De muur on Tour

Een ode aan de grootse bijzaak van de wielersport. Dat is wat er gisterenavond in de grote zaal van Tivoli Vredenburg te zien was. Een lange bonte aaneenschakeling van wielercommentaar, Franse chansons, dichters en een ode aan de wielergeschiedenis. Het was net een koers als op TV; soms boeiend, soms saai, soms meeslepend en met een aangekondigde finale en dito winnaar. De winnaar of eigenlijk twee winnaars van vandaag, zijn de Nederlandse oud tour winnaars, Jan Janssen en Joop Zoetemelk. De winnaar vandaag is de gele trui. Joop en Jan zitten omringd door acht Nederlandse oud gele trui dragers en worden onder luid applaus begroet. Utrecht eert de Nederlandse tour helden.

Maar voordat de finale aan bod is, gaat er een lange stoet verhalen aan vooraf. Muziek, verhalen en dichters. Het beste wieler commentaar duo ter wereld, Jose de Cauwer en Michel Wuyts, vertellen het wereldberoemde verhaal over hoe Fignon de tour verloor van Lemond met het minieme verschil van 8 seconden. Hilarische is het verslag, heroïsch en een tikkie aangedikt. Of misschien ook wel heel erg aangedikt maar dat boeit niet. Het is een genot om naar deze twee mannen te luisteren. Ik verheug me nu al op 3 weken tour en drie weken lang elke dag deze twee mannen naast me op de bank te hebben zitten. Iedere echte wieler liefhebber kijkt al jaren naar Sporza als er koers op TV is. Geen groter contrast kon er zijn gisterenavond met Mart die als een vervelende oude man op het podium stond te orakelen over een stukje lang vervlogen geschiedenis dat echt niemand kon boeien. Of het andere contrast. Giphart gaf Ducrot een veeg mee uit de pan. Hij volgt de tour bij de NOS voor de onzin uitspraken van Ducrot. Het is slecht Nederlands, slecht wielercommentaar en verdient een hoofdprijs in de categorie jongetjes-van-twaalf die proberen een heroïsche tekst bedenken. Giphart ligt dubbel van zijn uitspraken. Hier lusten de neerlandici echt geen brood van. Want wat moet je nu met teksten als, de Schlecks eten hier zwart brood, of zie hem achterstevoren op zijn fiets nog met alle wilskracht uit zijn lijf aanharken bij dat laatste wiel. Of nog beter, Zo! Die Fedrigo heeft een neus als een zinksnijder. Mart kwam nog op het podium om zijn eigen glazen in te gooien met twee uitermate saaie verhalen; Ducrot werd te kakken gezet door Giphart. Ja, daarom kijk ik dus ALTIJD naar onze Belgische vrienden.

Uiteraard mochten ook de Franse chansons niet ontbreken en de bicycle race van Queen was ook present. De band Ocobar begeleide op schitterende wijze alle solo zangers. Maar het nummer over de ronde van Steensel gewonnen door ene Knegsel, konden ze ook niets meer van maken. Dat was zo’n typische jij-non-zin-in-een-biertje moment. Ik loop wel even naar de bar. Groot respect heb ik ook voor de stadsdichters die ruiterlijk toegaven de ballen verstand te hebben van wielrennen maar wel de prachtigste proza in elkaar kunnen steken. Dat was een fantastische voorbeeld van hoe mooi het gesproken woord kan zijn over de meeste uitputtende sport ter wereld. En natuurlijk was er nog de petje-op-petje-af quiz. 1400 honderd man en vrouw spelen allemaal heel netjes volgens de regels het Holland sport spel. De vragen werden gesteld door Wilfried de Jong, vandaag geflankeerd door Herman de schermen man. En winnaar gaat met weg met en wit koerspetje en de eeuwige roem.

Kortom, deze avond had alles wat wielrennen zo mooi maakt. Ik kan nu niet langer wachten, laat die tour de France nu maar beginnen. Ik heb er zin in.

Maarten Ducrot

Beste Maarten, geachte heer D,

Ik moest wel naar je luisteren vandaag; ik had geen keus. Helaas maar uiteraard ook volkomen voor de hand liggend werd het NK wielrennen niet door het Belgische Sporza uitgezonden maar de NOS. En dus luisterde ik vandaag naar Dijkstra en Ducrot. En nu werd me ook weer duidelijk waarom ik altijd naar Sporza kijk als er koers is. Of Eurosport als Sporza de koers niet uitzendt. Ik geef toe, dat is een zeldzaamheid maar het criterium du Daupiné en de Tour de Suisse waren niet te zien bij onze zuiderburen. Eurosport zond zelfs de route du sud uit dit jaar. Een kleine koers in de Pyreneeën waar zelden echt grote ploegen aan de start staan maar waar dit jaar én Contador én Quintana aan de start stonden. Maar de derde rit in deze vierdaagse, de koninginnenrit over drie cols van de eerste categorie, werd dan weer niet uitgezonden. Ook lekker onbegrijpelijk. 

