Corsica op een fiets, een kleine samenvatting

Waarom moet je vooral niet naar Corsica?
Er wonen Fransen en ze kunnen niet autorijden. Als je hier een stokbrood koopt en een flesje wijn, krijg je er gratis een rijbewijs bij. Tijdens corona tijd hoefde je in Frankrijk maar 1 meter afstand aan te houden, geen anderhalf of twee, zoals in veel andere landen. Ik weet niet of het daar iets mee te maken heeft, maar afstand bewaren tussen fietser en automobilist, dat zit er hier niet in. Er staan wel bij tijd en wijlen borden langs de weg, met als tekst 'partageons en la route' en daarop afgebeeld een fietser en een auto. Tussen die twee staat een pijl en 1,5 meter. Die borden staan er niet veel en ze zijn met 80 kmh niet te lezen. Alleen ik zie ze waarschijnlijk. Op kleine smalle weggetjes door de bergen willen de meesten Fransen wel wachten. Op de drukke doorgaande weg zelden. Toetoet en ze knallen met zestig kilometer per uur snelheidsverschil langs me af. Zonder pardon. Ik kan de grote routes helaas niet overal vermijden en ook op kleine weggetjes hebben ze soms heel erg veel haast. Met vijftig per uur naar beneden fietsen over een weg van anderhalve baan breed plus bar slecht wegdek en dan zit er een auto achter me te claxonneren dat ik aan de kant moet. Mijn eigen veiligheid lijkt van totaal ondergeschikt belang. En alcohol, dat schijnt hier nog steeds ook een groot probleem te zijn. Ik heb een Fransman gesproken die in een ongeluk twee benen heeft gebroken, plus zijn rug en arm. Aangereden door een stomdronken bestuurder met 170 per uur. Ze zouden die Fransozen hier beter kunnen opruimen en vervangen door Spanjaarden of Duitsers. Die hebben wel respect voor tweewielers. Of dat rijbewijs bij een flesje wijn afschaffen. En die eikels hier een keer opvoeden. Daarom moet je dus niet naar Corsica. Tenminste niet op een fiets.

Waarom wel?
Stel je voor dat je het verkeer overleeft en een blog zou kunnen schrijven, dan kan ik uitleggen waarom wel.

Ten eerste,  Corsica laat zich omschrijven als grillige bergen uit zee. En dat is mooi. Punt. Altijd al zo geweest. Gaat nooit veranderen. Ik ben in Japan geweest, grillige bergen uit zee. En in Taiwan, grillige bergen uit zee. Fenomenaal mooi. Geen speld tussen te krijgen. Ten tweede is dit buitenlands Frankrijk. Het is net zo Frans als dat de Elzas Frans is. En toch voel je je net buiten Frankrijk, maar er ook net zo goed in. In de Elzas is nagenoeg elke plaatsnaam Duitstalig. In Corsica Italiaans. Ajaccio, Propriani, Bonifacio, Porto Vechio, Calvi, Zonza en ga zo maar door. Maar ze spreken Frans, bij elke bakker kun je 's ochtends croissants en pains au chocola kopen. Pasta is hier nooit een primero. Elke dag stokbrood. Maar die plaatsnamen geeft me toch een soort ander Frankrijk gevoel.

Ten derde. De natuur is hier schitterend. Stop. Lees dit aub nog vijf. De natuur is s c h i t t e r e n d. Kaal, dor, bramen, rotsen, gras, olijven, kastanjes, eeuwenoude dennebomen, dorpjes tegen de bergwand geplakt, jeu de boules op het dorpsplein, mini mini kerkjes, knal blauwe hemel. Het houdt nooit met fenomenale vergezichten. De mooie bergen uit de Alpen plus de zonnigheid uit de Provence vloeien hier samen. Iedereen zou eigenlijk een keer in zijn leven tenminste een weekje in La Corse moeten verblijven. 

Bonifacio Efteling

Noordoosten wind voert me vandaag naar Bonifacio. Dat was net het duwtje in de rug,  letterlijk dus, wat ik nodig had om deze meest zuidelijke vesting van Corsica te bezoeken. Er is vanuit Porto Vecchio een route mogelijk en die is lang, recht en saai. En voornamelijk is het de doorgaande route waar veel Franssen absoluut nul rekening houden met tweewielers en ze er rijden doodleuk met tachtig per uur langs af op nauwelijks een halve meter. Ik haat dit. Echt, ik kan hun bloed drinken. En op 28 kilometer kom ik gegarandeerd een zo'n eikel tegen. Ik schrik me altijd de tyfus, want het gevaar komt zoal verwacht onverwacht en van achteren. Dit keer bleek het een Italiaan in een witte Volvo te zijn. Op zo'n moment kan ik alleen nog maar in scheldwoorden denken.

