Franse Fransen

Fransen maken graag een praatje.

Fransen maken graag een praatje in het Frans.

Fransen weten zich geen raad als de gesprekspartner geen Frans spreekt.

Ze kunnen het gesprek niet netjes afsluiten met een, sorry ik spreek geen of slecht Engels. Ze lijken zich daarbij ook onprettig te voelen. Ze lijken te worden geconfronteerd met hun Frans zijn. Ze wonen in Frankrijk, ze spreken Frans, ze eten Franse producent, ze drinken Franse wijn, Franse kazen, Franse hammen, Franse eieren, Franse brood van Frans graan en ze rijden in een Peugeot. Ze gaan in Frankrijk op vakantie. Op Franse mayonaise in de supermarkt staat vermeld dat gebruikte eieren Franse eieren zijn. Die zelfde supermarkt staat vol met Franse wijn en pastis. En dan probeert er zo'n rare fietser Engels met me te praten. Hoe kan dat nu? Hij rijdt godbetert op een Origine, da's een Frans merk.

Ik heb het nu al meerdere maken meegemaakt.
'Bonsoir'
'Bonjour'
'Ça va'
'Oh ..ça marche'
Dan volgt een Franse zin die mijn beperkte kennis van de taal te boven gaat. En ik vraag,  sorry can you do English too? Apologies my French is not so good. Einde gesprek. Ze mompelen meestal nog wat, niet echt tegen mij gericht. Ik weet ook niet tegen wie wel, of wat ze precies mompelen.

Dit verhaal geldt niet voor elke Fransoos, maar wel voor veel. Het is niet zo dat jongeren beter Engels spreken, meestal wel iets vaker dan ouderen. Echt een duidelijke richtlijn wie Engels spreekt en daarmee internationaal denkt, is er niet. De ene campinghouder spreekt goed Engels en is duidelijk de 50 al gepasseerd, de volgende fietser van in de 30 haakt direct af bij het eerste Engelse zinnetje. Bij Worldline, het bedrijf wat ik onlangs verlaten hebt en wat van origine Frans is, telt veel werknemers die noodgedwongen door het internationale karakter van het bedrijf plots Engels moesten gaan praten. Soms kon ik niet horen of ze Engels of Frans spraken. Hun Franse accent was zo dominant dat het Engels nauwelijks nog naar Engels klonk.

Aan de ene kant denk ik dat ze gewoon in hun school opleiding heel weinig Engelse les krijgen en zich overrompeld voelen als er plots een buitenlander voor hun neus staat die beleefd vraagt of er op Engels kan worden overgeschakeld. Ze beseffen zich plots dat ze weinig internationaal zijn ingesteld en alleen maar Frans en Fransen snappen. Aan de andere kant dat verhaal van die mayonaise met Franse eieren, dat is echt niet verzonnen voor dit blog. Dat ben je echt wel een stelletje heikneuters.

Even pauze

De vermoeidheid in mijn benen wint het vandaag van mijn fietsdrang. Even pauze. Hangmat uitgebreid testen en een boek lezen.

Mijn oude Wahoo speeltje heeft sinds eergisteren mijn hartslag weer ontdekt. Ik had al een poging of drie gedaan om die dingen te koppelen, maar in de warrige logica van Wahoo zat ergens kortsluiting. Dat ik nu een navigatie speeltje mee op vakantie heb, is ook een verhaal apart. Ooit, lang geleden, kocht ik het speeltje, vanwege het feit dat de oude Garmin ter ziele was en ik ook de firma Garmin beu was. Die nieuwe Wahoo gaf echter alleen maar gezeur. Het kreng ging steeds langzamer reageren, na drie uur dienst deed geen enkele knop het nog, en daarna ging het op zwart. Dat was een software bug, kon niet anders. Na drie aangemaakte tickets, kreeg ik van Wahoo een nieuw exemplaar. Ik dacht nog, als de software van de ene niet werkt, dan waarschijnlijk de nieuwe ook niet. Daar bleek niks van waar. Het tweede exemplaar beviel uitstekend. Zo'n twee jaar lang. In de laatste Spanje reis raakten echter de rubbers los waardoor het geheel niet meer waterdicht was. En de next knop functioneerde slechts een op de vier keer. En ik maar op het knopje drukken. Knopje, knopje, knopje,.. stom kreng, werk nu eens.

Omdat ik twee en een half jaar voor een navigatie speeltje van 280€ aan de matige kant vond, besloot ik om de webwinkel te vragen of er nog garantie op zat. Wettelijk waarschijnlijk allang niet meer,  maar als consument vond ik dat ik een wat langere levensduur mocht verwachten. Ik stelde nog voor dat een nieuwe kopen met een redelijke korting, wel als een eerlijke oplossing werd gezien. Op dat voorstel werd totaal niet ingegaan. Of ik het kon terugsturen, ter inspectie. Tuurlijk, ik zat in Spanje. Dat bijna  continue op vakantie zijn deze zomer, komt ook met logistieke nadelen. Goed, na Spanje het apparaat terug gestuurd en voordat de postbode het had bezorgd, 12go de webwinkel in kwestie ernaar had kunnen kijken, zat ik alweer in Frankrijk.

