Wat doe ik hier nu weer aan? Ik fiets, ik kijk uit, ik
anticipeer, ik ben voorzichtig met natte bladeren op de weg. Ik rem op tijd en
maak vaart waar ik de ruimte heb en toch knal ik vandaag bijna tegen een zwart
Volvo aan. En het was niet eens een oude man die het ding bestuurde.
Ik fiets terug naar huis over de N228 door Haastrecht,
Oudewater en Montfoort. Eerder ben ik naar Reeuwijkse plassen gefietst en via een grote boog om Gouda heen
ben ik nu op de weg terug naar huis. Uiteindelijk zal ik vandaag net de 80 km halen. Op het knooppunt van de
N228 met de Damweg doe ik alles goed. De weg van rechts heeft geen voorrang
omdat ik op een voorrangsweg fiets. Het is overdag en het regent niet. Het is overzichtelijk
kruispunt. Ik zie van rechts een auto naderen en ik verifieer of de auto me gezien
heeft. Voorrang hebben is een, het krijgen is twee. De man minder vaart en stopt
precies voor de haaientanden. Ik trek hierdoor de simpele conclusie dat ik
gezien ben en dat ik voorrang krijg. Ik minder geen vaart en fiets met een
gangetje van 30 kmh over het kruispunt. Ik weet niet precies wanneer het nu gebeurt
maar ik gok dat als ik een meter of 8 van de auto vandaan ben, de maan besluit om
toch maar het kruispunt over te steken.
Hij heeft me dus helemaal niet gezien!! Mijn conclusie was
op lucht gebaseerd en nu steekt die eikel over. Ik rem ik stuur maar dit haal
ik nooit. Dit wordt boem, een boel schaafwonden, een kapotte fiets en een auto
met krassen erop. Ik schrik me te pleuris en gelukkig de automobilist ook. Hij
remt nog net op tijd als hij al half over het fietspad staat geparkeerd. Ik foeter
de man uit. Jaja,…. Ik kan me best wel beheersen maar op het moment dat anderen
het op mijn ledematen hebben gemunt en de schrik in het lijf zit, dan is dat randje
civilisatie plots verdwenen. De man maakt een sorry-handgebaar en lijkt verder
te willen rijden. Ik maan hem echter te stoppen en het raampje open te draaien.
De eerste schrik is weg en ik vraag vriendelijk of hij voortaan toch beter wil
uitkijken. Het verontschuldigt zich nog een keer en zegt ook flink te zijn geschrokken.
Na deze tweede verontschuldiging laat ik er bij.
