De Iraniër in Metz

 Het duurt even voordat ik iets te eten heb gekregen in Metz. Pas bij restaurant numéro drie heb ik prijs. Metz stond niet echt op de planning, ik rij vandaag gewoon naar huis vanuit Zuid-Frankrijk. Dat kan eigenlijk net niet in een dag. Twaalf honderd kilometer en de eerste 200 kilometer over een tweebaansweg door de bergen heen. Toch geeft de navigatie halverwege aan dat ik rond elven thuis kan zijn. Maar tegen vijven heb ik moeite mijn ogen open te houden en dan is het nog zo'n zes honderd kilometer. Zo doorgaan lijkt me niet verstandig. Ik draai bij Metz de snelweg  af en zoek de camping municipal op die aan het water ligt en ook dicht bij de stad ligt.

De stad wemelt van de restaurants en het is zaterdagavond vandaag, dus druk is het ook. Behalve bij de Chinees, daar zit nog geen mens. Ik zou natuurlijk in Frankrijk Frans kunnen gaan eten, maar dan ben je in Metz net niet helemaal aan het goede adres. Thais, Chinees, Perzisch, Libanees,  Japans, Iraans, Afghaans. Ja, allemaal ja. Ik ga bij de Chinees zitten, maar na het bestuderen van de kaart, ben ik ook rap weer weg. Alle lekkere menus zijn op zaterdagavond niet beschikbaar. Geen wonder dat er geen hond zat. Dan maar een zeer groot Frans restaurant met een mega terras dat bijna helemaal vol zit. Dat zegt wat over de keuken. Helaas is het daar zo stervensdruk dat ik na een kwartier wachten nog steeds geen menukaart in mijn handen gedrukt heb gekregen. Laat staan dat ik een glaasje wijn heb kunnen bestellen. Zodoende stap ik ook daar op. Op naar de volgende. Een Iranees. En gelukkig werkt het daar wel allemaal. Binnen vijf minuten zit aan het voorgerecht. Volgens mij is dit ook mijn eerste keer Iraans eten. En het smaakt vooralsnog uitstekend. 

Ondertussen in Frankrijk

Ik maak me niet zo'n zorgen om Poly, stomme naam ook. Ik ben ook niet thuis en de parasol staat niet buiten. Naar mijn werk fietsen hoeft dus ook al niet.

Ik ben maar weer eens bezig met rondje numéro zoveel in Frankrijk plus een lunch onderweg. Col de la Cayole heet vandaag de pukkel waar ik bovenop wil staan. Tweeduizend driehonderd zevenendertig meter hoog en boven op de col is slechts een parkeerplaats en gedenksteen die als colbord dient. De tour passeerde hier in totaal drie keer, de laatste keer is al 50 jaar geleden. Ik zie ook geen enkele tourheld uit het verleden hier op het wegdek geschilderd. Geen gele fietsen op de weg geschilderd of andere memorablia van een vorige tour. De Cayolle mag de tour niet, of andersom. Misschien heeft de Mercantour, die deze col doorkruist geen zin in reclame, of ze hebben het geld er niet voor over om le grand boucle door dit gebied heen te krijgen. De tour rijdt vandaag door de Pyreneeën over de col de Marie Blanque, da's ook geen nieuwkomer.

Wat valt er nog meer op vandaag? Weinig fietsers op deze berg, iets meer motorrijders en een enorme bak tegenwind als ik terug het dal in fiets. Ik moest werken om naar beneden te komen. De zon schijnt wederom uitbundig. Het wegdek is soms super mooi en veelal super prut. Zo prut dat ik de fiets niet kan laten lopen in de afdaling. Niet omdat er een bocht aankomt, maar boven de 50 per uur trilt het stuur uit mijn handen. Dan kan ik simpelweg de remmen niet meer bedienen. Ik moet continue de snelheid eruit halen om zeker te zijn dat ik straks kan remmen als er echt een bocht aankomt.

Wat nog meer? Oh ja,.... de tarte myrthilles was weer erg lekker. 

Col des Champs en Gorge val Daluis

Verwacht geen drietal onafhankelijke fotografen die wielrenners op de gevoelige plaat zetten en daar een boterham mee proberen te verdienen. Verwacht ook geen collonne wielrenners op de berg, of een rits aan campers met ondeskundige bestuurders. Verwacht ook geen restaurant boven op de top, of een col bordje. Verwacht ook vooral niet dat het hier niet fors omhoog loopt.

De col des Champs is een van de velen cols in Frankrijk waar niet elk jaar de tour overheen komt. Daar wemelt het er in dit land van. Gisteren fietste ik over de de col d'Allos, vandaag de col des Champs. Is daar de tour ooit overheen getrokken? De Allos misschien nog wel,  de des Champs vermoedelijk niet. Deze regio is niet zo populair bij le grand boucle. Het is hier geen Alpe d'Huez of les deux Alpes. Dat heeft voordelen. Nou ja, er zijn niet zoveel restaurants, maar honger lijden ga je hier ook niet. En als je indruk wil maken met indrukwekkende col namen op collega's of vrienden die de ballen verstand hebben van wielrennen, dan ben je ook aan het verkeerde adres.

Frankrijk heeft meer te bieden dan de Tourmalet en de Mont Ventoux. Ook meer dan de Gorges du Verdon of de Gorges de l'Ardêche. Waarom noem ik hier ook die twee gorges? Om de simpele reden dat ik vandaag door de Gorge val Daluis ben gefietst. Die lag op de route naar de col des Champs. De Daluis is een van de meeste spectaculaire kloven waar ik ooit doorheen ben gefietst. Een hele smalle enge kloof met rood gesteente waar op bizarre wijze een weg doorheen is gehakt. FENOMENAAL!! Maar kennelijk staat het in weinig boekjes en ze sturen Pojacar en Vinegaard er niet doorheen. Dus samen met een paar motorrijders, die redelijk netjes rijden, heb ik deze wegen voor mezelf. Ik zeg houden zo.