MET de oude Wahoo, die had ik namelijk nooit hoeven inleveren. En na een software update, werkt die gewoon goed. Ik zei toch al dar het domweg software was. Inmiddels heeft 12go weer een nieuw exemplaar opgestuurd; ik zeg top service. DHL heeft het pakketje bij mij in de wijk kwijt gemaakt. Dat is dan de categorie super knullig. Daarna heeft 12go weer een nieuwe opgestuurd, nu naar familie die gewoon thuis en die kwam aan.

En die oude Wahoo had dus eergisteren ook weer connectie kunnen maken het de hf band. En dat leerde mij gisteren dat de weg wel omhoog liep, maar mijn hartslag achterwege bleef. Het lichaam had er even geen zin meer in. Dus, zo is er weer tijd om te bloggen ;)

Mont Ventoux

Een uur en 36 minuten en een uur en 30 minuten, dat zijn mijn klimtijden op de Ventoux. De eerste is vanuit Bedoin, de tweede vanuit Sault. Is dat rap? Niet echt, vind ik zelf. Er zijn duizenden renners die rapper zijn. Aan de andere kant zijn er tien duizenden die langzamer zijn. Ik ben het niveau armzalige krabbelaar ontstegen, maar potten breken in een koers, dat is totaal niet aan de orde. Ik heb deze vakantie de Ventoux nu vier keer gedaan. Sault twee keer, plus de Bedoin en Malaucene zijde. En de Ventoux verdient een verhaal, maar of dat nu echt een mooi verhaal is, het is vooral een verhaal met veel gezichten.

De Ventoux is druk. Bedoin is de drukste zijde, maar Sault en Malaucene doen er niet veel voor onder. Druk met Belgen, fietsers, wielrenners, wat auto's, een enkele motorrijder, een Porsche en een handjevol e-bikers. Ik heb eergisteren en vandaag eens geteld hoeveel mensen ik ingehaald hebt en hoe vaak ik voorbij ben gereden. Zowel eergisteren als vandaag door een lokale lichtgewicht eraf gereden en zelfs een renner of 60 voorbij gefietst, inclusief wat e-bikers. Van renners die even rap fietsen als ik, heb ik geen weet. Ze zitten een kilometer voor of achter me en ik zie hooguit pas op de top. 60 renners op 25 km, dat is ongeveer elke 400 meter dat ik iemand inhaal. Gisteren op het montagne de Lure, het kleine broertje van de Ventoux, ben ik slecht een fietser tegengekomen. Zoals gezegd, de Ventoux is druk, heel druk.

Maar de Ventoux is vooral druk met fietsers, niet echt met goed getrainde wielrenners. Ik heb heel wat mensen zien lijden, zien afzien, zichzelf afvragende wat hier nu precies de lol of de uitdaging van is. De Ventoux is voor velen een sportieve uitdaging. En dat is de Ventoux, het is een rot klim. Lang, vooral heel lang, het verschrikkelijke stuk door het bos, als je de Bedoin zijde pakt. Het hele lange bijna kaarsrechte stuk op de Malaucene zijde wat drie kilometer achter elkaar 11 procent of meer stijgt. En dan is Sault relatief makkelijk met de eerste 20 km rustig klimmen, daarna krijg je ook dat gemene stuk maanlandschap. En voor een aantal op de flanken van de reus van de Provence, geldt dat ze domweg te weinig hebben getraind. Of nog veel te veel teveel gegeten taartjes met zich mee torsen. Ze stoppen halverwege om te drinken en komen daarna niet meer in de pedalen geklikt omdat hun benen trillen van de kramp. Voor veel anderen is het een sportieve uitdaging die ze net aan kunnen volbrengen. Ze vallen hun geliefde boven in de armen, soms huilen ze erbij. En voor de e-bikers? Ja wat is het eigenlijk voor de e-bikers? Het is niet sportief, noch een uitdaging. De kern van een Ventoux beklimming is onderuit geschoffeld. Het is geen sportieve uitdaging, maar een bijvoegelijk naamwoordloze niksigheid. Zelfs ik haal ze in.

En er is nog meer. Een e-biker met een rokje, een rode bolletjes trui, gelijk aan de leider van het bergklassement in de tour en vleugeltjes op de zijn rug. Ook nog een stel langlauf rolschaatsers gezien. Hoe noem je zoiets eigenlijk? Zomer langlaufen op rolskis? Ook nog een paar hardlopers en een aantal Porsches dat nergens vaart kon maken, omdat er constant zwalkende fietsers in de weg reden. Dat is het verhaal van de flanken van de Ventoux.

