Chiang Mai - Bangkok

De samenvatting:

• 0 lekke banden
• een kapotte achternaaf
• 2 kleine valpartijden zonder erg of schade
• 1270 km gefietst
• 25 uur massage in de benen
• 1270 km
• 383 tempels onderweg gespot (het kunnen er ook een paar meer zijn)
• Rijst als ontbijt, noodle soep als middagmaal
• Geen drup regen gehad
• Een heel overduidelijk markerring van bruin naar wit op armen en benen

Dit was dan mijn eerste fietsvakantie met bagage, solo door een niet-Westers land. Wat vooraf als een beetje spannend gold, is heel erg goed bevallen. Geen nare dingen meegemaakt onderweg; prachtig weer; doorgaans zeer goede wegen; hele vriendelijke bevolking; lekker eten. En vooral het feit dat ikzelf ook een soort bezienswaardigheid ben, is toch wel apart.

Nu nog een paar dagen de toerist uithangen in Bangkok. En dan weer de Nederlandse kou in.

Aapjes kijken

Ik heb net een goede massage achter de rug. Zo een die wel prettig is om te ervaren en ook een die pijnlijke plekken weer soepel laat worden. Geen geweld deze keer, niet te weinig olie en ook geen gedoe met happy ending. Nadat ik gemasseerd ben, zit ik een kopje kruidenthee te drinken dat me aangebodens is. Zes masseerdames staan te aan te kijken. Alsof ze voor het eerst een man in hun spa hebben gehad. De eigenaresse van de massage winkel (hoe noem je zoiets) probeert een praatje met me te maken. Ze spreekt niet zo heel goed engels en telkens als ik haar niet snap, begint ze te lachen. Maar ze gaat net zo lang door totdat ik alles begrijp. Ze zijn ook heerlijk verbaasd over mijn fietstocht. Ik laat de overduidelijke markeringen zien van bruin naar wit op mijn armen en benen. Weet gegiechel en gelach. En ze blijven kijken. Geen een die even iets anders te doen heeft. Ze willen blijven kijken. Ik ben weer eens een attractie.

Later op de avond ga ik eten bij een all-you-can-grill restaurant. Dat is geen vreetschuur maar gewoon heel erg lekker. Er zitten alleen maar lokale mensen. Ik ben namelijk nog steeds in niet-toeristen-Thailand. Als ik bij de entree sta te kijken wat precies de bedoeling is van het geheel staan er 3 mooie Thaise jonge dames in een kort jurkje me aan te kijken. Ze horen bij de bediening en ze begeleiden klanten naar tafeltjes. Twee van de drie meisjes zitten het andere meisje te pushen om mij aan te spreken. Maar ze durft niet goed. Ze staat een tijdje te dralen en te giechelen en de andere 2 lachen daar weer om. Uiteindelijk spreekt ze me toch aan en legt in vloeiend Thais uit wat de bedoeling is. Daarna word ik door een kok meegeleid en hij legt voedsel om mijn bord wat ik aan tafel moet grillen.

In de bergen van Thailand worden excursies gehouden voor toeristen. Je gaat dan op bezoek bij lokale bergstammen die nog redelijk van de naruur leven. Je mag kijken in hun dorp, het schooltje  en je krijgt te eten. Ik heb dit soort excursies niet gedaan,. Ik heb er een aversie voor. Ik voel me gewoon niet op mijn gemak als ik bij iemand op zijn erf sta en kijk hoe een kip wordt geslacht. Ik vind het een te hoog aapjes-kijken gehalte hebben. Ik laat ook geen Amerikanen of Japanners bij mij over de vloer om te laten zien hoe een wielrenner woont. Ja kijk, er staat echt een wielrenfiets in de woonkamer. En boven op zolder hangt een heel wasrek vol wielerkleding. En daar staat ook nog een racefiets en een monatage standaard. En de woonkamer een grote poster van wielrenners. Dat soort dingen.

En toch doe ik ook een beetje aan aapjes-kijken. Thai kijken naar mij. Ik kijk naar Thai.

Fiets kapot

Op de vlakke etappe van Kamphaeng Peht naar Nakhon Sawan gaat op de het eind van de rit mijn fiets kapot. De route zelf is vlak en gaat door veel rijstvelden. De route zou op de kaart een rustige weg moeten zijn maar sommige delen zijn juist erg druk. Aan voedsel en water vandaag geen gebrek. Er woont veel volk langs de route en ongeveer 1 op de 10 huizen houdt er een mini restaurantje of winkeltje op na. De rouet is niet echt lang met 128 km maar ik haal maar een gemiddelde van 22,5 kmh. Op mijn racefiets haal ik op dit soort wegen 29-30 kmh. Een zware fiets met met 10 kg aan bagage, een iets hogere zit en banden van 47 mm hebben toch zo hun effect op de snelheid. Ik ben dan ook zo'n 5 en half uur onderweg. Toch een best pittige rit daardoor. Met nog 6 km te gaan naar Nakhon Sawan zet ik nog een keer aan na even de pedalen stil te hebben gehouden om het verkeer voor me te inspecteren en trap ik dwars door de aandrijving heen. Ik denk eerst nog dat de ketting eraf ligt of dat ik mis heb geschakeld maar nadere inspectie leert dat het freewheel in de achteras het heeft begeven. Barst!

