Doi Inthanon

De hoogste berg van Thailand is Doi Inthanon en telt 2565 meter. Het berggebied in het noorden van Thailand behoort tot de uitlopers van de Himalaya. De verre uitlopers, wel te verstaan want in vergelijking met het Nepalees hooggebergte stelt dit natuurlijk niet heel veel voor. Maar de Thai komen wel graag en masse naar deze berg toe. Zeker in de winter als er in de vroege ochtend het zeldzame fenomeen van vorst kan worden aanschouwd.

Mijn trip door Laos,is wat korter geworden dan vooraf gepland, voor zover er al een planning was en ik ben wat eerder terug in Chiang Mai dan de bedoeling was. Vanuit de tweede grootste stad van Thailand is het 104 km fietsen om de top van deze berg te bereiken. Teveel voor een dagtrip want die 104 km moet je ook weer terug fietsen. Daarom plak ik nog een mini driedaagse trip aan mijn vakantie vast. Op dag een fiets ik naar Chom Thong, dan een keer de berg op en af en daarna weer terug naar Chiang Mai. De eerste dag zou goed moeten zijn voor 70 km maar ik maak er 93 km van, gewoon omdat ik mijn hotel niet kan vinden. Ik had via booking.com iets gereserveerd maar eenmaal op de bestemming aangekomen kan ik dat stomme hotel niet vinden. Na heel veel verkeerd rijden en zes keer vragen lukt het me om dat ene achteraf straatje te vinden waar het hotel ligt. Er stonden nergens Romaanse tekens en alles was in het Thais. Stelletje stiekemerds.

En vandaag ben ik de berg op gefietst. Ik was de enige fietser tussen alle brommers, pick-up trucks en mini busjes. Vergelijk dat maar eens met een lukrake dag in juli op de Ventoux. De route is eenvoudig, 45 km omhoog fietsen en soms een klein stukje dalen en daarna 45 km omlaag fietsen met een paar stukjes klimmen. De stijgingspercentages liegen er wederom niet om. Naarmate de klim vordert, duren de klimmende stoken langer en stijgen de percentages. Het gemeenste stuk in de route was een strook van 2 km lang die me 282 meter hoger bracht. Daarna zwakte het percentage af tot een normale 10%. De lange route met alleen maar klimmen en de steile stroken maken het er een echte verwoestende klim van. Ik overwin in totaal 2553 hoogtemeters vandaag.

De top ziet er boven uit zoals een top er eigenlijk altijd uitziet. Een restaurantje, een topbord, veel mensen en geparkeerde auto. Een observatorium, voedsel stalletjes en een souvenir winkel. Ik koop daar een nieuw warme muts met de tekst Doi Inthanon in het Engels en in het Thais. Daarnaast krijg ik meer dan gemiddeld aandacht. Ik maak een foto van het bord met mezelf en de fiets erop. En spontaan willen er nog wat mensen met mij op de foto. In de afdaling gaat het soms ziedend hard. De max komt uit op 83,5 kmh wat best rap is voor een fiets waarvan de achter rem nog maar nauwelijks werkt. Maar de weg was goed en er was weinig verkeer. En die voorrem werkt dus retegoed. Nu even eten en morgen eens rustig terug fietsen. En dan nog twee daagjes de toerist uithangen in Chiang Mai.

Veganistische malloot

Op de route van Lampang naar Chiang Mai stop ik met nog 30 km te gaan even bij een benzine station. Water aanvullen en koekjes kopen. Terwijl ik zit te eten, zie ik dat er een andere fietser is gestopt. Ik zie een Trek racefiets staan en ga even kijken. Dan komt er een Amerikaan naar buiten met een pakje gedroogde bananen. Even een praatje maken natuurlijk. Waar kom je vandaan? Waarom fiets je hier? Van dat soort dingen. Dit gesprek gaat echter heel anders en ik weet op het eind niet meer hoe het te stoppen. De man blijft maar ratelen. Het begint aardig in die zin dat hij vertelt dat er een bepaald soort bloem is die langs de kant van de weg groeit en die je schijnt te kunnen eten. Dat soort dingen mag ik wel hoewel ik het nog geen Thai heb zien doen. Maar het gesprek blijft bij eten, eten en nog meer eten. Ik heb het genoegen een Amerikaan te spreken met een eet afwijking. Zo'n iemand die teveel over voedsel heeft gelezen en nu een beetje doorgeslagen is. Hij woog ooit 130 kg en vrat zich destijds vol met fast food. Nu is hij veganist en fruitariër. En 100% malloot, dat ook. Hij heeft aan watervasten gedaan totdat hij 57 kg woog en nu is hij weer 75 kg en dat voor een man van 1m70. De meest stompzinnige uitspraken komen uit zijn mond. Dat je van pasta eten niet dik kan worden. Of dat alleen druiven eten gezond is, weken achtereen alleen druiven. En meer van die poeha. Ik geef in het begin nog antwoorden maar dat is niet een goede strategie om hem stil te krijgen. Ik kijk ook zijn bananen naar binnen. Als hij die opheeft, zal hij toch wel een keer stoppen. De verhalen worden ook steeds sterker. Op het eind sta ik apathisch langs hem heen te kijken in de hoop dat op de achtergrond nog iets spannends gebeurt. Die stille hint werkt ook niet. Hij begint nu met verhaal hoe hij iemand van Dengue griep heeft genezen door hem papaya bladeren te laten eten. Ik geef de moed op om hier nog netjes onderuit te komen. Halverwege het papaya verhaal zeg ik goodbye en loop weg om mijn bidons te vullen. Hij loopt met me mee en vraag naar mijn naam.
"Bert",lieg ik; ik heb geen zin om me echt voorstellen.
"Nice to meet you. I am Jerry."
"Yeah, wright."

Terwijl ik mijn bidons vul, gaat hij er vandoor. Pfffff,... Eindelijk van die malloot verlost. Nog 30 km naar Chiang Mai. Als ik weg fiets, zie ik de man 200 meter voor me rijden. Barst, ook dat nog. Straks begint die weer een praatje; daar zit ik niet op te wachten. Hij fietst iets langzamer dan en als ik hem inhaal, schroef ik het tempo op tot 40 kmh in de hoop dat die niet kan volgen. Gelukkig volgt die ook niet en ik blijft de vaart tot in Chiang Mai erin houden. Ik heb even de behoefte aan hard fietsen en ik blijf 35 kmh rijden. De veganist is allang afgehaakt. Ellenlang door ratelen over gezonde voeding kan die wel maar hard fietsen, ho maar.

Nachtmarkt in Nan

Ik de buitenlander hier. Er is er maar een en dat ben ik. Verder is het druk op de markt met lokale Thai. Het is een markt met twee gezichten. Er wordt veel kleding verkocht, dat is ook de reden waarom de markt bekend is. Maar er staan ook gewoon heel veel voedsel stalletjes. We hebben natuurlijk wel gewoon honger met zijn allen. Dus zijn er heel veel stalletjes met gegrild vlees want daar zijn ze hier gek op. En op gefrituurde dingen. En volgens mij gooien Thai alles in de frituur. Bananen, garnalen, vlees en eieren, je kunt het zo gek niet bedenken. Eieren kun je op meer manieren eten dat je wellicht zou denken. Je kan ze ook op de barbecue leggen, net zo gemakkelijk. Of ze een paar weken of maanden laten rotten in zand, zout of kalk. In China noemen ze dat duizendjarig eieren of miljoenjarige eieren, net naar gelang ze hebben liggen rotten. Het klinkt wellicht weinig smaakvol of eerder heel erg vies maar dat is het niet. Hier zijn de eieren roze geschilderd en ze zijn best lekker. Er is ook een groot centraal plein waar je iets wordt verloot en er worden op heel veel plaatsen lotjes verkocht. Ik begrijp er niets van en ik kom er ook niet achter wat er nu precies te winnen is. Alles is hier in het Thais, er zijn geen Engelse ondertitels. Waarom zouden ze? Er loopt hier toch maar een verdwaalde buitenlander rond.