Wat voor mij ook onbegrijpelijk is, beste Maarten, is dat je nog altijd commentaar geeft bij de koers. Waarom dan toch? Hetgeen wat me opvalt is dat je alleen maar over de koers kan praten die we nu zien. En dat ik op een toon wordt aangesproken alsof ik naar het jeugdjournaal zit te kijken. Dit is niet de Tour de France waar je commentaar geeft. Dat is een koers waar Jan en Alleman naar kijkt, ook veel niet wielerliefhebbers. Dit is het NK wielrennen. Je moet wel heel erg van de koers houden en jezelf te pleuris vervelen op een zaterdag middag wil je naar deze wedstrijd gaan kijken. Nu kijken er echt alleen de diehards. Dus waarom toch die toon alsof ik een 12 jarige scholier ben die moet worden opgevoed in het klappen van de zweep van de wielrennerij.  En dan dat geklets over de koers van vandaag; alsof daar iets over te vertellen is. Goh, er is een kopgroep en er is een peloton. Dat hebben we echt nog nooit eerder gezien en ook dat het peloton het niet eens kan worden over wie er moet gaan rijden om het gat te dichten. Ook dat is niet echt iets nieuws, hoor. Je doet net alsof dat voor het eerst ooit gebeurt. Dat zoiets nog nooit is vertoond, met de nadruk op nooit Je hebt toch wel eens vaker een koers gezien, beste Maarten. 

Goede tip, kijk eens naar Sporza. Die klappen ook over de koers maar dat doen ze tussen het oeverloze gezwets door. Die gasten kletsen een beetje over de koers in zijn algemeenheid, over wat er in de kranten staat geschreven, over het weer, de hotels, de restaurants onderweg in de Vuelta, de tweets van renners, wat verhalen uit het verleden en ga zo maar door. Het is gewoon gezellig geklets en als er iets gebeurt in de koers wat het vermelden waard is, onderbreken ze hun verhaal even om te duiden wat er gaande is. Want de grap is namelijk dat wielrennen een doodsaaie sport is om naar te kijken en waar zelden iets gebeurt. En dan zijn er ook nog de beelden die voor zich spreken. 

Beste Maarten, hierbij een tip voor de aanstaande Tour, neem de koers niet zo serieus. Vertel gewoon een paar smeuïge verhalen. Klets wat over kasteeltjes onderweg, in welk pesterig klein commentaarhokje je zit, of de ronde miss van de gele trui al gespot is en meer van dat soort onzin. En laat die lyrische retoriek van je over de wielrennerij maar achterwege. Voornamelijk vanwege het feit dat er toch geen mens er op zit te wachten een ook vanwege het feit dat er toch geen barst klopt van al die vage heroïek. 

De bedrijfsarts

“Goedemiddag, u spreekt met Edwin van Zaanen. Ik ben de  bedrijfsarts van Equens. Ik wou graag met u spreken over uw ziekmelding van 12 mei jongstleden.”

Ja, ik wist dat de bedrijfsarts me ging bellen vandaag. Het was eigenlijk ook de bedoeling dat ik naar kantoor zou komen maar dat had ik weinig zin in. Dat had ik ook al duidelijk gemaakt bij Cohesie, het arbeidsintegratie bureau. Daarom was deze afspraak dus ook veranderd in een belafspraak. Half Equens weet inmiddels wel dat ik met een gebroken bekken thuis zit, cohesie is op de hoogte dat ik geopereerd ben en niet kan lopen. Maar de bedrijfsarts weet kennelijk van toeten noch blazen. Ik had eigenlijk een heel ander gesprek verwacht maar zijn eerste vraag was:

“Kunt u vertellen waarom u al sinds 12 mei niet meer werkt?”

“ik ben gevallen met wielrennen en heb een lelijke rotsmak gemaakt en zodoende heb ik mijn bekken gebroken”

..

Even stilte op de lijn

..

“Goh, wat vervelend,…”

Ik denk nog, ja heel erg vervelend allemaal. Man, je moest een weten welke verzameling scheldwoorden ik er op heb losgelaten toen ik besefte wat voor revalidatie traject ik te wachten stond.

“Ja, heel erg vervelend”, antwoord ik

“Hoe is dat gekomen?”

