Doi Inthanon

De hoogste berg van Thailand is Doi Inthanon en telt 2565 meter. Het berggebied in het noorden van Thailand behoort tot de uitlopers van de Himalaya. De verre uitlopers, wel te verstaan want in vergelijking met het Nepalees hooggebergte stelt dit natuurlijk niet heel veel voor. Maar de Thai komen wel graag en masse naar deze berg toe. Zeker in de winter als er in de vroege ochtend het zeldzame fenomeen van vorst kan worden aanschouwd.

Mijn trip door Laos,is wat korter geworden dan vooraf gepland, voor zover er al een planning was en ik ben wat eerder terug in Chiang Mai dan de bedoeling was. Vanuit de tweede grootste stad van Thailand is het 104 km fietsen om de top van deze berg te bereiken. Teveel voor een dagtrip want die 104 km moet je ook weer terug fietsen. Daarom plak ik nog een mini driedaagse trip aan mijn vakantie vast. Op dag een fiets ik naar Chom Thong, dan een keer de berg op en af en daarna weer terug naar Chiang Mai. De eerste dag zou goed moeten zijn voor 70 km maar ik maak er 93 km van, gewoon omdat ik mijn hotel niet kan vinden. Ik had via booking.com iets gereserveerd maar eenmaal op de bestemming aangekomen kan ik dat stomme hotel niet vinden. Na heel veel verkeerd rijden en zes keer vragen lukt het me om dat ene achteraf straatje te vinden waar het hotel ligt. Er stonden nergens Romaanse tekens en alles was in het Thais. Stelletje stiekemerds.

En vandaag ben ik de berg op gefietst. Ik was de enige fietser tussen alle brommers, pick-up trucks en mini busjes. Vergelijk dat maar eens met een lukrake dag in juli op de Ventoux. De route is eenvoudig, 45 km omhoog fietsen en soms een klein stukje dalen en daarna 45 km omlaag fietsen met een paar stukjes klimmen. De stijgingspercentages liegen er wederom niet om. Naarmate de klim vordert, duren de klimmende stoken langer en stijgen de percentages. Het gemeenste stuk in de route was een strook van 2 km lang die me 282 meter hoger bracht. Daarna zwakte het percentage af tot een normale 10%. De lange route met alleen maar klimmen en de steile stroken maken het er een echte verwoestende klim van. Ik overwin in totaal 2553 hoogtemeters vandaag.

De top ziet er boven uit zoals een top er eigenlijk altijd uitziet. Een restaurantje, een topbord, veel mensen en geparkeerde auto. Een observatorium, voedsel stalletjes en een souvenir winkel. Ik koop daar een nieuw warme muts met de tekst Doi Inthanon in het Engels en in het Thais. Daarnaast krijg ik meer dan gemiddeld aandacht. Ik maak een foto van het bord met mezelf en de fiets erop. En spontaan willen er nog wat mensen met mij op de foto. In de afdaling gaat het soms ziedend hard. De max komt uit op 83,5 kmh wat best rap is voor een fiets waarvan de achter rem nog maar nauwelijks werkt. Maar de weg was goed en er was weinig verkeer. En die voorrem werkt dus retegoed. Nu even eten en morgen eens rustig terug fietsen. En dan nog twee daagjes de toerist uithangen in Chiang Mai.