Is Bonifacio dat dan echt waard? Ja en nee. Nee, want ik zie geen Bonifacionist in het echt. Ik zie alleen maar toeristen. Het voelt deels als een Efteling attractie die om acht uur 's avonds sluit. Terwijl dit ook een gewone stad is waar mensen wonen. Ik voel me deels een domme toerist zoals ze door Ilja Leonard Pfeijffer worden omschreven in Hotel Europa. Niet iets om trots op te zijn. Ik struikel over restaurants en souvenirs winkels. En de zoveelste lokale markt waar voor woeker prijzen lokale worst en kazen worden verkocht. Plus een toeristen treintje. Plus een mega file om je auto geparkeerd te krijgen. Daarom nee, dus. Het is ook een mooi dorpje, gelegen op een berg en een fenomenaal uitzicht op zee en je kan vanaf hier Sardinië zien liggen, dat ook. Daarom ja, maar  de inmense belangstelling van toeristen is boven proportioneel.

Ik wilde voornamelijk ook het meest zuidelijke puntje van Corsica meepakken in mijn grand tour. Dat is gelukt. Het verkeer en de toeristen heisa had voor mij niet gehoeven. En nee, bewust geen foto hier. Ik ga voor het mooie uitzicht geen reclame maken hier.

Back in time

Nee, dat mag niet. Het is echt tegen elke internationale wetgeving, deze praktijk. Totaal ontoelaatbaar. De receptie dame kijkt me vol ongeloof aan en toont met een zekere trots, zo van zo handelen wij hier al jaren een camping dus dan moet het wel goed zijn, een volle bak met rijbewijzen en paspoorten. Ik schrik van haar totale onkunde en naïviteit omtrent identiteit en paspoort fraude. Ze heeft niet eens in de gaten wel misdrijf ze hier pleegt en wat de potentiële consequenties voor haar camping gasten zijn. Die bak met paspoorten is een goudmijn voor elke geïnteresseerde crimineel.

Let op, een hotel of camping mag slechts beperkte gegevens van je paspoort en/of rijbewijs noteren. Ze mogen nooit een kopie maken en ze mogen niet je burger service nummer (BSN) noteren. Ze hebben er domweg niks mee te schaften en het is een potentiële risico als dit in kwaadwillende handen terecht komt. Bij identiteitsfraude kan een crimineel een rekening openen, een auto huren, schulden maken, een bedrijf oprichten en god weet wat nog meer. Allemaal op Jouw naam. De overheid gaat op jou de schulden verhalen. En alhoewel het niet vaak voorkomt en alles meestal met een sisser afloopt. Zo'n proces kan jaren duren en een enorme bak aan stress opleveren. En van baan veranderen, of scheiden, of welke andere grote gebeurtenis in je leven dan ook is gedurende die periode of onmogelijk of een crime.

Ik had niet goed opgelet de vorige dag en zie tot mijn schrik dat ook mijn rijbewijs ergens in een bak op een camping had rond geslingerd. Dat gebeurt me geen tweede keer deze vakantie. Bij de eerstvolgende camping vragen ze er echter weer om. Ik vraag mijn rijbewijs terug nadat ze mijn naam had opgeschreven. Deze receptie dame kijkt me wederom vragend aan. Nee, zegt ze, die wil ik bewaren. Ik kijk haar aan een zeg nee. Over my dead body straalt mijn houding uit. Echt niet. Of ik dan direct wil afrekenen. Tuurlijk, geen probleem en ik pak mijn pinpas. Maar dat kon ook niet. Alleen cash. Ok dan cash. Ik betaal met briefje van 50, kleiner had ik niet, en nu kan ze niet wisselen. Ja denk ik, ga dan gewoon mee in de moderne tijd en accepteer pin betalingen. Ga dan maar ergens muntjes zoeken of zo.

Of dit nu typisch Corsicaans is, weet ik nog niet zeker, maar gevoelsmatig lopen ze hier 15 jaar achter. Iemands rijbewijs confisqueren om op een camping te mogen slapen..... stelletje achterlijken.