Typisch Thailand

Korte samenvatting van 30 dagen Thailand. 

• Bier met een rietje in een klein limonade glas met ijs.

• Bus met ijskoude airco, buiten is het dertig graden en dan onder een dekentje gaan liggen.

• Brommer met drie personen, papa rijdt, mama achterop en een kind er tussen in. 70 per uur, geen helmen, wel mondkapje.

• Een brommer met zijspan en daar dan een overkapping overheen.

• Een telefoon houder plus telefoon op het stuur van je brommer en daar dan een mini parasolletje boven, tegen de felle zon.

• Pick-up truck. De Toyota hilux is favoriet

• Tien stalletjes langs de kant van de weg die allemaal hetzelfde product verkopen, ananas of zo. Elk bemand door een verkoopster die lui op haar telefoon zit te kijken.

• 7 11. Je struikelt erover. Slechts een handjevol gemakswinkels van een andere keten.

• Openbare sportschool praktijken in het park tussen zes en acht 's avonds.

• Oploskoffie. Thee is niet populair.

• Koude koffie, koude thee, vermengd met 1001 smaakjes.

• Geroosterd vlees, overal langs de weg verkrijgbaar. Ook al in de ochtend.

• Inefficiënte. Als enige klant in restaurant een gerecht bestellen een half uur kunnen wachten.

• Tuctucs

• Plastic zakjes

• Slapende honden midden op de weg die van het minste of geringste opschrikken.

• Gebakken eieren met chili saus.

• Pick-up trucks met een mega ijzeren uitbouw op de laadbak zodat de lading vier meter hoog kan worden opgestapeld en een twee meter buiten boord steekt.

• Een waarschuwing in een elk uur gesteriliseerde lift dat je corona kan krijgen door niet goed gekookt te eten. Of van contact met dieren. Ik wou dat ik dit als grap kon schrijven, maar het stond er echt.

• Som tam salade

• Phad thai

• Monniken in een oranje gewaad.

Chiang Mai - Bangkok met de trein,.....of nee toch niet

Veertien uur op een op rechte harde stoel en dwars door de nacht heen in een boemeltrein. Ik heb er 311 baht voor betaald, dat is nog geen negen euro, en ik heb er geen gebruik van gemaakt. Er reist nu een lege stoel naar Bangkok. Kan iemand tenminste zijn benen nog een beetje kwijt.


Ik heb de fout gemaakt niet tijdig een ticket te boeken. De dagtrein bleek sowieso geen optie omdat ik daarin geen fiets mocht meenemen. Een nachttrein was de enige optie. De dagtrein was de super fast expres way. Die doet over het traject van zo'n zeven honderd kilometer tussen Chiang Mai en Bangkok elf uur. De trein van Amsterdam Berlijn duurt zo'n 6 uur en dat is ook 650 kilometer. Op de fiets bleek Berlijn Utrecht zelfs bijna 700 kilometer. Super fast expres is dus meer een Thaise standaard. De nachttrein doet er 14 uur over. Gevalletje boemeltje. En dat was de enige optie die ik had. Slaapplaatsen waren uitverkocht. Veertien uur zitten op een harde rechte stoel, door de nacht heen en om 6 uur in Bangkok arriveren. Inchecken in een hotel en gaan slapen in een echt bed, is er ook niet bij. Andere optie is mijn vlucht naar huis missen. En de bus dan, vraag ik aan het kaartjes verkopende meisje, die heel goed Engels spreekt. Of ik mijn fiets kon opvouwen, vraagt ze. Nee. Dat kan maar een keer en dan is het frame ter ziele. Ok, zeg ik. Verkoop me dan maar een kaartje en ik accepteer het ongemak. Heel veel ongemak.

Niet slapen, harde rechte stoel, compleet gebroken aankomen en nergens terecht kunnen. Gevalletje barst. Heel erg veel barst. Nadat ik het ticket heb gekocht, informeer ik toch even of de bus toch geen optie is. Tickets zijn beschikbaar, kosten niet heel veel, iets van 20-30 euro of zo. Maar geen info op de site hoe ik een fiets mee kan nemen. De bus terminal zit maar 2 kilometer van het treinstation vandaan. Toch maar even daar gaan informeren. Voor 794 baht, omgerekend 22,20 euro is er morgen een bus beschikbaar. De fiets kan mee. Half negen vertrekken, half acht in Bangkok. Fuck die trein, dat gekochte trein ticket neem ik voor lief. Ik ga met de bus.

Thaise honden

Thaise honden als titel van dit blog is niet beledigend bedoeld. Ik wil geen enkele persoon of groep mensen beledigen door ze voor hond uit te maken. Het gaat echt over de viervoeters, en daar hebben ze er hirr veel van. Ik denk zelfs dat er zoiets als een Thais ras bestaat. Het grote verschil met Nederlandse honden is dat Thaise nooit aangelijnd zijn. Niemand laat hier zijn hond uit. Er bestaan geen hondenriemen of poep opruimzakjes. Er is geen losloopgebied. Feitelijk is heel Thailand een groot losloopgebied voor honden. Ze hebben wel een baasje, soms is die ook bij de hond aanwezig, maar meestal niet. Hele duidelijke rassen kom ik ook niet tegen. Nu ben ik ook geen honden kenner, maar ik kan wel zien dat nagenoeg alles hier in de bastaard categorie valt. Er valt geen peil op te trekken wie de voorvaderen waren. Daarom valt hier alles onder het Thaise ras. Het heeft vier voeten en het blaft. Of het ligt lui midden op de weg te slapen.

Een gevaar voor fietsers zijn ze vooralsnog niet gebleken. Toch heb ik me wel voor rabiës laten vaccineren. Uit voorzorg. Niet dat de kans groot is dat ik door een rabide dier wordt gebeten, maar hondsdolheid is een dodelijk ziekte. En met een vaccinatie win je voornamelijk tijd. Anti-serum moet je nog alsnog krijgen. Maar ik heb 72 uur ipv 24. De meeste honden onderweg liggen te slapen. Of ze kijken je apathisch aan. Of schrikken zich te pleuris als ze wakker worden en weten niet hoe snel ze weer weg moeten rennen. Helaas zijn er ook blaffers en renners. Van die ellendige beesten die de halve buurt bij elkaar blaffen en me honderd meter lang blijven achterna rennen. In groepen durven ze meer. Ik maak me niet echt druk om de blaffers. Zolang ze blaffen, zijn ze bang. De honden die niet blaffen maar als een roofdier op me af rennen, zou ik het liefst ter plekke afknallen. Daarvan heb ik er een gehad deze vakantie. Dat is niet veel op zo'n twee duizend kilometer. En dat beest was te traag. Een dalende wielrenner proberen te achterhalen. Echt slim zijn die beesten ook nooit geweest.

Post pandemie Thailand

Hoe ziet Thailand eruit na de corona pandemie? Nou, de tempels staan er nog, de zon schijnt nog steeds en zorgt voor aangenaam warm weer. Veel toeristen zijn terug, maar nog wel minder dan voorheen. En de eetcultuur is nog steeds fantastisch. Het blijft smullen.

Wat helaas nieuw is, zijn de overblijfselen  vam onzinnige corona paniek maatregelen. De meest in het oog springende zijn de mondkapjes. Let wel, ik ben geen corona wappie. Ik ben gevaccineerd, geboosterd en geherhaalprikt. Maar ik ben ook mordicus tegen mondkapjes. Er zijn twee manieren om corona te bestrijden cq te beteugelen en dat is isolatie en vaccinatie, al het andere is onzin. De mondkapjes zijn om twee redenen onzin. Ten eerste geeft het dragen van mondkapjes een akelige samenleving. De mens is een van de weinige diersoorten die emoties van soortgenoten kan herkennen, interpreteren en daardoor empathisch kan handelen. Het maakt ons een sociaal wezen. Met een masker voor je smoel vormen alleen de ogen nog een bron voor gezichtsherkenning en dat werkt lang niet zo goed. We hebben die burka in het openbaar ook niet voor niks verboden. De tweede reden is dat mondkapjes domweg niet werken. Dat virus is te klein, het vliegt er dwars doorheen. Alleen de echt medische mondkapjes werken redelijk. Die sluiten echt af en er zit een filter in. Je moet echt bekant stikken wil het werkzaam zijn.

In Thailand heeft en had men te maken met een overheid die maar een doel voor ogen heeft. De bevolking zo bang mogelijk maken. Bang, banger überbang. Er waait een KILLER virus rond dat de dood tot gevolg heeft. Alles en iedereen gaat eraan kapot! Dat soort werk. De Thaise bevolking is doorgaans slecht geschoold en spreekt nauwelijks Engels. Vakgebieden als virologie, immunologie en kennis over het menselijk afweersysteem, dat is al helemaal een brug te ver. Ongeschoolden zijn makkelijk bang te maken en angst is een slechte raadgever. Altijd al geweest. Dus als de Thaise regering mondkapjes propageert als dé oplossing tegen het aller verschrikkelijkste virus ooit, dan kan ik het de lokale Thai ook niet kwalijk nemen als ze nog steeds met een zakdoek voor hun mond lopen. Eenzelfde domme maatregel was die om niet meer Doi Inthanon te mogen afdalen op de fiets. Er schijnt laatst iemand verongelukt te zijn en dan wil de overheid zich laten gelden. Kijk, wij pakken het aan. Helaas wel met een super kleuterige maatregel. Om te huilen gewoon, zo dom.