Nan is niet toeristisch Thailand. Althans niet toeristisch voor buitenlanders. Er zitten hier namelijk wel veel hotels en twee ervan zaten vol dit weekend. En Nan staat wel vernoemd in de lonely planet reisgids. Het ligt alleen wat afgelegen en er zullen wel geen busjes naar toe rijden vanuit andere grote toeristische trekpleisters. Dit heeft voor- en nadelen. Er zijn geen Engelse ondertitels en er is ook maar een massage zaak terwijl dat juist dingen zijn waar je in Chiang Mai over struikelt. Er zij ook geen buitenlandse toeristen, geen dikke mannen die met een te kleine Thaise dame over straat lopen en ook geen kuddes aan domme souvenirs shops. Er is maar een buitenlander en dat ben ik.

De fietsenmaker in Laos

Of meer het gebrek eraan. Ik weet niet helemaal zeker waardoor het veroorzaakt is maar ik vermoed dat het de krakkemikkige wegen zijn geweest in samenwerking met een hoop regen en modder. Het geval is dat mijn achterrem ter ziele is. Alleen de voorrem werkt nog goed. Op zich allemaal niet echt een probleem gezien het feit dat dit de rem is die het meeste remwerk doet. Dat geldt overigens voor alle voertuigen. Tachtig procent van de remkracht wordt door de voorremmen geleverd. Ten eerste wordt dit bewerkstelligd door het feite dat die remmen gewoon groter en krachtiger zijn uitgerust en ten tweede zorgen de natuurkrachten ervoor dat alle massa bij een remactie op het voorwiel rust. En dus remt dat wiel beter. Lang leve de zwaartekracht, dus. Ik heb er gisteren ook gewoon 110 km op gereden zonder ergens in de problemen te zijn geraakt.

Maar nu ik vandaag in Luang Prabang ben kan ik het net zo goed laten maken. Ik heb namelijk geen gereedschap hiervoor en ik ben bang dat ik ook een nieuwe remklauw nog heb. Ik vraag eerst eens bij mijn hotel of die een fietsenmaker kennen. Ze weten het niet maar ze durven ook geen nee te zeggen. Het gevolg is dat ze zich ook geen houding weten te geven. Ik ga namelijk niet weg voordat ik een fatsoenlijk antwoord heb. Mijn receptionist blijft moeilijk kijken en schouders ophalen. Uiteindelijk weet hij me naar een motor garage te loodsen iets verderop. Hij weet ook net als ik donders goed dat ze me daar niet kunnen helpen maar zo is hij tenminste van mij af. Ik aanvaard zijn 'hulp' zonder dat hij er erg beschamend vanaf komt en ga zelf wel een stukje door de stad heen fietsen. Daar ontdek ik een aantal opvallende zaken. Iedereen stuurt me naar een motor garage waarvan er hier genoeg zijn. En daar kunnen ze me natuurlijk nergens helpen. Ik spot een fietsenzaak waar ze echte fietsen verkopen die versnellingen hebben en mechanische schijfremmen. En die laatste is bij mij kapot dus hier moet ik wezen. Ze vertellen me echter dat ze alleen maar fietsen verkopen. Repareren doen ze niet. Ik vraag waar ik dan wel moet zijn. Als er iemand is die me dat moet kunnen vertellen zijn zij het wel. Je kunt het tenslotte onmogelijk maken om wel fietsen te verkopen maar niet weten waar je onderhoud kan laten doen. Ze sturen meer naar een motor garage.

Dan ontdek ik een excursie bureautje die mountainbikes verhuurt. Ik stop en vraag waar ik moet zijn om mijn fiets te laten repareren. Gelukkig kent hij wel wel een adres en hij stuurt me 1 km verderop naar ene mr Ploeng. Met Garmin als hulp navigeer ik naar dat punt toe wat het excursie bureautje op de kaart laat zien. Aldaar aangekomen begint mijn queeste om mr. Ploeng te vinden. Na vier keer vragen en vier keer bij een verkeerde motor garage te zijn beland, geef ik de moed op. Ze bekijken het maar. Ik doe wel voorzichtig aan de komende dagen en zie in Thailand wel weer verder.

Bagage toeristen

Ik fiets vandaag nog een relatief makkelijk etappe van 104 km van Chiang Dao naar Ban Tha Ton met alleen een beetje klimmen in het begin van de route, daarna is alles vlak. Meer dan 7% wordt het nergens en de langste klim van de dag is vier km met 5%. 'S ochtends tref ik een Nederlands echtpaar op de fiets. Ze trekken negen weken op de fiets door Thailand. Ze hebben al veel in Europa gefietst toen ze nog werkten en nu fietsen ze voor het eerst in den vreemde. Ze zeulen bagage mee en niet zo zuinig ook niet. Beiden hebben een stuurtas en twee achterassen. Die achtertassen gok ik ongeveer op 25l per tas. Dat is even groot als de tassen die ik bij me heb. Alleen die van mij zitten nauwelijks vol. Bij het echtpaar wel. Behalve dat ligt er bovenop de tassen nog een extra bagage rol van een liter of 40 en die zit ook vol. Bij allebei een rol wel te verstaan. Niet alleen de man die doorgaans wat meer bagage kan meezeulen. Ook zij heeft voor 90 liter aan bagage bij zich. Ik vraag of ze een tent bij zich hebben en wijs daarbij naar de bagage rol. Ik krijg te horen dat daar ook kleren inzitten en dat ze gewoon in hotels slapen. Wat jij bij hebt is wel heel minimaal, krijg ik te horen. Als je langer op vakantie gaat, heb je ook meer nodig is hun redenering. Bagage weegt ongeveer 0,3 kg per liter. Dus ik heb iets van 10 kg bij me en zij 25 kg per persoon. Wat moet een mens met 15 kg meer kleding als je negen weken reist ipv vier? Schiet mij maar lek maar begrijpen doe ik zoiets niet. Als het gaat klimmen zeg ik gedag. Een gewichtsverschil van zo'n 30 kg (verschil in fiets + bagage + lichaamsgewicht) plus een leeftijdsverschil van zo'n 30 jaar zorgt ervoor dat ik een stuk rapper kan klimmen.

Emirates

Dat is voor het eerst dat ik languit lang kan liggen op een intercontinentale vlucht. Belachelijk luxe maar de kist zit allesbehalve vol. Voor me zijn vier stoelen bezet maar daarachter lig ik dus languit over vier stoelen heen. Is zo'n A380 nou groot? Best wel dus. En qua luxe is verder ook niet te klagen. Goed eten, echt bestek, vriendelijke stewardessen en al zou ik niet languit hebben kunnen liggen, dan nog was er redelijk wat beenruimte. Een retourtje Amsterdam Chiang Mai kostte me maar 924 euro terwijl ik vorig jaar bij onze nationale luchtvaart trots (inmiddels overgenomen door de Fransen) nog 1200 euro moest dokken. En ook nog eens 2 keer 200 euro voor de fiets. Niet dat ik die betaald heb overigens. Op de heenweg bleek de fiets gratis omdat het KLM grondpersoneel hun eigen regels niet kende en op de terugweg heb ik de fiets per post naar huis gestuurd. En nu is de fiets ook nog eens gratis. Hoe die Arabieren dat precies voor elkaar krijgen begrijp ik niet helemaal maar volgens mij deugt het niet. De meeste Europese en Aziatische maatschappijen waren duurder. En hadden slechtere voorwaarden voor ruimbagage. Ik heb het donkerbruine vermoeden dat Emirates de peut voor niets krijgt van een of andere sjeik. Of dat Dubai de zooi sponsort. Daar zit toch olie genoeg in de grond en daar wordt vooralsnog goud geld mee verdient.

Milieu technisch verantwoord zal het allemaal wel niet zijn dit vluchtje. Een halfvolle A380 laten vliegen tegen bodemprijzen mede mogelijk gemaakt door de sponsoring van een of andere olie sjeik. Maar het ligt wel lekker. Dat dan weer wel.

Hellofresh topsportbox deel 2

De Hellofresh doos is binnen. Gisterenavond ontvangen en vandaag de eerste maaltijd er van bereid.

Om eerst maar eens iets duidelijk te maken. De Hellofresh topsportbox heeft helemaal niets met topsport te maken. Niks wetenschappelijk verantwoord en ook geen dieet technisch uitgekiende warme hap. Er is mij vooraf namelijk niet gevraagd wat voor soort sporter ik ben. Duursporter of krachtsporter. Ook niet in welke trainingsfase ik zat en wat mijn korte en/of lange termijn doelstelling zijn. Niet dat ik die heb overigens. Ook niet of ik aan probeerde te komen of juist wilde afvallen. Niets van dat alles. De topsportbox is eenheidsworst; zonder onderscheid naar ras, persoon, sport of doelstelling. Maakt dat het geheel ongezonder? Nee, de doos zit gewoon vol met etenswaar voor een gezonde hap. Niets meer, niets minder.

