Bloedmooi

3333 m hoog is de Schaufelspitze. Dat is het doel van vandaag. Dat klinkt hoog en dat is het ook wel maar een groot deel van de tocht gaat met kabelbanen. Het laatste stukje pad is weer eens iets wat nauwelijks een pad is. En steil. De berg is een puinhelling waar her en der een soort van pad aanwezig is. De rest van de route zijn half vast zittende stenen. Zo druk als het was bij de kabelbaan, zo rustig is het hier. Na drie kwartier klimmen, lopen en voorzichtig over rotsen schuifelen staan we bij het kruis op de Schaufelspitze. Tijd voor een Kodak moment. Het uitzicht is fabuleus mooi. En we kunnen natuurlijk niet weg zonder kiekjes van onszelf met bergen op de achtergrond en een foto van het kruis. Onder het kruis hangt ook nog een metalen blik met een schrift en een pen. Dus ook nog even mijn aanwezigheid hier vastleggen. Guus en ik hebben het hele piek moment op de berg voor onszelf. Andere toeristen zijn er niet. De stilte en de rust van de bergen zijn adembenemend. Iets mooiers dan dit bestaat niet.

Nadat we zijn afgedaald gaan vanaf de berg en gletsjer stoppen we bij het Eisgrat station. Er zit hier een groot restaurant, een speeltuin en en zonneterras. We bestellen twee chocos met slagroom en gaan in een van de ligstoelen liggen. Twee stoelen verder ligt een bloedmooie dame in de zon te liggen. We kijken elkaar aan en denken beiden hetzelfde. Zouden we hier een foto van durven maken? Het is een dame waar alles aan klopt. Slank, stevige buste, een korte broek met mooie bruine benen. Een topje met spaghetti bandjes, gelakte nagels en stevige bergschoenen. Zelfs de meeste nichterige homo zou zijn ogen er niet vanaf kunnen houden. We blijven praten.
"Dat durf jij niet, een foto maken"
"Ik wel, ik gaat het gewoon vragen" zeg ik tegen Guus.
Wat doet zo' n fotomodel hier op het Eisgrat station restaurant op 2900 m hoogte. We blijven met een half oog verlekkerd kijken en spreken in foute taal zoals mannen over een mooie vrouw kunnen praten.
"Ga je nou nog een foto maken?"
Het is goed denk ik. Ik vraag het haar gewoon. In slecht Duits vraag ik of ik een foto van haar mag maken. Ze begrijpt me niet goed en zegt dat ze ook Nederlands kan praten. Ze blijkt Vlaamse en ik kan mezelf wel voor de kop slaan als ik denk wat ik eerder over naar hebt gezegd. Niks echts schunnigs maar toch wel duidelijk dat we haar echt een schoonheid vonden. Ze heeft godzijdank ons niet afgeluisterd en ze vind het ook niet erg om te worden gefotografeerd. Poehee,... Dit wordt de mooiste foto van de vakantie. Misschien nog wel mooier dan de bergen hier.

Wandelen met SNP reizen

Op dag een zit de groep 's avonds bij het avondeten bijeen. Otto, onze gids voor de komende dagen legt uit wat we de komende week mogen verachten en hij vraag ons ook wat wij verwachten van de reis. Of we edelweiss willen zien of zo. Niet dat hij dat op commando tevoorschijn kan toveren maar hij wil vooraf weten of onze verwachtingen wel haalbaar zijn. Liefst vooraf zoiets weten dan achteraf worden geconfronteerd met klachten. Hij blijkt zelfs in Zwitserland te wonen en zich in de zomer als freelance gis te verhuren. Zo werkt hij voor SNP maar in winter ook op zijn vrije dagen als skileraar. Verder heeft hij ook gewoon een kantoorbaantje; iets met een rechten afdeling op een Zwitsers verzekeringskantoor. Er wordt een voorstel rondje gedaan. Altijd handig, even namen leren kennen en iemands wandelervaring polsen.

Zoals zo vaak zijn alle aanwezigen echte wandelaars. Behalve ik dus. Ik begin met mezelf voor te stellen en te zeggen dat ik een hekel aan wandelen heb. Ik ben meer van het wielrennen, voeg ik eraan toe. Wandelen doe ik uit noodzaak. Niet dat ik een poging wil doen om grappig te zijn alhoewel ik wel weet dat dit meestal ook een bijverschijnsel is van deze opmerking. Nou Rob, dan zit je hier goed. Dit is namelijk een wandelreis. Ja, ik weet het.