Nu zijn ze in Den Haag gelukkig iets kundiger dan dat maar om nu Rutte te belonen met een tien met een griffel voor zijn corona beleid, dat zijn ook een paar bruggen te ver. Feitelijk is dat ook wat de regering Rutte deed. Maatregelen om de maatregelen, terwijl niks doen feitelijk  vaak beter was. Als de ziekenhuis cijfers opliepen of het het aantal besmettingen, dan moesten er nieuwe maatregelen komen. Maar elke voorgenomen maatregel was impopulair. Niemand had zin om zijn of haar verjaardag te vieren met drie gasten, op anderhalve meter en geen handen schudden. Wat Mark en Hugo deden was maatregelen bedenken waarvan ze geen benul had óf het zou werken óf in welke mate. Ze deden maar wat. En achteraf evalueren was er ook niet bij. Vooraf wel. Niet naar het effect van de maatregel, maar naar het draagvlak. Dat wat het minst impopulair was, werd een nieuwe regel. Daarom lekte van te voren ook alles uit. Om te polsen hoe dat ging vallen. Met de invoering van de avondklok kleunden ze echter hopeloos mis. Dat liep uit de hand bij de OLO jongeren. OLO staat voor Ontiegelijk Laag Onderwijs. Maar ik vraag me af of de avondklok reljongeren überhaupt dat niveau haalden.

De Thai lopen nog steeds heel veel met mondkapjes op. Sommigen niet,  de meesten wel. In het Noorden iets minder dan in de omgeving van Bangkok. Maar gemiddeld draagt zo'n tachtig procent nog een mondkapje. Echt een peil kan ik er niet goed op trekken, op het waarom wie wel en wie niet. Ouderen, mannen, vrouwen, kinderen, binnen, buiten, drukke gebieden. Het is niet zo dat vrouwen vaker mondkapjes dragen dan mannen, of dat er binnen meer wordt gemonkapt dan buiten. Officieel is het niet meer verplicht, het is slechts een advies. De meesten buitenlanders dragen geen mondkapjes, een enkeling uitgezonderd. We worden er ook niet door met de nek aangekeken. Thai glimlachen naar iedereen. Ik las wat blogs dat de mondkapjes gekte maar langzaam slijt. Ten eerste is er een onbekwame overheid die foute adviezen geeft. Ten tweede, als je geen Engels machtig bent, is het moeilijk om aan betere informatie te komen, en ter derde als je corona hebt doorstaan zonder het in de gaten te hebben, dan heb je ook dat leer moment gemist. Alleen Thai die zelf ontdekt hebben hoe mild de corona verschijnselen zijn, komen tot inkeer en laten de paniek links liggen. Ik hoor ook verhalen dat Thai pre-corona ook altijd mondkapjes droegen. Voor die mensen heb ik een advies, doe eens een update van je eigen geheugen en kijk oude vakantie foto's na. Ze droegen nooit mondkapjes. Vergelijk lokale Thai aub niet met paniek Chinezen die je op Schiphol ziet lopen.

Doi Inthanon, klimmen en dalen!

Waarschuwing vooraf, het is verboden om dit blog te lezen. Ernstig hartfalen kan het gevolg zijn. Ook acute vorm van depressie en long covid kunnen het gevolg zijn. Over effecten op de lange duur is nog weinig bekend, maar houd rekening met het ergste. Je relatie gaat kapot, kinderen plegen zelfmoord en je verliest je baan.

Wat is dit nu weer? Wel,....een stompzinnige waarschuwing die kant noch wal raakt en geïnspireerd is door nieuwe kleuterige maatregelen op Doi Inthanon. Dat is de hoogste berg van Thailand van ruim twee en half duizend meter. De exacte hoogte wordt zelfs in tienden van millimeters uitgedrukt. Ik deed de berg al eens in 2013, maar ik wilde de mega klim nog wel eens beproeven. Maar wat scherts mijn verbazing als ik de entree kosten voor het nationale park wil betalen. Tegenwoordig mag je niet meer met de fiets dalen. Wa's da nu weer voor onzin?

"Do you have a car to go down?"
"No, why should I? I can ride down on my bicycle"
"That's not allowed"
"Why?"
"It's too dangerous"
"No, it isn't. I have descended mountains that were higher then this one. And also steeper ones. I descended Doi Inthanon nine years ago on the same bicycle. No issues at all."
"But it's policy, a rule from Doi Inthanon park"
"Who is your manager? I want to discuss this with your boss. I am not gonna follow stupid rules and will descend with my bike anyhow."

Een lang gesprek in het thais volgt met haar collega. En uiteindelijk verkopen ze me toch een entreebewijs. Negen kilometer onder top bij een tweede controle punt, volgt een vergelijkbare discussie. Dat ik niet mag afdalen met mijn fiets. De remmen zouden niet goed genoeg zijn. Lulkoek. Ook deze discussie ga ik winnen. Wederom houd ik niet in qua stem volume. Ik leg uit dat die fiets ontworpen is voor dit soort werk. Dat de remmen beter zijn dan menig brommertje dat hier naar beneden tuft. Ik houd ter illustratie de voorrem ingeknepen en probeer dan de fiets naar voren te duwen. Met geen mogelijkheid lukt zoiets. Weer overleg en weer een goedkeurend knikje.

De klim zelf is een verschrikking. Ik geniet nauwelijks onderweg. Veel stukken van twaalf procent of meer en die blijven maar duren. Kilometers aan een stuk. Dit is geen lichtgewicht fiets en de bagage zit erop. In totaal zo'n 22 kilogram. Het wordt langzaam kouder en mistiger. Bevoorrading is er onderweg wel en die is hard nodig ook. Ik zigzag omhoog anders krijg ik de pedalen niet rond. Ik moet ook een paar keer stoppen om de kramp te laten wegtrekken. Wat ik ook drink en eet, de kramp blijft komen. Op gang komen na een stop op een stuk van vijftien procent is bijna niet te doen. Boven op de top is het mistig en meer dan een foto maken van mij, het topbord en de fiets, is er niet te doen. De vrouw van de man die de foto maakt vraagt nog hoe 'the ride' was. Horrible. Ik doe deze klim niet meer. Misschien nog ooit op een super lichtgewicht racefiets, maar ook dat is afzien.

En ik daal af op de fiets! Dichte mist en koud. Ik heb nu extra kleding aangetrokken, een warme trui en een winddicht jack. En ik heb ook geen boete van 1.000 baht (zo'n 29 euro) betaald. 

Blog gecensureerd

This content had been suspended due to its illegal acts in accordance with the Computer-related Crime Act 2007 (B.R. 2550) and additional amendments and/or the Gambling Act 1935 (B.E. 2478) and additional amendments.

Dat is wat ik tegenwoordig te lezen krijg als ik mijn eigen blog in Thailand open. Plus een lange zin in het Thaise met vermoedelijk dezelfde strekking. Ik word gecensureerd door de Thaise overheid. Wat heb ik nu toch weer misdaan? Waren ze niet tevreden over mijn verhandeling betreffende kitscherige tempels? Of doe ik te lacherig over de nep luxe van Thaise resorts? En sinds wanneer kunnen ze hier Nederlands lezen? Met Engels hebben ze doorgaans al moeite. En wat staat er nu precies in het Engels? Dat de inhoud is opgeschort vanwege het illegale handelen van die zelfde inhoud. Kennelijk in strijd met een wet over computer gerelateerde criminaliteit en/of een andere wet over gokken. Maar inhoud valt niet op te schorten. Verwijderen of verdonkeremanen, dat kan wel. Gevalletje poging tot Engels, maar net niet goed gelukt. En de inhoud van het blog zou dus illegaal hebben gehandeld. Het moet niet gekker worden. Alsof mijn bedenksel plots kleine crimineeltjes zijn geworden. En het is ook niet de software van blogspot; andere blogspot sites werken namelijk wel goed.

En dan heb ik nog niet eens over de Thaise koning gezegd. Misschien staat morgen hier de Thaise gestapo aan de deur en heb ik plots wat uit te leggen. Dat zal ook wel weer niet. Ik ben vandaag ingecheckt en ze hebben geen kopie van mijn paspoort gemaakt. Het zal wel weer loslopen. 

Sukhothai Historical park

Oude tempels, oude stenen, ruïnes, oude meuk. Ik ben echt fan van oude stenen, oude meuk en nog meer oude stenen. Je kan me ervoor wakker maken, ik lees er bibliotheken voor leeg, ik droom van oude stenen, wil begraven worden onder oude stenen. Ik wil,....