Veganistische malloot

Op de route van Lampang naar Chiang Mai stop ik met nog 30 km te gaan even bij een benzine station. Water aanvullen en koekjes kopen. Terwijl ik zit te eten, zie ik dat er een andere fietser is gestopt. Ik zie een Trek racefiets staan en ga even kijken. Dan komt er een Amerikaan naar buiten met een pakje gedroogde bananen. Even een praatje maken natuurlijk. Waar kom je vandaan? Waarom fiets je hier? Van dat soort dingen. Dit gesprek gaat echter heel anders en ik weet op het eind niet meer hoe het te stoppen. De man blijft maar ratelen. Het begint aardig in die zin dat hij vertelt dat er een bepaald soort bloem is die langs de kant van de weg groeit en die je schijnt te kunnen eten. Dat soort dingen mag ik wel hoewel ik het nog geen Thai heb zien doen. Maar het gesprek blijft bij eten, eten en nog meer eten. Ik heb het genoegen een Amerikaan te spreken met een eet afwijking. Zo'n iemand die teveel over voedsel heeft gelezen en nu een beetje doorgeslagen is. Hij woog ooit 130 kg en vrat zich destijds vol met fast food. Nu is hij veganist en fruitariër. En 100% malloot, dat ook. Hij heeft aan watervasten gedaan totdat hij 57 kg woog en nu is hij weer 75 kg en dat voor een man van 1m70. De meest stompzinnige uitspraken komen uit zijn mond. Dat je van pasta eten niet dik kan worden. Of dat alleen druiven eten gezond is, weken achtereen alleen druiven. En meer van die poeha. Ik geef in het begin nog antwoorden maar dat is niet een goede strategie om hem stil te krijgen. Ik kijk ook zijn bananen naar binnen. Als hij die opheeft, zal hij toch wel een keer stoppen. De verhalen worden ook steeds sterker. Op het eind sta ik apathisch langs hem heen te kijken in de hoop dat op de achtergrond nog iets spannends gebeurt. Die stille hint werkt ook niet. Hij begint nu met verhaal hoe hij iemand van Dengue griep heeft genezen door hem papaya bladeren te laten eten. Ik geef de moed op om hier nog netjes onderuit te komen. Halverwege het papaya verhaal zeg ik goodbye en loop weg om mijn bidons te vullen. Hij loopt met me mee en vraag naar mijn naam.
"Bert",lieg ik; ik heb geen zin om me echt voorstellen.
"Nice to meet you. I am Jerry."
"Yeah, wright."

Terwijl ik mijn bidons vul, gaat hij er vandoor. Pfffff,... Eindelijk van die malloot verlost. Nog 30 km naar Chiang Mai. Als ik weg fiets, zie ik de man 200 meter voor me rijden. Barst, ook dat nog. Straks begint die weer een praatje; daar zit ik niet op te wachten. Hij fietst iets langzamer dan en als ik hem inhaal, schroef ik het tempo op tot 40 kmh in de hoop dat die niet kan volgen. Gelukkig volgt die ook niet en ik blijft de vaart tot in Chiang Mai erin houden. Ik heb even de behoefte aan hard fietsen en ik blijf 35 kmh rijden. De veganist is allang afgehaakt. Ellenlang door ratelen over gezonde voeding kan die wel maar hard fietsen, ho maar.

Nachtmarkt in Nan

Ik de buitenlander hier. Er is er maar een en dat ben ik. Verder is het druk op de markt met lokale Thai. Het is een markt met twee gezichten. Er wordt veel kleding verkocht, dat is ook de reden waarom de markt bekend is. Maar er staan ook gewoon heel veel voedsel stalletjes. We hebben natuurlijk wel gewoon honger met zijn allen. Dus zijn er heel veel stalletjes met gegrild vlees want daar zijn ze hier gek op. En op gefrituurde dingen. En volgens mij gooien Thai alles in de frituur. Bananen, garnalen, vlees en eieren, je kunt het zo gek niet bedenken. Eieren kun je op meer manieren eten dat je wellicht zou denken. Je kan ze ook op de barbecue leggen, net zo gemakkelijk. Of ze een paar weken of maanden laten rotten in zand, zout of kalk. In China noemen ze dat duizendjarig eieren of miljoenjarige eieren, net naar gelang ze hebben liggen rotten. Het klinkt wellicht weinig smaakvol of eerder heel erg vies maar dat is het niet. Hier zijn de eieren roze geschilderd en ze zijn best lekker. Er is ook een groot centraal plein waar je iets wordt verloot en er worden op heel veel plaatsen lotjes verkocht. Ik begrijp er niets van en ik kom er ook niet achter wat er nu precies te winnen is. Alles is hier in het Thais, er zijn geen Engelse ondertitels. Waarom zouden ze? Er loopt hier toch maar een verdwaalde buitenlander rond.