Ik heb reserve materiaal bij me voor kleine reparaties. Vier reserve spaken, een spakenspanner, een reserve achterpat, inbussleutels, 2 binnenbanden en plakmateriaal. Maar een nieuw naaf natuurlijk niet. Hoe ga ik dit oplossen, vraag ik ma af. Eerst maar eens naar een hotel wandelen en daar verder vragen. Dat is hooguit nog 6 km. Na anderhalve kilometer krijg ik een lift van een Thai die redelijk goed engels spreekt. Die pickup trucks waar iedereen hier in ronndrijdt, blijken toch verrekte handig. De man is zeer enthousiast over het feit dat ik op een Gazelle fiets. Dat is zijn favoriete merk. Ohhhhh,.... Gazelle, Gazelle blijft hij roepen. Hij heeft thuis ook nog een Spartamet en een Tomos moped staan. Hij zet me af bij de grootste en beste fietsenmaker van de stad. Hij bestaat al 3 generaties. Stel je daar overigens niet veel bij voor, hoor. Ze verkopen hier kinderfietsjes, mountainbikes en opvallend veel fixies. Hij heeft helaas geen naaf liggen voor een 32 spaaks wiel. Wel een voor 36 spaaks. Dan maar een velg erbij en 36 spaken. Binnen een uur worden een nieuw wiel voor me gespaakt en worden band en casste overgezet. Ik mag 2260 baht (zo'n 58 euro afrekenen). Nu nog even en hotel zoeken, douchen, eten en rustig slapen.

'Rustdag'

Ik poog om een dagje rust te doen in Kamphaeng Phet. Dat lukt echter niet helemaal. Volgens de Lonely Planet zit er 20 km ten noorden van Kamphaeng Phet een warm waterbron waar je kunt baden en Thaise massages kunt krijgen. Er zit ook een hele verzameling tempels rondom de stad die het bezichtigen waard schijnen te zijn maar cultuur is meestal niet zo zeer aan mij besteed. De naam van de stad betekent zoiets als diamanten muur. Niet dat er edelstenen te vinden zouden zijn maar de dikke muur rondom de stad leek wel zo sterk dat buitenstaanders in vroegere tijden geen kans zagen de stad aan te vallen. Als ik 's ochtends vroeg de stad uit fiets, zie ik de overblijfselen van die verdedigingswal. Ik zie een hoop oude stenen waar iedere krijger zo overheen klautert. Zoals ik al schreef, cultuur is niet voor mij bedoeld. Na 27 km arriveer ik bij de bronnen waar ik voor 40 baht  (= 1 euro) een zwembroek en een handdoek huur en entree betaal voor een warm waterbad. Het wat is warm en ruikt naar zwavel. En verder hebben ze hier een mooi park aangelegd rondom de bronnen. Prieeltjes, bungalows, mooie perken, rozen en planten. Inclusief een terras waar ik 2 koppen noedelsoep naar binnen werk. Naast het park zit nog wat animositeit in de vorm van extra eettentjes en 2 massage shops.

Ik ben al een tijdje bezig om alle massages uit te proberen en ik vraag nu weer naar een massage. Er zijn hier grofweg 2 soorten lichaamsmassages te vinden. De traditionele Thaise massage en de olie massage. De Thaise massage is een drukpunt massage en is in een woord te omschrijven als AU. Daar heb ik me nog geen tweede keer aan gewaagd. De olie massage is de relax massage waarbij de spieren met olie worden gemasseerd. Dat is het betere werk. Tenminste als het goed gedaan wordt. Ze hebben namelijk nogal eens de neiging om de Thaise technieken erin te verwerken en dan is het alsnog pijnlijk. Ik vraag om een olie massage en deze kan ik rustig omschrijven als de slechtste massage tot nog toe. Dit was niet leuk. Als dit je eerste massage ooit zou zijn geweest, dan zou je er hard over nadenken om zoiets nog een keer te doen. Ik roep wel eens au tijdens een massage als een bepaalde spier pijn doet. Meestal hoor ik dan een 'solly' en gaat ze verder met een zachtere hand op de betreffende spier. Hier niet. Ik roep 'au'. Ik roep nog een 'au'. En dan "AU, hallo zeg, ik zeg niet voor niets au. Doe eens rustig mens". Niet dat ze me verstaat. Ook al had ik engels gesproken. Maar ik kan de woordenstroom ook niet binnen houden. En ze is niet alleen. Ik worden door 2 vrouwen hardhandig onder handen genomen. Terwijl de ene een pijnlijk spier in mijn bovenbeen heeft ontdekt, zit de andere op een knobbel in mijn oksel te duwen. Ik denk zelfs over om ermee te kappen en halverwege weg te lopen. Maar het eind van de massage wordt het wat minder pijnlijk. En het lijkt me ook nogal bot om het geheel af te breken. Ik ga de volgende keer eens op zoek naar een massage met een happy ending. Dat zal vast weinig met masseren te maken hebben maar dat moet prettiger zijn dan deze kwelling.

markt

Markt


Ik heb nu 2 soorten markten ontdekt. Een waar het voedsel verkocht wordt en een waar het geserveerd wordt. Op de voedsel markt ligt alles bij omgevingstemperatuur uitgestald. Dat is zo'n 30 graden. Vis, vers vlees en groete en fruit. Plus nog een heleboel meer dingen die ik niet altijd thuis brengen. Er zitten op de markt geen levende kippen, vogels of andere beesten. Sommige vis leeft nog wel. En het vlees ligt ook gewoon ongekoeld uitsgetald. Onhygienisch? Misschien wel maar alles wat ik 's avonds eet zal hier vandaan komen en ik heb nog geen moment ruzie gehad met mijn maag.

