Domino-day spelen met collega’s.

Eens in de zoveel tijd is het raak. Dan mag je op kosten van de baas interactieve dingen doen met collega’s waar je doorgaans nooit mee samenwerkt. Deze keer was het een busrit naar Duitsland; een dagje presentaties en meedenken met de organisatie structuur. Vervolgens een Middeleeuws diner met een schandalige hoeveelheid drank en daarna een hotel induiken. De volgende dag is er een om niet vergeten. Samen met je Duitse collega’s een domino stenen baan aanleggen. Echt waar!!! Volwassen mensen die in de baas zijn tijd een ochtend gaan spelen met domino stenen. Als je dit aan een kind van 10 moet uitleggen, kom je er gewoon niet uit.
“Wat doe jij voor werk?”
“Ik werk met computers en bouw nieuwe computer programma’s”
“maar wat doe je nu dan?”
“ik maak een domino stenen baan. Vind je het mooi worden?”
“…eh… ja…..maar waarom doe je dat?”
“Tsja jongen, de wereld is een beetje gek geworden”

Het gaat natuurlijk ook niet echt om de domino stenen, maar het is een communicatie training. Hoe werken mensen samen en hoe verdelen ze taken. Ik heb al minsterns 10 keer zo’n training gedaan en 10 keer is het hetzelfde liedje. Het duurt een paar uur en het leert je niets nieuws. Je baas denkt dat dit soort dingen goed is voor het bedrijf en ook nog dat medewerkers dit leuk vinden. Ik weet inmiddels wel beter. Achteraf krijgt het management nog een rapportage waarin een aantal open deur conclusies staan. Hebben die trainers oook weer aan plicht voldaan. Morgen doen ze het Audi management, dan een paar EU commissarisen en dan nog een weekje de ING. En ieder bedrijf krijgt dezelfde rapportage. Alleen even het briefhoofd aanpassen.

Zo’n communicatie oefening omvat altijd het zelfde principe. Je geeft een groep mensen een relatieve vage opdracht. Net niet duidelijk genoeg om direct mee aan de slag te kunnen maar de kaders zijn redelijk omlijnd en het doel is eenvoudig. Er moet worden samengewerkt om tot een resultaat te komen en er moeten werkzaamheden gecoördineerd worden. Maar er bestaat nog geen hiërarchie binnen de groep. Gevolg is chaos; altijd en overal een even grote vorm van chaos. Zet 15 man bij elkaar en vertel ze dat ze een opdracht moeten uitvoeren. En direct gaan mensen praten. Liefst door elkaar heen en zelden luisteren. Iedereen heeft goede ideeën en die moeten gehoord worden. Samenwerking komt doorgaans pas na een half uur op gang. Degene die er geen zin in hebben, houden zich lekker afzijdig. Ze geloven het wel. Het duurt maar een paar uur en dan ben je er weer vanaf. Degene die wel meewerken, doen alsof hun baan er vanaf hangt. Proberen een goede indruk te maken op je leidinggevende of gewoon dolblij dat ze met dominostenen mogen spelen. Grote mensen zijn soms net kleine kinderen. Nadat men heeft ontdekt dat luisteren handiger is en taken verdelen ook erg handig is, gaan ze aan de slag. Het doel wordt makkelijk gehaald en iedereen is tevreden. Hiep hiep hoera, wat hebben we vandaag toch veel geleerd. Samenwerken is goed. Een plan hebben nog beter en communicatie is de smeerolie van het proces. Een verzameling open deuren waar we zonder die training natuurlijk nooit waren opgekomen. Het is de grootste onzin die westerse bedrijven hun medewerkers aandoen. Je leert iets wat je al lang wist en er gaan een hoop productieve uren verloren.

Probeer je eens voor te stellen hoe dit in niet-Westerse landen er aan toe gaat. Zou zoiets ook in China kunnen? Zouden arme Afrikaanse cacao boeren ook eens in de zoveel tijd zo’n geinige training doen? Ik dacht het niet. Die proberen het hoofd boven water te houden en genoeg cacao te produceren opdat ze volgende week weer kunnen eten. Chinezen doen gewoon wat hun baas zegt. Als de baas zegt dat ze met domino stenen moeten spelen, doen ze het gedwee. Ik weiger dit soort ongein.