Daarom geef ik er altijd maar wat uitleg bij. Ik hou niet van wandelen, serieus niet. Thuis wandel ik ook nooit. Ik ga nooit wandelend naar de supermarkt om de dagelijkse boodschappen te halen, ik sta niet op loopbanen in de sportschool en ik zal ook nooit een vierdaagse lopen. Wandelen is een onplezierige onhandige manier om jezelf verplaatsen. We hebben auto's, motoren, fietsen en treinen uitgevonden om op een makkelijke snelle en comfortabele manier ons van A naar B te verplaatsen. Wandelen is langzaam, tijdrovend en vermoeiend.  Wandelen doe je alleen uit noodzaak. En bergen vormen een noodzaak, tenminste in mijn geval. Ik hou van bergen en ik ben verliefd op hooggebergte. Geen enkel ander landschap is zo ruig, imposant, mooi, rustig en indrukwekkend tegelijkertijd. Als ik in de bergen ben dan is het goed. Ik kan makkelijk de hele dag op een bankje zitten en de bergen aanschouwen. En dat voor een energieke sportieve zenuwpees als ik die niet tegen stilzitten kan. En om op de echt mooie plekjes te komen, zit er echter maar een ding op. Die wandelschoenen moeten aan. Je zou ook kunnen zeggen dat zoiets op een mountainbike kan maar daar ben ik het niet mee eens. Ik heb al een aantal maal mensen een ATB een berg op zien dragen omdat het pad onfietsbaar was geworden. Laat die fiets dan toch gewoon achter in het dal, denk ik dan. Het zijn namelijk ook wandelpaden bedoeld voor wandelaars die hoog boven in de bergen het landschap willen aanschouwen. Zelfs een verdwaalde wielrenner begrijpt zoiets.

Bikkelen in het Kaunertal

Het is nogal lastig rondjes fietsen vanuit mijn pension maar dat wist ik vooraf. Rondjes in deze omgeving lopen al snel uit tot een kilometer of 150. Dat is leuk voor een dag maar elke dag zo'n roteind is mij iets gortig. Ik heb dit gebied uitgekozen omdat het toevallig tussen twee andere vakantie bestemmingen in lag en omdat er hier drie doodlopende dalen zijn die ik wel een keer wil fietsen. Gisteren was een makkelijk dag in het Pitztal maar vandaag gaat weer serieuze business worden. 

Ik fiets vanuit mijn hotel eerst over de Pillerhöhe heen om vervolgens het doodlopende Kaunertal in te fietsen. En dat dal is het serieuze werk. Het eerste stuk van zo'n 20 km is nog goed te doen. Dat brengt mij op het einde van Weissensee. Daarna volgt nog een klim naar de gletsjer die op 2750 m ligt en dat is echt een killer van een klim. Een stuk van bijna 9 km wat bijna alleen maar stijgingspercentage van 10% of meer kent. Af en toe een stukje vlak maar vooral heel lang steil klimmen. Je ziet hier nauwelijks wielrenners of andere fietsers. Het heeft ook ook nog nauwelijks iets met fietsen te maken. Het is meer steile wand kletteren. Op sommige stukken van 12% en harde wind tegen ga ik niet rapper dan 7,5 kmh. Dat heeft weinig met fietsen te maken. De berg is vooral geliefd bij dagjes mensen die zich per auto of touringcar omhoog laten brengen. Onderweg wat foto's maken en een enkeling die zijn bergwandelschoenen aantrekt om een te rondje lopen.

Boven bij de gletsjer is een kabelbaan die je nog hoger kan brengen, een kinder speel paradijs en een mega restaurant. Het is er ook koud dus ik zet snel mijn fiets binnen en haal een grote kop goulash soep, twee stukken brood en een stuk taart. Eerst maar eens wat aan de calorieën doen. De afzink van de berg gaat vele malen sneller dan de klim. Nogal wiedes maar echt rap kan niet worden gedaald op het steile lastige stuk. Tussen de gletsjer en het Gepatschhaus op 1900 meter zitten maar liefst 28 haarspeldbochten. De afzink van het Kaunertal gaat wel erg rap. Lange rechte wegen en hard fietsen.