Niet ver van de voedsel markt is er 's avonds een eet markt. Tientallen stalletjes met gegrild vlees, rijst gerechten, noodles soep, pannenkoekjes, gebakken bananen en ga zo maar door. Sommige dingen begrijp ik nog niet helemaal. Er staat zelden tot nooit iets engels bij en van Thai begrijp ik niet veel. Aan sommige stalletje kan ik niet afleiden wat daar nu de bedoeling van is. En het is hier druk met lokale bevolking en 4 verdwaalde toeristen. Ik krijg hier niet de indruk dat Thailand erg toeristisch is. Later in Bangkok zal dat wel anders zijn, gok ik zo.

Mae Sot - Kamphaengphet

Een kleine 160 km, verdeeld over 2 etappes. Dag 1 gaat door de bergen naar Tak. De tweede dag fiets ik langs de rivier naar Kamphaengphet. De lange klim vanuit Mae Sot verloopt deze keer meer zoals ik gewend ben. Onregelmatig is de klim nog steeds maar de klim blijft wel nagenoeg constant stijgen. Hellingspercentages van 2% worden afgewisseld met percentage van 9 en 10%. De top is een ware attractie. Er is een tempel en een mega Boedha beeld. Veel Thai stoppen hier en degene die doorrijden doen dat luid toeterend; geen idee waarom. Behalve de tempel en het beeld staan er ook nog een hele rits goedkope beelden. Inclusief een nep olifant. Aan de rand van het parkje zitten ook nog een aantal eetgelegenheden. Het is misschien oneerbiedig om te zeggen maar het is net de Efteling. De enige die ontbreekt is holle bolle Gijs. Papier hier.

Van Tak zegt mijn Lonely Planet niets, Garmin kent ook geen hotels hier. Ik vind er met wat zoeken wel een. De markt heb ik al snel gevonden. Gewoon op de geur afgaan. Als je niet van fietsen houdt, dan is dit wel DE reden om naar Thailand te gaan. Overal op het grote plein staan eetstalletjes en alles is lekker. Dingen bestellen is wel vaak een probleem. Ze spreken niet of slechts een paar woorden engels. Maar met de internationale gebarentaal hoef je echt geen honger te lijden.

Toeristen

In alle soorten en maten kom je toeristen tegen in Thailand. In Pai kom ik veel moderne hippies tegen. De alternativos of hoe ze zichzelf ook willen benoemen. Welke indruk proberen ze eigenlijk te maken? Kijk mij eens hip en alternatief zijn met met mijn rasta kapsel en mega oorbel. Hoe zie ik er toch vooral uit als een doorgewinterde wereldreiziger. Ik zie een meisje die een ongelukkig vallende pofbroek draagt in een kleur die nooit hip is geweest of zal worden; teenslippers en semi-lokale blouse waar geen enkele Thai in gezien wil worden. Ik snap het niet. Waarom draag je als toerist niet gewoon een korte broek of een rokje voor de dames. En 's avonds als het wat kouder wordt, doe je een trui aan. Er zijn ook toeristen die zich volledig niet aanpassen en blijven in hun eigen cultuur. In Mae Sariang zie ik een dikke kalende Duitser met een blauwe korte broek die net over zijn knieen valt. Wit streepjes overhemd dat in de broek valt en witte sokken met donkerbruin leren schoenen. Hij staat op het terras van het riverside hotel en maak een video opname van de kudde koeien die aan de overkant van de rivier wordt voortgedreven door lokale boeren. Op hetzelde terras zit een Thai te ontbijten. Hij 'zit' op zijn hurken op een stoel zoals wij Europeanen dat niet kunnen. Daar zijn we te stijf voor. Met platte voeten zit hij op zijn hurken op de zitting. Hij eet als ontbijt een bord rijst weg met wat vlees. Met zijn rechterhand eet hij; met zijn linkerhand bedient hij zijn smartphone.

Ik pas mijn kleding nauwelijks aan. Ik draag gewoon een zwarte koersbroek en ik rijd rond in de regenboogtrui. Waarom? Dat is gewoon de mooiste koerstrui van de wereld. Ik denk overigens niet dat de lokale Thai weten wat de trui betekent.

Mae Sariang - Mae Sot

Lonely Planet geeft heel weinig info over dit stuk Thailand. Het stuk is 223 km lang ik doe er 2 dagen over. Onderweg is het zoeken naar een slaapplaats en naar eten. Er komt hier werkelijk geen enkele toerist. Op een verdwaalde fietser na dan. En de route is prachtig. Ik fiets in een vallei tussen 2 bergketens. De rivier is de grens met Birma. En de bergketen aldaar is schitterend om langsaf te rijden. Ergens in het begin van deze route zit een saddistisch stuk weg. Ik begrijp nu steeds beter dat Thai niet fietsen. De wegen zijn er niet altijd voor ontworpen. Een klim is hier vooral nooit een klim. Een afdaling geen afdaling en een top al helemaal geen top. Tijdens de klim daal ik af en toe een stukje en afdalend moet ik soms klimmen. Het stuk over de bergkam is vandaag ronduit vervelend. Zo'n 20 km gaat het steeds op en af. En dan niet met van die kinderachtige percentage. Vandaag moet ik 2 keer van de fiets op een 20% helling. 20% omhoog; dan 20% omlaag en dan direct weer 20% omhoog. Ik krijg geen tijd om te schakelen. Als ik eenmaal in het dal ben, wordt de weg weer normaal. Ik kom op dag1 ook niets tegen onderweg. Zelfs geen winkeltje of restaurant waar ik kan eten. Pas na 93 km zie ik een winkel. Mijn 2 bidons staan al heel lang droog. Ik koop 3 flesjes water en 2 flesjes frisdrank. Twee flesjes water gaan in de bidon en de rest drink direct op. Het is nog maar 20 km naar Mae Salit waar gelukkig nog een guesthouse zit. Met wat zoeken en vragen in gebarentaal vind ik het enige restaurant. Dag2 verloopt soepeler. Ik vul mijn derde bidonhouder met een extra fles en de wegen lopen nu beter.het is nog steeds warm. Overdag zo'n 30 C en dat met een tropisch brandende zon. Tijdens het klimmen hoor ik nu soms wat aanlopen maar ik kan niet zien wat het is. Ik stop en inspecteer mijn fiets. Er zit geen slag in het wiel en de spaken staan recht. Ik snap het niet zo goed totdat ik voel hoeveel druk er op mijn achterband staat. Ik schat zo'n 6 bar op een 50 mm band. Dat is absurb veel. Door de hoge temperatuur is de druk ook flink opgelopen en de band staat nu zol bol dat hij ergens tegen het frame schuurt. Ik laat wat lucht uit de band ontsnappen en het probleem lijkt opgelost. Terwijl ik sta te prutsen aan mijn fiets stopt een lokale taxi en een monnik stapt uit. Een toeriste maakt vanuit de open taxi een foto van mij. Ik blijf blijkbaar een bezienswaardigheid.

