doe eens normaal,...

Na Feyenoord – PSV dacht ik, het is wachten op de volgende dode. De volgende grensrechter die in elkaar wordt gemept. De volgende scheids die moet rennen naar zijn kleedkamer. De volgende trainer die zijn auto terugvind met 4 lekke banden. Zonder respect geen voetbal. Wat een poeha kreet. Was het maar zo. Het is eerder zonder voetbal geen geweld. In de wedstrijd zelf was er al een verhitte strijd tussen de spelers die na afloop in de kleedkamer tot uitbarsting kwam. En waar gaat het eigenlijk over? Een pot voetbal in een vol stadion waar je als kleine jongen alleen maar van kan dromen. Vijftigduizend man die naar jou komen kijken. Dat is toch waanzinnig. Ik zou daar alleen maar positieve energie van krijgen. Ik zou daar willen laten zien dat ik echt kon voetballen. Ik zou positief in het nieuws willen komen. En volgens mij wilden ze PSV alleen maar winnen. Het kon ze  niet schelen hoe. Als het mooi kon, dan winnen we mooi. Als het smerig moet, dan moet het smerig. Het kan me niet bommen wat er gebeurt maar winnen zullen we. Nou ja, dat lukte dus niet. Ik zou zeggen jammer dan. Volgende week beter maar die gedachte is te simpel. Ik vergeet hier even dat alle redelijkheid en alle zelfspot allang uit de ploeg uit Eindhoven is verdwenen. Ze doen daar net alsof voetbal belangrijk is.

Na afloop kreeg Dick Advocaat de vraag waar hij meer van baalde. Het incident in de kleedkamer of de verloren wedstrijd. Makkelijke vraag leek me. Nu kon Dick eens haarfijn uitleggen hoe dat nou zat met respect en voetbal. Respect voor arbitrage en respect voor je tegenstander. Een inkoppertje van een vraag natuurlijk. Even duidelijk maken dat sport ook maar een bijzaak is in het leven. Voor prof voetballers waarschijnlijk de belangrijkste bijzaak maar het blijft sport. Niet iets belangrijks of zo. Dick zou kunnen zeggen dat Lens zich als een klein kind had gedragen, dat hij niet tegen zijn verlies kan. Dat het hoog tijd werd dat hij zich eens volwassen zou gaan gedragen. Dat hij respect zou moeten tonen voor zijn tegenstander. Van dat soort verstandige dingen. Niet dus. Dick baalde meer van een verloren pot voetbal dan het feit dat er duw en trek partij ontstond tussen een paar opgefokte spelers.

Vandaag was er een persconferentie over het kleedkamer incident. Lens krijgt de hoogste geldboete die PSV kan uitdelen aan een speler. Er werden geen bedragen genoemd. Ik noem die een straf uit eigen doos. Een sigaar uit eigen doos kan ik zeggen omdat die uitdrukking net niet klopt maar het lijkt er wel op. Lens krijgt een nep straf; PSV snijdt zichzelf niet in de vingers. Als ze Lens 4 wedstrijden schorsen, dan zouden pas echt straffen. Maar ja, PSV wil wel kampioen worden.

Profvoetballers, proftrainers en profclubs. Ze zouden zomaar het goede voorbeeld kunnen geven. Echt waar. Ze zouden het zomaar kunnen doen. Ze zijn helaas verblind door geld en zien alleen nog maar euro biljetten voor hun ogen dansen.

Zonder respect geen voetbal. Pffffffff,……. Was het maar waar.

eindelijk oorlog

 Eindelijk is het voorbij. De winter is afgelopen en het voorjaar is begonnen. Gedaan met de vermaledijde sneeuw en de Siberische oostenwind. Geen E-koorts meer; geen schaatsen meer. Gedaan met de ellende. Ik weet ook wel dat dit niet helemaal klopt en dat het deze week weer wat kouder wordt en dat er in Maart net zo goed nog een keer een sneeuwbui kan langskomen. Het punt is dat ik gewoon al anderhalve maand op voorjaar zit te wachten en vandaag was de eerste koers. Dat is tenminste een mooi ijkpunt op de kalender. Het tijdstip dat er weer renners op de weg zitten en dat er weer rondjes om de kerk of de voetbalvelden worden gefietst. Volwassen kerels op kleine fietsjes die strijden voor een paar euro door hun longen uit hun lijf te rijden.  En natuurlijk sta ik aan de start. Geen idee of ik genoeg conditie heb want ik heb nog maar heel weinig kilometers op de weg gemaakt. Ik moet het vooral hebben van spinning en krachttraining in de sportschool.