Op de terugweg mag ik nog een keer over de Pillerhöhe en nu vanaf de minst prettige kant. Dit is gewoon een kutklim. Ik zou dat laatste ook netjes kunnen verwoorden maar dat zou de lading niet dekken. Ergens in het begin van de klim zit een stuk van een kilometer lang dat met 15% stijgt. En de laatste km is goed voor 13% en tussendoor is het vaak ook 10%. En ik heb inmiddels al aardig wat hoogtemeters in de benen. Op het 15% stuk kan ik alleen nog maar in scheldwoorden denken. Het is 35 graden, ik ben moe en ik heb alleen een 34*26 bij me. Dit soort ongein hoeft voor mij niet zo. Morgen maar weer eens een minder extreem tochtje uitstippelen.

Totaal: 122 km en 3357 hoogtemeters met een gemiddelde van 20 kmh.

Arlberg giro 2013

Toch nog een cyclo dit jaar. Vorig jaar heb ik er vier gedaan en dit jaar heb ik heel lang gezocht of er ergens nog een aardige cyclo was. En of ik überhaupt nog wel een cyclo wilde rijden. Maar een dagje sterven in het zadel is toch een van de mooiere dingen om te doen op vakantie. Ik ben niet zo van op het strand liggen, bier zuipen of helemaal tot rust komen op een vakantie. Ik kom meestal doodop terug en gebruik de baas zijn tijd om weer een beetje bij zinnen te komen.

Na lang zoeken kom ik uiteindelijk uit bij de Arlberg giro. Een tocht die kennelijk geen mens kent in Nederland want er staan slechts twaalf landgenoten aan de start op een deelnemersveld van zo'n 1000 man. En er staan ook vrouwen aan de start maar die groep blijft helaas erg klein; ongeveer 10% van het totale veld. De route is 150 km lang en telt twee zware beklimmingen. Volgens het schema waren het er trouwens 148 km. En die laatste twee km waren niet leuk. Ik zat er een beetje doorheen op het einde. Het rondje gaat vanuit Sankt Amton am Arlberg over de Arlberg pas. Dan een lange afdaling en vervolgens via de Silvretta hochalp strasse over de Bielerhöhe heen. Dan weer een hele lang afdaling van zo'n 40 km en dan nog 20 km vals plat.

De Silvretta hochalp strasse is zonder twijfel de mooist weg van heel Oostenrijk. Vorig heb jaar heb ik al heel veel lol gehad door de weg drie keer op de motor te rijden. Ik moest namelijk 12 euro tol betalen en dat geld heb ik er dik uitgehaald. Eerst omhoog, dan weer terug tot aan het tolhuisje en dan weer omhoog. En nu mag ik er fietsen. Langzaam fietsen, dat wel. Want het is een akelig lange steile berg. Ik wil een abonnement op deze berg.

In de hele lange bijtrap afzink krijg ik kramp en niet zo zunig ook niet. Ik drink twee bidons leeg maar het wil niet helpen. Bij de derde bevoorrading onder aan de berg zie ik mezelf genoodzaakt op nog een te stoppen. Weer twee volle bidons. In de laatste 20 km word ik nog een paar keer ingehaald. Ik wil aanklampen maar de loerende kramp in mijn benen zegt me dat ik dat beter niet kan doen. Na 150 km (twee km meer dus dan vooraf aangekondigd) finish ik na een kleine 5 uur in het zadel. De finish is hier midden in het dorp in de dorfstrasse en het is hier gewoon een groot feest. De laatst 300 meter loopt lichtjes bergop en ik sprint omhoog. Tussen een haag van joelende mensen en cheerleaders bij de finish. Ik word door de speaker aangekondigd als winnaar van de ronde van Italië. Zo'n roze trui is best leuk. Ik steek ook mijn handen de hoogte alsof ik de giro heb gewonnen. Kan mij het ook bommen, het slaat natuurlijk nergens op maar het was te leuk om niet te doen. Dit soort feestelijke finishes waar iedereen als een winnaar wordt verwelkomd kom je niet veel tegen. De muziek brult hier uit de speakers. Highway to hell van acdc; kan het toepasselijker?

Eindstrijd: 4h 52m 34,3 s

Resultaat: P324

Gemiddelde: 30,351 kmh

150 km en 2400 hoogtemeters

Gemiddelde pols: 156

Maximum snelheid: 92,5 kmh (nieuw record)