Typisch Thailand

Korte samenvatting van 30 dagen Thailand. 

• Bier met een rietje in een klein limonade glas met ijs.

• Bus met ijskoude airco, buiten is het dertig graden en dan onder een dekentje gaan liggen.

• Brommer met drie personen, papa rijdt, mama achterop en een kind er tussen in. 70 per uur, geen helmen, wel mondkapje.

• Een brommer met zijspan en daar dan een overkapping overheen.

• Een telefoon houder plus telefoon op het stuur van je brommer en daar dan een mini parasolletje boven, tegen de felle zon.

• Pick-up truck. De Toyota hilux is favoriet

• Tien stalletjes langs de kant van de weg die allemaal hetzelfde product verkopen, ananas of zo. Elk bemand door een verkoopster die lui op haar telefoon zit te kijken.

• 7 11. Je struikelt erover. Slechts een handjevol gemakswinkels van een andere keten.

• Openbare sportschool praktijken in het park tussen zes en acht 's avonds.

• Oploskoffie. Thee is niet populair.

• Koude koffie, koude thee, vermengd met 1001 smaakjes.

• Geroosterd vlees, overal langs de weg verkrijgbaar. Ook al in de ochtend.

• Inefficiënte. Als enige klant in restaurant een gerecht bestellen een half uur kunnen wachten.

• Tuctucs

• Plastic zakjes

• Slapende honden midden op de weg die van het minste of geringste opschrikken.

• Gebakken eieren met chili saus.

• Pick-up trucks met een mega ijzeren uitbouw op de laadbak zodat de lading vier meter hoog kan worden opgestapeld en een twee meter buiten boord steekt.

• Een waarschuwing in een elk uur gesteriliseerde lift dat je corona kan krijgen door niet goed gekookt te eten. Of van contact met dieren. Ik wou dat ik dit als grap kon schrijven, maar het stond er echt.

• Som tam salade

• Phad thai

• Monniken in een oranje gewaad.

Chiang Mai - Bangkok met de trein,.....of nee toch niet

Veertien uur op een op rechte harde stoel en dwars door de nacht heen in een boemeltrein. Ik heb er 311 baht voor betaald, dat is nog geen negen euro, en ik heb er geen gebruik van gemaakt. Er reist nu een lege stoel naar Bangkok. Kan iemand tenminste zijn benen nog een beetje kwijt.


Ik heb de fout gemaakt niet tijdig een ticket te boeken. De dagtrein bleek sowieso geen optie omdat ik daarin geen fiets mocht meenemen. Een nachttrein was de enige optie. De dagtrein was de super fast expres way. Die doet over het traject van zo'n zeven honderd kilometer tussen Chiang Mai en Bangkok elf uur. De trein van Amsterdam Berlijn duurt zo'n 6 uur en dat is ook 650 kilometer. Op de fiets bleek Berlijn Utrecht zelfs bijna 700 kilometer. Super fast expres is dus meer een Thaise standaard. De nachttrein doet er 14 uur over. Gevalletje boemeltje. En dat was de enige optie die ik had. Slaapplaatsen waren uitverkocht. Veertien uur zitten op een harde rechte stoel, door de nacht heen en om 6 uur in Bangkok arriveren. Inchecken in een hotel en gaan slapen in een echt bed, is er ook niet bij. Andere optie is mijn vlucht naar huis missen. En de bus dan, vraag ik aan het kaartjes verkopende meisje, die heel goed Engels spreekt. Of ik mijn fiets kon opvouwen, vraagt ze. Nee. Dat kan maar een keer en dan is het frame ter ziele. Ok, zeg ik. Verkoop me dan maar een kaartje en ik accepteer het ongemak. Heel veel ongemak.

Niet slapen, harde rechte stoel, compleet gebroken aankomen en nergens terecht kunnen. Gevalletje barst. Heel erg veel barst. Nadat ik het ticket heb gekocht, informeer ik toch even of de bus toch geen optie is. Tickets zijn beschikbaar, kosten niet heel veel, iets van 20-30 euro of zo. Maar geen info op de site hoe ik een fiets mee kan nemen. De bus terminal zit maar 2 kilometer van het treinstation vandaan. Toch maar even daar gaan informeren. Voor 794 baht, omgerekend 22,20 euro is er morgen een bus beschikbaar. De fiets kan mee. Half negen vertrekken, half acht in Bangkok. Fuck die trein, dat gekochte trein ticket neem ik voor lief. Ik ga met de bus.

