Ukkepuk triatlon

Dranghekken, dranghekken, nog meer dranghekken. Ze hebben hier veel meer dranghekken dan deelnemers bij de internationale jeugd triatlon in Banyoles. Dat is natuurlijk al rap het geval met dranghekken, maar ook aan overige evenement materiaal is er nul gebrek. Speciale fiets standaarden, kleding mandjes, tribunes en een finish boog. Plus honderden meters aan blauw tapijt. Knal blauw, ik zou het niet in mijn woonkamer willen hebben. Alleen als ik de muren knalrood verf en het plafond kanarie geel, dan wordt het een samenhangend modern kubistisch geheel. Dat tapijt is bedoeld om over heen te rennen in de wisselzone tussen zwemmen en fiets en daarna weer tussen fiets en hardlopen. Het is wel logisch, anders zouden ze met hun blote voeten over het asfalt moeten rennen. Maar samen met alle overige voorzieningen geeft het me een gevoel alsof hier morgen de wereldkampioenschappen worden georganiseerd.

Ze gaan alleen maar een een stukje zwemmen, fietsen en rennen. Met de nadrukkelijke klemtoon op een stukje. Tis geen hele triatlon, ook geen halve, geen kwart, zelfs geen achtste. Het is de kortste triatlon die ik ooit gezien heb. Ze moeten 300 meter in het meer zwemmen, dan een rondje van 6,6 km om het meer heen fietsen en dan nog 1,6 km rennen. Ik heb uitgerekend dat een goed getrainde atleet het parkoers zo rond de 20 minuten moet kunnen afraffelen. Dat is wel wat anders dan de Iron Man die ik laatst zag in Embrun. Daar kwam de winnaar na negen een half uur over de finish. De laatste deelnemers uren en uren later. Als je deze ukkupuk triatlon gaat vergelijken met een volledig versie, dan is een elfde deel zwemmen, een zevenentwintigste deel fietsen en een zesentwintigste deel rennen. Omkleden wordt hierdoor een factor van betekenis. Ze doen de triatlon drie keer. Vandaag halve finales, morgen de finale en zondag een estafette.

Ik ga dat niet allemaal kijken. Maar vanavond wel even naar de halve finales wezen kijken. Dat halve finale moet je meer zien als een kwalificatie wedstrijd voor de finale van morgen. Er zijn drie halve finales, als wiskundige is dat zwaar onzinnig, en die starten rap achter elkaar. Er zit vier minuten tussen elke groep. Als de eerste groep al uit het water klimt, ligt de laatste er net in. Het knullige is dat het fiets parkoers het hardloop parkoers kruist. Met als gevolg dat de traagsten van een eerdere groep de daarna gestarte groep in de weg zitten. Je moet als deelnemer ook opletten dat je geen tweede hardloop rondje doet. Gelukkig hebben ze een chip om hun enkel om bij te houden wie waar is geweest.

Ik vind het eigenlijk nog weinig met een triatlon van doen. Een echte triatlon is ellendig lang en duurt uren. Echt uren. Het behoort een martelgang te zijn waarbij je uitgewoond aan de finish komt en nauwelijks nog kan praten. Deze ukkepuk versie is een totaal andere sport.