Net niet aangereden door een Volvo

Wat doe ik hier nu weer aan? Ik fiets, ik kijk uit, ik anticipeer, ik ben voorzichtig met natte bladeren op de weg. Ik rem op tijd en maak vaart waar ik de ruimte heb en toch knal ik vandaag bijna tegen een zwart Volvo aan. En het was niet eens een oude man die het ding bestuurde.

Ik fiets terug naar huis over de N228 door Haastrecht, Oudewater en Montfoort. Eerder ben ik naar Reeuwijkse plassen  gefietst en via een grote boog om Gouda heen ben ik nu op de weg terug naar huis. Uiteindelijk zal ik vandaag  net de 80 km halen. Op het knooppunt van de N228 met de Damweg doe ik alles goed. De weg van rechts heeft geen voorrang omdat ik op een voorrangsweg fiets. Het is overdag en het regent niet. Het is overzichtelijk kruispunt. Ik zie van rechts een auto naderen en ik verifieer of de auto me gezien heeft. Voorrang hebben is een, het krijgen is twee. De man minder vaart en stopt precies voor de haaientanden. Ik trek hierdoor de simpele conclusie dat ik gezien ben en dat ik voorrang krijg. Ik minder geen vaart en fiets met een gangetje van 30 kmh over het kruispunt. Ik weet niet precies wanneer het nu gebeurt maar ik gok dat als ik een meter of 8 van de auto vandaan ben, de maan besluit om toch maar het kruispunt over te steken.

Hij heeft me dus helemaal niet gezien!! Mijn conclusie was op lucht gebaseerd en nu steekt die eikel over. Ik rem ik stuur maar dit haal ik nooit. Dit wordt boem, een boel schaafwonden, een kapotte fiets en een auto met krassen erop. Ik schrik me te pleuris en gelukkig de automobilist ook. Hij remt nog net op tijd als hij al half over het fietspad staat geparkeerd. Ik foeter de man uit. Jaja,…. Ik kan me best wel beheersen maar op het moment dat anderen het op mijn ledematen hebben gemunt en de schrik in het lijf zit, dan is dat randje civilisatie plots verdwenen. De man maakt een sorry-handgebaar en lijkt verder te willen rijden. Ik maan hem echter te stoppen en het raampje open te draaien. De eerste schrik is weg en ik vraag vriendelijk of hij voortaan toch beter wil uitkijken. Het verontschuldigt zich nog een keer en zegt ook flink te zijn geschrokken. Na deze tweede verontschuldiging laat ik er bij.

Min twee en mist

Het is mistig en het vriest 2 graden als ik op de brug over de Vecht fiets. Mijn voeten voelen aan als twee ijsklompen en mijn vingers zijn zo koud dat ik het niet voor elkaar krijg om al fietsende de mini krentenbollen uit mijn koerstrui te vissen. Mijn jas is niet wind dicht en te koud voor deze temperaturen. Zo ongeveer elke ledemaat protesteert en heeft het koud. Alleen de keuze voor een dikke muts was goed. Bij de overige kledingstukken zat ik ernaast. Te dunne sokken, geen onderhandschoentjes en de verkeerde jas. Het weer trekt zich vandaag even weinig aan van het weerbericht. Ja, er is weinig wind die uit de noordoost hoek waait en ja het is droog. Dat klopt. Die 5 graden die ze hadden voorspeld, daar ben ik naarstig naar op zoek. In Utrecht zag er allemaal nog lekker uit. Het zonnetje scheen uitbundig en het was fris. 1 graad of zo maar dat was om 10 uur. Die 5 graden gingen we zo wellicht nog wel halen. Naarmate mijn ronde wat noordelijk komt, wordt het alleen maar kouder. Voorbij Breukelen begint het mistig te worden en de temperatuur doet een stapje terug.

Hmm,….. ik zit te vernikkelen op de fiets en ik was eigenlijk van plan om een ronde van 100 km te gaan doen. En de route die ik bedacht had, gaat helaas door mistig gebied. Dat gaat hem niet worden zo. Nog twee uur en mijn organen komen bevroren aan. Ik besluit om er mee te kappen en via het Amsterdam Rijn kanaal terug te fietsen. Na een kilometer of 50 ben ik weer thuis waar ik opwarm met een kan thee. Ik baal hiervan. Ok, ik heb het weerbericht niet goed ingeschat en ben met te weinig kleding van huis gegaan. Die fout heb ik wel eens meer gemaakt. Het blijft altijd een beetje een gok met koud weer welke kleding aan te trekken. Te koud is niks maar te warm is ook niet prettig. Ik baal meer van het feit dat het net buiten Utrecht helemaal niet zo’n mooi weer is. Het is eigenlijk alleen maar mooi vanachter glas. Eenmaal buiten op de fiets is het koud. Want terug thuis rond een uur of 12 is het steeds nog maar 1 graad. En ik had vandaag gewoon heel veel zin in een mooie lange tocht.Gewoon weer eens een paar uur beulen in het zadel, daar had ik zin in.