Thaise honden

Thaise honden als titel van dit blog is niet beledigend bedoeld. Ik wil geen enkele persoon of groep mensen beledigen door ze voor hond uit te maken. Het gaat echt over de viervoeters, en daar hebben ze er hirr veel van. Ik denk zelfs dat er zoiets als een Thais ras bestaat. Het grote verschil met Nederlandse honden is dat Thaise nooit aangelijnd zijn. Niemand laat hier zijn hond uit. Er bestaan geen hondenriemen of poep opruimzakjes. Er is geen losloopgebied. Feitelijk is heel Thailand een groot losloopgebied voor honden. Ze hebben wel een baasje, soms is die ook bij de hond aanwezig, maar meestal niet. Hele duidelijke rassen kom ik ook niet tegen. Nu ben ik ook geen honden kenner, maar ik kan wel zien dat nagenoeg alles hier in de bastaard categorie valt. Er valt geen peil op te trekken wie de voorvaderen waren. Daarom valt hier alles onder het Thaise ras. Het heeft vier voeten en het blaft. Of het ligt lui midden op de weg te slapen.

Een gevaar voor fietsers zijn ze vooralsnog niet gebleken. Toch heb ik me wel voor rabiës laten vaccineren. Uit voorzorg. Niet dat de kans groot is dat ik door een rabide dier wordt gebeten, maar hondsdolheid is een dodelijk ziekte. En met een vaccinatie win je voornamelijk tijd. Anti-serum moet je nog alsnog krijgen. Maar ik heb 72 uur ipv 24. De meeste honden onderweg liggen te slapen. Of ze kijken je apathisch aan. Of schrikken zich te pleuris als ze wakker worden en weten niet hoe snel ze weer weg moeten rennen. Helaas zijn er ook blaffers en renners. Van die ellendige beesten die de halve buurt bij elkaar blaffen en me honderd meter lang blijven achterna rennen. In groepen durven ze meer. Ik maak me niet echt druk om de blaffers. Zolang ze blaffen, zijn ze bang. De honden die niet blaffen maar als een roofdier op me af rennen, zou ik het liefst ter plekke afknallen. Daarvan heb ik er een gehad deze vakantie. Dat is niet veel op zo'n twee duizend kilometer. En dat beest was te traag. Een dalende wielrenner proberen te achterhalen. Echt slim zijn die beesten ook nooit geweest.

Post pandemie Thailand

Hoe ziet Thailand eruit na de corona pandemie? Nou, de tempels staan er nog, de zon schijnt nog steeds en zorgt voor aangenaam warm weer. Veel toeristen zijn terug, maar nog wel minder dan voorheen. En de eetcultuur is nog steeds fantastisch. Het blijft smullen.

Wat helaas nieuw is, zijn de overblijfselen  vam onzinnige corona paniek maatregelen. De meest in het oog springende zijn de mondkapjes. Let wel, ik ben geen corona wappie. Ik ben gevaccineerd, geboosterd en geherhaalprikt. Maar ik ben ook mordicus tegen mondkapjes. Er zijn twee manieren om corona te bestrijden cq te beteugelen en dat is isolatie en vaccinatie, al het andere is onzin. De mondkapjes zijn om twee redenen onzin. Ten eerste geeft het dragen van mondkapjes een akelige samenleving. De mens is een van de weinige diersoorten die emoties van soortgenoten kan herkennen, interpreteren en daardoor empathisch kan handelen. Het maakt ons een sociaal wezen. Met een masker voor je smoel vormen alleen de ogen nog een bron voor gezichtsherkenning en dat werkt lang niet zo goed. We hebben die burka in het openbaar ook niet voor niks verboden. De tweede reden is dat mondkapjes domweg niet werken. Dat virus is te klein, het vliegt er dwars doorheen. Alleen de echt medische mondkapjes werken redelijk. Die sluiten echt af en er zit een filter in. Je moet echt bekant stikken wil het werkzaam zijn.

