De bedrijfsarts

“Goedemiddag, u spreekt met Edwin van Zaanen. Ik ben de  bedrijfsarts van Equens. Ik wou graag met u spreken over uw ziekmelding van 12 mei jongstleden.”

Ja, ik wist dat de bedrijfsarts me ging bellen vandaag. Het was eigenlijk ook de bedoeling dat ik naar kantoor zou komen maar dat had ik weinig zin in. Dat had ik ook al duidelijk gemaakt bij Cohesie, het arbeidsintegratie bureau. Daarom was deze afspraak dus ook veranderd in een belafspraak. Half Equens weet inmiddels wel dat ik met een gebroken bekken thuis zit, cohesie is op de hoogte dat ik geopereerd ben en niet kan lopen. Maar de bedrijfsarts weet kennelijk van toeten noch blazen. Ik had eigenlijk een heel ander gesprek verwacht maar zijn eerste vraag was:

“Kunt u vertellen waarom u al sinds 12 mei niet meer werkt?”

“ik ben gevallen met wielrennen en heb een lelijke rotsmak gemaakt en zodoende heb ik mijn bekken gebroken”

..

Even stilte op de lijn

..

“Goh, wat vervelend,…”

Ik denk nog, ja heel erg vervelend allemaal. Man, je moest een weten welke verzameling scheldwoorden ik er op heb losgelaten toen ik besefte wat voor revalidatie traject ik te wachten stond.

“Ja, heel erg vervelend”, antwoord ik

“Hoe is dat gekomen?”

Man, ga mijn blog lezen of zo, denk ik. Verdiep je eens in het dossier. Maar ik leg netjes uit wat er gebeurd is. Valpartij, dol gedraaide wilde gans, ambulance, ziekenhuis, spoedeisende hulp, operatie. De hele mikmak. Ook dat bleek nieuw voor hem. Hij wist niet dat ik gevallen was, dat ik mijn bekken heb gebroken, dat ik geopereerd ben en dat ik nu immobiel thuis zit. En ik dacht hij met een arbeidsintegratie plan zou komen. Dat die zich had ingelezen en wist wat voor werk ik deed en dat dat ook best van huis uit gedaan kon worden. En hoeveel uur ik dacht komende week te gaan maken. Dat soort agressieve aanpak, had ik verwacht. Mijn leidinggevende had ook al eerder aangegeven dat ik hem maar moest inschakelen als er van die kant druk zou komen. Ik krijg gelukkig van Equens rustig de tijd om te herstellen. Mijn laptop staat inmiddels thuis en ik kan weer wat werk oppakken. Immobiel ben ik nog steeds maar langzaamaan krijg ik wel wat energie terug.  Dan kan ik net zo goed maar wat gaan werken. Negen uur op een dag gaat niet lukken maar een paar uur moet kunnen. Daar heb ik nu wel weer wat puf voor.  

Ik vertel de bedrijfsarts verder dat er over drie weken foto’s genomen gaan worden om het herstel van  het bekken te bekijken en op basis van de bot groei een vervolgplan te maken. Officieel duurt het namelijk drie maanden voordat het been volledig belast mag worden al hoop ik zelf dat het rapper mag en dat de foto’s dat over drie weken gaan uitwijzen. De arts stelt voor om de volgende afspraak over 4 weken te zetten om de uitslag van de foto’s af te wachten. Kijk, dat is nog eens een makkelijke oplossing. Ik blij dat ik even van het gezeur van bedrijfsartsen en  arbeidsintegratie bureaus af ben en hij blij omdat,… nou ja,… ik weet niet of hij ook blij is. Ik kan gewoon doorgaan met een beetje werken en verder herstellen.