De Eiffeltoren

De Eiffeltoren.

Parijs top attractie numero 1. En dat zal nooit veranderen. Nooit. Busladingen Aziaten worden er elke minuut losgelaten en de rest van de toeristen komt met de metro.  De rijen om met de lift omhoog te mogen zijn lang en op het tweede plateau zit nog altijd een drie sterren restaurant. Reserveren en flink sparen is noodzakelijk. Reken op een hoofdgerecht van 100 euro. En dat heb je dus nog geen voorgerecht en geen nagerecht of een fles wijn besteld. Het is óf een nieuwe fiets kopen óf een avondje dineren met je vriendin. Wat zou ik toch kiezen?

De reden dat de Eiffeltoren zo'n top attractie is en blijft, zit hem in het formaat van het ding en zijn totale overbodigheid. Het gebouw heeft echt geen enkel doel. Een totale nutteloze stalen toren van ruim 300 meter hoog die meer dan 10000 ton weegt. Als uitzichtpunt over de stad? Wel aardig want 300 meter is natuurlijk best hoog maar de toren staat aan de oevers van de Seine. De iets lagere Montparnasse toren ligt op hoger gelegen heuvel en biedt een weidser uitzicht op de stad. Het mooie van de Eiffeltoren is zijn nutteloosheid, de aparte vorm en zijn hoogte. Dit is niet mijn eerste trip naar Parijs en de toren heb ik al vaker gezien. Toch blijft dat ding telkens weer imposant. Eerst stap je de metro uit en zie je niks omdat de Trocadero gebouwen in de weg staan maar eenmaal daar voorbij gewandeld zie je de toren en je kan dan echt maar naar een ding kijken. Zoveel nutteloos staal dat de hoogte inprikt. Machtig. Een foto maken lukt nog niet 's ochtend omdat de zon verkeerd staat. Maar eenmaal de trappen afgewandeld, langs de fonteinen gelopen, de brug overgestoken, onder de toren door en een stuk het achterliggende park ingewandeld,... dan kun je een foto maken. Er een van internet downloaden kan natuurlijk ook. Stukken makkelijker, goedkoper maar dan zonder de beleving. De rest van de middag besteed ik met champagne drinken en aardbeien eten in het park om de verjaardag van mijn vriendin te vieren. Terwijl ik van het zonnetje zit te genieten heb ik uitzicht op een jochie van drie die de dag van zijn leven heeft. Het kleine gezichtje is een en al grijns. Hij mag op zijn elektrische motor met zijwieltjes rijden. Een mini mini nep Ducati maar wel met aandrijving met de rechterhand. Het stuur van het speelgoed motortje is nog een beetje te groot voor hem. Het gevolg is dat alleen 'gas' kan geven door met rechts het stuur naar zicht toe te trekken. Zodoende komt hij niet verder dan een rondje met een straal van 5 meter te rijden. Maar de pret is er niet minder om. Aan de overkant staat aan andere jongetje van ongeveer 6 jaar oud wat beteuterd te kijken. Hij wil ook,...

Niet gezien bij de Eiffeltoren maar Parijs loopt wel vol met de nieuwe hipsters. Ik vond dat ik deze ook even moest omschrijven.

De nieuwe hipster:

Ze lopen op hoog water en ze scheren zich niet. Net alsof Jezus de verlosser terug is op aarde maar dan in een soort hipster vorm. In Nederland zijn ze er ook; het is geen typisch Parijs ding. Ik ben een lang weekend in de Franse hoofdstad en behalve dat ze hier een boel oude kerken en andere historische gebouwen hebben. En dat er heel erg lekker gegeten kan worden. Behalve dat valt om een of andere duistere reden de hipster in het straatbeeld me meer op dan anders. Misschien komt het door de vele terrassen waar de Parijzenaars zich laven aan koffie, croissants, wijn, bier en pernod. Ze zitten gewoon wat meer in beeld. De twee meest opvallende zaken aan de hipster zijn uiteraard de baard maar ook het hoog water. Hoog water? Dat is een lange broek die gewoon net te kort is zodat je de sokken ziet zitten. 10 jaar geleden zag je ook wel eens mannen lopen met een net te korte lange broek. Dat was toen helemaal niet hip. Dat waren gewoon mannen die destijds de mode niet zo goed begrepen. En kennelijk geen vrouw hadden die hun daarop wees.  Nu is het hip. Of op zijn minst, het wordt hip gevonden door de jonge mannen die hun sokken op dezelfde wijze tonen. Het tweede belangrijke details is de baard. Liefst ruig en wild, als het maar alle kanten op groeit. Om het geheel af te maken is een knotje zeker een must. En een strakke spijkerbroek. Tien maar geleden zag je daar alleen jonge tienermeisjes in rondlopen. Voor jongens was dat 'not done'. Nu kennelijk niet meer. En wil je als hipster echt goed voor de dag komen, dan heb je dus een baard nodig plus een knotje, je moet op hoog water lopen in een strakke broek met gaten erin. Gaten precies op knieën. Dat maakt het echt af.

