens mijn memoires over Worldline opschrijven. Ik ga het pand binnenkort toch verlaten. Voor de goede orde, het is fictief. Namen kloppen niet en diverse ervaringen zijn door elkaar verhaspeld.

Wie is dat icoontje daar rechtsboven? Staat die op mute? Niet eens foto of een plaatje, maar de letters MU. Wie is die gast, of is het een vrouw? Werner ratelt door in de huddle, tegenspreken is geen optie, hij is hier de goeroe. Gewoon wachten op je beurt dat je kunt vertellen dat alles goed is met je taak en of iemand straks kan helpen dat spul gedployed te krijgen in sandbox. Die hele puppet santekraam om software te installeren, ik snap er nog steeds geen hout van. Ik zit dus in een huddle, da's hip management gelul voor een vergadering. Ook wel stand-up genoemd, ook als iedereen gewoon onderuit gezakt in zijn bureaustoel zit. Soms ook scrum genoemd, het woord meeting is al lang uit. Het duurt gewoonlijk een kwartiertje en het is dagelijks. Tenzij onze product owner aanschuift, een dame van begin dertig met een mooie glimlach. Ze zet meestal ook haar camera aan en dan hebben we plots wel praatjes. Meestal heeft ze zelf ook nieuws te vertellen. Verder zie ik mijn teamgenoten nooit. Ze werken thuis, komen niet naar kantoor of ze wonen in Polen, Griekenland of India. India is het ergst. Ze kunnen niks, zeggen overal ja op en ze proberen in hun eigen tijdzone te werken. Zo hebben ze nog minder contact met het team. Als de huddle voorbij is, heeft MU niks gezegd. Gek, niemand maakt er een opmerking over. Misschien is ook wel medegedeeld wie MU was en heb ik het gewoon gemist. Het gekke is, het interesseert me ook niet echt.

De volgende dag praat MU wel. Het is een mannenstem, en nog een mannenstem. Verhip, het zijn er twee. Wie is dan MU en waar staan die letters dan voor. Eerste letters van voor en achternaam doorgaans. Manmath, of was het Madhi en die U dan? Uwaranadura? Die eerste naam van de meeste Indiërs is nog wel vaak onder de knie te krijgen. Achternamen van 6 lettergrepen vormen geen uitzondering. En waarom zetten die twee gasten hun camera niet aan? Waar zijn ze bang voor? Dat we zien dat ze thuis zitten? Of half aangekleed zijn? De overige deelnemers in deze call zijn wel in beeld. Alleen hun hoofd dan, de achtergrond is een fantasie achtergrond. We zouden toch eens zien dat ze op hun slaapkamer zitten en groene gordijnen hebben. Of misschien loopt er wel iemand een keer in beeld. Die nep achtergronden verbergen dat niet. Teams herkent mensen en je komt in beeld, ook al is er een star wars achtergrond. Ook je kat komt in beeld. Persoonlijke details worden tot een minimum beperkt. Een schilderij aan de muur. Het moet verborgen blijven. Het uitzicht op de tuin. Nee, niet in beeld. We zouden toch eens kunnen zien dat de muur hoognodig geschilderd moet worden. Alles blijft verborgen. Sommigen zijn zo kort van stof, dat ik me afvraag of we het voortaan niet schriftelijk kunnen doen. Ik ben bezig met taak 3523 en daarna begin ik aan taak 3528. Ja, alsof ik nummers uit mijn hoofd heb geleerd. Zeg dan niks. Ik vertel iets over een spiffy SQL query die ik 10 jaar oude code ben tegengekomen. De bedenker verdient naar mijn bescheiden mening de Nobel prijs voor dit soort intelligentie. Om het voor elkaar te krijgen om een hiërarchische structuur binnen een tabel in een relationele database in een query. Het duurde een paar uur Google werk voor ik die trukendoos snapte.

Utrecht Schiphol, en ik kon wel wat extra stres gebruiken

Als een lange sliert staan de culinaire barbaren opgesteld in de food court van Schiphol. Verreweg de meest populaire optie blijkt Burger King. Maar waar ik mij chicken chili bestel, is het ook lang wachten. Het lijkt wel alsof je op Schiphol ergens op móet wachten. Twee jaar geleden waren het de security scans waarmee Schiphol het nieuws haalde. Niet echt iets om trots op te zijn. Het is nu zeven uur en ik ga straks nog vliegen. Om half acht was de bedoeling, maar de vlucht heeft vertraging. Misschien wel vanwege de zelfde knalharde noordenwind die mij vandaag teisterde. De route naar Spanje zou dan echter rap moeten zijn. Ach, late vluchten hebben wel vaker vertraging.

Mijn nachtrusten hebben me de afgelopen week weinig rust gegeven. Maandag én bloed gegeven én mijn baan opgezegd. En ik heb niet eens iets nieuws. Ik heb er de brui aan gegeven, ze laten de boel maar zonder mij in de soep lopen. Het zinkede schip had toch al geen kapitein meer. Maar dat was wel een beslissing die stress gaf. Ik heb heel veel zin in voorlopig niet meer werken. En eventueel werk komt ook wel weer. Maar die constante geldstroom gaat stoppen. Da's wel jammer. Maar dat is maar een van de weinige dingen die ik ga missen.

Goed. Met niet genoeg slaap wel naar Schiphol gefietst vandaag. Domme actie, ik had beter de trein kunnen nemen. Knalharde noordenwind tegen de hele rit. Daar was eigenlijk niet veel aan. Morgen zit ik in de zon in Girona, Spanje. Het opschrijven van deze zin is al een genot op zich.