Min twee en mist

Het is mistig en het vriest 2 graden als ik op de brug over de Vecht fiets. Mijn voeten voelen aan als twee ijsklompen en mijn vingers zijn zo koud dat ik het niet voor elkaar krijg om al fietsende de mini krentenbollen uit mijn koerstrui te vissen. Mijn jas is niet wind dicht en te koud voor deze temperaturen. Zo ongeveer elke ledemaat protesteert en heeft het koud. Alleen de keuze voor een dikke muts was goed. Bij de overige kledingstukken zat ik ernaast. Te dunne sokken, geen onderhandschoentjes en de verkeerde jas. Het weer trekt zich vandaag even weinig aan van het weerbericht. Ja, er is weinig wind die uit de noordoost hoek waait en ja het is droog. Dat klopt. Die 5 graden die ze hadden voorspeld, daar ben ik naarstig naar op zoek. In Utrecht zag er allemaal nog lekker uit. Het zonnetje scheen uitbundig en het was fris. 1 graad of zo maar dat was om 10 uur. Die 5 graden gingen we zo wellicht nog wel halen. Naarmate mijn ronde wat noordelijk komt, wordt het alleen maar kouder. Voorbij Breukelen begint het mistig te worden en de temperatuur doet een stapje terug.

Hmm,….. ik zit te vernikkelen op de fiets en ik was eigenlijk van plan om een ronde van 100 km te gaan doen. En de route die ik bedacht had, gaat helaas door mistig gebied. Dat gaat hem niet worden zo. Nog twee uur en mijn organen komen bevroren aan. Ik besluit om er mee te kappen en via het Amsterdam Rijn kanaal terug te fietsen. Na een kilometer of 50 ben ik weer thuis waar ik opwarm met een kan thee. Ik baal hiervan. Ok, ik heb het weerbericht niet goed ingeschat en ben met te weinig kleding van huis gegaan. Die fout heb ik wel eens meer gemaakt. Het blijft altijd een beetje een gok met koud weer welke kleding aan te trekken. Te koud is niks maar te warm is ook niet prettig. Ik baal meer van het feit dat het net buiten Utrecht helemaal niet zo’n mooi weer is. Het is eigenlijk alleen maar mooi vanachter glas. Eenmaal buiten op de fiets is het koud. Want terug thuis rond een uur of 12 is het steeds nog maar 1 graad. En ik had vandaag gewoon heel veel zin in een mooie lange tocht.Gewoon weer eens een paar uur beulen in het zadel, daar had ik zin in.

Morgen nog maar eens een poging doen. Het schijnt dat in ieder geval ietsie warmer te worden. Want vandaag was echt te koud. Min twee en mist,…… tsssss

Au,.... de sportschool

AU

Au, au, au, au en nog een keer au. Na 13 treden sta ik boven, de 13 treden naar beneden zijn mogelijk nog pijnlijker. Dat was dus zesentwintig keer au. En nee, ik heb geen punaise in mijn voet als ik thuis de trap omhoog en omlaag loop. Ik heb spierpijn in mijn bovenbenen. Elk jaar overkomt me dit en elk jaar ben ik stomverbaasd en lijk ik te zijn vergeten dat het vorig jaar exact hetzelfde liedje was. Ik ben voor het eerst weer naar de sportschool geweest en ik heb voor het eerst sinds hele lange tijd weer kracht training gedaan. En daarna heb ik een spierpijn in mijn bovenbenen die zijn weerga niet kent. Een propje op de vloer oprapen is een crime. Ik ben niet lenig genoeg om dat te doen zonder mijn benen te buigen. En mijn benen buigen doet pijn. Op een stoel gaan zitten doet pijn en opstaan doet ook pijn. Ik strompel een beetje door mijn huis heen en zolang ik wat in beweging blijf, is het wel te doen. Maar na een uurtje zitten en weer opstaan, wordt ik er direct weer aan herinnerd. Au, spierpijn.

Hoe kan dat toch? Alsof ik zelden mijn beenspieren gebruik of zo? Ik heb dit jaar ruim 10.000 kilometer gefietst. Twee keer de Ventoux beklommen deze zomer, gewoon omdat ik er zin in had. Ik heb genoeg kracht in zowel mijn linkerbeen als mijn rechterbeen om vanaf de grond met een been te gaan staan. Dat klinkt wat cryptisch maar stel je zit op een stoel, je zet een voet op de grond en de andere zweeft in de lucht en je staat op. Zolang de stoel niet te laag staat, is dat niet zo’n probleem. Het wordt lastig vanaf de bank en al helemaal lastig vanaf een laag krukje. Ik kan zoiets normaal gesproken vanuit hurkzit. Vandaag niet, met geen mogelijkheid. Die normaal redelijk sterke beenspieren reageren nu heel anders. En dat allemaal van aan half uurtje krachttraining in de sportschool. Wonderbaarlijk maar waar en elk jaar als ik weer voor het eerst naar de sportschool ga, ervaar ik hetzelfde. Spierpijn en niet zo zunig ook niet. Ergens halverwege de les, schiet er op eens in en dan komt direct het besef weer. Oh ja,….. dat was vorig jaar ook zo.

Er is één troost. Na een paar dagen is het weer over en pijn vergeet je doorgaans snel. En ik kan er ook aan toevoegen,….  Spierpijn, tot volgend jaar.