 

Utrecht – Maastricht

Koud aanvoelend Thailand gevoel in Nederland en België. Mijn fietstocht vandaag heeft voor mij een beetje een Thailand gevoel. Ik fiets op de Kona en Garmin prijkt op mijn stuur om me de weg te wijzen van Utrecht naar Maastricht, een monster etappe over  173 km. Verder dan dit komt de vergelijking ook niet. Er zit geen bagage op de fiets en ik stop onderweg niet voor noedelsoep of pad thai. Wel bij de Texaco voor een sandwich, een Twix en een Belgische wafel. En twee bidons met kraanwater. Ook geen stop onderweg bij de 7/11 voor koekjes, sap en een yoghurtje. Ook geen korte broeken weer vandaag en geen zonnebrand. En ga zo nog maar een tijdje door. Het landschap is Nederlands, echt Nederlands. Met bruggen, rivieren, kanalen fietspaden en hopeloos slechte klinkerwegen. En toch heb ik een beetje het Thailand gevoel. Het komt gewoon door de fiets en de aard van de etappe. Geen rondje van huis uit met eerst wind tegen en op de terugweg wind mee. Nee, gewoon 170 km dezelfde kant op fietsen. En twee keer een grensovergang onderweg. Langzaam maar zeker toch ook door een iets ander landschap komen te fietsen. Polders en rivieren in het begin van de route, bossen in Brabant, een lang jaagpad langs de zuid-Willemsvaart in België en op het eind Nederlands Limburg weer in fietsen.

Na 173 kilometer kom ik enigszins gesloopt in Maastricht aan. Ondanks de veel rugwind van vandaag, hakt zo’n lange etappe er aardig in. De wind stond de laatste 40 km ook vaker van opzij in plaats van echt mee. Dus echt heel erg vond ik het niet om geen klimmetje te treffen in het laatste deel van de route. De laatste 50 km zat ik al vaak naar mijn teller te kijken. Hoe ver nog? Oh,.. 46 km, nog anderhalf uur of zo. In Maastricht mis ik net mijn trein naar Utrecht. Mijn eigen horloge bleek iets achter te lopen en zodoende dacht ik nog wel tijd te hebben om wat broodjes in te slaan bij de stations appie. De volgende trein gaat pas een half uur later en het is koud op het station. Gelukkig arriveert de 17h57 trein vrij vroeg op het kopstation en ik kan snel instappen. De trein is er een kwartier voor tijd maar vertrekt toch met 10 minuten vertraging. Hoe ze dat voor elkaar krijgen, mag de NS mij toch eens vertellen. Vanwege spoorwerkzaamheden rijden er vandaag geen treinen tussen Geldermalsen en Utrecht en zet de NS bussen in voor dit traject. Mijn fiets mag echter niet in de bus en dat betekent omreizen via Roermond en Nijmegen. Een treinrit van bijna 3 uur. Grrrrr,……  Gelukkig is mijn vriendin zo aardig om me op te halen in Geldermalsen. Zo ben ik toch een beetje op tijd thuis. Al met een al een lange dag. ’s Ochtends om 11 uur vertrokken en ’s avonds om 8 uur thuis. 