Oh ja, het uitzicht boven op de top is schitterend, maar eerlijk gezegd vond ik uitzicht op de montagne de Lure mooier. Je staat daar weliswaar 150 meter lager, maar je zit wat dichter bij de Alpen, zodat de grote Alpen reuzen indrukwekkender in beeld zijn.

Idioterie op de Ventoux

Volgens een oud Provençaals gezegde ben je niet gek als je de Ventoux beklimt, maar je bent idioot als je het nog een keer doet. Dat is een bekend gezegde, althans bij mij. Het is ook een reden om Cinglé du Ventoux te worden. Dan ga je de berg niet een keer op, maar drie keer op een dag. Vanaf de drie dorpen die aan de voet liggen van de reus van de Provence. Wil je Galarien worden, dan moet je vier keer omhoog. Die vierde beklimming gaat over een onverhard pad. Ik ben al Cinglé, en ik heb geen ambitie om Galarien te worden. Tot zover de idioterie die ik al kende en waar ik me aan bezondigd heb. Vandaag doe ik slechts een klein beetje idioot, ik fiets de Ventoux twee keer. Vanuit Sault, de makkie kant en de zware klim vanuit Malaucene.

Maar er is meer! Je e-bike van vierentwintig kilo de berg op duwen. Welk oud Provençaals gezegde zou daar dan achter schuilen? Iets van, je bent niet gek als je de Ventoux beklimt, maar het is van den zotte om dat te doen met een e-bike met een lege batterij. Zoiets misschien? Dat wordt dan ook rapper een modern Provençaals gezegde, in plaats van een oud. Wat bezielt mensen om een killer van een klim, en dat is de Ventoux, te 'bedwingen' met een e-bike? Ik zou me ook kunnen afvragen waarom ik vandaag persé twee keer omhoog wilde fietsen. Maar daar weet ik het antwoord op. Wielrennen op de Ventoux is pijnlijden voor gevorderden en ik kan goed pijnlijden. Zo wordt het negatieve plots positief. Maar hoe zit dat dan met die e-bikers? Pijnlijden kunnen ze niet, leren willen ze ook niet, anders hadden ze het wel op een sportieve fiets geprobeerd. Als je niet van pijnlijden houdt, wat ik me kan voorstellen, en het ook niet wil leren, wat ik me ook kan voorstellen, maar je wilt toch van het mooie uitzicht genieten, wat ik me ook al kan voorstellen,.... Waarom ga je niet gewoon met de auto of de motor? Ik vraag me ook af wat een e-biker met een lege batterij denkt als ze de vierentwintig kilogram zware fiets omhoog sleuren. Misschien hadden ze op dat moment toch liever een racefiets gehad van 8 kg, of dumpen ze op dat moment het liefst die nep brommer in de greppel en ik loop wel verder of ik ga liften.

En nee, dit is geen grap. Ik heb ze echt zien lopen. Als je niet van in bergen fietsen houdt,  het hoeft niet als je er geen klap aan vind. Het is voor de lol.

Gelukkig in Frankrijk

Geluk is geen onderwerp voor een blog. Het is saai, voorspelbaar en allesbehalve heroïsch. Geen lijden, geen regen, geen tegenslag. En ze blogden nog lang en gelukkig. De categorie: Blegh. Toch valt het grootste deel van deze vakantie en de meesten andere vakanties ook in de categorie Blegh. Ik fiets over bergen en eet onderweg een menu de jour. De zon schijnt, het is 30 graden en de wegen zijn rustig. Met mijn vorm is niks mis. Ik verbaas mezelf over het klimtempo van sommige andere medefietsers. Vrouw, bergop met karrenvrachten aan bagage stuif ik voorbij. Ok, die was te verwachten, maar ook mannen in mijn leeftijdscategorie haal ik in alsof ze bijna stilstaan. Ik ben pas een renner tegengekomen die ik onmogelijk kon volgen. Al twee keer zag ik hem. Een jonge gast met een outfit van Movistar. Ik begin te denken dat het een prof renner is, maar daarvoor was hij ook niet snel genoeg. Misschien een van de renners uit de opleidingsploegen van Movistar. Op een dag dat ik het rustig aan probeerde te doen, omdat de dag tevoren 's middags de kramp knalhard in mijn benen was geschoten, word ik ingehaald door een jonge meid. Dat kon ik ook niet hebben. Dus toch maar dat wiel gevolgd. Ze bleek triathlons te doen, geen hele maar een 1/8 of zo. 750 meter zwemmen, 20 km fietsen en 5 km rennen. En dat deed ze ongeveer binnen het uur. Ze woonde hier in de buurt, maar de weg naar Villard de Lans bleek nieuw voor haar. Ze reed dat stuk nog niet eerder.