de eerste 400 km

De eerste 400 km zitten er op. Ik ben nu in Mae Sariang. Zondag ben ik vertrokken uit Chiang Mai richting het Noord-Westen.De eerste etappe liep naar Pai, 132 km verderop. Dat bleek wellicht toch wat veel van het goede. Er zaten ook nog eens 2100 hoogtemeters in de route. Dag 2 was goed voor 105 km en 2400 hoogtemeters. Dag 3 was ik niet vooruit te branden en heb ik slechts 65 km gedaan. En gisteren weer 95 km.

Op 400 km afstand ben ik nu 5 andere fietsers tegengekomen en die zag ik allemaal in etappe 1. Daarna niets meer. Twee tegemoet komende wielrenners, 2 fietstoeristen met bagage en een lokale thai. En dat was het dan. Ik ben een soort attractie voor de loklale Thai. Er gaat geen uur voorbij of ik wordt begroet met getoeter, gezwaai en opgestoken duimen. Bovenop een berg van 1700 meter hoogte staat een Thaise familie fotos van elkaar te maken bij het uitzichtspunt. Als ze mij zien, willen ze allemaal met mij op de foto. Ik word 10 keer gefotografeerd. Er gaat zelfs een Thaise dame op mijn bagage drager zitten. Ze vinden het maar wat leuk. Waar kom ik vandaan en waar ga ik naar toe. "I am from Holland and I am cycling to Bangkok". Veel gelach en verbazing op hun gezichten. "you strong man" zeggen ze en waarschijnlijk denken ze erbij: "crazy farang".

Thai fietsen namelijk niet. Als je fietst, heb je geen geld om een motor te kopen. Fietsen is iets wat gekke buitenlanders (farang) doen. Trektochten in de bergen over glibberige paden, met rugzak zeulen en slapen in slechte bedden is ook iets wat Thai niet doen. Dat is voor toeristen.

Na 3 dagen door bergen fietsen heb ik besloten om de hoogste berg van Thailand links te laten liggen en meer door de dalen te gaan rijden. En die hoogste berg stond wel op mijn verlanglijstje om te beklimmen maar toch doe ik hem niet. De wegen die hier liggen, lijken namelijk niet op wat ik gewend ben van bijvoorbeeld de Franse Alpen. De wegen zijn goed geasfalteerd en breed genoeg. Het zijn ruime 2 baans wegen met weinig verkeer. Dat is perfect om op te fietsen. Maar de wegen lopen ook vaak alling steil omhoog. 10% is hier niets. Echt, helemaal niets. Als een weg omhoog loopt is 10% doodnormaal. Op een stuk van 100 km door de bergen kom je minstens 10 keer een strook tegen die 500 meter lang met 15% omhoog loopt. En na een stuk steile wand klimmen, daal je net zo goed weer de hoogtemeters die je net hebt overwonnen. En ik heb nu niet mijn carcon racefiets mee van 7,6 kg maar een vakantie fiets van 17 kg, plus nog eens 10 kg aan bagage. Op 15% kruip ik met een slakkengangetje van 5 kmh op de 22/32 omhoog. Ik heb daarna nog eens op de kaart gekeken hoe de weg loopt die naar het hoogste punt van Thailand loopt. Dat doe ik nog wel een keer op een motor.

AU

Na de hectiek van de lange vlucht en een lange middagdut ga ik 's middags een stukje wandelen. Ze rijden hier links. Het zijn maar van die weetjes. Ik wist het niet. Het is me al eerder opgevallen dat ik heel veel lessen nog moet leren. Ze schudden geen handen. Dat wist ik ook niet. Ik doe in 2 dagen een spoedcursus Thaise omgangsvormen. Ik wist een ding al wel. Altijd blijven lachen. Ook als je boos bent. je staat al met 3-0 achter als je probeert je gelijk te halen door iemand boos aan te kijken.

Les nummer 17 van vandaag (ik ben de tel ergens kwijt geraakt) is dat een traditionele thaise massage nogal pijnlijk is. Er is geen happy ending en de massage is ook bij vlagen verre van happy. Het rekken en strekken is nog wel plezant maar dat geduw op mijn spieren met iemands anders elleboorg kan soms zeer pijnlijk zijn. Het nut ervan ontgaat me ook nog. Behalve de traditionele massages zijn er ook voetmassages, nek massage, schouder massages en olie massages. Ik ga het allemaal nog een keer uitproberen. Voor 4 of 5 euro krijg je hier een massage. Het leven is niet zo heel duur hier. Een warme hap en met een drankje kost 3 euro, ontbijt 2 euro en scheren kost anderhalve euro.