Op zaterdagmiddag ligt het wielerparkoers op Sloten er vies bij. Het is nog nat en er ligt een soort dunne grijsbruine prut op het asfalt. Dit stuk weg is 4 maanden niet in gebruik geweest en meerdere malen ondergesneeuwd en nat geregend. Maar is er rijdt  geen verkeer over een wielerparkoers dus de rommel is nog niet weggereden. Dat mag ik vandaag doen. Samen met nog een vijftigtal renners. We beginnen vandaag met een loze ronde. Dat is iets nieuws. Een ronde achter 2 voorrijders aan fietsen met 30 kmh en daarna wordt de koers pas vrij gegeven. Geen idee waarom eigenlijk. Dat wordt er ook niet bij verteld. In grote wedstrijden is dit heel gebruikelijk. Elke touretappe gaat langzaam van start achter de jurywagen. Dat is mooi voor het publiek in de stad. Die kunnen dan de renners rustig voorbij zien fietsen. Bij ons staat er geen publiek.Na de loze  ronde is het gewoon koers. Zoals het hoort, schiet het tempo direct de hoogte in en alle opgekropte koerswoede van de afgelopen drie maanden komt er nu uit.  Na 10 ronden ontstaat er uiteindelijk een kopgroep waar het peloton als een stel ongecontroleerde bende dolle honden achteraan jaagt. Ik zit in dat peloton en heb dus duidelijk de slag gemist. We bakken er als peloton helemaal niets van. We rijden ons een half uur lang het snot voor de ogen en we komen geen meter dichterbij. Dat komt vooral omdat er geen lijn zit in de achtervolging. We klooien maar wat aan. Een beetje ieder voor zich en dat werkt voor geen meter. Het is echter wel vermoeiend en na een half uur is bij de meeste renners wel de jus uit de benen verdwenen en we geloven het verder wel. Dan maar de kopgroep laten rijden, de koers uitrijden en volgende week doen we nog wel een poging.

Ik finish er ergens op P10 in het peloton. 53 kilometer en een gemiddelde van 38,0 kmh. En ik zie eruit als een grote bruine moddervlek. Mijn witte koerstrui zat na een ronde al onder de bruine modderspetters. Nu is alles smerig. Mijn fiets kraakt van het zand en ik zie eruit alsof ik een veldcross heb gereden. Gelukkig is de douche na afloop lekker warm.

De tour heeft niets met sport te maken

De tour de France, het WK wielrennen op de weg, Wimbledon, the Australian open, de champions league, de primera division en de world series. Om zo maar eens een aantal grote sport evenementen te noemen. Of laat ik het gewoon maar evenementen noemen. Met sport heeft het weinig te maken. Er gaat geld in om. Veel geld. Heel veel geld. Bedragen waar bankdirecteuren nog niet in hun natste dromen aan zouden durven denken. Momenteel koopt Paris Saint-Germain een heel elftal ster voetballers bij elkaar. Ze worden gesponsord door Fly Emirates en de Franse club is in handen van  Qatar Sports Investments. Er is een gerucht gaande dat dit de prijs is (of een van de vele prijzen) die moet worden betaald door Qatar. In dit mini olie staatje vinden in 2022 de wereldkampioenschappen voetbal plaats. Kun je het voorstellen? Er groeit geen eens gras. Er schieten wel voetbal stadions als paddenstoelen uit de grond. Als er iets is waar het voetbal in uitblinkt, dan zijn het de absurde bedragen die er in rond gaan. Doping bestaat niet in het voetbal; in tennis ook niet. Gecontroleerd wordt er trouwens ook niet. Dat hebben die voetbalbobo’s  dan slim gekeken. Doping is alleen maar onhandig. Het geeft alleen maar gezeik achteraf. Een sport zonder doping, daar verdien je gewoon meer aan. Dus lekker niet controleren of een beetje half slap controleren.