Dat van die kramp was trouwens niet grappig. Ik had 130 km gefietst of zo plus ruim twee duizend hoogtemeters en ik lag 's middags in mijn hangmat te hangmat liggen. Of een boek te lezen, of half weg te doezelen. Totdat plots bij een verplaatsing van mijn rechterbeen, de kramp er knalhard in schoot. Au! Echt godsgruwelijk AU. Ik weet niet hoe ik me moet bewegen om het eruit te krijgen. In een poging tot rekken en strekken, schiet ook het linkerbeen in de kramp. En ook niet zo zunig ook niet. Ik moet gaan staan, maar hoe kom ik uit die hangmat? Dat moet normaal met gebogen knieën. Onmogelijk. Er is pijn en pijn, maar knieën buigen is nu een brug te ver. No way. Hoe dan wel? Uitendelijk rol ik gestrekt uit de hangmat en probeer daarna op handen en voeten langzaam te gaan staan. Pas als dat lukt, ebt de kramp langzaam weg. Daarna heb ik nog anderhalve liter water gedronken waar ik de rest van de dag van naar de toilet blijf hollen.

Het uitzicht vandaag boven op de col de Bataille is fenomenaal. Ook weer zo saai, maar wel waar. Wat me vandaag opvalt is hoeveel publieke voorzieningen Frankrijk heeft. Om ons als toerist nog meer van het uitzicht te laten genieten, zijn er grote metalen plateaus aangelegd bij de uitzichtspunten. Zo kunnen we nog verder op het randje het diepe dal inkijken. Dat is het enige doel van die publieke voorziening, toeristen genot. Maar verder zijn er onderweg picknick bankjes, prullenbakken, kinder speeltuinen en jeu de boule banen. Een paar dagen eerder fietste ik door de tunnel des Ecouges. Een prachtige weg plus een vijf honderd meter lange tunnel, uit de rotsen gehakt, en nog goed verlicht ook. En die tunnel verbindt twee dorpen van nauwelijks 100 inwoners en is meer door toeristen in gebruik dan door locale bewoners. Ik zit op een camping municipal in een dorp van nauwelijks honderd inwoners. En ik denk niet dat er ook maar iets rendabels aan deze camping is. Daar moet subsidie bij. Dat wordt dus allemaal mogelijk gemaakt door de Franse overheid en meer precies door de Franse belasting betaler. Dank jullie wel beste Fransen.

Leven als een god in de Vercors

Mijn leven als een god in Frankrijk bestond afgelopen nacht uit onrustig slapen en bidden en hopen dat de tent de vele regen goed kon verduren. Plus hopen dat de storm ergens anders ging stormen. Ze hadden voor dit gebied code geel voorspeld. En als je denkt dat ze bij het KNMI voor elke mogelijke poep en scheet een code geel of oranje uit de kast trekken, in Frankrijk zijn ze nog voorzichtiger. Bijna elke dag is er ergens in Frankrijk wel een departement dat op geel staat. Niks om je echt zorgen over te maken. Het kan er waaien, het kan er regenen, het kan er warm worden.

Gewaaid heeft het niet gisterennacht. Ik zag wel rode plukken op de buienradar mijn kant op komen. Dat hoefde van mij niet persé om mijn tent leeg te regenen. Hoeveel regen er is gevallen, weet ik ook niet echt, ik sliep ook deels. Maar niet heel vast. Het begon om tien uur en een pas tegen zessen werd het droog. Om vier uur werd ik wakker en ik moet heel hoognodig plassen. Grrr,....  De tent uit en nat regenen? En dan ook met het buiten en binnen stappen van de tent een boel water en vuil mee te nemen? Eigenlijk niet zo'n zin in. Ik had net constateerd dat alles in de tent nog schoon en droog was. Godzijdank. Maar ophouden gaat niet lukken. Hmmm,..... wat dan? De afwasteil, dan dat maar. Dat maak ik morgen wel schoon. Oef,.... Dat lucht op.

'S morgens lijkt het leven wat meer op een god in Frankrijk. Het is droog, het blijft droog, het gaat zonnig worden. Ik heb mijn wielrenfiets bij me en ik ben ondanks de wat matige nacht toch goed uitgerust. Kopje thee, pain au chocolat, stokbrood met brie en worst. En een bakje yoghurt. Water in de bidons en fietsen met die hap. Het is  mooi in de Vercors, zonnig in het dal, een beetje mistig op elf honderd meter. Veel wielrenners onderweg, een paar toeristen, rustig met auto's. Morgen nog mooier weer, dan ook boven op de berg zonnig. Morgen maar weer eens een menu du jour doen onderweg. Dan is het echte leven van een God in Frankrijk weer terug.