Eigenlijk interesseert het me geen barst. Ik heb Athene gezien en na de Acropolis daar op die bult te hebben zien liggen, dacht ik,...OK   waar kunnen we hier ergens lekker eten? Ik ben in Siem Raep in Cambodja geweest en volgens mijn reisgids had ik drie dagen nodig om alles in me op te kunnen nemen. Na een ochtendje oude stenen in het bos, dacht ik,... OK waar kan ik gemasseerd worden en waar is de voedsel markt? Ik ben een engineer en ik ben niet gemaakt voor historische oude meuk. Historische oude meuk is lelijk, daarom heet het ook historische oude meuk. Een compleet vervallen tempel, zonder dak en door druivenstront aangetaste muren is niet mooi. Vanuit een historische perspectief kan het interessant zijn om er onderzoek naar te doen. Maar mooi is het allesbehalve.


Om mijn vooroordeel voor oude tempels te kunnen onderstrepen ben ik vandaag in Sukhothai Historical park. Tempels uit de 14de eeuw, compleet vervallen. Moet wel lelijk zijn. En dat is het dus NIET!!

Wonderbaarlijk, maar dit is best een mooie attractie. Een Thailand toppers zelfs, volgens de reisgidsen. Da's wellicht wat overdreven, maar toch wel de moeite. Voor de tempels hier geldt ook dat ze vervallen zijn en als je er een hebt gezien, de rest er verdacht veel op lijkt. Maar in tegenstelling tot Siem Raep hebben ze hier een prachtig park aangelegd. De rijkdom van het koninkrijk zoals het er 700 jaar geleden uit moet hebben gezien, komt door het park veel meer tot zijn recht. Het koninkrijk is gevallen, de tempels geërodeerd, maar de grandeur van weleer herleeft in een goed onderhouden park. En als klap op de vuurpijl zijn er vandaag ook weinig toeristen. 

Überkitsch

What to do in the land of wat? Dat was ooit de bijzin op de over van de lonely planet Thailand reisgids. Wat is het Thaise woord voor tempel en als je elk kwartier een nieuwe tempel wil aanschouwen, dan ben je hier aan het juiste adres. Het wemelt er van. De meeste tempels zijn het aanzien niet waard. Ze zijn twintig, dertig jaar geleden gebouwd en sinds die tijd is er niks meer aan gebeurd. Het is vervallen, de verf er afgebladerd en onder gescheten met vogelpoep. De tuin eromheen is verwaarloosd en her en der ligt zwerfafval. Echte hele oude tempels zijn er ook, maar die zijn zeldzaam. Er staat vooral heel veel nieuw gebouwd spul. En het is allemaal kitsch.

De nieuwe tempels die nog niet vervallen zijn, vallen in de categorie kitsch, superkitsch en überkitsch. Kitsch is doorgaans lelijk. Het heeft een zweem over zich heen kunstzinnig te zijn, maar het is en blijft goedkope nep zooi. Alleen überkitsch kan mooi zijn. Zoveel kitscherigheid dat het gek genoeg toch weer mooi wordt. Sommigen tempels halen dat niveau. Alles gaat hier in schreeuw kleuren. Knalrood, felblauw, gifgroen en veel goudkleurig. En liefst glimmend. Drakenkoppen, olifanten, mega kippen, tijgers, superslangen, of een inmens grote Boeddha. En versierd, alles is versierd, zelfs de versieringen zijn versierd. Variatie op dit thema is uitgesloten. Geen ingetogenheid, geen pastel kleuren, geen kruizen. Wel een mega olifant naast een tijger voor een tempel met een knalrood dak, nep gouden dakranden en een Boeddha met een hele dikke buik.

Het is lastig vergelijken met Europese tempels, dwz kerken. De Sagrada Familia flirt ook tegen het kitscherige aan. Maar de meeste kerken zijn eigenlijk super saai in hun verschijningsvorm. Enkele kerken in Rome vol met goud, bij elkaar gejat door de katholieke kerk, daar gelaten. Hier probeert elke tempel de ander te overtreffen met nóg meer kitsch. Een grotere olifant of desnoods een knalrode olifant. Als het maar nep is, dan is het goed. 

The bridge over the river Kwai

Lunch op een drijvend restaurant in de Kwai rivier met uitzicht op de fameuze brug. Roergebakken inktvis met gezouten ei en witte rijst. Plus een limoen smoothie. Het leven van een Brabander gaat niet over rozen, het gaat over veel rozen.

De spoorlijn die beter bekend is als de dodenspoorlijn en de gelijknamige film over deze brug, maken Kanchanaburi een toeristen trekpleister. De geallieerden hebben de brug kapot gebombardeerd. De spoorlijn is in totaal 22 maanden in gebruik geweest. Daarna is de brug weer herbouwd. De betonnen pilaren in de rivier zijn nog origineel, als ik het me goed herinner uit wat ik las over de spoorlijn in een museum, dat een paar kilometer verder ligt. Nu wordt de brug bevolkt door fotograferende toeristen. Het spoor over de brug ziet er uit alsof het geheel nog in dienst is. Wellicht jagen ze twee keer per dag de toeristen even weg om een trein te laten passeren. Ze hebben hier namelijk wel spoorwegen liggen, treinen zie ik er zelden rijden. Net zoiets als onze Betuwe lijn.

En dan nog iets anders over geld. Briefgeld komt voor in biljetten van 20, 50, 100, 500 en 1000 baht. Misschien ook nog wel hogere coupures, maar die heb ik nog nooit gezien. Betaald wordt er in biljetten van twintig en honderd baht. Als je 55 baht wisselgeld krijg, zijn dat steevast 2 briefjes van 20 plus een muntje van 5 en 10 baht. Vijftigjes zijn niet in de mode. En briefjes van duizend levert alleen maar gefrons op. Of ik geen kleinere biljetten in portemonnee heb. Nee. Uit de flappentapper komen alleen duizendjes. Kan ik het helpen, ik moet er wel mee betalen. Ze hebben zelden wisselgeld op voorraad. Mijn resort stond vanochtend voor 600 baht bij me in het krijt. De kamer was acht honderd,  de massage zes honderd. Beide betaald met duizend baht en beide keren geen wisselgeld in de kas. Gisteren avond zijn ze gaan wisselen. En vanochtend hadden ze weer net geen 600 baht. Of ik toevallig inmiddels wel vier honderdjes had, dan kreeg ik weer duizend terug. Die had ik inmiddels weer en zo rommelen we wat af hier met wisseltrucs.

Ik zit me af te vragen waarom het systeem zo werkt. Waarom zijn er zo weinig briefjes van 50 en waarom heeft niemand wisselgeld? En waarom zijn er überhaupt zoveel briefjes? Een briefje van 20 baht is 58 euro cent waard. 

Thais resort

Ik verblijf in een Thais resort. Daar heb je dure versies van, maar ook goedkopere. Deze is niet duur en dat geniet mijn voorkeur. Ten eerste omdat ik een krent ben en ten tweede dat je hier vooral veel goede bedoelingen ziet. Creativiteit komt tot wasdom als de knikkers niet willen rollen. Zo zit ik nu op een nep gras tapijt op luie plastic stoelen als plaatsvervangers voor een gazon en teak hardhouten tuinstoelen. Het tafeltje is van plastic met nep hout motief. Afgedekt met plastic folie. De fruitvliegjes zijn wel echt. De tuin is verlicht met gloeilampen aan een lang lint, die stellen de lampionnen voor. Waar de witte vlaggetjes een replica voor zijn, weet ik eigenlijk niet. Een goedkoop lint van Nepalese gebedsvlaggetjes had het ook best goed gedaan. Dat klopt natuurlijk niet met het Thaise Boeddhisme, maar er staan ook twee nep wigwams in de tuin. Plus drie lage tafeltjes waarbij je op een kussen zit. Dat is eerder Chinees of Koreaans. De keuken is gewoon thais. Ik heb twee menukaarten gekregen. Een met typische thaise gerechten en een met typische thaise gerechten maar dan vegetarisch. Ik bestel twee gerechten van de vegetarische kaart en een fles cola. Of die gerechten met varken of kip moesten worden bereidt en of ik een grote fles cola. Heerlijk. Vegetarisch spicy paddenstoelen salade mét kip.

Ik heb nu ook twee parasols ontdekt die een hek schaduw geven plus een nep papegaai.  Da's toch tien keer leuker dan een luxe resort waar alles klopt?

Teveel Bangkok

Als een warm bad valt Bangkok op me neer. Ik dompel onder en ik verdrink. Het was teveel warm bad.