In Thailand heeft en had men te maken met een overheid die maar een doel voor ogen heeft. De bevolking zo bang mogelijk maken. Bang, banger überbang. Er waait een KILLER virus rond dat de dood tot gevolg heeft. Alles en iedereen gaat eraan kapot! Dat soort werk. De Thaise bevolking is doorgaans slecht geschoold en spreekt nauwelijks Engels. Vakgebieden als virologie, immunologie en kennis over het menselijk afweersysteem, dat is al helemaal een brug te ver. Ongeschoolden zijn makkelijk bang te maken en angst is een slechte raadgever. Altijd al geweest. Dus als de Thaise regering mondkapjes propageert als dé oplossing tegen het aller verschrikkelijkste virus ooit, dan kan ik het de lokale Thai ook niet kwalijk nemen als ze nog steeds met een zakdoek voor hun mond lopen. Eenzelfde domme maatregel was die om niet meer Doi Inthanon te mogen afdalen op de fiets. Er schijnt laatst iemand verongelukt te zijn en dan wil de overheid zich laten gelden. Kijk, wij pakken het aan. Helaas wel met een super kleuterige maatregel. Om te huilen gewoon, zo dom.


Nu zijn ze in Den Haag gelukkig iets kundiger dan dat maar om nu Rutte te belonen met een tien met een griffel voor zijn corona beleid, dat zijn ook een paar bruggen te ver. Feitelijk is dat ook wat de regering Rutte deed. Maatregelen om de maatregelen, terwijl niks doen feitelijk  vaak beter was. Als de ziekenhuis cijfers opliepen of het het aantal besmettingen, dan moesten er nieuwe maatregelen komen. Maar elke voorgenomen maatregel was impopulair. Niemand had zin om zijn of haar verjaardag te vieren met drie gasten, op anderhalve meter en geen handen schudden. Wat Mark en Hugo deden was maatregelen bedenken waarvan ze geen benul had óf het zou werken óf in welke mate. Ze deden maar wat. En achteraf evalueren was er ook niet bij. Vooraf wel. Niet naar het effect van de maatregel, maar naar het draagvlak. Dat wat het minst impopulair was, werd een nieuwe regel. Daarom lekte van te voren ook alles uit. Om te polsen hoe dat ging vallen. Met de invoering van de avondklok kleunden ze echter hopeloos mis. Dat liep uit de hand bij de OLO jongeren. OLO staat voor Ontiegelijk Laag Onderwijs. Maar ik vraag me af of de avondklok reljongeren überhaupt dat niveau haalden.

De Thai lopen nog steeds heel veel met mondkapjes op. Sommigen niet,  de meesten wel. In het Noorden iets minder dan in de omgeving van Bangkok. Maar gemiddeld draagt zo'n tachtig procent nog een mondkapje. Echt een peil kan ik er niet goed op trekken, op het waarom wie wel en wie niet. Ouderen, mannen, vrouwen, kinderen, binnen, buiten, drukke gebieden. Het is niet zo dat vrouwen vaker mondkapjes dragen dan mannen, of dat er binnen meer wordt gemonkapt dan buiten. Officieel is het niet meer verplicht, het is slechts een advies. De meesten buitenlanders dragen geen mondkapjes, een enkeling uitgezonderd. We worden er ook niet door met de nek aangekeken. Thai glimlachen naar iedereen. Ik las wat blogs dat de mondkapjes gekte maar langzaam slijt. Ten eerste is er een onbekwame overheid die foute adviezen geeft. Ten tweede, als je geen Engels machtig bent, is het moeilijk om aan betere informatie te komen, en ter derde als je corona hebt doorstaan zonder het in de gaten te hebben, dan heb je ook dat leer moment gemist. Alleen Thai die zelf ontdekt hebben hoe mild de corona verschijnselen zijn, komen tot inkeer en laten de paniek links liggen. Ik hoor ook verhalen dat Thai pre-corona ook altijd mondkapjes droegen. Voor die mensen heb ik een advies, doe eens een update van je eigen geheugen en kijk oude vakantie foto's na. Ze droegen nooit mondkapjes. Vergelijk lokale Thai aub niet met paniek Chinezen die je op Schiphol ziet lopen.