En vol zit de doos. Echt vol. Om een of andere duistere reden heb ik geen doos voor een eenpersoonshuishouden gekregen maar een doos voor een topsporter en zijn of haar supporter. Geen idee wie dat dan is. Het eerste wat opvalt aan de inhoud van de doos is de absurde hoeveelheid groente. Broccoli, winterpenen, paprika’s, snijbonen, rucola, knolselderij, bleekselderij en nog wat meer zooi. En dat allemaal voor twee personen en drie maaltijden. Dat is dus eigenlijk voor 6 personen. Ik heb alles even op de keukenweegschaal nagewogen en ik kwam op het schrikbarende gewicht uit van 4 kg groente. Dat is per man per maaltijd ruim 6 ons. En dat terwijl de aanbevolen hoeveelheid groente per dag maar 2 ons is. De hoeveelheid pasta en rijst per portie van 75 gr zijn wat logischer. De hoeveelheid vlees is niet echt milieu technisch verantwoord als de partij voor de dieren er zijn oordeel over zou mogen vellen. Ik vind het niet zo erg; ik hou wel van een stukje vlees.

De maaltijd van vandaag bestond uit pasta met broccoli, kastanjechampignons en zalm. Dat alles op smaak gebracht met rucola, pijnboompitten en groene pesto. De pasta was spaghetti die rechtstreeks was gejat uit de Disney film Lady en de vagebond. Midden in de film zitten twee honden romantisch te dineren aan een bord spaghetti en ze proberen de dezelfde sliert op te eten en al doende komen hun monden bij elkaar uit. Ook mijn spaghetti kent extra extra lange slierten. Een gewone  spaghetti stengel maar dan dubbel gevouwen en dus twee zo lang. Echt handig vond ik het niet. En of het nou lekkerder is vraag ik me ook af. Ik heb echter niet de banale fout gemaakt die je toeristen nog wel eens ziet maken in Italië. Iets wat een Italiaan ziet als een cultureel en culinair barbaarse daad. Met mes en vork de spaghetti in vermicelli stukje snijden. Dat niet. Dan liever klooien met vork.

De verdere samenvatting:

Is het de moeite waard?
- Ja en nee. Als je er plezier in hebt om lekker en gezond te koken, dan kun je een keer zo’n doos proberen. Je wordt dan gedwongen om eens iets anders te proberen. Het is lekker makkelijk; makkelijker dan zelf een nieuw recept opzoeken en alle ingrediënten bijeen te sprokkelen. Maar echte kook liefhebbers zullen zoiets eerder niets vinden. Het zelf nadenken over het koken gaat er vanaf.

Was het lekker?

- Ja.
 
Is het gezond?
- Het zal wel. Dat boeit me niet zo. Het was lekker, dan is het bij mij al rap goed.

Is het zijn geld waard?

- Neuh, niet echt

de inhoud:

pasta met zalm:

HelloFresh topsportbox

Op het fiets forum zag ik reclame voorbij komen voor de HelloFresh topsportbox. Volgens de site van hellofresh.nl is dat het volgende:

“De Topsportbox is speciaal ontwikkeld voor sporters die sporten op hoog niveau. De Topsportbox bevat recepten voor vlees- en visgerechten en alle ingrediënten die je daarvoor nodig hebt en wordt wekelijks bij jou bezorgd. De maaltijden bevatten genoeg eiwitten, vetten, goede koolhydraten, vitaminen en mineralen om snel te herstellen en genoeg energie te hebben voor de volgende training. Ideaal dus, zo hoef je naast de zware trainingen niet lang stil te staan bij je voeding en de boodschappen en kun je toch topprestaties neerzetten!”

En dat voor ‘maar’ 69 euro; alsof het niets is.  Fiets.nl mocht echter ook twee gratis dozen weggeven waarbij werd gesteld dat een leuke motivering zou helpen. Het eerste wat ik dacht is, wat een onzin. Een soort oplossing voor een probleem dat niet bestaat. Welke wannabee topsporter baalt er nu van elke week weer die gang naar de supermarkt te moeten maken en aldaar in diep gepeins verzonken raken hoe toch dat broodnodige wetenschappelijke verantwoorde voedsel uit te zoeken. Welke speciale pasta met links- of rechtsdraaiende vezels toch te kopen en welke specifiek groente en/of fruit mee te nemen om die trainingen nog net iets beter te laten verlopen. Dit dilemma komt mijzelf nogal onbekend voor. Ik koop gewoon wat ik lekker vind en ik eet zelden koek, chips en frisdrank.  Ik ga echt niet nadenken of ik harder zou gaan fietsen van boekweit paste of 17 granen brood met wetenschappelijk verantwoord maanzaad. Doe mij maar gewoon een bruin brood en een stuk kaas. Is het lekker? Dan is het goed.

Maar ik ben een echte zunige Nederlander en als ik de kans zie om een doos gratis boodschappen in huis te halen, ben ik de beroerdste niet om me hier voor aan te melden. Dus ik schrijf me in voor de gratis doos met verantwoord voedsel maar dan wel een beetje ludiek. Dus ik schrijf me in voor de prijs met de volgende motivatie:

“Ik wil ook zo’n doos.

Al jaren kijk ik met kwijlende ogen naar mensen die hun dagelijkse boodschappen bij de voedselbank halen. Ideaal lijkt me dat. Niet te hoeven nadenken en gewoon een bruine doos met levenswaren ophalen en klaar is Klara. Geen gedoe met supermarkten waar je horendol wordt van alle keuze die er is. Geen winkelmunt meer kwijt zijn en niet weten hoe je aan zo’n karretje geraakt. Ook niet te na hoeven denken over welk recept nu weer te koken. In zo’n doos zit alleen maar goedkoop spul. Aardappelpuree en pasta. Wat sambal er doorheen jagen en het is net alsof je culinair Thais eet.

Maar om een of andere duistere reden mag ik daar niet wekelijks een doos ophalen. Ik ben er wel geweest maar ik kwam niet door de commissie heen. Gezeur dat ik een eigen huis had, eigen hypotheek, spaargeld, een auto, een motor en drie ‘dure’ fietsen. En meer van dat soort gezeik. Wat nou dure fietsen, zei ik nog. Die carbon fiets is nog geen 2500 euro waard en die andere twee waren allebei goedkoper dan 1300 euro. Het hielp niets. Ik moest maar naar zo’n profi dozenschuiver gaan, zeiden ze. Ze kenden nog wel een adresje die gezonde verantwoorde dozen leverde aan sportieve en gezonde mensen. Dat leek me wel wat. Dus doe mij ook maar zo’n doos.”

Ik kon me eigenlijk nauwelijks voorstellen dat ik serieus genomen zou worden. Maar wat blijkt vandaag? Ik heb prijs! Het moet niet gekker worden.

De sportschool,....

Op zondagmorgen. Het is een woord druk. De spinning les zit vol; in de andere groepsles staat de zaal ook vol. De tredmolens en loopbanden worden druk bezocht en de halters en losse gewichten krijgen geen rust. Ze worden opgetild en weer neergelegd, en dan weer opgetild en weer neergelegd. Tsja,… daar zijn ze ook een beetje voor gemaakt. Nederland sport. Nou ja, de mensen dan die zondagochtend vroeg hun bed zijn uitgekomen en naar de sportschool zijn gegaan. Ik heb het niet over de mensen die gisterenavond tot laat in de kroeg pinten hebben gedronken en hun longen vol verbrande tabaksrook hebben gezogen. Die liggen nu nog te ronken onder een dikke deken. De sport tenues waar ik nu tegenaan kijk is het gezonde deel van Nederland. Tenminste als sport gezond is want daar heb ik zelf een hard hoofd in.