Vandaag (zaterdag) is nog een rustdag. Beetje lokale thai bekijken in het park, bloggen en straks nog een masage. Morgen begint het echte fietsen. Ik ben benieuwd.

Fietsvakantie in Thailand

Ik ben nog geen 2 dagen verder en ik heb nu al verhalen genoeg voor een halve roman. Dit is niet begonnen als een relax vakantie. Dit begon allemaal heel anders en nu ik dit verslag zit te typen, is er pas een beetje rust gekomen aan de hectiek van de eerste 2 dagen.

Het verhaal van deze vakantie is eigenlijk heel simpel. Ik vlieg op Chiang Mai, dat is in het noorden van Thailand en 3 weken later vlieg ik vanaf Bangkok weer naar huis. En ik neem, een fiets. De kortste route is ongeveer 800 km maar ik ben van plan om een langere lus door de bergen te maken en zo uit te komen op 1400 km.Tot nu toe klinkt dat allemaal overzichtelijk en deels ook avontuurlijk. Ik ga namelijk niet op reis met een gezelschap maar ik reis solo. En dat betekent dus dat er geen backup is. Geen volgbusje, geen reisorganisatie die iets kan regelen indien er iets mis gaat. Ik moet er alleen zelf voor zorgen dat ik niet in 7 sloten tegelijk loop. Dat vergt dus wat voorbereiding. Meer dan dat ik gemiddeld doe voor een fiets vakantie. Ik zorg dat mijn fiets in orde is en vervang alles wat bijna of helemaal versleten is. Nieuwe achterband, cassete, ketting, remblokken en remkabels. En daarnaast neem ik ook nog eens wat reserve onderdelen mee waarvan ik denk dat ik ze moeilijk kan vinden in Thailand. Een setje spaken en een achterpat. Plus nog wat basis gereedschap. Over Thailand zelf doe ik weinig moeite om wat in te lezen. Ik laat me wel verassen. Er schijnen wegen te liggen waarover je goed kan fietsen en het is er veilig reizen als solo reiziger. Veel meer hoef ik niet te weten.

Het gestress begint al op donderdag ochtend. Mijn kist naar Parijs vertrekt om 10h45 en ik moet zo'n 3 uur van te voren inchecken. Rara, hoe kom ik daar? Ik moet namelijk ook nog de fiets inpakken. Optie 1 is er gewoon heen te fietsen en op Schiphol een fietsdoos te kopen en de fiets daarin te proppen. Optie 2 lijkt op optie 1 maar dan ga ik met de trein. Helaas mag ik van de NS mijn fiets niet tussen 6h30 en 9h00 in de trein meenemen. Optie 3 en verder zijn allemaal ingewikkelder. Een doos halen bij de lokale FM, met de auto naar Schiphol en daar ergens zien te parkeren. Of de fiets in de auto en ergens in buurt van Schiphol gratis parkeren en dan nog een stukje fietsen. Optie 1 is gewoon het gemakkelijkst en het is een fiets vakantie, dus die 45 km naar de luchthaven kunnen er ook wel bij. Maar voor optie 1 moet wel het weer meezitten. Regen, sneeuw of gladheid kan ik dan niet gebruiken. Dan wordt het toch met de trein en dan gewoon de trein van 6h03 pakken. Ik hou daarom de weervoorspellingen al 2 weken voor vertrek nauwlettend in de gaten. En op woensdagmiddag is de voorspelling voor donderdag uiterst gunstig. Droog, geen kans op gladheid en rond de nul graden. Om 5h15 gaat de wekker nadat ik niet echt briljant heb geslapen. Ik was toch nog wat zenuwachtig. Ik ontbijt en pak mijn spullen en ik ga op weg. Het fietsen voelt echt fantastisch. Ik hoop ook heel hard dat ik onderweg met iemand een praatje kan maken. Waar ga je naar toe? werk? Nee, ik ben op weg naar Thailand. Zoiets.


Na 10 km trek ik abrupt aan de rem. En ik neem 10 seconden de tijd om mezelf helemaal de huid vol te schelden. Ik ben mijn rugzak vergeten. Hoe ongelofelijk stom. De twee fietstassen zitten op de fiets en mijn minirugzak met bammetje voor onderweg, paspoort, portemonnaie en telefoon ligt nog thuis. Barst, 10 km terugfietsen waar ik het goed warm van krijg want ik heb nu plots heel veel haast. Terug naar huis. Rugzak ophalen en snel maar Almere CS fietsen. Toch maar een kaartje kopen en hopen dat de conducteur niet moeilijk gaat doen. Of dat ik geen conducteur zie; dat is nog makkelijker. Het is redelijk druk op het station met mensen die wachten op de intercity naar Den Haag. In de trein zelf is het gelukkig redelijk rustig en ik kan zonder mensen in de weg te zitten mijn fiets kwijt. Normaal wordt ik zelden gecontroleerd in de trein maar nu komt de conducteur wel langs. "eigenlijk mag dat niet" begint hij. "Ik weet het", vervolg ik en ik leg hem kort mijn verhaal uit. Hij doet gelukkig niet moeilijk en ik arriveer op 8 uur op Schiphol. Bij de incheckbalie voor de vlucht naar Parijs staat gelukkig nog geen mens. Alle tijd dus om een fietsdoos te kopen en de Gazelle in te pakken. De kosten vallen me alleszins mee. De doos kost 23 euro en de fiets mag gratis mee. Ik blijf net onder de 23 kg. Daarvoor moet ik wel een fietstas als handbagage meenemen maar dat vinden ze bij KLM geen probleem. En vooraf hadden ze me bij cheaptickets nog wijs gemaakt dat AirFrance/KLM altijd 200 euro rekende voor een fiets. Of die nu wel of niet veel woog en ook of je nu wel of niet 1 stuks bagage had. Een fiets is een fiets en dat kost geld. Niet dus.