Doi Inthanon, klimmen en dalen!

Waarschuwing vooraf, het is verboden om dit blog te lezen. Ernstig hartfalen kan het gevolg zijn. Ook acute vorm van depressie en long covid kunnen het gevolg zijn. Over effecten op de lange duur is nog weinig bekend, maar houd rekening met het ergste. Je relatie gaat kapot, kinderen plegen zelfmoord en je verliest je baan.

Wat is dit nu weer? Wel,....een stompzinnige waarschuwing die kant noch wal raakt en geïnspireerd is door nieuwe kleuterige maatregelen op Doi Inthanon. Dat is de hoogste berg van Thailand van ruim twee en half duizend meter. De exacte hoogte wordt zelfs in tienden van millimeters uitgedrukt. Ik deed de berg al eens in 2013, maar ik wilde de mega klim nog wel eens beproeven. Maar wat scherts mijn verbazing als ik de entree kosten voor het nationale park wil betalen. Tegenwoordig mag je niet meer met de fiets dalen. Wa's da nu weer voor onzin?

"Do you have a car to go down?"
"No, why should I? I can ride down on my bicycle"
"That's not allowed"
"Why?"
"It's too dangerous"
"No, it isn't. I have descended mountains that were higher then this one. And also steeper ones. I descended Doi Inthanon nine years ago on the same bicycle. No issues at all."
"But it's policy, a rule from Doi Inthanon park"
"Who is your manager? I want to discuss this with your boss. I am not gonna follow stupid rules and will descend with my bike anyhow."

Een lang gesprek in het thais volgt met haar collega. En uiteindelijk verkopen ze me toch een entreebewijs. Negen kilometer onder top bij een tweede controle punt, volgt een vergelijkbare discussie. Dat ik niet mag afdalen met mijn fiets. De remmen zouden niet goed genoeg zijn. Lulkoek. Ook deze discussie ga ik winnen. Wederom houd ik niet in qua stem volume. Ik leg uit dat die fiets ontworpen is voor dit soort werk. Dat de remmen beter zijn dan menig brommertje dat hier naar beneden tuft. Ik houd ter illustratie de voorrem ingeknepen en probeer dan de fiets naar voren te duwen. Met geen mogelijkheid lukt zoiets. Weer overleg en weer een goedkeurend knikje.

De klim zelf is een verschrikking. Ik geniet nauwelijks onderweg. Veel stukken van twaalf procent of meer en die blijven maar duren. Kilometers aan een stuk. Dit is geen lichtgewicht fiets en de bagage zit erop. In totaal zo'n 22 kilogram. Het wordt langzaam kouder en mistiger. Bevoorrading is er onderweg wel en die is hard nodig ook. Ik zigzag omhoog anders krijg ik de pedalen niet rond. Ik moet ook een paar keer stoppen om de kramp te laten wegtrekken. Wat ik ook drink en eet, de kramp blijft komen. Op gang komen na een stop op een stuk van vijftien procent is bijna niet te doen. Boven op de top is het mistig en meer dan een foto maken van mij, het topbord en de fiets, is er niet te doen. De vrouw van de man die de foto maakt vraagt nog hoe 'the ride' was. Horrible. Ik doe deze klim niet meer. Misschien nog ooit op een super lichtgewicht racefiets, maar ook dat is afzien.

En ik daal af op de fiets! Dichte mist en koud. Ik heb nu extra kleding aangetrokken, een warme trui en een winddicht jack. En ik heb ook geen boete van 1.000 baht (zo'n 29 euro) betaald. 

Blog gecensureerd

This content had been suspended due to its illegal acts in accordance with the Computer-related Crime Act 2007 (B.R. 2550) and additional amendments and/or the Gambling Act 1935 (B.E. 2478) and additional amendments.

