Alsacienne 2023

Kramp in mijn poten, een pijn grimas op mijn gezicht, ingewanden die protesteren tegen de kwelling die ik mijn lichaam aandoe. Echt alles is gelukt deze cyclo. Mijn laatste twee cyclos waren de Rad am Ring en de Velomediane eind 2019. Toen kwam corona en daarna raakte bij mij de klad erin. Ik ging andere fiets avonturen aan, van Barcelona naar huis fietsen of 2000 km dwars door Spanje heen. Dat soort werk. Dit jaar na vier jaar eindelijk weer eens een cyclo. Omdat het kan, omdat ik het ooit leuk vond en ik wilde bezien of dat laatste nog steeds waar is.

De cyclo is 100% geslaagd. Kramp? Ja. Steendood? Ja. Heb ik iets te zoeken in de uitslag? Nee,... p102 op ruim 400 deelnemers. De cyclo begint met een stukje vals plat dalen over een afgezette weg en dan de col d'Oderen, gevolgd door de col de Page. Ik kijk naar mijn hartslag, de cadans en naar de mensen om me heen. Ik haal er een aantal in, sommigen stuiven aan me voorbij. Denk ook een beetje aan mijn ego, wil ik ze meegeven, maar daar fietsen ze te rap voor. Wat ik echter slecht snap, is dat 100 km verderop op het parkoers dat me nog steeds gebeurd. Ingehaald worden alsof de koplopers je voorbij komen stuiven. Hoezo dan? Waar komen die gasten vandaan dan? De Oderen gaat lekker, de Page ook. Dan dalen over hobbel asfalt, een tussendoor colletje en dan over een brede route national een super afdaling rijden. Na de makkelijke Oderen volgt nu de klim naar le Markstein over een klein pesterig steil binnendoor weggetje. Ik verteer dit nog goed, beulen op 13% en wat rustiger aan op 8%. Wat nu volgt is veel afdalen en twee tussendoor colletjes. De Banstein en de firtsplan, waarbij opgemerkt dat die laatste gewoon 7 km klimmen is. Ik plas een keer onderweg en ik kijk naar de hf meter en de cadans meter. Het voelt nog steeds goed, maar dat gevoel is compleet weg op de petit Ballon, die we bereiken na weer een stuiter afdaling. Van dat oud asfalt dat zo hard trilt, dat ik maar met moeite de remmen kan bedienen. De naam van de petit Ballon mag lieflijk en klein lijken, de praktijk is anders. Het is een kreng. En vul nog nog maar wat meer scheldwoorden in. Nu beginnen een voor een mijn lichaamsonderdelen te protesteren. Maag, nieren, zelfs mijn biceps beginnen te zeuren. De pols wil niet echt meer de hoogte in en het is inmiddels 28 graden en ik fiets in de volle zon. En waarom toch steeds 7 % afwisselen met 13% . Welke wegenlegger is hier op afgestudeerd? Ik trek dit nu niet goed meer. Na wederom een stuiter afdaling waar mijn rug een paar rot klappen te verduren krijgt, volgt de laatste klim, de col de Platzerwazel. Het klinkt ook allemaal zo Frans hier. Ik heb ooit eerder de Platzerwazel gedaald en ik kan me goed herinneren dat het een schitterende daalweg was. Constant 8-9% naar beneden en immer gerade aus. Nu mag ik omhoog. Ik tel kilometers af. En ik voel me miserabel. Nog 7,5 km, nog 7 km, nog 6,5 km, nog 6 km. Het is een pokke eind naar de top. Van groepjes is nu helemaal geen sprake meer. Ik krijg als eenling nog wel steeds voorrang op het overige verkeer als ik de Route des crêtes opdraai. Nog een beetje klimwerk en daarna een bijtrap afdaling. Onderaan de afdaling slaat plots de kramp toe. Ik kan die er net onder krijgen. Het laatste klimmetje bij de finish kan ik niet meer voluit gaan. Het lichaam is leeg en verkrampte poten finish ik na 6 uur en 17 minuten. Dat was ook de tijd die ik vooraf realistisch had geschat.

En stiekem vond ik het nog best leuk, maar op het eind ook allejezus zwaar 

Cyclo Alsacienne,..... waarom dan toch?

De voorbereiding begint ergens halverwege dit jaar met twijfelen of ik weer eens een cyclo wil rijden. Corona heeft twee jaar roet in het eten gegooid. In 2020 werd alles afgelast, terecht uiteraard en in 2021 verkeerde de wereld in blinde paniek gecombineerd met burgelijke onwil. Het gevolg was dat er cyclos werden georganiseerd met allemaal mondkapjes op bij de start, hutje mutje op het parkeerplein van de supermarkt. En bij het startschot mochten de mondkapjes af. Wel fietsen, geen prijsuitreiking en ook geen ronde miss. Die laatste mocht wellicht ook niet vanwege woke onzin, het zou namelijk raar overkomen als een man door een mooie vrouw wordt gekust. Of zoiets. Ik had geen zin in die onzin. Organiseer het dan niet in plaats van half slappe fantasie maatregelen waar de honden geen brood van lusten. In 2022 had het eigenlijk best weer gekund. De paniek was grotendeels verdwenen en er konden weer op een menselijke manier evenementen worden georganiseerd, zonder deelnemers als parasitaire buitenaardse wezens, vol met vreselijke enge ziektes, te 'verwelkomen'. De harde les van de Nürburgring in 2019 zat echter nog in mijn achterhoofd. Ik werd oud en dat bleek goed te zien aan de tijden die ik reed. Ik dacht in vorm te staan maar Strava bepaalde anders. Dus waarom zou ik in 2023 wel weer een cyclo gaan rijden? Om mijn tijden te verbeteren? Nee. Om top 10 of top 100 te rijden. Nee. Om bij iets of iemand een goede indruk te maken. Nee. Voor mijn gezondheid? Nee. Alleemaal nee. Er is maar een reden cq vraag te noemen die moet worden beantwoord. En dat is of ik wielrennertje spelen nog leuk vind?

