linksaf of rechtsaf

Ik wist wel dat er weinig wegen door de Flevo polder lopen. En dat de bewegwijzering voor fietsers niet overal even optimaal is. Maar dit bordje spreekt toch wel boekdelen:

Ter verduidelijking, ik sta hier bij een T splitsing. Volgens mij is elke kant dus goed. 

Ik ging rechts en 2 km later stond ik op de volgende T-splitsing. Daar stond helemaal geen bordje. 

Soms fiets ik op de weg; tussen de auto’s. Niet omdat het daar nu zo prettig fietst maar daar klopt de bewegwijzering tenminste. Nu ging dat echter niet. De weg waar ik op kon draaien was een autoweg en dat is me toch te gortig.

livewrong

Het zal niemand ontgaan zijn. Wielrenners, niet-wielrenners, fiets-haters, sportliefhebber en cultuur mensen. Het was een van de grote nieuws items deze week. Lance Armstrong is gepakt en veroordeeld voor doping gebruik. Het verrassende aan dit nieuws was de omvang van zijn doping netwerk. Ik was er al lang van overtuigd dat hij zijn 7 tours gedrogeerd had gereden. Die mening deelde wel meer mensen. Echt erg kan ik dat niet noemen. De hele top reed gedrogeerd rond. Wat ik echter ook altijd al vermoedde is niet zozeer dat Lance uit de pot met de verboden vruchten snoepte maar dat hij zijn hele team tot dope verplichtte. Die mening was wat minder algemeen aanvaard. Zo’n groot doping netwerk zou het toch niet zijn. Dat wilde er bij weinig mensen in. Dat zou te erg voor woorden zijn. Een beetje sjoemelen in de wielrennerij is ook deel van de sport. Wielrennen bestaat dankzij allerlei mooie verhalen. Verhalen over afspraken, deals tussen renners en een verboden pilletje. Die verhalen maken de sport leuk. Kneteman werd wereldkampioen op de Nürburgring in 1978 door Moser in een sprint a deux te verslaan. Moser dacht de koers te hebben gekocht door de Kneet te betalen. Maar Kneteman had dat  gesprekje niet goed begrepen en sprintte voor de zege. Dat zijn leuke verhalen. De Armstrong story hoort in een boek van Ludlum thuis. Niet op de weg. Zelfs ik was verbaasd over de enorme omvang van het doping netwerk omtrent Armstrong. Dat was geen onschuldig gesjoemel meer met een paar pilletjes en foute doctoren.  Een hele ploeg tot dope verplichten (anders kon je oprotten), intimidatie van alles en iedereen die een vertogen woord uitsprak, meineed in de rechtbank, omkoping, ect etc. etc. Ik mocht met niet, ik heb hem nooit gemogen. Nu sta ik achter de uitspraak van Pat mcQuiad. “Lance Armstrong has no place in cycling, he deserves to be forgotten.”

Het is bijna ondenkbaar maar er zijn nog steeds mensen die geloven in Armstrong en dit zelfs openlijk voor de camera durven zeggen. Als ik dit hoor of lees  weet ik bijna niet waar ik moet beginnen. Alsof ik een jehova moet overtuigen van het feit dat zijn geloof op lucht is gebaseerd. Dat is ondoenlijk. Zelfs de meest kleine feitje in zijn grote geloof ontkrachten, is al een onmogelijke opgave. Probeer maar eens aan een jehova getuige uit te  leggen dat de aarde rond is. Zeven miljard mensen zijn ervan overtuigd maar een kleine groep gelovigen blijft volharden in hun gelijk.