Waarom doen mensen dit zich aan op een zondagmorgen? Waarom niet gewoon in bed blijven liggen en boekje lezen; of de krant van gisteren. Of moed verzamelen om je schoonfamilie te bezoeken. Nee, laten we eens vroeg opstaan en lekker fit gaan doen. Het zal wel iets te maken hebben met de huidig heersende moraal dat sport goed is. Midas Dekkers is waarschijnlijk de enige die zich er openbaar tegen uitspreekt. Hij vind sport niets; de mens is er niet voor gemaakt en tot de 19^de eeuw bestond sport ook domweg niet. We planten ons al duizenden jaren voort en we overleven allerlei virusjes zonder ook ooit maar aan sport te hebben gedaan. We kunnen waarschijnlijk best wel zonder.  

Over waarom mensen sporten denk ik eigenlijk niet meer na. Wel over het hoe. Of althans ik verbaas me over het hoe. Bijna alle sportschool mensen zien er hetzelfde uit. Slechts enkelen vallen op. Soms omdat ze er gewoon gespierd, afgetraind en sportief uit zien. Andere vanwege hun passiviteit. Zo ken ik een sportschoolganger die voornamelijk op apparaten zit en niets doet. Van die apparaten waarbij je zware gewichten met armen, benen of rug moet optillen en weer neerleggen. Hij zit doorgaans 3 minuten te niksen en doet dan 20 sec eventjes wat. Ik heb dit eens bijgehouden terwijl ik zat te spinnen. Volgens mij weet de man niet wat er gebeurd als hij gaat zweten. Zoiets is waarschijnlijk compleet nieuw voor hem.

En vandaag was er een nieuwe rare vogel bij het spinnen. Spinnen is een sport voor 40-tigers die veel willen zweten en zich kleden in wielerkleding of sportschool kleding. Of een combi hiervan. Er bestaat zoiets als sportschool kleding. Dat is sport kleding die voor geen enkele specifieke sport bedoeld is. Niet voor tennis; niet voor voetbal, niet voor atletiek. Gewoon nergens voor. Een soort mislukte sport kleding voor het mislukt sporten in de sportschool. Een sportschool heeft namelijk ook niet met sport te maken. Wel een eens gehoord van het WK loopband rennen? Of dat spinning binnenkort Olympisch wordt? De rare spinvogel is een soort combinatie tussen Jan Ullrich, Fabian Cancelara, Daniello di Luca, Bram Tankink en Kevin Pauwels. Hij heeft het half lange haar van di Luca wat met een lelijk elastiekje tot een staartje is gebonden, de torso van Cancelara maar dan duidelijk bestaand uit meer vet en de uitstraling van een werker gelijk Jan Ullrich. Zijn kleding keuze is van Tankink en ik gok zijn intellect gelijkwaardig aan Kevin Pauwels en dat is geen compliment. Daarnaast is er iets verschrikkelijks mis met zijn kleding. Het ziet er net niet gelikt uit. Wel bijna maar toch ook zo overduidelijk niet. Het is een Cervelo tenue wat ooit toen het nieuw was er wellicht strak uit zag. Tenminste als hij destijds ook 10 kg lichter zou zijn geweest. Nu zijn de kleuren verlept en de stof uit gelubberd. Wielerkleding hoort namelijk strak te zitten. Maar dan wel strak op een afgetraind lichaam. Dan en slecht dan is het mooi. Als je ook maar een heel licht beginnend buikje hebt, is een strak truitje alleen maar lelijk. Zijn ooit witte wielrenbroek is nu smoezelig wit en lubbert een beetje. Het is gewoon fout. Echt fout. Zeker als hij aan het begin van de les een rolmaat uit zijn trui vist en de afstand van het zadel tot het stuur opmeet. Toen ik dat zag, schoot ik gelijk in de lach. Zoiets bedenk je toch niet. Dat je er ’s morgens vroeg aan denkt om een rolmaat mee te nemen. Die zadels op de spinning fietsen zijn goedkope dingen die je per 2 cm naar voren of achteren kan schuiven. Als het niet lekker zit op standje 6, dan probeer je gewoon standje 7. Een rolmaat meenemen naar een spinning les getuigt van een grote overschatting van je eigen sport hobby. Alsof je met de complete set golfclubs van Tiger Woods inclusief adviserende caddy op zondagmorgen een beetje gaat midgetgolfen met je kleinkinderen op de lokale camping. Nogal overdone allemaal.

Niets te bloggen

Op fiets gebied gebeurt er niet zoveel. Geen wedstrijden, geen cyclos, geen zware trainingen en geen vakanties. Gewoon niets. Het is ook geen weer om buiten te fietsen. Storm, regen en gure wind zorgen ervoor dat ik eerder in de sportschool mijn conditie op peil hou dan dat ik buiten lange trainingen afwerk. Maar om nou te zeggen dat er niets gebeurt, nou nee. Niet echt. Ik ga op fietsvakantie naar Thailand en Laos, ik heb een auto gekocht en en een huis.

Alsof het niets is. Ook genoeg dingen waar een verhaal over te vertellen is, zou je zo zeggen. Toch ontbrak de inspiratie een beetje om te bloggen over financiële adviseurs, winterbanden en een verzameling enge ziektes die een buitenland reis met zich meebrengt. Wie wil er nu lezen dat financiële adviseurs boeven zijn en autoverkopers irritante eikels? Dat wist natuurlijk iedereen al. En dat het beter is jezelf te laten inenten tegen enge ziektes ook wel een goed idee is. Zo heb ik me nu ook maar laten inenten tegen rabies. Hondsdolheid dus. Fietsers schenen daar wel gevoelig voor te zijn. Ronddraaiende benen en hondsdolle dieren schijnen geen goede combi te zijn. En rabies is dodelijk; doe mij dus zo'n preventief prikje van 200 euro.

Eerst maar eens met het belangrijkste beginnen. Van een penthouse in Almere city naar een huisje met een tuintje in Leidsche Rijn. Wel in de gemeente Utrecht te verstaan maar ik hoef maar 100 meter de verkeerde kant op te lopen en ik sta in de Meern. Het klinkt wellicht een beetje burgerlijk maar budget voor een vrijstaande villa ergens op de Utrechts heuvelrug zat er ook niet in. Dan maar maar een huisje in suffe Vinex wijk in Utrecht. En dus ook weg in Almere. En sommige bewoners ga ik echt niet missen als kiespijn. Geen bewoners meer die van 2 hoog hun huisraad op het grasveld gooien. Geen buren meer die halfdronken op het gras liggen en blikjes bier in het plantsoen keilen. Geen winkelkarretjes meer van de plaatselijke supermarkt meer in het gangpad van de berging. Ook geen last meer van een regering die het wel een goed idee vind om ingezeten van dit land extra huurverhoging te laten betalen omdat ze boven modaal verdienen. Ook geen gezeik meer met teveel spaargeld en bijbehorende belasting. Eigen huis, eigen schuld, weg met het spaargeld en welkom eigen schuld. Zoiets dus.

En als ik dan toch aan geld uitgeven ben. Dan maar gelijk een diesel de deur uitwerken en een benzine auto kopen. De toekomstige onderhoudskosten zijn dan ook even niet voor mij. De winterbanden die ik er gratis en voor niets bij kreeg, direct weer terug geven en om extra korting bedingen. Ik hoef die poeha veiligheidszooi er niet bij. 

Koers omdat het moet.

Zo rij ik vandaag koers. Heb ik er zin in? Nou, hooguit een beetje. Ga ik hier iets winnen vandaag? Geen idee, zo’n groot kampioen ben ik nu ook weer niet. Ik vind gewoon dat ik moet koersen. Ik kan mezelf geen wielrenner noemen als ik niet af en toe ergens aan de start van een wedstrijd verschijn. Een echte ras wielrenner die elke week een criterium fietst, ben ik niet en zal ik niet worden ook niet. Af en toe een wedstrijdje fietsen of een cyclo vind ik dan wel aardig. En daar is dit jaar niet zoveel van terecht gekomen. Alleen in Arlberg giro stond ik aan de start en die verliep niet helemaal naar mijn eigen wensen. De Trek Ardenne Blue waar ik 2 weken geleden aan de start wilde verschijnen, werd 3 dagen voor het evenement geannuleerd omdat de organisatie geen toestemming van de lokale politie bleek te krijgen. Ook lekker laat. Net voordat ik mijn hotel reservering wilde bevestigen, keek ik nog op even op de site. Een grote banner stond er door het beeld heen. ANNULE. Mooi dan geen hotel bevestigen.