Mijn vakantie begint op Khao San road, dé backpacker hotspot in Bangkok en dat was een slecht plan. Ik wist natuurlijk wel dat het zou wemelen van de toeristen en tuctuc chauffeurs die je om de haverklap lastig vallen. Tuctuc sir, where do you want to go? Wat ik echter niet wist dat het er ook wemelt van super luidruchtige discotheken. Als grommende vliegtuig motoren trilt mijn maag mee op de zware basdreunen die elke kroeg uit rollen. Harder, nog harder, super hard, KHAO SAN ROAD HARD!! En mijn hotel ligt midden in dit straatje. Pas om 2 uur 's nacths houdt de ellende op, gevolgd door dronken Engelsen die op de gang gaan staan schreeuwen. En dat dan twee nachten achter elkaar. Geen ideaal droom scenario om eens om je gemak de jetlag eruit te slapen.

Vandaag was de eerste fiets dag. Bangkok uit, heel veel verkeer, eenrichtingswegen, en een route die me over de allerkleinste weggetjes heen stuurt. Plus 30 graden, tachtig procent luchtvochtigheid en nog niet uitgeslapen. Pffff,.... Het meest  spannende weggetje onderweg was toch wel een betonnen fietspad van krap een meter breed dat boven een kanaal liep. Geen hekken langs het pad. Een keer mis sturen en ik flikker direct een meter naar beneden een vies kanaal in. Het pad loopt ook nog eens soms even heel steil omhoog of omlaag om een ander kanaal of weg te passeren. Sommige van de tunnels zijn super laag. Ik stoot tot twee keer toe mijn hoofd en de helm heeft nu al zijn meerwaarde bewezen.

Na een km of 40 lijk ik eindelijk de uitdijende Bangkok agglomeratie achter me te hebben gelaten. Maar ik ga er vandaag geen lange tocht van maken. Dat komt wel als ik wat aan de hitte ben gewend en wat uitgeslapener ben. Na 68 kilometer stop ik in Nakhon Pathon. Stadje,  grote tempel, hotel. Even niks.

Pyama vliegen

Vliegen in je pyama, ik weet niet zeker of dit iets nieuws is of een verder uitgewerkt versie van een bestaand concept. Op Dubai luchthaven loopt elke reizigers op gemaksschoenen, op sportpantoffels, of op sandalen. Een joggingbroek  met fleece trui. Een afritsbroek met hoodie. Of in ski ondergoed. Ze sloffen langs Gucci en Prada, bekijken de whisky van the Glenlivet en kopen een stuk chocolade van Lindt. Het concept van makkelijke kleding aantrekken tijdens een lange vlucht, zoals gepropageerd door reisgidsen en reisprogrammas is doorgeslagen naar kleding wat nog net geen pyama is. Dat zal dan de volgende stap zijn.

Een aantal uren later op Khao San road, dé backpacker hotspot in Bangkok, gaat dit fenomeen stug verder. Toerisme verloedering. Je herkent lokale Thai aan drie dingen. Ze zien er etnisch als Thais uit, ze dragen een mondkapje, of het hangt op hun kin en ze hebben nette kleding aan.  Ze zouden er zomaar mee naar hun werk kunnen gaan. Feitelijk doen ze dat dus ook. Ze onderhouden toeristen in hun hansopjes, terwijl die van hun som tan salade eten met een grote fles Leo bier. De toeristen worden gemasseerd, ze kijken voetbal en een enkele ouderwetse toerist blogt erover. Met een afritsbroek en sandalen. Ik hoor er net zo goed bij en dat bevalt me eigenlijk niet. Ik heb zin om wielrenkleding aan te trekken en weer 'in functie' te zijn. 

Live WK op 10k

Live voetbal kijken op 10 kilometer hoogte, vier stoelen voor mezelf alleen, onder het genot van een glaasje witte wijn. Hoeveel decadenter kan het worden? En dan ben ik niet eens voor de business class optie gegaan. Dat werd me een paar dagen voor deze vlucht nog aangeboden door Emirates. Op basis van 'first come first serve' kon ik door 817 euro bij te betalen upgraden naar business class. Net iets te prijzig. Ach,... dacht ik, als business class nog niet vol zit, dan economy waarschijnlijk ook niet. Nou had ik niet direct ingeschat dat ik een volledige rij van vier stoelen voor mezelf zou hebben, da's meer een gelukje.

Misschien is dit ook wel de laatste WK pot die ik ga aanschouwen. In Thailand is alles door het tijdverschil heel laat. En tot nog toe is dit een fantastisch WK. Alles wat een wereldkampioenschap voetbal nodig heeft zit erin. Corruptie, omkoping, machtsmisbruik, politiek spel, het zit er allemaal in. Dat heeft Blatter goed voor elkaar gekregen. Hij kan met recht trots zijn op zichzelf. Mensenrechten schending, censuur en propaganda. Ik denk dat alleen het WK  in Argentinië een surplus aan corruptie had. Daar lieten ze gewoon het gastland winnen. Maar ja, dat deden de Engelsen trouwens ook in 1966.

Qatar gaat overigens niet winnen. De scheidsrechters op dit toernooi mogen dan wat af blunderen. En als de scheids het niet is, dan wel de V.A.R. Maar dat gaat nu niet meer genoeg zijn. Qatar werd in zijn eerste duel nog een super blamage bespaard door een nep buiten spel truck. Stonden ze tenminste niet al na 3 minuten op achterstand en die pingel voor Portugal tegen Uruguay was ook al een lachertje. Ondanks dat Qatar de volgende ronde niet zal halen, zijn ze al wel veel gevaarlijker en beter dan in beide voorafgaande wedstrijden bij elkaar. Misschien dat de Erik ten Hag imitator langs de lijn ze eindelijk aan het voetballen heeft gekregen. Of Oranje speelt weer eens een matige wedstrijd, dat kan ook. Inmiddels heeft Frenkie de Jong de 2-0 binnen getikt. Nu maar eens kijken of de Qatarezen, onder leiding van ten Hag, die overigens een Spanjaard blijkt te zijn,  nog een goal kan meepikken en nog een beetje eer mee naar huis te nemen.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Nope. Het blijft 2-0. Nederland een ronde verder, samen met Senegal dat Uruguay klopt met 2-1

Flatlands

Utrecht - Assen op de fiets. Ik geef toe, het was een beetje een impuls actie. Het klinkt ook niet zo catchy. De flatlands 300 klinkt net wat beter. Misschien is het maar beter dat ik nooit in marketing ga werken. Dan verkoopt er echt niks meer. Die flatlands 300 was een of ander ultra evenement voor fietsers die liever niet slapen. Je moest 300 km afleggen over voornamelijk gravel wegen en dat binnen 16 uur of zo. Niks voor mij. Te ver op een dag. Maar de route leek me wel wat. Die flatlands liep namelijk van Rolde naar Lage Vuursche. Dat klinkt eigenlijk helemaal  suf, ze zullen daarom wel een Engelse catchy naam hebben bedacht.

Goed, even de impuls actie uitleggen. Het was vrijdag en ik zat op mijn thuis kantoor te werken aan een suf probleem. Een of andere oude library updaten en daarna was alles kapot. Jottem. Met als gevolg dat ik het wiel voor de tweede keer mocht gaan uitvinden. Iedereen die nog iets wist over de oude oplossing is op vakantie of vrij. Ik zocht motivatie in oude code en op Google, maar ik kon het niet vinden. Buiten scheen de zon en het weekend zou mooi gaan worden. Wat doe ik eigenlijk nog hier? Tijd om de boel de boel te laten en af te loggen. Het was in een keer weekend en dat plan van die flatlands route zat al langer in mijn achterhoofd. Lunchen, fiets en kampeer spullen inpakken en op pad.

Inmiddels ben ik zo'n 200 kilometer verder en het grootste deel van de route is ronduit schitterend. Heel veel gravel wegen en ook merendeels heel mooi gravel.  Alleen vandaag waren de laatste paar stroken niet befiersbaar. Het gravel was ingeruild voor mul zand van een paar centimeter dik. Er was niet doorheen te ploegen, de fiets wil niet sporen en slaat soms plots links of rechtsaf. Gemopper alom van mijn kant en de laatste 10 kilometer naar Ommen speel ik even vals en pak de asfaltwegen. Morgen de laatste 100 kilometer en dan vanuit Assen een trein terug pakken. Misschien kan ik maandag meer motivatie op kantoor vinden. 

Barcelona – Utrecht op de fiets!