Nan is niet toeristisch Thailand. Althans niet toeristisch voor buitenlanders. Er zitten hier namelijk wel veel hotels en twee ervan zaten vol dit weekend. En Nan staat wel vernoemd in de lonely planet reisgids. Het ligt alleen wat afgelegen en er zullen wel geen busjes naar toe rijden vanuit andere grote toeristische trekpleisters. Dit heeft voor- en nadelen. Er zijn geen Engelse ondertitels en er is ook maar een massage zaak terwijl dat juist dingen zijn waar je in Chiang Mai over struikelt. Er zij ook geen buitenlandse toeristen, geen dikke mannen die met een te kleine Thaise dame over straat lopen en ook geen kuddes aan domme souvenirs shops. Er is maar een buitenlander en dat ben ik.

De fietsenmaker in Laos

Of meer het gebrek eraan. Ik weet niet helemaal zeker waardoor het veroorzaakt is maar ik vermoed dat het de krakkemikkige wegen zijn geweest in samenwerking met een hoop regen en modder. Het geval is dat mijn achterrem ter ziele is. Alleen de voorrem werkt nog goed. Op zich allemaal niet echt een probleem gezien het feit dat dit de rem is die het meeste remwerk doet. Dat geldt overigens voor alle voertuigen. Tachtig procent van de remkracht wordt door de voorremmen geleverd. Ten eerste wordt dit bewerkstelligd door het feite dat die remmen gewoon groter en krachtiger zijn uitgerust en ten tweede zorgen de natuurkrachten ervoor dat alle massa bij een remactie op het voorwiel rust. En dus remt dat wiel beter. Lang leve de zwaartekracht, dus. Ik heb er gisteren ook gewoon 110 km op gereden zonder ergens in de problemen te zijn geraakt.

Maar nu ik vandaag in Luang Prabang ben kan ik het net zo goed laten maken. Ik heb namelijk geen gereedschap hiervoor en ik ben bang dat ik ook een nieuwe remklauw nog heb. Ik vraag eerst eens bij mijn hotel of die een fietsenmaker kennen. Ze weten het niet maar ze durven ook geen nee te zeggen. Het gevolg is dat ze zich ook geen houding weten te geven. Ik ga namelijk niet weg voordat ik een fatsoenlijk antwoord heb. Mijn receptionist blijft moeilijk kijken en schouders ophalen. Uiteindelijk weet hij me naar een motor garage te loodsen iets verderop. Hij weet ook net als ik donders goed dat ze me daar niet kunnen helpen maar zo is hij tenminste van mij af. Ik aanvaard zijn 'hulp' zonder dat hij er erg beschamend vanaf komt en ga zelf wel een stukje door de stad heen fietsen. Daar ontdek ik een aantal opvallende zaken. Iedereen stuurt me naar een motor garage waarvan er hier genoeg zijn. En daar kunnen ze me natuurlijk nergens helpen. Ik spot een fietsenzaak waar ze echte fietsen verkopen die versnellingen hebben en mechanische schijfremmen. En die laatste is bij mij kapot dus hier moet ik wezen. Ze vertellen me echter dat ze alleen maar fietsen verkopen. Repareren doen ze niet. Ik vraag waar ik dan wel moet zijn. Als er iemand is die me dat moet kunnen vertellen zijn zij het wel. Je kunt het tenslotte onmogelijk maken om wel fietsen te verkopen maar niet weten waar je onderhoud kan laten doen. Ze sturen meer naar een motor garage.

Dan ontdek ik een excursie bureautje die mountainbikes verhuurt. Ik stop en vraag waar ik moet zijn om mijn fiets te laten repareren. Gelukkig kent hij wel wel een adres en hij stuurt me 1 km verderop naar ene mr Ploeng. Met Garmin als hulp navigeer ik naar dat punt toe wat het excursie bureautje op de kaart laat zien. Aldaar aangekomen begint mijn queeste om mr. Ploeng te vinden. Na vier keer vragen en vier keer bij een verkeerde motor garage te zijn beland, geef ik de moed op. Ze bekijken het maar. Ik doe wel voorzichtig aan de komende dagen en zie in Thailand wel weer verder.