 

Vroeger had je bij de TROS het tv-programma Kunst omdat het moet. En dat was letterlijk ook zo. Dat moesten ze maken vanwege de omroepwet anders verloren ze hun bestaansrecht. Het werd ergens om 3 uur ’s nachts uitgezonden en alleen werd bekeken door de familie van de makers en één omroepwet medewerker. Verder niemand. En toch was het een goede naam. Vraag aan een kunstenaar waarom hij/zij kunst maakt. Een echt fijn doordacht wetenschappelijk antwoord krijg je dan niet. Kunst wordt gemaakt omdat het anders niet gedaan zou worden. Kunst wordt gemaakt omdat kunst nu eenmaal gemaakt moet worden. Punt. En ik koers vandaag omdat er nu eenmaal gekoerst moet worden. Deze week en volgende week zijn de laatste kansen en ik wil stiekem toch weer gewoon voelen wat pijnlijden is.

 

En dat is ruim gelukt vandaag. De koers begint slap; hard wordt er niet gefietst. Er ontsnappen af en toe een paar renners die dan voornamelijk bezig zijn met achterom kijken. Ze zullen ons toch wel komen halen, he. Een beetje die houding; daar gaan we de oorlog niet mee winnen. Ik rij mee als peloton vulling. Gewoon meetrappen met het gemiddeld van 41 kmh en me afvragen wat ik ga doen. Ik heb geen chip gehuurd, dus ik kom niet in de uitslag. Voor premies en eindprijzen fietsen kan dus ook niet. Ik koers omdat ik moet koersen. Een beetje gek allemaal. Maar halverwege koers, besef ik wel dat ik een finale wil rijden. Het zal me een zorg zijn of ik wel of niet vooraan eindig maar ik zal gaan aanvallen. Gewoon anderen pijn doen. Waarom? Omdat dat zo hoort.

 

Na 40 km is het plots hommels in de wedstrijd. Er wordt ineens hard van voren gereden en peloton breekt in stukken uiteen. Ik zit ergens halverwege en ik besluit maar om naar voren te fietsen. Ik zie gaatjes vallen en ik duik daar direct in om aansluiting te blijven behouden. Het laatste gat naar de voorste groep dicht ik samen met 3 renners. Ik zit weer vooraan in een groep van een man of 16. Sterker nog, dit is de dus de kopgroep en het in stukjes gehakte peloton is gelost.  HAHA,… eindelijk koers. Nu wordt het menens. Van de 16 man wil hooguit de helft trappen. De rest kan of wil niet. Ik draai mee op kop; ik moet toch wat doen hier. Met nog 7 rondes te gaan proberen we (en met succes) het inmiddels weer opgekalefaterd peloton voor te blijven. Onze kopgroep slinkt langzaam naar 12 renners en ik zie ook meerdere geloste renners op het parkoers die de pijp aan Maarten hebben gegeven. In de eindsprint is bij mij inmiddels alle jus uit de benen verdwenen en ik word negende. Mijn positie kan me ook niet zoveel meer boeien. Ik heb pijn geleden, gevloekt en gestreden. Ik heb weer gekoerst; mijn weekend is weer goed. 

Nooit meer bedrijfsuitjes!

Dit blog gaat niet over een fietstocht. Ook geen wandelreis dit keer. Dit wordt een klaag blog. Het is maar dat je het weet. Geen heroïsche daden op de fiets of extreme hoogtes die worden bereikt in een of ander Europees hooggebergte. Dit is een klacht tegen domheid, platvloersheid en vooral tegen stupide bedrijfsuitjes.

Ik ga deze avond mee op een bedrijfsuitje. Er is sinds alle bezuinigingen weer wat geld en tijd beschikbaar en dan kunnen deze dingen er weer vanaf. En na vanavond verlang ik weer met heimwee terug naar de crisis van weleer. We krijgen in een Utrechtse werfkelder een show voorgeschoteld die nauwelijks Hollandser of platvloerser kan. Muziek van Andre Hazes en Frans Bauer en allemaal met kinderachtige versierselen op lijf en leden de meest suffe quiz ooit spelen. Waarschijnlijk ooit ontwikkeld door een uitgerangeerde medewerker van SBS. Dit is een show waar zelfs het doorgewinterde publiek van Frans Bauer zijn bedenkingen bij zou hebben. Iets in de trant van, zoiets is toch niet voor ons bedoeld. Dat is toch meer iets voor groep zes op de basisschool. Of voor een kudde mongooltjes. Meer opgeleide mensen zouden die laatste groep wellicht een klasje medemensen met een verstandelijke beperking hebben genoemd. Feit blijft dat voor het wie het ook bedoeld is, onze groep wellicht een tikkie te intellectueel is voor dit soort fratsen. De meeste hebben hier een universitaire opleiding achter de rug en dan niet in de categorie culturele antropologie of kunstgeschiedenis maar vaak een technische opleiding waar heel wat beta inzicht voor nodig is.

We worden onderverdeeld in vier groepen met stupide namen, Oranje, Kroegtijgers, Rood wit en blauw en de naam van mijn eigen groep is me al ontschoten. Het was iets met een oranje hoofddeksel wat ik op had moeten zetten maar wat ik heb vertikt. Ook een strijdkreet schijnen we nodig te hebben. Die mogen we zelf verzinnen. We kijken elkaar apathisch aan. Het is pas het begin van de avond en niemand is nog in een ludieke bui. 

"Zucht, heel diepe zucht" 

Het is er uit voor ik er erg in heb. Laat dat dan maar onze strijdkreet zijn, voeg ik er aan toe. 

Om het allemaal nog wat erger te maken, blijkt het buiten ook nog eens stralend mooi weer te zijn. Het is voor het eerst sinds 1991 dat er in september in de Bilt tropische temperaturen zijn gemeten. Het is nu heerlijk toeven op de terrassen in de stad. Maar in plaats daarvan zitten dertig man in een knallend warme en verstikkende kelder een stupide quiz te doen. Na de eerste pauze na een half uur loop ik met een collega naar buiten. Hij wil roken; ik wil frisse lucht. 

"Wat gaan we doen?" zeg ik.

"Gaan we gewoon de stad in en laten we hier de boel de boel. Dan wordt het misschien toch nog leuk" ga ik verder. 

Hij kijkt me meewarig glimlachend aan en rookt zijn peuk op. Daarna gaat hij weer naar binnen. Ik besluit het geheel nog even aan te kijken maar na een halfuur chagrijnig voor met uit te hebben gestaard, slaat bij mij de twijfel toe. Moet ik hier nu opzichtig en theatraal mezelf recalcitrant opstellen en en plein public mijn ongenoegen uiten om daarna geagiteerd de ruimte te verlaten. Of zal ik er met de stille trom vandoor gaan. Blijven zitten beschouw ik niet als een optie. 

Na een uur van voort kabbelende ellende in de vorm gejoel, holle leuzen, foute muziek en verkleed ongein, houd ik het voor gezien. Het vooruitzicht om hier nog drie uur te moeten doorbrengen is een tantaluskwelling die ik mezelf liever bespaar. Ik vertrek met de stille trom en ga naar huis. De collega naast me voor wie het ook allemaal niet zo hoeft, zegt dat hij de rit maar uitzit.

Buiten is het mooi weer. De zon schijnt. Het is een fabelachtig mooie zwoele nazomer dag. Thuis staat nog een pan franse vissoep te wachten die ik gisteren heb klaargemaakt. Glaasje wijn erbij en op mijn dakterras stilletjes genieten van een mooie zomeravond. En ik ga de komende weken elke avond genieten van het feit dat ik die avond geen bedrijfsuitje heb.

Bloedmooi

3333 m hoog is de Schaufelspitze. Dat is het doel van vandaag. Dat klinkt hoog en dat is het ook wel maar een groot deel van de tocht gaat met kabelbanen. Het laatste stukje pad is weer eens iets wat nauwelijks een pad is. En steil. De berg is een puinhelling waar her en der een soort van pad aanwezig is. De rest van de route zijn half vast zittende stenen. Zo druk als het was bij de kabelbaan, zo rustig is het hier. Na drie kwartier klimmen, lopen en voorzichtig over rotsen schuifelen staan we bij het kruis op de Schaufelspitze. Tijd voor een Kodak moment. Het uitzicht is fabuleus mooi. En we kunnen natuurlijk niet weg zonder kiekjes van onszelf met bergen op de achtergrond en een foto van het kruis. Onder het kruis hangt ook nog een metalen blik met een schrift en een pen. Dus ook nog even mijn aanwezigheid hier vastleggen. Guus en ik hebben het hele piek moment op de berg voor onszelf. Andere toeristen zijn er niet. De stilte en de rust van de bergen zijn adembenemend. Iets mooiers dan dit bestaat niet.