Morgen nog maar eens een poging doen. Het schijnt dat in ieder geval ietsie warmer te worden. Want vandaag was echt te koud. Min twee en mist,…… tsssss

Au,.... de sportschool

AU

Au, au, au, au en nog een keer au. Na 13 treden sta ik boven, de 13 treden naar beneden zijn mogelijk nog pijnlijker. Dat was dus zesentwintig keer au. En nee, ik heb geen punaise in mijn voet als ik thuis de trap omhoog en omlaag loop. Ik heb spierpijn in mijn bovenbenen. Elk jaar overkomt me dit en elk jaar ben ik stomverbaasd en lijk ik te zijn vergeten dat het vorig jaar exact hetzelfde liedje was. Ik ben voor het eerst weer naar de sportschool geweest en ik heb voor het eerst sinds hele lange tijd weer kracht training gedaan. En daarna heb ik een spierpijn in mijn bovenbenen die zijn weerga niet kent. Een propje op de vloer oprapen is een crime. Ik ben niet lenig genoeg om dat te doen zonder mijn benen te buigen. En mijn benen buigen doet pijn. Op een stoel gaan zitten doet pijn en opstaan doet ook pijn. Ik strompel een beetje door mijn huis heen en zolang ik wat in beweging blijf, is het wel te doen. Maar na een uurtje zitten en weer opstaan, wordt ik er direct weer aan herinnerd. Au, spierpijn.

Hoe kan dat toch? Alsof ik zelden mijn beenspieren gebruik of zo? Ik heb dit jaar ruim 10.000 kilometer gefietst. Twee keer de Ventoux beklommen deze zomer, gewoon omdat ik er zin in had. Ik heb genoeg kracht in zowel mijn linkerbeen als mijn rechterbeen om vanaf de grond met een been te gaan staan. Dat klinkt wat cryptisch maar stel je zit op een stoel, je zet een voet op de grond en de andere zweeft in de lucht en je staat op. Zolang de stoel niet te laag staat, is dat niet zo’n probleem. Het wordt lastig vanaf de bank en al helemaal lastig vanaf een laag krukje. Ik kan zoiets normaal gesproken vanuit hurkzit. Vandaag niet, met geen mogelijkheid. Die normaal redelijk sterke beenspieren reageren nu heel anders. En dat allemaal van aan half uurtje krachttraining in de sportschool. Wonderbaarlijk maar waar en elk jaar als ik weer voor het eerst naar de sportschool ga, ervaar ik hetzelfde. Spierpijn en niet zo zunig ook niet. Ergens halverwege de les, schiet er op eens in en dan komt direct het besef weer. Oh ja,….. dat was vorig jaar ook zo.

Er is één troost. Na een paar dagen is het weer over en pijn vergeet je doorgaans snel. En ik kan er ook aan toevoegen,….  Spierpijn, tot volgend jaar.

Velomediane 27-aug 2016

Ik heb vandaag 6 keer gedoucht. Zes. ’s Ochtends vroeg, na afloop van de koers en ’s avonds nog een keer om van dat klamme gevoel af te komen. En onderweg tijdens de Velomdiane heb ik nog 3 keer onder een tuinslang door gefietst om wat af te koelen. Vanaf minuut 1 ben ik bezig geweest om koel te blijven. Om uiteindelijk na iets minder dan 6 uur koers totaal uitgewoond in la Roche te arriveren. Aldaar was ik erg blij met de mini blikjes gratis bier die ze uitdeelden. En dat niet vanwege het feit dat ik een zunige Hollander ben maar omdat er veel ijs in die container van dat bier zat. Ik heb een blikje bier gedronken en twee handen ijs eruit gehaald en die op mijn hoofd laten smelten. Onderweg heb ik proberen het hoofd koel te houden door het water uit mijn bidons op te drinken of over mijn hoofd te gooien. Ik had ook bewust voor geen sportdrank gekozen en ook extra voeding meegenomen. Water was om te drinken en te koelen; energie repen om het honger gevoel te onderdrukken.

En mijn strategie heeft gewerkt. Ja,.. ik was ook behoorlijk gaar in La Roche maar ik ben niet halverwege de tocht in de berm in de schaduw gaan liggen. En daarvan heb ik er veel gezien. Ik heb ook niet opgegeven. En er waren veel niet uitrijders deze editie. Zo’n 2400 man gestart en 1400 gefinisht. En zelfs op de laatste lange lelijke helling kon ik nog goed tempo klimmen en mijn pols omhoog krijgen. Dus mijn eerder geblogde bluf dat ik warmte goed verteer heb ik redelijk kunnen waar maken. Qua klassement en tijd ben ik niet veel beter dan 6 jaar geleden. Toen was het op 28 aug 15 graden en regenachtig. Toen haalde ik P408 en een tijd van 5h58. Nu P436 en 5h49. Ietsie rapper dus maar geen beter klassement.