En daarna volgde het lange wachten. zo'n 20 uur lang hangen en wachten. Eerst naar Parijs en dan snel door naar Bangkok. De kist gaat met wat vertraging weg uit Parijs en mijn aansluitende vlucht naar Chiang Mai komt wellicht nog in gevaar. Maar ik wil eerst nog iets kwijt over de ongelukkige vliegtijden. Ik vlieg om 13h30 weg uit Parijs en zo'n 11 uur later sta ik dan in Bangkok. Daar zetten ze dan de tijd even 6 uur vooruit en is het ineens half acht 's ochtends. Ik raak zo een volledig nacht kwijt. In het vliegtuig heb ik niet geslapen en nu is het alweer ochtend. En gisteren sliep ik ook al niet goed. Zoals ik al eerder schreef, dit is geen relax vakantie. Op de luchthaven van Bangkok wordt ik opgewacht door een thai met een kerstmuts op. Hij moet 3 passagiers zo rap als hij kan naar de juiste gate leiden. Hij staat met een bordje klaar met 3 namen en roept tegen elke uitgestapte pasagier: "connecting flight to Chiang Mai; check your name please". En dat op een soort thai-engels uitgesproken. Ik ben verbaasd dat ik mijn naam op een bordje zie. Meer een wonder dat ik hem tref want daar had ik niet op gerekend. Met 2 andere pasagiers spurten we als bezetenen door de luchthaven. Dit is geen lopen, dit is rennen. Nog snel een boarding pass uitprinten, door de douane heen en snel de volgende kist in. Op naar Chiang Mai.

Een uur later, sta ik op het mini luchtveldje van Chiang Mai bij de International luggage pick-up. En drie keer raden wat daar niet van de band komt gerold? Juistem, een grote bruine doos met een fiets erin. Een van de andere 2 pasagiers is een Duitse die in Chiang Mai woont. Ze was op bezoek geweest bij familie en is nu op weg naar huis. In haar tas zat oa 10 kg kaas en 5 kg huisgemaakte christmas cookies met chocolade. Die tas staat nu ergens in de hitte van Bangkok. Ze baalt want ze had ook nog 100 euro moeten betalen vanwege het overgewicht en de kans dat de kaas nog gekoeld aankomt is minimaal. Mijn fiets zal later op de dag bij mijn hotel worden afgeleverd. Zo'n ramp is het allemaal niet. Ik stap met de Duitse een lokale taxi in. We rijden eerst langs haar huis en daarna mag ik met een niet-engelse-sprekende thai op zoek naar mijn hotel. Gelukkig heb ik een print bij me van booking.com en daar staat ook het Thaise adres op. Ondanks dat is het allemaal even zoeken. Ik kan gelukkig wel direct mijn hotel kamer in. En daar staat een heel groot 2-persoonsbed. Hoe blij kan een mens zijn met bed.

De Thailand uitrusting.

Nog anderhalve week geduld en dan mag ik op zomervakantie. Een zonnige bestemming voor de december maand als iedereen aan de oliebollen zit en zich vol vreet tijdens het kerst diner. Voor mij hoeft dat allemaal niet zo. Ik houd niet van winter, sneeuw, ijzel en andere winterse omstandigheden. Ik ben ook niet gemaakt om gezellig te doen met familie tijdens de feestdagen. Niet dat ik mijn familie niet mag maar ik hou niet van het gedwongen sfeertje. Ik ga graag bij mijn ouders eten maar kerstmis sla ik liever over. En omdat ik als rijke westerling toch niet weet wat ik met mijn salaris moet, vlieg ik maar de halve wereldbol over voor een paar weekjes vakantie.

Nog anderhalve week geduld en dan zit ik een in kist naar Parijs. Dan door naar Bangkok en daarna nog even doorvliegen naar Chiang Mai. Drie weken later vlieg ik terug vanuit Bangkok. Ik heb zodoende maar een doel in mijn vakantie en dat is zorgen dat ik op tijd terug ben in Bangkok om de kist naar huis te halen. En daarvoor neem ik mee een fiets. Dat wordt voor mij een aantal dingen die nieuw zijn. Vliegen en een fiets meenemen. Fietsen met bagage. Alleen op vakantie naar een niet-Westers land. Niet dat Thailand een land is dat een gevaar vormt voor toeristen. Integendeel. Maar ik kan de taal niet lezen noch spreken en het is toch allemaal wat anders dan door de Alpen fietsen met een volgbusje.

Nog anderhalve week en dan zal blijken of mijn uitrusting enigszins deugt. Ik heb mijn fiets op een aantal punten gecontroleerd en alles vervangen wat versleten was. Nieuwe achterband, binnenbanden, ketting, middenblad, cassette, remblokken en remkabels. Ik heb reserve materiaal gekocht en het enige wat nog binnen moet komen is een achterpat. Er zit nu ook een drager op fiets. Dat bleek een hele zoektocht. Vreemd eigenlijk want die dingen zitten op veel fietsen en ook op mijn fiets zaten nokken om zo’n ding te monteren. Ik dacht, ik scoor even zo’n ding bij de Decathlon maar bij het monteren bleek dat de nokken nogal afwijkend hoog zaten en dat alleen een speciale drager zouden passen. Daarom maar even langs bij de lokale Gazelle dealer. Daar bestelde ik een pat en een drager. Het framenummer werd genoteerd. Ik dacht nog, dat kan niet mis gaan. Dus toch,… Gazelle levert de verkeerde pat en een drager. De drager leek gemaakt te zijn van roestvrij staal en paste voor geen meter. Het bijgeleverd montage materiaal schoot hopeloos tekort. Er ontbrak een hele zak aan boutjes en moertje en de spullen die er wel bij zaten, pasten niet. Dan maar geen 4 kg wegende drager van Gazelle. Ik bestel in Duitsland een drager van het merk Tubus. Geen goedkoop spul maar zij leveren een oplossing waarbij ik de drager op de snelspanner kan monteren. Gazelle zoekt het maar uit met hun klungel nokken en vooroorlogse dragers.