Het idee is simpel. Koop een vliegticket naar Barcelona, neem de fiets mee en fiets naar huis. Een fietsdoos is te koop op Schiphol. Maar dat plan was slechts een plan, geen must. Uiteindelijk moest ik natuurlijk wel een keer naar huis maar het hoefde niet perse op de fiets. Naar Portugal fietsen en vanaf daar terug vliegen kon net zo goed. Of niet verder dan Lyon fietsen en dan een trein of bus pakken was ook een van de mogelijkheden. Uiteindelijk ben ik wel helemaal naar huis gefietst, maar achteraf beschouwd vind ik dat niet de beste optie. Het had wel iets stoers en avontuurlijks om ‘gewoon’ naar huis te fietsen en niet smokkelen met een trein of bus. Maar,….de route die ik genomen heb was eigenlijk niet echt de moeite. Vanaf Dijon ben ik redelijk rechtstreeks in noordwaartse lijn via Troyes, Reims en Brussel terug gefietst. De route via Luxemburg was wellicht iets beter geweest, maar ook daar van vermoed ik dat je heel veel saai landschap krijgt. Het stuk vanaf Dijon naar de Belgische grens bestaat uit graan velden. Nauwelijks dorpjes, geen mensen, geen restaurants, geen winkels, niks. Een leeg landschap. Een dag is dat nog wel aardig, maar het verveelt snel. En België? België kun je het beste per fiets vermijden. Het is het meest belabberde wegdek van heel Europa. Merendeels gewoon niet befietsbaar. De volgende keer laat ik noorden van Frankrijk gewoon zitten. Zuid-Frankrijk is namelijk echt overal super mooi en ideaal als fiets vakantie land. Overal spot goedkope campings en in elke dorp is wel een restaurant open met een menu du jour. Bakkers zijn ’s morgens vroeg altijd open en verkopen zoete broodjes en koffie. De wegen zijn doorgaans goed, het landschap is schitterend en hoe kleiner het weggetje, hoe beleefder de Franse automobilist. Op drukke wegen laten ze hun fatsoennormen varen. Geen idee waarom.

Voor deze vakantie had ik een nieuwe tent nodig. De oude was ter ziele, maar had wel levenslange garantie. Wat in mijn optiek een nogal domme actie was van de fabrikant, want een super lichtgewicht tent is zo fragiel dat zoiets natuurlijk nooit levenslang meegaat. Nemo vond mijn kapotte stokken echter niet onder de garantie vallen (huh?) maar nieuwe stokken als coulance konden ze ook niet aanbieden. Het gevolg was dat ik mijn aankoop vergoed kreeg in de vorm van een tegoedbon bij Bever. Ook een oplossing. Goed,…. geen tent meer, een bak virtueel geld en nu nog een nieuwe uitzoeken. Er speelden 2 problemen met een nieuwe tent. Een groot complex probleem hoe een tent sterk, waterbestendig, lichtgewicht en relatief betaalbaar te maken. En beschikbaarheid was het tweede grote probleem. Mijn conclusie na 1001 sites was dat er geen tenten bestaan die goed scoren op waterbestendigheid, lichtgewicht en prijs. Mijn oude tent zat op 3000 mm water kolom waterdruk voor het onderzeil en 1200 mm voor de buitentent. Dat is zo superdun dat je bang bent met een gescheurde nagel het per ongelijk het doek te doen laten scheuren. Een tent van 1 kg met sterk doek bestond wel, maar de categorie leuk-voor-de-portemonnee viel af. Elf honderd euro. Overige tenten van 1 kg kosten tussen de vier en zes honderd euro en hebben dus geen stevig doek. Ik vertrouw die tenten eigenlijk niet echt. De vorige ging kapot. Niet bij het doek maar de stokken begaven het gewoon bij normaal gebruik. Dan toch maar liever iets meer grammen en iets minder euros. Hilleberg (de Rolls-Royce onder de trekkerstentjes) viel ook af. Niet lichtgewicht en allesbehalve goedkoop. Wat dan wel?

Uiteindelijk heb ik gekozen voor de Vango F10 Helium UL2. En Vango is niet het merk dat bekend staat om super lichtgewicht trekkerstentjes. Ze maken wel heel veel verschillende soorten tentje, van klein naar groot, maar ook allemaal aan de zware en goedkopere kant. Het is helemaal geen A-merk in de lichtgewicht, grammen scorende, high-tech  markt. Deze is voor zover ik weet hun enige poging om ook iets lichtgewichtigs te produceren. En dan is het nog niet eens echt super lichtgewicht. Volgens de fabrikant 1.35 kg, in het echt 1487 gram. Dat is zonder de satéprikkers van haringen van de originele tent en met echte haringen, inclusief alle opbergzakken en reparatie spullen. Fabrikanten liegen wel vaker over de gewichten. Volgens Nemo was mijn tent ook net onder de kilogram, in de praktijk echter 1,15 kg. Voor de haringen heb ik gekozen voor MSR Hook Stake haring. Achteraf een topkeuze. Ik heb geen een haring krom geslagen, ook niet op zeer rotsachtig grond. En de tent is goed! Het zet gemakkelijk op, staat stevig genoeg met 6 haringen, goed waterdicht, ventileert goed en is handig ingericht. De stokken aan voeten- en hoofdeinde geven net genoeg bewegingsruimte en de opbergzakjes boven in de tent zijn echt praktisch. Enige punt van kritiek is dat wat raar oogt dat er 2 spanlijnen door de binnentent heen lopen. In de praktijk had ik er echter geen last van.

De uitrusting:

• Tent
• Luchtmatras
• Donzen slaapzak
• Opblaasbaar kussentje
• Een t-shirt als hoeslaken over het matras
• 2 wieler tenus, broek plus koerstrui. Slechts een aan gehad en elke dag met de hand uitgewassen. De ander was reserve als de was niet snel genoeg zou drogen, maar dat is nooit gebeurd
• 2 afritsbroeken
• 1 onder shirt met korte mouwen, 1 met lange mouwen
• 1 merino wollen polo met korte mouwen, een met lange mouwen
• 4 paar onderbroeken
• 4 paar wielersokken, 1 paar warme sokken
• Een fleece trui
• 1 fietsshirt met lange mouwen
• 1 handdoek
• superdun windjackje
• Fietshelm
• Handschoentjes
• Hoofddoek (Buff), een warme en een hele dunne
• Toilet spullen
• Ehbo spullen
• Fiets reparatie set
• Opladers plus powerbank
• Waslijn, wasknijpers en een universele afvoer stop. Zo kun je altijd een handwas doen
• Scheerapparaat
• Fietsschoen en sandalen
• Hoofdlamp. Niet gebruikt. Het was juni
• mini rugzakje. Daar zat nauwelijks iets in. Maar omdat de tassen bijna vol zaten, was het zeer handig om boodschappen in te vervoeren
• Arkel Freelites achtertassen (2*14 l)
• Een stuurtas (rol 14 l maar slechts half gevuld) Hierin zat de tent, matras en kussen
• Een stuffzak met de slaapzak en vuile was op de bagagedrager
• 2 b
  oeken, dwarsliggers

 De fiets:

• Kona Jake uit 2013. De term gravel racers was nog niet bedacht en toen heette het nog een crosser.
• Schwalbe marathon racer 40 mm. Nul keer lek!
• Triple Shimano Tiagra 10 speed. 50-39-30 voor en 11-32 achter.
• Tubus bagage drager
• Spd pedalen
• Naafdynamo. Niet gebruikt echter omdat de omvormer naar usb stekker kaduuk en ik pas halverwege mijn vakantie een nieuwe kreeg terug gestuurd. Ik heb elke avond een paar uur elektriciteit geleend bij het sanitair om de powerbank op te laden

 

 

 

België

Wat deugt er in België?

De lokale Thai in Nivelle was goed te pruimen

Picon vin blanc blijft lekker

Oude spoorlijnen die tot fietspad zijn gepromoveerd


.
.
.
.


.
.
.
.


Maar eigenlijk gaat dit over:
Wat deugt er allemaal niet in België? Da's namelijk best veel. En niet echt dingen om trots op te zijn als Belg.

Een mega grote, echt super super grote supermarkt. Zo absurd groot dat even een paar dingetjes halen een lange wandeling wordt. Het kan ook te groot. Dat is nog tot daar aan toe, maar wat echt niet deugt is dat er van de 48 kassa's (of zoiets) maar een handjevol open is. Tien, vijftien karretjes staan er voor je in de rij. Ik zie mensen hun paar boodschappen ergens lukraak in het schap terug leggen en de winkel weer uit lopen. De rijen zijn te afschrikwekkend en de boodschappen blijkbaar toch niet zo heel belangrijk.

Het openbaar vervoer staakt vandaag in Brussel.

Wegen. Ik kan geen België blog schrijven en niet mopperen over het wegennet. Het meest belabberde wegennet van heel Europa. Asfaltwegen die in de loop der jaren beklodderd zijn met reparaties. Om de drie meter een rot bult of kuil. Op het verkeer letten is geen optie. Je moet je ogen op de weg houden om niet van de fiets te stuiteren. Fietspaden langs de kant van de weg die een halve meter breed zijn. Geen verhoging, gras of andere vorm van afscheiding. Gewoon een uiterst smal strookje op een weg waar het verkeer 80 mag, harder rijdt en niet uitwijkt. En om dan nog maar te zwijgen over de talloze kapot gereden wegen die al jaren op herasfalteren liggen te wachten.