De Waalse pijl

Wielrennertje spelen in de Vlaamse Ardennen. Af en toe doe ik weer gewoon net alsof ik 12 ben. Mijn wielerhelden van de televisie imiteren en zelf in de heuvels gaan fietsen. Dit weekend wordt de Waalse pijl vanuit Spa gereden. Een tocht van 204 km lang en ook een die bekend staat als de zwaarste toertocht in de Ardennen. Dit jaar lijkt dat echter wel mee te vallen. De echt diehard klimgeiten vinden het jammer dat de Stockeu, de Redoute en Wanneranval niet in de route zitten dit jaar. Daarnaast had ik al op voorhand besloten om niet de 204 versie maar de 160 km versie te doen. Zo gezegd hebbende lijkt het dit weekend dus een makkie te worden. Niet de steilste bergen in de route en niet eens de langste afstand. Appeltje eitje, twee vingers in de neus, a piece of cake. Dat soort werk. Hmmm,.... Dat is het ook niet echt. Het is nog steeds 160 km en 3000 hoogtemeters.  Er zijn genoeg cyclos die deze getallen niet halen. Een hotel reserveren in Spa bleek helaas geen optie. Ik was nogal laat met inschrijven en een hotel regelen. Daarnaast is het Hemelvaart weekend, meivakantie en prachtig weer. Welke site ik ook bekijk, betaalbare hotels rondom Spa bestaan niet meer. Het is of de hoofdprijs van 200 euro betalen voor een duur hotel, of ergens achteraf in Luik in een snelweg hotel inchecken. En zelfs daar was bijna geen kamer meer te krijgen. Na het nodige speurwerk vind ik alsnog een kamer in het Ibis hotel bij Luik. Categorie  snelweg hotel, netjes, vriendelijk personeel en sfeerloze locatie. Vrijdagmiddag rij ik naar Luik; de snelwegen in België lijken weer erger te zijn geworden. Altijd al is het verschil al direct voelbaar geweest maar vandaag valt het meer op dan anders. Of de Nederlandse snelwegen zijn weer mooier geworden, of België holt als land nog verder achteruit. De kuilen in de weg als gevolg van vorst zijn talrijk. En de korte invoegstroken blijven eng. Ik passeer aan een oprit waar een tachtigjarige zonder enige moeite zo als spookrijder de snelweg op kan draaien. Zelfs ik schatte de bocht bijna verkeerd in en belandde bijna als een Engelsman op weg naar Verviers. De wegomleiding op de E25 was echter nog curieuzer. Eerst volk de snelweg laten afdraaien in de richting voor Verviers, Aken en Brussel. Maar toen ik de oprit op was gedraaid, blijkt er een hek voor de toerit naar Brussel te staan en kan ik alleen nog maar de verkeerde kant op. Beste Belgische overheid, kon dat echt niet anders?

Op uitdrukkelijk verzoek van de gemeente Spa werd iedereen afgeraden om afrit 8 of 9 te pakken. Het advies was, pak afrit 7 en rijdt via Theux naar Spa toe. Helaas was de weg tussen Theux en Spa was dicht vanwege werkzaamheden. Geen omleidingsroute was aangegeven alleen de optie zoek-het-maar-uit. Heerlijk, dat welkom in België gevoel. En zo rommelig als het Belgische verkeersnet is, zo goed is de organisatie van de toertocht. DVV Cycling tour heeft zijn zaakjes goed voor elkaar.  Op de route van 160 km zaten 4 bevoorradingen onderweg en de route was perfect gepijld. Goede start/finish locatie,  nergens rijen en dat voor slechts 13 euro. Dat kunnen ze hier dan weer wel. De vraag van vandaag is, kan Rob nog een beetje klimmen? Na mijn bekkenbreuk bijna een jaar geleden heb ik nog niet een keer ergens echt geklommen. De Utrechtse heuvelrug heb ik inmiddels al een paar keer gedaan maar dat stelt allemaal weinig voor. En in de route deze winter dwars door Vietnam, Cambodja en Thailand heen zat ook nergens serieus klimwerk. Vandaag was voor het eerst weer echt klimmen. En de vraag is, ga ik last krijgen van mijn heup? Er zitten nog steeds 2 stalen platen en 10 schroeven in. Elke keer als ik me dat bedenk, vraag ik me toch af hoe het mogelijk is daar niets van te voelen. Tien schroeven die in een bekken zitten, zoiets zou je toch moeten merken of zo. Maar ik voel die dingen nooit. Wel voel ik soms wat spieren die ik rechts nooit voel maar dat stelt eigenlijk niks voor. Ik was desalniettemin nog steeds benieuwd of ik bij dit soort langere inspanningen wel last zou krijgen. Maar gelukkig bleek daar niks van waar. Ik klim makkelijk en haal nog steeds aardig wat volk in. Echt heel slecht is de vorm niet. En zelfs op de Thier de Coo voel ik niks. Ik voel alleen maar dat 14% bijzonder steil is dat ik met een hartslag van 180 deze bult aan het ophijgen ben. Ik kan gewoon pijnvrij klimmen. Nou ja, pijnvrij. Geen pijn aan mijn heup. Afzien is het zeker wel op sommige stukken. De Thier de Coo was gemeen vanwege de steile hellingen maar 22 kmh fietsen op een 4% stuk is net zo goed een reden om flink te moeten aanpoten. Op de vlakke stukken heb ik verder mijn best niet gedaan vandaag. Het was tenslotte een toertocht en geen koers. Zodoende kom ik ook niet steendood aan de finish. Na 160 km en 2550 hoogtemeters (idd minder dan vooraf voorspeld) sta ik weer bij mijn auto. Nu nog even douchen en naar huis rijden. En morgen gewoon op het terras van het lekker zomerweer gaan genieten.