Nog anderhalve week voordat ik in Thailand rondfiets. Maar eerst nog even alles testen in Nederland. Ik prepareer mijn fiets zoals ik van plan ben te gaan reizen. De drager is gemonteerd en de twee reistassen zijn gevuld. Gevuld met dingen die gewicht hebben. Ik sta in de woonkamer en besef dat ik voor een ritje van 60 km geen uitgebreide hoeveelheid bagage hoef mee te nemen. Maar ik wil wel voelen hoe het is om meg bagage te rijden. Ik vul daarom de twee tassen met 12 T-shirts, een lange broek, 3 truien, een kussen, 4 boeken, reserve materiaal en een pak melk. In totaal blijkt dit 9 kg bagage. Dat lijkt met wel een te verwachten aantal.

Nog anderhalve week en ik rij over Thaise wegen. Nu rij ik vooral over blubber wegen want de regen van gisteren is nog niet in de grond weggezakt. Mijn fiets zit onder de modder. En het fietst rete-onwennig. Ik schrik van de zware tassen die de fiets instabiel maken in modderige bochten. Klimmetjes gaan makkelijk. Het extra gewicht stelt niet zo heel veel voor. Pas op drogere wegen, besef ik dat ik de fiets daar wel wat schuiner door de bocht kan gooien. En de schoenen bleek een miskoop te zijn geweest. Ik probeer ze wel weer te verkopen. Ik ga nog een paar stevige lage wandelschoen kopen. Dat fietst prettiger dan de die mountainbike schoenen met kleine spd plaatjes.

Nog anderhalve week en dan is deze fiets te zien in Thailand:

FF Rammen

170, tikkie erbij. Tempo houden en doorgaan. 172, nog een keer verzwaren. Doortrappen. Doortrappen. Nog een keer verzwaren. 175. Gaan staan en doorgaan. 178. Tempo verhogen en nog een keer een tikkie erbij. Links rechts links rechts links rechts. Tempo houden. 183. Pffff,… even rust. Rust? Wat nou rust. Tempo de hoogte in en de pols niet onder 160 laten uitkomen en daarna weer staand klimmen.

Ik zit in de sportschool op een spinning fiets en ik heb zin om alles eruit te rammen. Geen medelijden en vol in de verzuring rijden. En dat 3 kwartier lang. Ik heb beetje een baaldag gehad op kantoor en er moet wat frustratie uit. Ik houd namelijk niet van wachten. Ik kan er gewoon niet tegen; ik ben er niet voor gemaakt. Geduld zit gewoon niet in me. En mijn PC op mijn werk is er nog eentje uit het jaar kruik. Ik niet eens hoeveel geheugen erin zit en welke processor, of oud het beestje inmiddels is. Twee jaar geleden was het ding al rijp voor de schroothoop en vandaag de dag is het gewoon niet meer vooruit te branden. Ik heb de PC vandaag 3 keer opgestart, 17 keer doodlopende processen geforceerd gestopt en vaak minutenlang naar een zandloper zitten turen. Dat verhaal over snelle jongens uit de IT. Neem dat gerust met een korreltje zout. Beter nog, een hele hand vol. Woensdag ga ik eindelijk mijn nieuwe laptop krijgen. Ik moet nog een dagje tegen zandlopers aankijken. Apparaten waar ik op moet wachten zijn foute apparaten. Apparaten wachten maar op mij. Ik heb niet voor niets een motor die 200 kmh kan rijden. Uit pure zelfbescherming heb ik niet een nog snellere gekocht. Snelheid is goed. Ik kan het iedereen aanraden om af en toe 200 kmh te razen op de snelweg. Zoiets lucht enorm op. Geduld of lang wachten heeft nooit in me gezeten. Zelfs mijn eigen bevalling was binnen een minuut gebeurd.

Nog een dagje eikelen met een vooroorlogse PC. Ik hoop dat ik morgen mijn geduld niet verlies en het ding het raam uit keil. Niet dat dat helpt want ik zit op de begane grond en de ramen kunnen trouwens toch niet open vanwege de beveiliging.  En de spinningles luchtte op. Alle energie en frustratie van vandaag is eruit. Het vliegwiel van de spinningfiets was na afloop te warm op vast te houden.

Tienduizend eenentachtig kilometer,…

Ik heb geen totaal doel in de zin dat ik minimaal een bepaald aantal kilometers per jaar wil rijden. Maar het is toch wel leuk om over de 10000 grens heen te raken. En vandaag was dat het geval. Er zijn andere groepen, personen en wedstrijden waar het aantal kilometers wel van belang. Bij de meeste toerclubs worden intensief kilometerstanden bijgehouden en opgeteld. Er wordt een prijs uitgereikt voor het lid met de meeste kilometers. En dat zijn vaak serieuze afstanden. 15000 hoeft niet eens altijd genoeg te zijn om te winnen. Er zijn ook wedstrijden die draaien om aantal kilometers. Er zijn 24 uurs races waarin solo of met een team zoveel mogelijk kilometers moet worden gereden.