Dat is wat ik tegenwoordig te lezen krijg als ik mijn eigen blog in Thailand open. Plus een lange zin in het Thaise met vermoedelijk dezelfde strekking. Ik word gecensureerd door de Thaise overheid. Wat heb ik nu toch weer misdaan? Waren ze niet tevreden over mijn verhandeling betreffende kitscherige tempels? Of doe ik te lacherig over de nep luxe van Thaise resorts? En sinds wanneer kunnen ze hier Nederlands lezen? Met Engels hebben ze doorgaans al moeite. En wat staat er nu precies in het Engels? Dat de inhoud is opgeschort vanwege het illegale handelen van die zelfde inhoud. Kennelijk in strijd met een wet over computer gerelateerde criminaliteit en/of een andere wet over gokken. Maar inhoud valt niet op te schorten. Verwijderen of verdonkeremanen, dat kan wel. Gevalletje poging tot Engels, maar net niet goed gelukt. En de inhoud van het blog zou dus illegaal hebben gehandeld. Het moet niet gekker worden. Alsof mijn bedenksel plots kleine crimineeltjes zijn geworden. En het is ook niet de software van blogspot; andere blogspot sites werken namelijk wel goed.

En dan heb ik nog niet eens over de Thaise koning gezegd. Misschien staat morgen hier de Thaise gestapo aan de deur en heb ik plots wat uit te leggen. Dat zal ook wel weer niet. Ik ben vandaag ingecheckt en ze hebben geen kopie van mijn paspoort gemaakt. Het zal wel weer loslopen. 

Sukhothai Historical park

Oude tempels, oude stenen, ruïnes, oude meuk. Ik ben echt fan van oude stenen, oude meuk en nog meer oude stenen. Je kan me ervoor wakker maken, ik lees er bibliotheken voor leeg, ik droom van oude stenen, wil begraven worden onder oude stenen. Ik wil,....

Eigenlijk interesseert het me geen barst. Ik heb Athene gezien en na de Acropolis daar op die bult te hebben zien liggen, dacht ik,...OK   waar kunnen we hier ergens lekker eten? Ik ben in Siem Raep in Cambodja geweest en volgens mijn reisgids had ik drie dagen nodig om alles in me op te kunnen nemen. Na een ochtendje oude stenen in het bos, dacht ik,... OK waar kan ik gemasseerd worden en waar is de voedsel markt? Ik ben een engineer en ik ben niet gemaakt voor historische oude meuk. Historische oude meuk is lelijk, daarom heet het ook historische oude meuk. Een compleet vervallen tempel, zonder dak en door druivenstront aangetaste muren is niet mooi. Vanuit een historische perspectief kan het interessant zijn om er onderzoek naar te doen. Maar mooi is het allesbehalve.


Om mijn vooroordeel voor oude tempels te kunnen onderstrepen ben ik vandaag in Sukhothai Historical park. Tempels uit de 14de eeuw, compleet vervallen. Moet wel lelijk zijn. En dat is het dus NIET!!

Wonderbaarlijk, maar dit is best een mooie attractie. Een Thailand toppers zelfs, volgens de reisgidsen. Da's wellicht wat overdreven, maar toch wel de moeite. Voor de tempels hier geldt ook dat ze vervallen zijn en als je er een hebt gezien, de rest er verdacht veel op lijkt. Maar in tegenstelling tot Siem Raep hebben ze hier een prachtig park aangelegd. De rijkdom van het koninkrijk zoals het er 700 jaar geleden uit moet hebben gezien, komt door het park veel meer tot zijn recht. Het koninkrijk is gevallen, de tempels geërodeerd, maar de grandeur van weleer herleeft in een goed onderhouden park. En als klap op de vuurpijl zijn er vandaag ook weinig toeristen. 

Überkitsch

What to do in the land of wat? Dat was ooit de bijzin op de over van de lonely planet Thailand reisgids. Wat is het Thaise woord voor tempel en als je elk kwartier een nieuwe tempel wil aanschouwen, dan ben je hier aan het juiste adres. Het wemelt er van. De meeste tempels zijn het aanzien niet waard. Ze zijn twintig, dertig jaar geleden gebouwd en sinds die tijd is er niks meer aan gebeurd. Het is vervallen, de verf er afgebladerd en onder gescheten met vogelpoep. De tuin eromheen is verwaarloosd en her en der ligt zwerfafval. Echte hele oude tempels zijn er ook, maar die zijn zeldzaam. Er staat vooral heel veel nieuw gebouwd spul. En het is allemaal kitsch.