Nadat we zijn afgedaald gaan vanaf de berg en gletsjer stoppen we bij het Eisgrat station. Er zit hier een groot restaurant, een speeltuin en en zonneterras. We bestellen twee chocos met slagroom en gaan in een van de ligstoelen liggen. Twee stoelen verder ligt een bloedmooie dame in de zon te liggen. We kijken elkaar aan en denken beiden hetzelfde. Zouden we hier een foto van durven maken? Het is een dame waar alles aan klopt. Slank, stevige buste, een korte broek met mooie bruine benen. Een topje met spaghetti bandjes, gelakte nagels en stevige bergschoenen. Zelfs de meeste nichterige homo zou zijn ogen er niet vanaf kunnen houden. We blijven praten.
"Dat durf jij niet, een foto maken"
"Ik wel, ik gaat het gewoon vragen" zeg ik tegen Guus.
Wat doet zo' n fotomodel hier op het Eisgrat station restaurant op 2900 m hoogte. We blijven met een half oog verlekkerd kijken en spreken in foute taal zoals mannen over een mooie vrouw kunnen praten.
"Ga je nou nog een foto maken?"
Het is goed denk ik. Ik vraag het haar gewoon. In slecht Duits vraag ik of ik een foto van haar mag maken. Ze begrijpt me niet goed en zegt dat ze ook Nederlands kan praten. Ze blijkt Vlaamse en ik kan mezelf wel voor de kop slaan als ik denk wat ik eerder over naar hebt gezegd. Niks echts schunnigs maar toch wel duidelijk dat we haar echt een schoonheid vonden. Ze heeft godzijdank ons niet afgeluisterd en ze vind het ook niet erg om te worden gefotografeerd. Poehee,... Dit wordt de mooiste foto van de vakantie. Misschien nog wel mooier dan de bergen hier.

Wandelen met SNP reizen

Op dag een zit de groep 's avonds bij het avondeten bijeen. Otto, onze gids voor de komende dagen legt uit wat we de komende week mogen verachten en hij vraag ons ook wat wij verwachten van de reis. Of we edelweiss willen zien of zo. Niet dat hij dat op commando tevoorschijn kan toveren maar hij wil vooraf weten of onze verwachtingen wel haalbaar zijn. Liefst vooraf zoiets weten dan achteraf worden geconfronteerd met klachten. Hij blijkt zelfs in Zwitserland te wonen en zich in de zomer als freelance gis te verhuren. Zo werkt hij voor SNP maar in winter ook op zijn vrije dagen als skileraar. Verder heeft hij ook gewoon een kantoorbaantje; iets met een rechten afdeling op een Zwitsers verzekeringskantoor. Er wordt een voorstel rondje gedaan. Altijd handig, even namen leren kennen en iemands wandelervaring polsen.

Zoals zo vaak zijn alle aanwezigen echte wandelaars. Behalve ik dus. Ik begin met mezelf voor te stellen en te zeggen dat ik een hekel aan wandelen heb. Ik ben meer van het wielrennen, voeg ik eraan toe. Wandelen doe ik uit noodzaak. Niet dat ik een poging wil doen om grappig te zijn alhoewel ik wel weet dat dit meestal ook een bijverschijnsel is van deze opmerking. Nou Rob, dan zit je hier goed. Dit is namelijk een wandelreis. Ja, ik weet het.

Daarom geef ik er altijd maar wat uitleg bij. Ik hou niet van wandelen, serieus niet. Thuis wandel ik ook nooit. Ik ga nooit wandelend naar de supermarkt om de dagelijkse boodschappen te halen, ik sta niet op loopbanen in de sportschool en ik zal ook nooit een vierdaagse lopen. Wandelen is een onplezierige onhandige manier om jezelf verplaatsen. We hebben auto's, motoren, fietsen en treinen uitgevonden om op een makkelijke snelle en comfortabele manier ons van A naar B te verplaatsen. Wandelen is langzaam, tijdrovend en vermoeiend.  Wandelen doe je alleen uit noodzaak. En bergen vormen een noodzaak, tenminste in mijn geval. Ik hou van bergen en ik ben verliefd op hooggebergte. Geen enkel ander landschap is zo ruig, imposant, mooi, rustig en indrukwekkend tegelijkertijd. Als ik in de bergen ben dan is het goed. Ik kan makkelijk de hele dag op een bankje zitten en de bergen aanschouwen. En dat voor een energieke sportieve zenuwpees als ik die niet tegen stilzitten kan. En om op de echt mooie plekjes te komen, zit er echter maar een ding op. Die wandelschoenen moeten aan. Je zou ook kunnen zeggen dat zoiets op een mountainbike kan maar daar ben ik het niet mee eens. Ik heb al een aantal maal mensen een ATB een berg op zien dragen omdat het pad onfietsbaar was geworden. Laat die fiets dan toch gewoon achter in het dal, denk ik dan. Het zijn namelijk ook wandelpaden bedoeld voor wandelaars die hoog boven in de bergen het landschap willen aanschouwen. Zelfs een verdwaalde wielrenner begrijpt zoiets.

Bikkelen in het Kaunertal

Het is nogal lastig rondjes fietsen vanuit mijn pension maar dat wist ik vooraf. Rondjes in deze omgeving lopen al snel uit tot een kilometer of 150. Dat is leuk voor een dag maar elke dag zo'n roteind is mij iets gortig. Ik heb dit gebied uitgekozen omdat het toevallig tussen twee andere vakantie bestemmingen in lag en omdat er hier drie doodlopende dalen zijn die ik wel een keer wil fietsen. Gisteren was een makkelijk dag in het Pitztal maar vandaag gaat weer serieuze business worden. 

Ik fiets vanuit mijn hotel eerst over de Pillerhöhe heen om vervolgens het doodlopende Kaunertal in te fietsen. En dat dal is het serieuze werk. Het eerste stuk van zo'n 20 km is nog goed te doen. Dat brengt mij op het einde van Weissensee. Daarna volgt nog een klim naar de gletsjer die op 2750 m ligt en dat is echt een killer van een klim. Een stuk van bijna 9 km wat bijna alleen maar stijgingspercentage van 10% of meer kent. Af en toe een stukje vlak maar vooral heel lang steil klimmen. Je ziet hier nauwelijks wielrenners of andere fietsers. Het heeft ook ook nog nauwelijks iets met fietsen te maken. Het is meer steile wand kletteren. Op sommige stukken van 12% en harde wind tegen ga ik niet rapper dan 7,5 kmh. Dat heeft weinig met fietsen te maken. De berg is vooral geliefd bij dagjes mensen die zich per auto of touringcar omhoog laten brengen. Onderweg wat foto's maken en een enkeling die zijn bergwandelschoenen aantrekt om een te rondje lopen.

Boven bij de gletsjer is een kabelbaan die je nog hoger kan brengen, een kinder speel paradijs en een mega restaurant. Het is er ook koud dus ik zet snel mijn fiets binnen en haal een grote kop goulash soep, twee stukken brood en een stuk taart. Eerst maar eens wat aan de calorieën doen. De afzink van de berg gaat vele malen sneller dan de klim. Nogal wiedes maar echt rap kan niet worden gedaald op het steile lastige stuk. Tussen de gletsjer en het Gepatschhaus op 1900 meter zitten maar liefst 28 haarspeldbochten. De afzink van het Kaunertal gaat wel erg rap. Lange rechte wegen en hard fietsen.

Op de terugweg mag ik nog een keer over de Pillerhöhe en nu vanaf de minst prettige kant. Dit is gewoon een kutklim. Ik zou dat laatste ook netjes kunnen verwoorden maar dat zou de lading niet dekken. Ergens in het begin van de klim zit een stuk van een kilometer lang dat met 15% stijgt. En de laatste km is goed voor 13% en tussendoor is het vaak ook 10%. En ik heb inmiddels al aardig wat hoogtemeters in de benen. Op het 15% stuk kan ik alleen nog maar in scheldwoorden denken. Het is 35 graden, ik ben moe en ik heb alleen een 34*26 bij me. Dit soort ongein hoeft voor mij niet zo. Morgen maar weer eens een minder extreem tochtje uitstippelen.