 

Profwedstrijden die draaien om aantal kilometers bestaan niet. Dat druist tegen de aard van wielrennen in. De tour heeft een vaste afstand. Het is niet zo dat als je een keer extra Alpe d’Huez op fietst, dat je dan meer kans maakt om te winnen. Ook de verplaatsingen van finish plaats naar de volgende startplaats doen renners met de bus. Geen hond die er over denkt om dit fietsend te doen. Wielrennen gaat over een vaste afstand en degene die daar het rapst over fietst, die krijgt de bloemen en de kussen van de ronde miss. 

En toch houd ik ook statistieken bij. Elke training schrijf ik op. Hoe lang, wat voor weer, intensief of rustig getraind. Ik weet niet waar deze afwijking vandaan komt en ik doe het al 8 jaar. Dit is het derde jaar dat ik boven de 10000 kom.  Volgend jaar zie ik wel hoeveel ik haal. Ik maak er geen doelstelling van maar ik op het einde van het jaar op 9500 sta, dan doe ik wel een paar trainingen extra. 10000 staat toch leuker. Tenzij het dan in december enorm pest weer is. Dan zeg ik gewoon dat het me allemaal niet zoveel interesseert.

De route van vandaag liep halverwege dwars door de Utrechtse binnenstad. Dat kwam wat onhandig uit. Ten eerste omdat ik de weg daar slecht ken en ten tweede omdat hard fietsen daar niet echt mogelijk is. Zeker niet omdat iedereen doodleuk twee aan twee gaat rijden op smalle fietspaden. Ik heb  bijna alles via het trottoir ingehaald. Bellen of roepen om te zorgen dat ze aan de kant gaan, gaat minder rap. De rest van route verliep langs de Vecht en door de bossen bij Soest. Daar heb ik zelfs nog een groot aantal mountainbikers gezien met een korte broek. Tuurlijk, dat kan makkelijk. Het vroor tenslotte niet. Maar ik verklaar ze voor gek.

Waar is de cross?

Ik heb mijn trainingsrondje van 117 km deze morgen gereden over heel veel bebladerde wegen die er erg mooi bij lagen in de herfst kleuren en ook spekglad waren. Het is nu zondag middag en ik zit te kijken naar Sporza. De tegenhanger van studio sport op de Belg. Ze zenden geen veldcross uit en dat was eigenlijk de reden dat ik de TV had aangezet. Het zal wel iets met televisie rechten zijn. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat er zondag niet ergens in België een veldrit wordt verreden. En die sport is populair bij onze zuiderburen. Een uur lang door de blubber rijden door een stel Belgische renners, aangevuld met wat buitenlands spul die een bijrol in het geheel spelen. Een paar duizend toeschouwers die zich tegoed aan een paar pinten en frieten met stoofvlees. Ik kijk er ook graag naar maar volgens mij hebben ze de TV rechten niet meer en als alternatief zit ik naar een volleybal wedstrijd te kijken in de Belgische hoogste divisie. Ik weet niet wat ik hiervan moet vinden. Misschien is dit wel volleybal van hoog niveau en is het goed dat ze aandacht krijgen. Maar de gehele entourage straalt dit niet uit. Het is nogal sneu allemaal. In een sporthal waar een heleboel lijnen op de grond staan is een provisorische tribune gebouwd waar 300 op kunnen plaatsnemen. Het aantal lijnen zegt eigenlijk al genoeg. Dit is geen volleybal zaal maar een gewone sporthal waar straks nog wordt gebadmintond door de veteranen. De tribune zit voor de helft vol. Dat is het dan zo’n beetje. Een wedstrijdje ballen waar wat familie, vrienden en een paar lokale volleybal sportievelingen op zijn afgekomen. 

Maar aan de andere kant is het ook allemaal heel professioneel. Er zijn interviews met coaches en managers die voor een bord met allemaal reclame stickers hun verhaal doen. Ze zijn op live TV en er zijn maar liefste 2 verslaggevers aanwezig. Er is een heuse line-up en spelers worden voorgesteld alsof ze het nieuwe dream team zijn.  De beleving bij de spelers is er ook. Ze spelen alsof ze in de finale van de Olympische spelen staan. Alleen zijn daar geen kinderen van 14 jaar die lijnrechter zijn. Hier wel.

En als dit soort goed bedoelde amateur sport aandacht krijgt op TV, dan stel ik voor om ook mijn wedstrijden maar live uit te gaan zenden. De rondjes op Sloten die ik in de zomer rij kunnen best wel door de NOS worden uitgezonden. Of anders AT5. Drie camera motoren die de koers volgen. Interviews met renners vooraf en na afloop van de koers. Een prijzenuitreiking inclusief het volkslied en ga zo maar door. Het zou zomaar kunnen. Er staat ook altijd wel wat publiek te kijken, dus zo gek is het allemaal niet. Ik zou het ook best geinig vinden. Zoveel aandacht,…. om een wedstrijdje wielrennen voor goedbedoelde amateurs. Zouden die volleyballer dat van zichzelf denken?

linksaf of rechtsaf

Ik wist wel dat er weinig wegen door de Flevo polder lopen. En dat de bewegwijzering voor fietsers niet overal even optimaal is. Maar dit bordje spreekt toch wel boekdelen:

Ter verduidelijking, ik sta hier bij een T splitsing. Volgens mij is elke kant dus goed. 

Ik ging rechts en 2 km later stond ik op de volgende T-splitsing. Daar stond helemaal geen bordje. 

Soms fiets ik op de weg; tussen de auto’s. Niet omdat het daar nu zo prettig fietst maar daar klopt de bewegwijzering tenminste. Nu ging dat echter niet. De weg waar ik op kon draaien was een autoweg en dat is me toch te gortig.