 

En ik fiets echt heel graag. Welke halve zool fietst anders van Barcelona naar huis? Of je spoort niet, of je lijkt op mij. Maar een cyclo rijden is wat anders dan met een fiets en bepakking van restaurant, naar camping, naar bakker fietsen. En me totaal niet druk maken over snelheid, dagafstanden of Strava tijden. Hoe rap of langzaam ik ook ergens fiets, ik kan altijd als excuus gebruiken dat ik mijn wielrenfiets niet bij heb. Cyclo rijden is wedstrijd fietsen, is het onderste uit de kan halen om daarna te bezien hoe hoog of in mijn geval hoe laag je ergens in de einduitslag staat. Cyclo rijden is een lange marteling van start tot finish. Van monter en fris aan de start tot een pijngrimas en kramp in je poten aan de finish. En behalve de cyclo zelf, moet er in de voorbereiding ook nog een beetje deftig orden getraind. Je moet er maar van houden en ik hield er ook van. Corona killed it. Geen cyclos, geen wedstrijden, geen evenementen. Vermaak je zelf maar of zo. En dat kan ik redelijk, twee duizend, twee honderd kilometer dwars door Spanje en de Franse Pyreneen heen. Pas du problême.

 

Ergens kriebelde het nog. Ik vond dat vroeger echt leuk, ik leefde ervoor. Totaal onzinnig uiteraard, maar dat vatte ik zelf ook wel. Ik heb dit jaar nog geen koers gereden, ook niet op Sloten. Maar een cyclo….. dat kriebelde. Keuze te over weer in 2023 en dus toch mezelf maar ingeschreven voor de  Alsacienne. Ze moeten mij toch eens een keer de regio's in Frankrijk beter gaan uitleggen. Ik ken omgeving in de buurt van de Grand Ballon toch echt als de Vogezen. Ze kennen hier vier afstanden, waarbij de langste 195 km en 4850 hoogtemeters telt. Dat vond ik toch net iets te gortig, daarom doe ik de 146  km versie met 3800 hoogtemeters. Dat was vroeger tegen mijn principes, de langste is de langste en verder niet zeiken. Maar ik ben ook geen 18 meer, dus de principes worden ook wat minder.

 

Morgen is de start, ik heb een mini huisje geboekt op 17 km van de start omdat ik veels te laat heb besloten hier te willen fietsen en toen was uiteraard alles al vol. Het uitzicht is overigens fenomenaal mooi vanaf mij balkon waar ik dit relaas typ, dat maakt het dan weer goed. Het enige dat we een beetje zorgen baart is de vorm van de dag. Ik heb hopeloos slecht geslapen gisteren en morgen is de cyclo. Ik hoop toch echt een betere nachtrust te krijgen. Ik had niet eens honger vanochtend en dat is een slecht teken. Maar ach,…. Er kan eigenlijk helemaal niks mis gaan morgen. Nou ja, ik heb geen zin om weer een ziekenhuis blog te schrijven. Maar als ik morgen een prut tijd klok, zal het me ook jeuken. Maar vorm is leuker. Zes uur in het zadel en langzaam sterven en met verkrampte spieren sprinten om P569 tegen onbekende Belg, dat doe ik toch het liefst.

 

 

 

 

De camping smoking

Ik ben vergeten mijn camping smoking in te pakken. En dat had nauwelijks ruimte hoeven kosten in de fietstassen. Zo dom. Nu hoor ik er gewoon niet bij. De camping smoking voor mannen, ik zou er een heel verhaal aan willen weiden, maar de smoking is snel omschreven. Het bestaat namelijk niet uit zo heel veel kledingstukken. Twee. Een paar slippers, en een korte goedkope broek van Action. Let op, vooral geen nette korte broek. Een lelijke goedkope korte broek. En dan houdt het op. GEEN t-shirt!!@ Wat hebben lelijke mannen van boven de vijftig toch? Waar hebben ze dat gevoel over gehouden dat ze nog een jonge adonis zijn? Een zongebruinde torso met spieren gelijk dikke touwkabels. Nee,.... het is een bierbuik in een afgezakt vel. En kennelijk zijn ze ook niet met een vrouw getrouwd die het iets kan schelen. Of ze is moe gestreden er nog iets van te maken. Maar opvoeden van volwassenen mannen heeft geen zin. Soms slobbert de vrouw er in een gelijke 'smoking' naast haar echtgenoot. Maar wat ik dus echt niet snap zijn vrouwen in een nette jurk waar zo'n smurf in z'n zwembroek naast waggelt. Op weg naar de camping brasserie voor een wijntje en een hoofdgerecht.


Ik heb geen camper, ook geen caravan, ook geen vrouw en ik kampeer nog heel ouderwets met een klein tentje. Ik heb ook een nette korte broek plus polo aan in die zelfde brasserie. Best lekkere wijn trouwens die Italiaans primitivo.