Over de tocht zelf valt nog wel wat te schrijven. Het is een lange aaneenschakeling van hellingen waarvan sommigen een naam hebben en anderen niet. Het waarom ontging mij en ook meerdere deelnemers verbaasden zich. Op een naamloze steile klim hoor ik iemand sarcastisch opmerken, nee dit mag duidelijk geen naam hebben. En vlak is het nooit. Het klimt, het daalt of het rijdt omhoog op omlaag. De ergste twee klimmen blijven voor mij de mur de Velomdiane en de Haussire. De eerste is gewoon vervelend steil en aan de tweede lijkt geen eind te komen. Mijn race begon ergens in het tweede startvak en daarna was het alleen maar knallen. Bergop knallen en op het lichte dalende stukken proberen rustig aan te rijden. En dat 6 uur lang. Het dalen heb ik wat rustig aan gedaan. Ik was een beetje bang van het asfalt, het dalen in groepen en de boze blik van de vriendin als ik gehavend thuis zou komen.

En dan nog een tip voor de Belgische overheid (ik hoop echt van ganser harte dat jullie meelezen):

ASFALTEREN!!!!! Echt alles opnieuw asfalteren. België is een derdewereld land als het op asfalt aankomt. Sommige stukken zijn zo slecht dat het bijna misdadig is om hier een koers te organiseren.

Velomediane; de voorbeschouwing

Nog 3 dagen en dan start ik om 9h00 stipt vanuit La Roche-en-Ardennes in de cours cyclosportive la Velomediane. Nog een cyclo dit jaar dus. En de reden daarvoor is dat la Vaujany niet is verlopen zoals ik het had bedacht. Mijn plan was niet om in de afdaling van de col d’Ornon met rotklap tegen het asfalt aan de smakken. Na die klap heb ik niet meer de lange route gereden. Mijn kaak deed zoveel pijn dat zelfs zo’n zachte energiereep weg kauwen al heel pijnlijk was. Ik heb drie weken geen biefstuk of droge harde worst kunnen eten. Tijd voor een herkansing vond ik zo. Helaas is het aantal cyclo’s in de buurt erg dun gezaaid. Voor een beetje serieuze klim cyclo moet ik naar de Franse Alpen. De Vogezen cyclo gaat niet door dit jaar en de rad am Ring in de Duitse Eifel heb ik al 2 keer gedaan en die heeft een redelijk saai parkoers en een hoge inschrijf prijs. De Velomediane is redelijk in de buurt, normaal geprijsd en goed georganiseerd. Enig nadeel is dat het in de Belgische Ardennen is. U weet wel, dat land dat nooit onderhoud aan hun wegen doet. Een derdewereld land als het op fatsoenlijk asfalt aankomt. Maar veel andere keus had ik ook niet dus neem ik dit nadeel maar voor lief.

De inschrijving heb ik een paar weken geleden gedaan en pas de laatste paar dagen is duidelijk aan het worden wat voor het weer het gaat worden. Warm, heel erg warm, hittegolf warm. Vertelden de voorspellingen van een paar dagen geleden nog dat het 27 graden zou worden, nu staat de teller al op 33C. pfffff,……. Ik  hou wel van een beetje warmte maar dit gaat wel erg gortig worden.  Beter dan kou of regen uiteraard maar gek genoeg zijn daar ook liefhebbers van. Soms hoor je wel eens een profrenner zeggen dat die van regen koersen houdt. Dat is niet waar. Profrenners houden echt niet van regen. Ze bedoelen iets anders te zeggen. Wat ze eigenlijk zeggen is dat er door regen minder hard gekoerst kan worden en dat de kou en het water in je lichaam slaat. Daar wordt je niet rapper van maar de ene renner verteert dan beter dan de ander. Ik hou van regen betekent eigenlijk, mooi een betere kans op te winnen omdat de rest minder is vandaag.

Zo hou ik van warmte. En nu wel om twee redenen. Ik hou echt van warmte en ten tweede hou ik van warmte vanwege dezelfde redenen waarom profrenners zeggen dat ze van regen houden. Ik fiets weliswaar iets minder rap als de mussen van het dak vallen. Maar gemiddelde genomen doet de concurrentie een groter stapje terug. Niet dat je mij overigens moet gaan zoeken in de top 10 of top 100 van het klassement. Een groot gebrek aan talent en veel te weinig serieuze trainingskilometers  zorgen ervoor dat ik ergens  in de middenmoot eindig. De Velomdiane kent vaak zo’n 1500 deelnemers en bij de laatste editie eindigde ik op P408. Geen idee wat het dit jaar wordt. Het is 6 jaar later en dat heet geen voordeel maar het warme weer moet me dan net maar een voordeeltje gaan geven.

Pfffff,…. Dat gezegd hebbende en nu maar hopen dat deze theorie een beetje hout snijdt. 33 graden is namelijk wel heel erg veel van goede.