Want wie verdient er eigenlijk aan sport? Ten eerste de atleten die vorstelijk betaald krijgen. Tenminste de top dan. Vraag niet wat een tweederangs renner bij een B-ploeg verdient en die niet verder komt dan het rijden van de ronde van Polen en het circuit de la Sarthe. Daar zou ik mijn ballen er niet voor willen afdraaien. Zo slecht is dat IT baantje van mij ook weer niet. Wie verdienen er nog meer? Alle directeuren. Koersdirecteuren, ploegleiders, bestuurders en sponsordirecteuren. Plus nog een verzameling klootjesvolk die ronduit rottig betaald krijgen. Soigneurs, ballenjongens, mecaniciens, verzorgers, etc. Oh ja, er zijn ook nog een paar doctoren die goud geld verdienen met een lucratieve handel in vage geneesmiddelen.  Die gasten hebben nog nooit van Hipocrates gehoord. Ze spuiten de hemoglobine van een hond in mensen in. Ze rammen je net zo vol epo dat je een bloedprop in je hersens krijg en sterft. En dan is er nog een vage categorie mensen die een graantje meepikt en dat zijn de journalisten. Een term die je beter zou kunnen vervangen door sportfans die zulke leuke stukjes kunnen schrijven. Of die zo gezellig wat commentaar kunnen geven bij de beelden. Journalistiek is echt wat anders. Daar moet je namelijk oprecht voor zijn en durven doorvragen.

Wij, de onnozele kijkers zijn degene die dit alles laten gebeuren. Wij kijken naar sport omdat we het mooi vinden. Ik ook. Ik kijk graag naar sport. Ik laat me wekelijks bedotten want ik weet ook wel dat het allemaal niet kan. Zo hard als de Sky ploeg de tour vorig jaar reed, dat gelooft geen mens. Een marathon tennis partij van 4 uur waar tot het laatst toe voor elke bal keihard wordt gerend, dan kan ook niet. Ik zou na 2 uur al lang uitgeput van de baan zijn gestapt. En je maakt mij niet wijs dat een Nadal urenlang kan blijven rennen en meppen op een ontbijt van 3 bruine boterhammen. En waar veel mensen naar sport kijken, is er dus een podium waar adverteerders dol op zijn. En voilà, daar zijn de inkomsten geboren. Sport is geen sport. Het is puur entertainment.

Twee opmerkelijke feiten die ik deze week hoorde. Mart Smeets verteld in de wereld draait door dat er nu wieler verslaggevers zijn die niet voor hun beroep durven uitkomen. Wat een zielige vertoning van Mart. Moeten we nu plots meelij hebben met onze nationale NOS icoon. Mart is geen journalist. Nooit geweest ook niet. Hij kan aardige boekjes schrijven en mooie filmpjes maken. Met journalistiek heeft het niets te maken. Hij is er voor het entertainment. Een ander opmerkelijk feit komt van onze zuiderburen. Dit weekend is het WK cross in de verenigde staten. En ze hebben zich verheugd op een leuk feestje. Het is te ver weg om zelf heen te vliegen en dus vieren ze het thuis. Een Amerikaanse barbecue of brunch. Bier drinken en op een groot scherm kijken hoe een landgenoot wereldkampioen zal worden. Alleen hebben de Amerikanen het WK een dag vervroegd omdat de Ohio zondag buiten zijn oevers dreigt te treden en dan overspoelt die een deel van het parkoers. Heel de feest planning van de Belgen valt nu in water. Dat was toch niet de afspraak.

En als u een echt sport wilt kijken, ga dan eens kijken bij een wedstrijdje hockey van uw kinderen. Ga ergens kijken waar mensen voor de lol en de sportieve eer met elkaar strijden. Wielerkoers in het dorp waar renners de longen uit hun lijf fietsen om een appeltaart te winnen van de lokale bakker. Dat is sport. En ik geef toe dat de tour leuker is naar te kijken. En dat de champions league veel leuker is dan een amateur wedstrijd. Maar laten we dat aub geen sport meer noemen. Maar gewoon entertainment. De atleten zijn gedrogeerd en de sport directeuren bepalen het wedstrijd verloop.