Man, ga mijn blog lezen of zo, denk ik. Verdiep je eens in het dossier. Maar ik leg netjes uit wat er gebeurd is. Valpartij, dol gedraaide wilde gans, ambulance, ziekenhuis, spoedeisende hulp, operatie. De hele mikmak. Ook dat bleek nieuw voor hem. Hij wist niet dat ik gevallen was, dat ik mijn bekken heb gebroken, dat ik geopereerd ben en dat ik nu immobiel thuis zit. En ik dacht hij met een arbeidsintegratie plan zou komen. Dat die zich had ingelezen en wist wat voor werk ik deed en dat dat ook best van huis uit gedaan kon worden. En hoeveel uur ik dacht komende week te gaan maken. Dat soort agressieve aanpak, had ik verwacht. Mijn leidinggevende had ook al eerder aangegeven dat ik hem maar moest inschakelen als er van die kant druk zou komen. Ik krijg gelukkig van Equens rustig de tijd om te herstellen. Mijn laptop staat inmiddels thuis en ik kan weer wat werk oppakken. Immobiel ben ik nog steeds maar langzaamaan krijg ik wel wat energie terug.  Dan kan ik net zo goed maar wat gaan werken. Negen uur op een dag gaat niet lukken maar een paar uur moet kunnen. Daar heb ik nu wel weer wat puf voor.  

Ik vertel de bedrijfsarts verder dat er over drie weken foto’s genomen gaan worden om het herstel van  het bekken te bekijken en op basis van de bot groei een vervolgplan te maken. Officieel duurt het namelijk drie maanden voordat het been volledig belast mag worden al hoop ik zelf dat het rapper mag en dat de foto’s dat over drie weken gaan uitwijzen. De arts stelt voor om de volgende afspraak over 4 weken te zetten om de uitslag van de foto’s af te wachten. Kijk, dat is nog eens een makkelijke oplossing. Ik blij dat ik even van het gezeur van bedrijfsartsen en  arbeidsintegratie bureaus af ben en hij blij omdat,… nou ja,… ik weet niet of hij ook blij is. Ik kan gewoon doorgaan met een beetje werken en verder herstellen.

Vrouwenvoetbal

Van wielren verhalen komt voorlopig toch niets terecht. Het gebroken bekken gaat me nog een tijdje immobiel houden maar daardoor hou ik wel tijd over om andere sporten te beoordelen. Of in dit geval beter te veroordelen want ik heb het niet zo op vrouwenvoetbal.

Ik dacht altijd dat vrouwenvoetbal eigenlijk niet om aan te zien was, bijzonder matig van kwaliteit en dat de dames het aanzien niet waard waren. Maar nu ik een paar wedstrijden op Eurosport heb gezien, weet ik beter. Dat vooroordeel van mij blijkt gewoon een waarheid als een koe. Nu weet ik gewoon zeker dat vrouwenvoetbal door boerse meiden word gespeeld en dat het niveau bedroevend is. Een vrouw in een voetbal tenue stopt per direct om er als vrouw uit te zien. Ja, ze hebben nog steeds lang haar en ja, er is nog steeds een taille en de meeste hebben ook borsten. En toch ziet niks er nog uit als vrouw. Kicksen, scheenbeschermers, voetbalbroek en trui erbij en het is niet meer om aan te zien. In nagenoeg elke sport kiezen vrouwen voor een ander en meer vrouwelijk tenue dan hun mannelijke evenknie. Rokjes bij tennis en hockey, en een turnpakje ipv van een lange heren turnbroek en strakkere kleding bij volleybal dames. 

Sommige vrouwensporten worden daardoor ook weer draaglijk om naar te kijken. Ik geef direct toe dat de rokjes reden numero een is om naar damestennis te kijken. Want als sport is het maar matigjes om naar te moeten kijken. Dit klinkt wellicht wat seksistisch en dat is het in feite ook. Maar vrouwensporten is vaak gewoon het aankijken niet waard. Sport is namelijk een mooi schouwspel zolang het spectaculair is. Zodra er een zweem overheen komt van, hmm dat zou ik zelf ook nog kunnen, dan is het kijkplezier eraf. Daarom is sport op tv een mannen ding. Mannen zijn nu eenmaal groter, sterker, gespierder, rapper en weet ik wat al niet meer. Mannen sport is spektakel. Vrouwen sport is slap gedoe. Het wordt uitgezonden als politiek correct moetje, niet omdat er een sportliefhebber op zit te wachten. En als er een sport is waarvoor deze uitspraak waar is dan is het wel vrouwenvoetbal. Mensonterend is het. Waarom gaan die dames niet turnen, of kunstschaatsen? Over sierlijkheid en gratie gesproken, daar komt hun lichaam pas tot hun recht.