Bij het binnen rijden van België over een klein weggetje heb ik het bord met 'België' gemist. Vaak staat er op zo'n bord hard je op de snelwegen en op wegen binnen en buiten de bebouwde kom mag. Niet gezien. Ik zag het aan de andere bebouwde kom bordjes. Geel met een rode rand in plaats de witte in Frankrijk. Maar ik zag wel midden in België het 'Vlaanderen' bord. Zo'n typisch bord dat je bij de grens ziet en waar op werd aangegeven hoe hard je op de snelwegen mag en op wegen binnen en buiten de bebouwde kom. Net alsof Vlaanderen een land is binnen België.

Worldline is een Frans bedrijf, ik werk ervoor, maar meer feitelijk is Worldline een Europees bedrijf. De grootste in Europa wat betreft digitaal betalingsverkeer. Ook in België is het groot. Wat echter opvalt, is dat digitaal betalen van onmogelijk is. Het apparaat is stuk of ze doen er gewoon niet aan. In Nederland komt dat niet voor. In Frankrijk en in Spanje ook niet. Alles ging digitaal. Op een kleine kruidenier na die geen CB betalingen accepteerde onder de vijf euro. Hier is het eerder schering en inslag om nog met muntjes en briefjes te betalen. 

Champagne en Roemenië

De tocht door het noorden van Frankrijk kenmerkt zich door een hittegolf, graanvelden saaie wegen en niks. Leegheid is hier kenmerkend voor de streek. Ellenlange rechte wegen met graan. Af en toe een dorpje. Geen restaurants, geen winkels. Soms een broodautomaat. Welke bakker stopt de baquets er in en hoe vers zouden ze nog zijn?

Het is ook de streek van de Champagne. Dat prijzige mousserende wijntje dat wereldwijd grif aftrek vind. Ik heb me altijd afgevraagd waarom voor Champagne de hoofdprijs moet worden betaald en dat elke andere mousserende witte wijn betaalbaar is. Het zou misschien met schaarste te maken kunnen hebben, maar die logische grondslag voor de hoge prijs valt af. De Champagne komt niet van hier. Af en toe zie ik een wijngaard maar ik fiets voornamelijk langs kilometers aan graan. Graan, graan en graan. Of ze maken stiekem wijn uit graankorrels of er deugt iets niet. Ik gok op het laatste. Mijn vermoeden is dat de druiven of de wijn in zijn geheel uit Roemenië komt, vermengd wordt met drie echte champagne wijndruiven en er daarna een mooi etiket wordt opgeplakt. Nog even de kassa 10 keer KADZING!!! laten doen en klaar is Klara.

Morgen verder naar Reims, de Champagne hoofdstad dan naar Wallonië toe. Als ik morgen weer mijn best moet doen op überhaupt een wijngaard te spotten, dan klopt mijn theorie. Ik twijfel zelf al niet meer. 

Zuid-Frankrijk

Misschien gaat het vanavond regenen, dan heb ik eindelijk iets te klagen. Alles zit ook maar mee deze vakantie. Een ochtend een beetje miezer regen en soms wat tegenwind en dat was het dan. Geen lekke banden, geen haperende remmen, geen valpartijen. Gewoon niks. Mooi weer. Mooie wegen, veel zon. En lekker eten onderweg. Het wordt zo een saaie vakantie.

Oh ja, twee keer een camping gehad die volgens de bordjes onderweg en volgens Google echte campings waren, maar in de praktijk niks anders dan een mobile homes park. Toen moest ik wat verder fietsen. En Mistral tegen, dat ook. Maar toen ben ik gewoon een andere kant op gefietst.

Wat gebeurt er dan wel onderweg? Wel niet zo veel. Opstaan, tent inpakken en alle tassen op de fiets binden. Eerst naar een bakker toe voor pain au chocolats, croissants of pain au raisins en koffie en daarna verder fietsen. Water drinken onderweg, foto's maken van alleen maar fabelachtig mooi landschap. Lunch onderweg. Een entrée, plat en dessert du jour. Plus een glaasje wijn of Orangina, afhankelijk van hoe ver ik nog wil fietsen die middag. Of hoe warm het gaat worden. Tussen drie en vijf een camping opdraaien en slechts het goedkope tarief voor trekkerstentjes te hoeven afrekenen. Tent weer opzetten, luchtbed weer opblazen. Douchen, kleding uitwassen en een boek lezen. 'S avonds nog een keer uiteten of even langs de supermarkt om wat lekkers te halen. Bloggen, strava bijwerken. En weer een dag verder. Ze rijgen zich aan een.

Ik heb alleen elke dag een kleine uitdaging om de elektronische apparaten opgeladen te houden. Wahoo en Samsung willen elke dag aan de stekker. Daarvoor heb ik een dynamo in de voornaaf laten monteren en ik heb een omvormer die de spanning van de naaf omzet tot een usb aansluiting. Alleen die omvormer is kaduuk. Voor de vakantie al. Ik heb dat ding terug gestuurd naar de webwinkel in Duitsland en ze hebben me ook gratis een nieuwe gegeven, en dat ondanks dat de garantie al verlopen was. Helaas duurde dat allemaal nogal lang en ik ben inmiddels al een tijdje onderweg. Zonder omvormer gadget dus. Elke dag moet ik even bij het sanitair zoeken waar ik mijn powerbank kan vol laden. En die moet een tijdje aan de stekker liggen. Ik heb geen zin om daar een oog op te houden en vooralsnog zijn er geen problemen. Ik voel me alleen zo'n paria die gratis stroom probeert te jatten elke dag.

Maar verder? De zon schijnt, de omgeving is schitterend, de keuken onderweg erg goed. En een plan heb ik nog steeds niet. Ik klooi maar wat aan in Zuid-Frankrijk. 

La Camargue

De Camargue is precies zo mooi als de Michelin kaart doet vermoeden. Nee,.... mooier. Zelfs al kom je geen flamingo of wild paard tegen, zelfs als het bewolkt en miezerig is,... dan nog. De Camargue is een van die gebieden die al heel lang op mijn todo lijstje stonden. Ik ben groot fan van de Franse Michelin kaarten, ik kan er uren naar kijken en routes uitstippelen. En deze weg wilde al heel graag eens fietsen. Maar het kwam er nooit van. Ik was nooit in de buurt genoeg, of ik had geen fiets bij me. Het ligt ook niet echt naast de deur. Maar nu was ik er eindelijk. Ik ben bewust vanuit Barcelona deze kant opgekoerst.

De Rhône mondt in een enorme delta uit in de Middellandse zee. Het is kilometers groot. En onbegaanbaar voor gemotoriseerd verkeer. Alleen fietsers en wandelaars zijn welkom. Flamingo's, of andere watervogels, zoutpannen en de geur van de zee. Er ligt een smalle dijk, pal naast de zee ter bescherming van het gebied. Over die dijk loopt een kilometerslang gravel pad. Rechts de zee. Links de zoutepannen. Midden op het fietspad ik. Met geen mogelijkheid krijg ik die glimlach van mijn gezicht. Dit is zooooo super gaaf.




Een tijdje niks en dan weer die gedachte. Oh  man,....wat is dit super gaaf. Als een klein kind de ballenbak.



De volgende dag verloopt stroever. Zuidelijker kun je vanaf de Camargue niet, zwemmen naar Algerije is de enige optie. Ik moet naar het noorden en de Mistral waait. Negenennegentig kilometer lang knal harde wind tegen. Vooral de eerste 40 km de delta weer uit was flink zwoegen. Maar ik ben nu wel in Avignon aangeland. Morgen eens tijd voor rustdag. 880 kilometer gefietst in negen dagen en de Mistral gaat voorlopig nog niet terug in z'n kot. Dus heel veel zin om verder noordwaarts te trekken heb ik even niet. 

Bergen, gravel en gedoe met campings

Elf kilometer lang is de eerste klim van de dag. Met 6,8% gemiddeld. Dat wist ik niet echt toen ik de route had uitgestippeld, ik had op de digitale kaart van Michelin gezien dat het een pittoreske route was. Zo'n groen lijntje naast de weg getekend. Plus een boel colletjes, maar geen hoogtemeters erbij. Na een uur klimmen of zo ben ik boven op de col de Fontfroid, waar het nu ook inderdaad kouder is. Behalve dat is er ook een horde vliegen op mijn schijnbaar woest aantrekkelijke zweetgeur afgekomen. Als het zweet opdroogt, haken de vliegen af. De rest van de route blijft op hoogte doorlopen. Ik fiets nog een kilometer of 15 boven de 1000 meter voordat ik de afdaal naar Lamelou les bains. Vijftig kilometer verder en rond lunchtijd. Tijd voor een menu de Bistro. En wat om me heen kijken. Conclusie vooralsnog is dat plaatsnamen met 'les bains' veel mensen in rolstoelen trekken, of krukken, of overgewicht, of alles tegelijkertijd. Ik voel me bijna schuldig om gewoon gezond te zijn.