Totaal: 122 km en 3357 hoogtemeters met een gemiddelde van 20 kmh.

Arlberg giro 2013

Toch nog een cyclo dit jaar. Vorig jaar heb ik er vier gedaan en dit jaar heb ik heel lang gezocht of er ergens nog een aardige cyclo was. En of ik überhaupt nog wel een cyclo wilde rijden. Maar een dagje sterven in het zadel is toch een van de mooiere dingen om te doen op vakantie. Ik ben niet zo van op het strand liggen, bier zuipen of helemaal tot rust komen op een vakantie. Ik kom meestal doodop terug en gebruik de baas zijn tijd om weer een beetje bij zinnen te komen.

Na lang zoeken kom ik uiteindelijk uit bij de Arlberg giro. Een tocht die kennelijk geen mens kent in Nederland want er staan slechts twaalf landgenoten aan de start op een deelnemersveld van zo'n 1000 man. En er staan ook vrouwen aan de start maar die groep blijft helaas erg klein; ongeveer 10% van het totale veld. De route is 150 km lang en telt twee zware beklimmingen. Volgens het schema waren het er trouwens 148 km. En die laatste twee km waren niet leuk. Ik zat er een beetje doorheen op het einde. Het rondje gaat vanuit Sankt Amton am Arlberg over de Arlberg pas. Dan een lange afdaling en vervolgens via de Silvretta hochalp strasse over de Bielerhöhe heen. Dan weer een hele lang afdaling van zo'n 40 km en dan nog 20 km vals plat.

De Silvretta hochalp strasse is zonder twijfel de mooist weg van heel Oostenrijk. Vorig heb jaar heb ik al heel veel lol gehad door de weg drie keer op de motor te rijden. Ik moest namelijk 12 euro tol betalen en dat geld heb ik er dik uitgehaald. Eerst omhoog, dan weer terug tot aan het tolhuisje en dan weer omhoog. En nu mag ik er fietsen. Langzaam fietsen, dat wel. Want het is een akelig lange steile berg. Ik wil een abonnement op deze berg.

In de hele lange bijtrap afzink krijg ik kramp en niet zo zunig ook niet. Ik drink twee bidons leeg maar het wil niet helpen. Bij de derde bevoorrading onder aan de berg zie ik mezelf genoodzaakt op nog een te stoppen. Weer twee volle bidons. In de laatste 20 km word ik nog een paar keer ingehaald. Ik wil aanklampen maar de loerende kramp in mijn benen zegt me dat ik dat beter niet kan doen. Na 150 km (twee km meer dus dan vooraf aangekondigd) finish ik na een kleine 5 uur in het zadel. De finish is hier midden in het dorp in de dorfstrasse en het is hier gewoon een groot feest. De laatst 300 meter loopt lichtjes bergop en ik sprint omhoog. Tussen een haag van joelende mensen en cheerleaders bij de finish. Ik word door de speaker aangekondigd als winnaar van de ronde van Italië. Zo'n roze trui is best leuk. Ik steek ook mijn handen de hoogte alsof ik de giro heb gewonnen. Kan mij het ook bommen, het slaat natuurlijk nergens op maar het was te leuk om niet te doen. Dit soort feestelijke finishes waar iedereen als een winnaar wordt verwelkomd kom je niet veel tegen. De muziek brult hier uit de speakers. Highway to hell van acdc; kan het toepasselijker?

Eindstrijd: 4h 52m 34,3 s

Resultaat: P324

Gemiddelde: 30,351 kmh

150 km en 2400 hoogtemeters

Gemiddelde pols: 156

Maximum snelheid: 92,5 kmh (nieuw record)

De conclusie na anderhalve week tour de France

De koers:

Eerst maar eens het minst belangrijke en dat is de koers zelf. Froome is van ongenaakbare klasse en gaat het geel naar Parijs brengen. De strijd voor plek 2,3 en 4 gaat tussen Mollema, Valverde en Contador. Daarachter staan nog een handjevol renners vrij kort maar ik gok dat die knechtenwerk moeten doen. Ten Dam moet knechten voor Mollema, Kreuzinger voor Contador, Porte voor Froome en Quintana voor Valverde. Groen, wit en bollentrui is totaal niet interessant. Alleen renners die echt niets anders belangrijks kunnen winnen gaan voor zo’n trui. De verhouding in prijzengeld voor geel of groen is ook echt enorm. 18 groene truien zijn net zo duur als één gele. Zelfs een etappe overwinning levert meer op een de witte trui.

Doping:

We weten niets. Verdenkingen zijn er wel veel. Feiten zijn er ook niet. Er zijn zelfs geen vage verhalen over motoman of andere rare hotelbezoekjes van onbekenden. Het enige wat we zien dat er enkele renners zijn die schofterig hard fietsen dat je er kippenvel van krijgt. Het eerste wat ik dan denk is, daar klopt geen barst en wat hebben die gasten voor pillen geslikt. Het enige wat nu in het nadeel van de renners weegt, is dat ze veel harder fietsen dan dat wij voor mogelijk achten. Froome reedt de derde tijd ooit op Ax 3 Domaines. Achter hem in de lijst staat een hele lijst notoire doping zondaars. Froome fietst voor SKY en die hebben 5 doctoren in dienst. VIJF!!!!

Het parkoers:

Op dit punt niets dan lof voor de ASO. Als er iets goed gaat dat zijn het wel de plaatjes. Het is dat er af en toe wat renners in beeld fietsen maar verder is het prachtig landschap dat we te zien krijgen. Als land kun je jezelf geen betere reclame film wensen. Neem nu bijvoorbeeld de etappe van vandaag. Dat was een 3 uur durende reclame voor de mont st. Michel. Maar ook in de eerste week van tour hebben we veel mooie beelden van Frankrijk gezien. Het ‘ile de beauté’ lag er prachtig bij. Voor het eerst in 100 jaar was de tour op Corsica en dat eiland oogt majestueus. De promenade des Anglais in Nice was weer een paatje en elke renner wil nu een keer over de côte de Pailheres fietsen. Dat hebben die Fransen goed voor elkaar. Het kost wel natuurlijk wat. Mont st. Michel komt niet zomaar zo mooi in beeld. Reken er maar op de lokale organisaties flink in de buidel hebben moeten tasten. Ik denk dat ze het er graag voor over hebben.  Want wie wil nu niet eens die berg in het echt zien?

Sallands Mooiste

Even reclame maken voor deze toertocht met start en finish Haarle. Zo ongeveer alles klopt aan deze tocht. De route is mooi, er staan veel seingevers, de tocht is echt uitstekend uitgepijld, en de vrijwilligers zijn heel vriendelijk. De bevoorradingen zijn top geregeld en de aankomst is leuk gezellig gemaakt. Zelfs de naam is schattig. Sallands Mooiste. Bedenk maar eens een tocht die niet een van de standaard namen heeft. Meestal heet een tocht gewoon tocht;  molentocht, dorpentocht, Gooimeertocht. De  andere bekende namen zijn omloop, hel van, klassieker (of classico), ronde, rondje of toer. De hel van Wageningen, de hel van de heuvelrug, de ronde van Middelharnis, de omloop Flevopolder en de toer de force. En dat is er ook nog mooiste . Ik ken hier maar drie voorbeelden van. Limburg mooiste, Vlaanderen mooiste en dus ook Sallands mooiste.  

Sallands mooiste is vooral zo leuk omdat het klein is en toch net groot genoeg. Een toertocht met 200 deelnemers, dat is het net niet; 500 is leuk; 5000 is vervelend. Behalve drie raceafstanden zijn er ook nog 2 ATB tochten die veel volk trekken en een familietocht. ’s Middags is er muziek en een bar bij het sportorant. Er is ook een luchtkasteel en een grote trampoline voor de kinderen. Iedereen heeft lol.  Ik zou natuurlijk best wel iets te zeuren kunnen vinden. Tenslotte heb ik daarvoor doorgeleerd. Maar dan wordt het echt spijkers op laag water zoeken. Wie noemt een locatie bijvoorbeeld sportorant? Een restaurant annex sporthal. Nogal koddig. En ook het weer had best wat zonniger mogen zijn. Maar global warming werkt niet echt mee deze zomer cq voorjaar. We zullen het ermee moeten doen.