Armstrong is een bedrieger met een vervelende arrogante narcistische karaktertrek. Ik zal maar een onderwerp belichten waaruit dit duidelijk wordt. Ik zou er ook een boek over vol kunnen schrijven maar dat is de man niet waard. Tijdens de laatste etappe is er de laatste jaren een traditie ontstaan omtrent de uitdossing van de winnende ploeg. De laatste etappe is een sprint etappe. Tien rondjes op de champs elysees voorafgegaan door 80 km rustig peddelen zodat de pers mooie plaatjes kan schieten van de diverse truien en de winnaars. De ploeg van de gele trui heeft speciaal voor deze laatste dag vaak een aangepaste trui aan en hun fietsen zijn versierd met gele accenten. Wielrenners zijn vaak ijdele mensen. Ze scheren hun benen omdat dat mooier staat en ze fietsen in een gelikte outfit. Wielrenners vinden dat ze er gesoigeerd moeten uitzien. Een ploeg met allemaal gele stuurlinten, gele sokken en koerstrui met een geel biesje bij de schouders staat deftig.  Dat is een voorrecht voor de gele ploeg. Het is een ongeschreven wet dat niet elke ploeg die iets gewonnen heeft (groen, bollen of een etappe) zijn kleding gaat aanpassen. En de kleding met gele accenten verdwijnt na de tour weer direct in de prullenbak. De kleding is ook nergens te koop. Het is een speciaaltje voor een dag. Armstrong’s laatste ploeg (Radioshack) reed standaard het hele jaar door met een gele bies op de schouder. Het tenue was grijs en rood van kleur en de gele bies op de schouder was niet alleen kleur technisch spuuglelijk. Het is ook ongepast. Je hoort niet te pronken met het geel van de tour. Dat mag maar op een dag en alleen maar als je gewonnen hebt. Niet een heel seizoen lang. Als je dat doet, heb je last van grootsheidwaanzin en ben je een narcistische eikel met Machiavellistische trekjes.

LA gepakt op doping

Een plaatje zegt vaak meer dan 1000 woorden blog.

rondje langs de randmeren

Gooimeer, Eemmeer, Nijkerkernauw, Wolderwijd, Veluwemeer, Drontermeer, Vossenmeer, Ketelmeer, IJsselmeer, Markermeer. Dat was het ‘rondje’ van gisteren. Mooi zonnig oktober weer en ik heb een vrije woensdag. Erg creatief ben ik niet in mijn vrijetijdsbesteding, dus dat werd een rondje fietsen. Een beetje moe worden, een lange training en dus weer eens wat duurtraining doen.  Beenstukken aan, armstukken aan en een windbreker. Banden oppompen, bidons vullen en een paar krentenbollen smeren met appelstroop.

Het uitzicht:

Rechts water en links polder. En dat ongeveer 110 km lang. Plus nog een 27 km door de polder om van huis bij de randmeren te komen. De wegen zijn recht. Lang en recht. Saai, lang en recht. Het uitzicht is ook nogal eentonig maar ik vind het wel mooi. Links veel groen en rechts een grote plas mooi strak blauw water. Een licht blauwe lucht erbij met vage strepen wolken. Niet echt koud en gewoon lekker doortrappen en meters maken. En moe worden. Langzaam aan moe worden. Totdat ik begin te beseffen dat de wind niet helemaal gunstig staat voor dit rondje. Het is Noordnoordwesten wind en dat is nu niet gunstig. Ongeveer halverwege besef ik dat ik nog aan pak wind tegen ga krijgen voordat ik thuis. Dat motiveert niet echt.

Maar eenmaal een fout gemaakt is het verstandig om hier iets aan te doen. En dat zou zijn om ergens een afsteek te maken en de route langs de randmeren niet af te maken en dwars door de polder terug fietsen. Dat betekent weliswaar ook  wind tegen maar het is minder ver en er liggen nog stukken bos op de route waar het minder hard waait. Beter ten halve gekeerd, dan ten hele verdwaald. Op enige intelligentie ben ik vandaag echter niet te betrappen. Een route langs de randmeren is een route langs de randmeren. En van trainen wordt je hard. Geen gezeur dus over afsteek routes en oei-ik-voel-een-pijntje; laat-ik-toch-snel-stoppen.  Niet dus. Trainen is trainen en dan maar tegen de wind in harken.

De weg langs het Ketelmeer is 14 km lang en ik heb de wind vol op kop. De weg is recht en lijkt daardoor nog langer. De weg langs het Markermeer is 15 km lang en ook kaarsrecht en de wind staat nu van opzij te blazen. Na 137 km ben ik weer thuis en alle puf lijkt uit me gewaaid te zijn. Ik ga niet onder de douche. Ik ga in wel bad liggen. Dat is minder vermoeiend dan 5 minuten op mijn benen staan.