De nieuwe tempels die nog niet vervallen zijn, vallen in de categorie kitsch, superkitsch en überkitsch. Kitsch is doorgaans lelijk. Het heeft een zweem over zich heen kunstzinnig te zijn, maar het is en blijft goedkope nep zooi. Alleen überkitsch kan mooi zijn. Zoveel kitscherigheid dat het gek genoeg toch weer mooi wordt. Sommigen tempels halen dat niveau. Alles gaat hier in schreeuw kleuren. Knalrood, felblauw, gifgroen en veel goudkleurig. En liefst glimmend. Drakenkoppen, olifanten, mega kippen, tijgers, superslangen, of een inmens grote Boeddha. En versierd, alles is versierd, zelfs de versieringen zijn versierd. Variatie op dit thema is uitgesloten. Geen ingetogenheid, geen pastel kleuren, geen kruizen. Wel een mega olifant naast een tijger voor een tempel met een knalrood dak, nep gouden dakranden en een Boeddha met een hele dikke buik.

Het is lastig vergelijken met Europese tempels, dwz kerken. De Sagrada Familia flirt ook tegen het kitscherige aan. Maar de meeste kerken zijn eigenlijk super saai in hun verschijningsvorm. Enkele kerken in Rome vol met goud, bij elkaar gejat door de katholieke kerk, daar gelaten. Hier probeert elke tempel de ander te overtreffen met nóg meer kitsch. Een grotere olifant of desnoods een knalrode olifant. Als het maar nep is, dan is het goed. 

The bridge over the river Kwai

Lunch op een drijvend restaurant in de Kwai rivier met uitzicht op de fameuze brug. Roergebakken inktvis met gezouten ei en witte rijst. Plus een limoen smoothie. Het leven van een Brabander gaat niet over rozen, het gaat over veel rozen.

De spoorlijn die beter bekend is als de dodenspoorlijn en de gelijknamige film over deze brug, maken Kanchanaburi een toeristen trekpleister. De geallieerden hebben de brug kapot gebombardeerd. De spoorlijn is in totaal 22 maanden in gebruik geweest. Daarna is de brug weer herbouwd. De betonnen pilaren in de rivier zijn nog origineel, als ik het me goed herinner uit wat ik las over de spoorlijn in een museum, dat een paar kilometer verder ligt. Nu wordt de brug bevolkt door fotograferende toeristen. Het spoor over de brug ziet er uit alsof het geheel nog in dienst is. Wellicht jagen ze twee keer per dag de toeristen even weg om een trein te laten passeren. Ze hebben hier namelijk wel spoorwegen liggen, treinen zie ik er zelden rijden. Net zoiets als onze Betuwe lijn.

En dan nog iets anders over geld. Briefgeld komt voor in biljetten van 20, 50, 100, 500 en 1000 baht. Misschien ook nog wel hogere coupures, maar die heb ik nog nooit gezien. Betaald wordt er in biljetten van twintig en honderd baht. Als je 55 baht wisselgeld krijg, zijn dat steevast 2 briefjes van 20 plus een muntje van 5 en 10 baht. Vijftigjes zijn niet in de mode. En briefjes van duizend levert alleen maar gefrons op. Of ik geen kleinere biljetten in portemonnee heb. Nee. Uit de flappentapper komen alleen duizendjes. Kan ik het helpen, ik moet er wel mee betalen. Ze hebben zelden wisselgeld op voorraad. Mijn resort stond vanochtend voor 600 baht bij me in het krijt. De kamer was acht honderd,  de massage zes honderd. Beide betaald met duizend baht en beide keren geen wisselgeld in de kas. Gisteren avond zijn ze gaan wisselen. En vanochtend hadden ze weer net geen 600 baht. Of ik toevallig inmiddels wel vier honderdjes had, dan kreeg ik weer duizend terug. Die had ik inmiddels weer en zo rommelen we wat af hier met wisseltrucs.