Ik zou ook heel graag willen dat dit leuke evenement gewoon een leuk evenement blijft. Laat het aub niet groeien of zo. Ik begrijp natuurlijk best dat groeien interessant is voor een organisatie. Het levert meer status op, meer tevreden deelnemers en wellicht ook meer geld in het laatje. Maar Sallands mooiste is juist leuk omdat het nog net niet echt groot is. Renners die bijvoorbeeld wel eens de Amstel Gold Race hebben gefietst of Limburg mooiste, die kan ik aanraden om hier weg te blijven. Alles wat die twee tochten hebben dat heeft Sallands mooiste niet. Er is geen onvertogen woord gevallen tussen deelnemers en omwonenden. Er worden geen ruzies uitgevochten op het fietspad. Er fietsen geen bierbuiken rond in een te groot Rabo shirt die zich in tempo hopeloos tegen een bult omhoog zwoegen. Het kost ook geen absurd bedrag van 40 euro of meer. Er is ook geen vervelende commerciële sfeer voor een of ander lokaal bier. Er is ook geen poeha kreet in de trant van rij-hem-samen-met-je-vrienden die door de organisatie wordt gepromoot. Er is sowieso heel weinig promotie voor deze tocht.

TIP voor iedereen dus. Ga volgend jaar NIET naar Sallands mooiste. En als je het dan toch doet, doe het dan stiekem.

Boogerd is een hypocriet varken

Vandaag is in het nieuws dat Michael Boogerd overweegt om juridische stappen te zetten tegen de NRC. Journalisten van die krant hebben namelijk een publicatie gedaan van wel een heel curieuze vorm van doping. Geen EPO, geen bloeddoping maar broer doping. Ik vind het een geweldig verhaal. Of het nu waar is of niet maar als een krant dit over me schrijft zou ik glimmen van trots. Het is zo absurd dat het bijna niet te bedenken valt. Voorafgaand aan de overwinning van Boogerd in de koninginnenetappe naar La Plagne zou hij bloed hebben gekregen van zijn broer Rini.  Zoiets verzin je gewoon niet. 

En nu is Boogie boos. Och gut,.. Ze hebben hem op zijn teentjes getrapt. Als het verhaal niet waar is dan zou hij gewoon kunnen zeggen dat het niet klopt en dat hij die overwinning op doodnormale EPO heeft behaald. Of dat hij mooie overwinning schoon heeft behaald. Dat laatste is overigens totaal ongeloofwaardig. Hij zou het ook kunnen bevestigen en toegeven dat in die tijd de gekste dingen werden uitgehaald. Het boeit mij ook niet eens zo of het verhaal nu waar is of niet. 

Wat mij bevreemd is dat er juridische stappen moeten worden gezet tegen een krant. Ik zou juist heel graag juridische stappen zetten tegen Boogerd zelf. Tegen zijn enorme oeuvre aan valse doping ontkenningen, Boogie hefet tien jaar lang stelselmatig en categorisch alle aantijgingen van doping heeft ontkend. Boogerd kon beter ontkennen dan fietsen. Iemand die jarenlang over van alles en nog wat heeft gelogen zou nu ineens juridische stappen gaan zetten tegen een journalist omdat die mogelijk een foutief stuk heeft geschreven. Sorry hoor maar dan wel je een heel erg hypocriet varken. 

Ik bedenk me nu dat ik ook maar eens juridische stappen ga zetten tegen het KNMI. Dat weer bericht van vandaag klopte ook weer eens voor geen meter. Ik zou in mijn rondje van vandaag langs de randmeren toch vooral droog weer moeten hebben met 25 tot 30 graden en noordoosten wind. Het regende echter af en toe en het was maar 21 graden en de wind was zuidwest tot noordwest. 150 kilometer lang heb ik zitten ergeren aan het KNMI. Zo kan het het niet langer. En het was ook niet voor het eerst dat ze ernaast zaten. Ze moeten voor de rechter worden gedaagd. 

Prijs op Sloten

Tijd voor een heroïsch verslag van een harde koers. Als half opgebaard lijk rol ik vandaag als derde over de meet. Mijn beste prestatie op Sloten ooit. En dat tijdens een stormkoers met een achterlijke hoeveelheid wind. Ik rij met de auto naar Sloten en ik huur voor de gein ook maar een tijdswaarneming chip. Dan kom ik tenminste in de uitslag terecht. Wat moet een mens anders op een zaterdagmiddag doen dan rondjes om de voetbalvelden fietsen. Ik hoorde vandaag iemand de uitspraak doen dat fietsen zinvoller was dan hardlopen. Nee echt. Wat ik vandaag doe, is echt rete ‘zinvol’. Mijn longen uit mijn lijf fietsen in 23 rondjes rondom de sportvelden. Dan ben je echt zinnig bezig. Niet dus.

Het waait dus vandaag en ik hou niet van wind. En koersen met harde wind is niet mijn specialiteit. Koersen met harde wind met een klein peloton eindigt meestal een versnippering van het geheel. Na een uur koers is het peloton in drie stukken gebroken. Een kopgroep, een mini-peloton en daar achter nog een mongolen waaier. Als ik goede benen heb, kan ik het peloton net bijhouden en hoef ik niet te lossen. Met een mindere vorm eindig ik in de mongolen waaier en geef dan na een paar ronden op.

Ik zie wel wat de koers brengt vandaag. Dat is zo’n beetje de insteek. Het zal wel rap gaan vandaag en om te voorkomen dat ik in de mongolen waaier terecht kom ga ik maar zo ver voor mogelijk vooraan rijden. Er worden wat ontsnap pogingen gedaan maar allemaal niet zinvol. Telkens zijn het kopgroepjes van 2 of 3 man. Die gaan het nooit redden. 50 km fietsen en een heel peloton van je af houden, dat werkt niet. We laten ze ook een beetje spartelen. Een ronde ze voorop laten rijden en daarna weer terugpakken. Lekker pesterig. Na 5 rondes ontstaat toch een kopgroep die wel stand kan houden. Geen idee hoe dat nu precies gebeurde en ook niet waarom ik er nu precies in terecht ben gekomen. Dat was niet echt het plan. Tenminste voor zover ik plannen had. We zijn met 5 man weg en we willen samenwerken. Waarom ook niet denk ik. Wielrennen is ook een beetje spelen. Na 2 rondes worden we toch wel weer gepakt en daarna zie ik wel weer.

Ook dat gebeurt niet. Er sluit een zesde renner aan die later de motor van de kopgroep zal vormen. We rijden nu dus met 6 en het peloton blijft jagen. Na 5 ronden fietsen we met 4 man er hangen nog 2 opgebaarde lijken aan. Die waaien er een ronde later af. Nog met 4 man dus en het is nog zo’n 30 km naar de meet. Waarom zit ik hier? Mijn pols staat in het rood en ik zou het niet eens erg vinden om weer door het peloton te worden gegrepen. Nog eens 30 km in dit moordend tempo fietsen vind ik niet echt een prettig vooruitzicht. Onze kopgroep verandert langzaam van een goed geoliede machine van 4 renners naar een kopgroep met een motor en 3 half opgebaarde lijken. De motor van de kopgroep doet meer dan 50% van het kopwerk en echt los van het peloton komen we ook niet. Bij elke doorkomst horen we onze voorsprong. 19 seconden; 22 seconde; 25 seconde; 21 seconden; 19 seconden; 21 ; seconde; 22 seconden. Hoe lang hou ik dit vol?

Met nog 5 ronden te gaan hebben we eindelijk 36 seconden en de volgende ronde 47. Het peloton heeft opgegeven en wij mogen de prijzen verdelen. In de voorlaatste ronde valt de beslissing. Onze motor demarreert en van mij mag die winnen vandaag. Zonder hem was ik toch nooit zo ver gekomen. In zijn demarrage kan een lijk volgen en ik moet passen. Met de andere renner fietsen we voor P3 en heel handig plaats ik op het bruggetje de goede demarrage en rij bij mijn kopgroep genoot weg. Ik word dus derde en ik rol als een half opgebaard lijk over de finish. Fietsen is echt zo tof.