De rest van de dag verloopt stroever.  Ik fiets terug richting kust en eerste camping die ik op het oog had, sla ik over en ik besluit een dorp verder te rijden. Dat was niet slim. Het stuk naar de kust toe is allemaal wind tegen en ik krijg veel onverharde gravel paden tussen de wijngaarden voorgeschoteld door Wahoo. De route naar de camping gaat via een doodlopende weg en als ik de goede weg volg en bij de camping sta, blijken die alleen mobile homes te doen. Terug naar een camping die ik 4 km eerder zag. Die zouden wel tentjes accepteren, maar eenmaal daar, bleek dat ook een leugen. Grrrrr,..... weer verder, nog meer wind, een weg afsluiting en terecht komen aan de kust met alleen maar mega campings, kermis, pizzerias, ijscotenten en grote glijbanen. Niet echt mijn ding en vaak ook prijzige staanplaatsen.

Dan blijkt er toch nog een gelukje in te zitten na 123 kilometer. Ze hebben plek voor een nachtje en fietsers krijgen een speciaal goedkoop tarief. Tentje opzetten, de was doen en even uitrusten. 

Op weg naar huis

Naarmate de Spaans Franse grens nadert, verandert de Perinexus route van een mooi gravel pad tot een onbegaanbaar builen pad. De laatste paar kilometer naar de grens toe besluit ik over de N11 te fietsen. Het pad was op dat moment niet meer dan een pad vol kuilen, stenen, losliggende stenen, super fijn zand en steeg en daalde met meer dan 10 procent. De wielen schieten weg, de remmen piepen en mijn rug krijgt klap na klap. Het is nu een pad geworden waar mountainbikers op kicken. Dat je moeite moet doen om van je fiets te worden geduwd. Van gravel of gewoon lekker fietsen is geen sprake meer. Een beetje een anticlimax want de eerste 100 km was het een schitterende route. Klein weggetjes, vaak mooi gravel en het merendeel van de route was goed aangeven. Ik reed niet op elk kruispunt fout.

Aan de Franse kant van de Pyreneeën draait het pad naar links en gaat via Puigcerdà weer terug naar Spanje. Ik draai echter rechtsaf en ga weer naar de kust. Dit stuk van Frankrijk is nieuw voor mij. Ik denk er nu over om helemaal tot aan de Camargue te fietsen. Zo blijf ik erg zuidelijk en ik zie een nieuw stuk Frankrijk. En het is zijn beetje half op weg naar huis

La Sagrada Familia

Een dubbel gevoel bekruipt me als ik naar de Sagrada kijk. Dit is niet meer de kerk die ik ooit vijfentwintig jaar geleden zag. De kerk is veranderd maar gevoelsmatig is ook het publiek veranderd. Maar zeker weten doe ik het niet. Mijn geheugen vertelt vooral iets over de kerk. En over Gaudi en zijn voor zijn tijd nieuwerwetse bouw technieken. Gaudi stierf nadat hij was aangereden door een tram. Sommigen zeggen dat Gaudi zo eigenwijs was dat hij niet eens voor een tram aan de kant wou gaan. Nogal een omslachtig zegswijze om zijn koppigheid te verduidelijken. Gaudi was eigenwijs en daarmee vernieuwend. En dat alleen maar op een positieve manier. Een kwart eeuw geleden werd een verhaal verteld in de expositie ruimte dat de kerk afgebouwd werd met de technieken en materialen van de geestesvader. Bij gebrek aan geld liepen de schattingen uiteen hoe lang het meesterwerk van de architect nog ging duren. 2080, 2090, 2100, dat waren de termijnen waarin met toen dacht. En voor wie bouwden ze de kerk eigenlijk. Voor gelovigen? Voor Gaudi? Toen kostte de entree 900 pesetas. Omgekeerd en geen rekening houdend met inflatie zou, dat nu zo'n 3 euro zijn. Met inflatie zo'n zes tot zeven euro. Daarmee kon men de bouw bekostigen. Dat was toen.


De huidige entreeprijs is 29 euro. En dan alleen te bezoeken in een vast tijdslot. Zomaar een kaartje kopen en maar binnen wandelen is er niet meer bij. En de hordes toeristen worden met massas in grote touringcars bij de gate afgeleverd. En, oh ja, de kerk is in 2026 af. Het schiet ineens lekker op. De technieken en materialen van Gaudi zijn onder het tapijt geveegd. De oorspronkelijke bouw tekeningen verdonkeremaand. De kerk moet af, de toeristen moeten komen. Van een mooi verhaal en een kerk in de steigers zijn ze in een paar decennia voor de volle honderd procent vercommercialiseerd. Euro's moeten er rollen, veeeeel euro's. Het gevolg is dat ik naar een bouwwerk heb staan kijken dat meer weg heeft van Efteling attractie. Plus duizenden toeristen in kolderieke hansopjes die selfies staan te maken. Mezelf incluis. Voor mij had die kerk niet afgebouwd hoeven te worden. Barcelona was beter af geweest zonder massa's toeristen en Gaudi is dood en ik vraag me oprecht af was zijn indruk zou zijn indien hij nu een eeuw verder zijn bouwwerk zou zien? Misschien was hij naar de notaris gegaan om een en ander vast te leggen. In plaats van geen voorrang te geven aan de tram.

Barcelona

I'm leaving on a jet plane, don't know when I'll be back again. Just like the song. Met mondkapje uiteraard want ik vlieg met een Spaanse maatschappij. Zonder gaat iedereen dood. Ik moet altijd lachen als ik een officiële grote wieler wedstrijd zie of de conference league finale waarin Feyenoord helaas nipt verloor. Een heel stadium vol enthousiaste supporters en drie officials met een mondkapje die de wereld zullen behoeden voor een nieuwe pandemie. Duizenden supporters op de flanken van de Mortirolo en de ronde miss heeft een mondkapje op. Een kus geven is ook al afgeschaft. Ik stel voor dat ze voortaan twee paspoppen neerzetten.

Goed dat was mijn corona gezeur. Tijd voor vakantie. Fiets vakantie, uiteten vakantie, geen einddatum vakantie. Ik heb vrij genomen, geen retour opgegeven en sarcastisch opgemerkt dat ik nog ruim 10 weken aan snipperdagen heb staan. Ik had een beetje de indruk dat mijn nieuwe Portugese manager dat maar niks vind. Dat zoiets zomaar kan. Ja,... inderdaad, volgens mij cao kan dat. En onze Oostenrijkse opdrachtgever was nog verbaasder. Daar is het niet geoorloofd om überhaupt langer dan twee weken vrij te plannen. Leuk zo'n internationaal bedrijf.


Het begin van mijn vakantie is heel strak omlijnd en secuur georganiseerd. Vliegen naar Barcelona met Vueling, fiets gaat mee als ruim bagage, en ik heb een hotel voor de eerste twee dagen geboekt. Dat is ook direct het einde van het plan. Daarna is alles open. Elke richting is goed. Spanje, Portugal, Andorra, Frankrijk. Allemaal goed. Collega's opzoeken in Zürich. Kan ook. Terug keren naar huis? Dat zal een keer moeten. Of ik neem ontslag. Kan ook.

Ik heb vakantie, ik heb de lange wacht rijen op Schiphol doorstaan, ik zit vast geklemd op stoel 7D in een Boeing 737 en ik heb geen plan. Hey, what can possibly go wrong?

NPO Super sport zondag

Morgen is super sport zondag. Dat betekent als ik de aankondiging van de NPO mag doen geloven dat ik de hele zondag in mijn luie zetel mag plaatsnemen om televisie te kijken. Nogal een nieuwe blik op sport is dit. Het WK bankhangen. Ik schijn morgen formule1, marathon, wielrennen, voetbal en shorttrack schaatsen te gaan beoefenen. Oh nee wacht,...er alleen maar naar kijken. Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. Eerst Max hard rondjes zien rijden down under, dan donkere Afrikanen met moeilijke namen langs de Maas zien rennen, daarna Mathieu zien winnen in Nederlands enige wielerklassieker, tussendoor Eredivisie voetbal en dan afsluiten met een bak Nederlandse medailles op een klein schaatsbaantje in Canada. De NPO lijkt ook redelijk overtuigd van de kansen van ‘onze’ jongens en meisjes. Nu maar hopen dat ze niet telleurstellen. Ik heb paaseitjes, chips en bier in huis gehaald. Dit dagje Nederlandse sport cultuur kan niet misgaan. Toch?