Alles maar dan ook echt alles aan vrouwenvoetbal is lelijk. De dames zien er in de mannen tenues uit als boerse potten en voetballen kunnen ze niet. Ze ontberen domweg de kracht en snelheid om voetbal spectaculair te laten ogen. Maar die oranje vrouwen van ons spelen nu wel een WK en dus is de NOS genoodzaakt om daar aandacht aan te geven. Godzijdank is het wel in Canada en is alles dus op onchristelijke tijden; zo missen we gelukkig nagenoeg alles. En straks worden ze ook uitgeschakeld door Duitsland of Japan. Mooi zo. Opgeruimd staat netjes. Geen aandacht er meer aan besteden en naar gedrogeerde renners gaan kijken in de Tour. Over twee jaar echter, in 2017 is het EK vrouwenvoetbal nota bene in Nederland. Dan krijgen we dat amateuristische hobbezak voetbal waarschijnlijk weer in beeld. Waarom dan toch? Ik misgun die vrouwen niks hoor. Iedereen mag van mij sporten en hun eigen sport kiezen maar ik hoef toch niet overal mee geconfronteerd te worden? Beste NOS, Laat voortaan aub alleen de mooie interessante en spectaculaire sporten zien! Vrouwenvoetbal, snelwandelen en Anky van Grunsven gaan nu per direct in de categorie dat-hoeven-wij-nooit-meer-op-TV-te-zien.

Observaties van een invalide man

Slechts een week pas ben ik thuis maar ik besef nu al donders goed dat ik geen deel meer uitmaak van de gewone werk maatschappij. Thuis leef ik vanuit mijn bureaustoel een ander leven dan ik gewend ben. De alledaagse routine van werk, boodschappen, koken, eten, trainen en slapen is verstoord. Mijn omgeving is niet veranderd of eigenlijk stiekem toch wel. Ik leef nu in een omgeving die er wel was maar die ik nu pas voor het eerst goed observeer.

1 Reclames voor scootmobiels. Die zie ik nu voor het eerst. Dat krijg je ervan als je om 11 uur 's ochtend naar Roland Garros zit te kijken. Mensen die dat doen zijn hoogstwaarschijnlijk bejaard en zitten zich thuis te vervelen en willen er ook wel eens uit zonder de hulp hun dochters in te moeten schakelen. Ik behoor nu ook tot die categorie.

2 Bij mij voor huis ligt een grasveldje met appelbomen. Dan een straat en aan de overkant weer een grasveldje met appel- en perenbomen en dan weer huizen. Er staat ook een elektriciteitshuisje met een rode deur. En daar vlak voor een grote boom wiens wortels ooit nog eens storing gaan veroorzaken in dat elektriciteitshuisje. Is dit interessant? Nee,.. Maar dat is mijn uitzicht.

3 Ik weet nu wat lettergreeppuzzels zijn. En crypto-anagrammen. En kruiswoordfilipimes. En Japanse puzzels. Als ik een greintje concentratie over heb, vul ik die dingen in. Behalve de Japanse puzzels, daarmee ben ik gestopt. Moeilijk zijn ze niet, het is invulwerk maar ik er te slordig in en halverwege blijk ik dan een fout te hebben gemaakt waardoor ik weer alles kan uitvegen. Sudoku's kan ik ook niet, zelfde probleem.

4 Het boek, Ik Zlatan, heb ik inmiddels uit. Het volgende boek heet, Niceville de vermissing. De omslag doet me geloven dat dit een mix is tussen Stephen King, Cormac McCarthy en Lee Child. Met evenveel actie als films van Tarantino en zo mysterieus als Lost. Helaas zeggen die namen mij niet altijd iets. In hoofdstuk een vindt een curieuze vermissing plaats van een 10 jarige jongen waarvan de wetenschap geen brood lust. Een week later wordt de jongen in catatonische toestand terug gevonden in een graf uit 1921. Zonder braaksporen. De vader pleegt zelfmoord met een welgemikt schot door zijn eigen hersens. Daarna heb ik het woord catatonisch opgezocht.

5 De giro d'Italia is afgelopen. Ik heb Contador zien aanvallen, zien winnen en zien leiden. Astana reed elke dag op kop van het peloton en eindigde met drie man in de top 10. Twee op het podium maar winnen zat er niet in. Alle afgelopen jaren dat een ploeg en masse hoog eindigde in het klassement bleek achteraf dat ze allemaal stijf stonden van de drugs. En bij Astana hebben ze een verzameling artsen in dienst met een dubieuze reputatie. Mijn conclusie na het LA schandaal is dat er niets is veranderd in de wielrennerij. Andere namen, andere ploeg, nieuwe drugs, dezelfde foute doktoren en ze fietsen nog steeds ongeloofwaardig hard.

6 omroep Max. Elke dag bezoeken drie echtparen met een B&B elkaars onderkomen. Ik kijk naar badkamers, bedden, vensterbanken en ontbijten. Een half uurtje op funda huizen bekijken is net zo vermakelijk.

7 Teleshoppen op RTL4. Het bestaat nog

8 24Kitchen. Rudolf bak taartjes.