Ik zit me af te vragen waarom het systeem zo werkt. Waarom zijn er zo weinig briefjes van 50 en waarom heeft niemand wisselgeld? En waarom zijn er überhaupt zoveel briefjes? Een briefje van 20 baht is 58 euro cent waard. 

Thais resort

Ik verblijf in een Thais resort. Daar heb je dure versies van, maar ook goedkopere. Deze is niet duur en dat geniet mijn voorkeur. Ten eerste omdat ik een krent ben en ten tweede dat je hier vooral veel goede bedoelingen ziet. Creativiteit komt tot wasdom als de knikkers niet willen rollen. Zo zit ik nu op een nep gras tapijt op luie plastic stoelen als plaatsvervangers voor een gazon en teak hardhouten tuinstoelen. Het tafeltje is van plastic met nep hout motief. Afgedekt met plastic folie. De fruitvliegjes zijn wel echt. De tuin is verlicht met gloeilampen aan een lang lint, die stellen de lampionnen voor. Waar de witte vlaggetjes een replica voor zijn, weet ik eigenlijk niet. Een goedkoop lint van Nepalese gebedsvlaggetjes had het ook best goed gedaan. Dat klopt natuurlijk niet met het Thaise Boeddhisme, maar er staan ook twee nep wigwams in de tuin. Plus drie lage tafeltjes waarbij je op een kussen zit. Dat is eerder Chinees of Koreaans. De keuken is gewoon thais. Ik heb twee menukaarten gekregen. Een met typische thaise gerechten en een met typische thaise gerechten maar dan vegetarisch. Ik bestel twee gerechten van de vegetarische kaart en een fles cola. Of die gerechten met varken of kip moesten worden bereidt en of ik een grote fles cola. Heerlijk. Vegetarisch spicy paddenstoelen salade mét kip.

Ik heb nu ook twee parasols ontdekt die een hek schaduw geven plus een nep papegaai.  Da's toch tien keer leuker dan een luxe resort waar alles klopt?

Teveel Bangkok

Als een warm bad valt Bangkok op me neer. Ik dompel onder en ik verdrink. Het was teveel warm bad.

Mijn vakantie begint op Khao San road, dé backpacker hotspot in Bangkok en dat was een slecht plan. Ik wist natuurlijk wel dat het zou wemelen van de toeristen en tuctuc chauffeurs die je om de haverklap lastig vallen. Tuctuc sir, where do you want to go? Wat ik echter niet wist dat het er ook wemelt van super luidruchtige discotheken. Als grommende vliegtuig motoren trilt mijn maag mee op de zware basdreunen die elke kroeg uit rollen. Harder, nog harder, super hard, KHAO SAN ROAD HARD!! En mijn hotel ligt midden in dit straatje. Pas om 2 uur 's nacths houdt de ellende op, gevolgd door dronken Engelsen die op de gang gaan staan schreeuwen. En dat dan twee nachten achter elkaar. Geen ideaal droom scenario om eens om je gemak de jetlag eruit te slapen.

Vandaag was de eerste fiets dag. Bangkok uit, heel veel verkeer, eenrichtingswegen, en een route die me over de allerkleinste weggetjes heen stuurt. Plus 30 graden, tachtig procent luchtvochtigheid en nog niet uitgeslapen. Pffff,.... Het meest  spannende weggetje onderweg was toch wel een betonnen fietspad van krap een meter breed dat boven een kanaal liep. Geen hekken langs het pad. Een keer mis sturen en ik flikker direct een meter naar beneden een vies kanaal in. Het pad loopt ook nog eens soms even heel steil omhoog of omlaag om een ander kanaal of weg te passeren. Sommige van de tunnels zijn super laag. Ik stoot tot twee keer toe mijn hoofd en de helm heeft nu al zijn meerwaarde bewezen.

Na een km of 40 lijk ik eindelijk de uitdijende Bangkok agglomeratie achter me te hebben gelaten. Maar ik ga er vandaag geen lange tocht van maken. Dat komt wel als ik wat aan de hitte ben gewend en wat uitgeslapener ben. Na 68 kilometer stop ik in Nakhon Pathon. Stadje,  grote tempel, hotel. Even niks.