Behalve deze  sport cultuur heb ik deze week nog een poging gedaan om andere meer hoogdravende cultuur te ondergaan. Dat is is faliekant mislukt, ik ben vroegtijdig afgehaakt. Hoe ga ik dit nu netjes verwoorden? Hoe ga ik uitleggen hoe het gedrag van de dirigent op mij overkwam. En dan zonder het in het belachelijke te trekken. Ik zou me natuurlijk eerst simpelweg bij de feiten kunnen houden. De Mattheüs Passion wordt gespeeld in de Jans kerk in Utrecht en de zaal zit bijna vol. Het orkest dat voornamelijk uit strijkers bestaat, speelt twee melodieën tegen elkaar in. Volgens de theorie zou dit toch een  harmonieus effect moeten hebben. Mijn oren en brein snappen er echter niks van. Het klinkt echt voor geen meter. Het koor lijkt er dezelfde mening erop na te houden en probeert uit volle borst het orkest te overstemmen. Maar ook zij zijn niet eensgezind en zingen dwars door elkaar heen. Voor het orkest staat een dansende dirigent. Hij heeft er zin en voelt de swung van zijn orkest. Mij doet hem denken aan de hoofdpersoon in het nummer dancing fool van Frank Zappa. Hierin wordt een adolescent omschreven die wekelijks naar de disco trekt om te dansen maar er werkelijk niks van bakt en zichzelf alleen maar voor schut zet. Of zoals Zappa zingt: ‘they has a fit while I’ll commit my social suicide’. Gelukkig is er na een uur al pauze en kan ik ongemerkt de zaal uit sneaken.

Misschien ben ik toch meer geschikt om sport te kijken. Dat gaat me waarschijnlijk beter af. Maar ik denk dat ik ook van die cultuur lang niet alles gaan zien. Morgen hebben ze eindelijk eens geen hagelbuien voorspeld en de april herfst gaat wellicht plaatsmaken voor wat stabieler voorjaarsweer. Uiteindelijk zit ik toch liever zelf op de fiets in plaats van in de NPO sport zetel.    

Einde van een tijdperk

Voor alles is een eerste keer. Zo was vandaag de eerste keer dat ik op een klassieke Hollandse damesfiets met een te laag zadel in volledige wielertenu heb gefietst. Daarover straks meer. Het was ook de eerste keer kort-kort vandaag. En ook nog eens het einde van een tijdperk. Alle corona regels zijn opgeheven. In ruim twee jaar is 'ontzettend' veel gebeurd:
- Drie honderd en elf keer gefietst.
- Nul keer getest. Nou ja,.... Ik heb vaak een fles wijn open getrokken om te testen of het reukorgaan nog werkte
- Vijf keer op vakantie geweest.
- Eindeloos thuis gewerkt
- Een keer gewinkeld op afspraak
- Een nieuwe fiets gekocht
- Slechts een koers gereden
- Een slordige 29.000 kilometer aan asfalt onder de wielen gehad

Zonder corona had ik waarschijnlijk ook wel zo'n lijstje kunnen opstellen. Dan met iets meer vakanties en meer koersen. En misschien wel minder kilometers. Corona was mijn eerste wereldwijde pandemie. Dat mag ook wel meteen de laatste zijn. Ik heb er geen medische last van gehad. Ik heb alleen een nieuwe invulling aan het begrip saaiheid kunnen geven. Saai, saaier, saaist, übersaai, super saai, corona saai. Vandaag was ook de eerste valpartij in 2022. Ook dat hoeft van mij niet vaker. In de afdaling van de Amerongse berg draai ik net voor het inrijden van Amerongen linksaf. En toen lag ik op het asfalt. De voorband was lek geweest en de tubeless band bleek net niet genoeg latex te hebben om het gat goed gedicht te krijgen. Een slappe voorband en een bocht maken is een garantie voor een onzachte landing op de klinkers.

Godzijdank geen botbreuken en ik lazerde op de linkerheup waar al twee keer ijzerwerk in is gepropt. Slechts materiele schade in de vorm van kapotte kleding, schaafwonden en een voorwiel dat nu echt lek is. De fiets blijft verder ongeschonden. Ik besluit naar de fietsenmaker in Amerongen te wandelen. Dat is een paar honderd meter verder en die heeft vast een goede pomp. Plus een kraan om even de wond schoon te maken. Helaas haalt zijn compressor maar vier bar en  de band komt niet op druk. Hij is wel zo vriendelijk om mij een leenfiets te geven zodat ik met wiel en al even naar Leersum kan fietsen, drie kilometer verderop, waar een Cube dealer zit. Zo fiets ik dus op een stadsfiets met gewone pedalen in wieler outfit langs de provinciale weg. Nu moesten de e-bikes bellen om een wielrenner in te halen. Beetje omgekeerde wereld. Goed, de Cube dealer fikst de band,  nieuw latex er in, even het wiel richten en ik kan op de stadsfiets weer terug. Als ik weer op mijn racefiets zit, besef ik weer hoeveel prettiger dat fietst.

Mijn wensenlijstje voor 2022 staat nu op:
- Geen pandemieën meer
- Geen valpartijen meer
- En kan die mongool uit Moskou ook aub afgeknald worden?



Oh ja,.... en ik zit nu bij de HAP.  De schaafwond op de elleboog lijkt gehecht te moeten worden. 

Proefkonijn zonder mondkapje

Ze moet roepen van achter haar kassa anders kan ik haar niet horen. Ze staat achter een stuk plexiglas en maant mij om een mondkapje te dragen. Zelf hoeft ze dat blijkbaar niet. Ik ben een van de twee klanten in de zeer grote tank shop van Argos. Zomaar even een paar zoete snacks te scoren kan in Duitsland nog niet zonder een zakdoek voor je gezicht. Duitsers zijn gek.

 

Behalve dat sommige Duitsers gestoord zijn, ben ik dat ook. Ik gehoorzaam aan de wensen van Wahoo. Ooit dacht ik dat gadgets er voor de eigenaren waren. Inmiddels weet ik wel beter. Soms zijn mensen er voor de gadgets, en niet andersom. Ik was er voor mijn Garmin en nu ben ik er voor Wahoo. Ik moet er op wachten, het over de bol aaien, geduld ermee hebben en het met liefde behandelen. Als dank krijg ik geklier en ge-etter terug. Het is net een klein kind. Behalve dat ik er voor het navigatie speelgoed ben, heeft nu ook de firma Wahoo mij voor hun karretjes gespannen. Ik snap nog steeds niet zo goed hoe ik hier ingetuind ben.

 

Ik fiets vandaag een slordige 130 kilometer, een route vanuit Huissen langs Doetinchem, Emmerich, Kleef en een pontje over de Rijn bij Millingen. Dat pontje was overigens een gelukje. Het vaarde eigenlijk helemaal niet vanwege de winterdienstregeling. Maar de kapitein vond het blijkbaar toch te sneu voor die paar fietsers aan de kant om niet te varen. Het alternatief van de brug bij Emmerich of Nijmegen geweest. Dat is 17 km fietsen voor de brug bij Emmerich en 16 naar Nijmegen. Meer dan 30 kilometer tussen beide bruggen en slechts een klein fiets pontje dat niet in de vaart is. Je zal toch maar eens een vriendinnetje aan de andere kant van het water hebben wonen. Dat schiet ook niet op.

 

Ik heb een Wahoo die crasht. Op zwart gaat en na een aantal uur de weg kwijt is. Daar heb ik 280 euro voor betaald en ik wil een oplossing. Zoiets van, hier heeft u een apparaat dat wel werkt. Dat gebeurt echter niet. Ze hadden wel een kluitje voor me in de aanbieding en ze kenden ook nog wel een leuk kastje. Om het euvel opgelost te krijgen, heb ik in al mijn naïeviteit een support ticket aangemaakt bij Wahoo support. Nou ja,…. Eigenlijk was het mijn naïeviteit om naar 12GO te luisteren, de verkoper van het speelgoed. Zij kwamen met dat idee. De support van Wahoo zou namelijk echt support leveren. Wat ben ik toch ook goed gelovig. In de praktijk geeft Wahoo geeft support, maar stellen ze mij vragen en ze geven me opdrachten mee. Ik moet een boel vragen beantwoorden op welke fiets ik rijd, of de app wel of niet verbonden was, op wat voor soort wegen ik fietste en of ik hartslag meter had. Ik dacht nog, waar bemoeien jullie je mee? Als ze nou eens gewoon een werkend device opsturen of zo. Maar het kan nog bonter. Ze hebben mijn Wahoo met extra logging voorzien. En of ik dus even een tochtje kon gaan doen van pak hem beet 120 kilometers. Dan konden zij lekker in hun luie stoel blijven zitten en daarna de logs analyseren.

 

EN IK DOE DIT OOK NOG!!!

 

Mesjogge ben ik gewoon. Daar valt die Duitse cassièrre weer bij in het niet. Wahoo crashte zoals verwacht na drie en een half uur. Ik heb ook na afloop op de send log knop gedrukt. Maar dat log was binnen een vloek en een zucht verstuurd, terwijl Wahoo het had over een groot bestand. Dat loggen zal dus ook wel mislukt zijn. Nu breng ik het speelgoed echt terug naar de winkel, ze kunnen me wat.

 

TIP:

Koop geen Wahoo. Wahoo levert software die nog slechter is dan die van Garmin. En zoiets heet een grove belediging. De software van Garmin was bagger, Wahoo is de super overtreffende trap van troep.

 

Nog een tip:

Koop een landkaart.