Bagage toeristen

Ik fiets vandaag nog een relatief makkelijk etappe van 104 km van Chiang Dao naar Ban Tha Ton met alleen een beetje klimmen in het begin van de route, daarna is alles vlak. Meer dan 7% wordt het nergens en de langste klim van de dag is vier km met 5%. 'S ochtends tref ik een Nederlands echtpaar op de fiets. Ze trekken negen weken op de fiets door Thailand. Ze hebben al veel in Europa gefietst toen ze nog werkten en nu fietsen ze voor het eerst in den vreemde. Ze zeulen bagage mee en niet zo zuinig ook niet. Beiden hebben een stuurtas en twee achterassen. Die achtertassen gok ik ongeveer op 25l per tas. Dat is even groot als de tassen die ik bij me heb. Alleen die van mij zitten nauwelijks vol. Bij het echtpaar wel. Behalve dat ligt er bovenop de tassen nog een extra bagage rol van een liter of 40 en die zit ook vol. Bij allebei een rol wel te verstaan. Niet alleen de man die doorgaans wat meer bagage kan meezeulen. Ook zij heeft voor 90 liter aan bagage bij zich. Ik vraag of ze een tent bij zich hebben en wijs daarbij naar de bagage rol. Ik krijg te horen dat daar ook kleren inzitten en dat ze gewoon in hotels slapen. Wat jij bij hebt is wel heel minimaal, krijg ik te horen. Als je langer op vakantie gaat, heb je ook meer nodig is hun redenering. Bagage weegt ongeveer 0,3 kg per liter. Dus ik heb iets van 10 kg bij me en zij 25 kg per persoon. Wat moet een mens met 15 kg meer kleding als je negen weken reist ipv vier? Schiet mij maar lek maar begrijpen doe ik zoiets niet. Als het gaat klimmen zeg ik gedag. Een gewichtsverschil van zo'n 30 kg (verschil in fiets + bagage + lichaamsgewicht) plus een leeftijdsverschil van zo'n 30 jaar zorgt ervoor dat ik een stuk rapper kan klimmen.

Emirates

Dat is voor het eerst dat ik languit lang kan liggen op een intercontinentale vlucht. Belachelijk luxe maar de kist zit allesbehalve vol. Voor me zijn vier stoelen bezet maar daarachter lig ik dus languit over vier stoelen heen. Is zo'n A380 nou groot? Best wel dus. En qua luxe is verder ook niet te klagen. Goed eten, echt bestek, vriendelijke stewardessen en al zou ik niet languit hebben kunnen liggen, dan nog was er redelijk wat beenruimte. Een retourtje Amsterdam Chiang Mai kostte me maar 924 euro terwijl ik vorig jaar bij onze nationale luchtvaart trots (inmiddels overgenomen door de Fransen) nog 1200 euro moest dokken. En ook nog eens 2 keer 200 euro voor de fiets. Niet dat ik die betaald heb overigens. Op de heenweg bleek de fiets gratis omdat het KLM grondpersoneel hun eigen regels niet kende en op de terugweg heb ik de fiets per post naar huis gestuurd. En nu is de fiets ook nog eens gratis. Hoe die Arabieren dat precies voor elkaar krijgen begrijp ik niet helemaal maar volgens mij deugt het niet. De meeste Europese en Aziatische maatschappijen waren duurder. En hadden slechtere voorwaarden voor ruimbagage. Ik heb het donkerbruine vermoeden dat Emirates de peut voor niets krijgt van een of andere sjeik. Of dat Dubai de zooi sponsort. Daar zit toch olie genoeg in de grond en daar wordt vooralsnog goud geld mee verdient.

Milieu technisch verantwoord zal het allemaal wel niet zijn dit vluchtje. Een halfvolle A380 laten vliegen tegen bodemprijzen mede mogelijk gemaakt door de sponsoring van een of andere olie sjeik. Maar het ligt wel lekker. Dat dan weer wel.