Een van de doelen van het vele sportschool bezoek in de winter is om tijdens de eerste koers van het jaar gewoon in het peloton mee te kunnen rijden. Ik wil er niet afgereden worden na 5 rondjes en ik wil niet constant in de beugels moeten hangen, Ik wil in het peloton mee kunnen rijden zonder overdreven inspanning te hoeven leveren, ook als het tempo tegen de 50 kmh ligt.
Vandaag was de eerste koers van het jaar en kon ik uittesten of het doel gehaald was en zo even bepalen hoe de vorm er voor stond. Op de laatste dag van de meteorologische winter is het zacht weer met 9 graden en een zacht bries uit het noordwesten. Er staan zo'n 50 man aan het vertrek en het parkoers ligt er vies bij. Een paar plassen water van de regenbuien van afgelopen nacht en veel zand maken er een beetje een strontkoers van. Mijn glimmend mooie witte fiets die al weken lang in de woonkamer mooi wit staat te wezen, zag er na afloop goed smerig uit. Dat wordt weer poetsen dus. De koers zelf blijkt een makkie te zijn. Ik rijd constant op de 50*17 en vertik om te schakelen; ik rij wel op souplesse mee. Zelfs met 47 kmh houd ik dit verzet aan wat neerkomt op een cadans van 125 omwentelingen per minuut. Dat spinnen in de sportschool blijkt toch zo weer zijn nut te hebben. Op het eind van de koers ga ik even op kop rijden om het gat met de 4 koplopers verder te dichten. Als we ze bijna hebben gegrepen, hou ik de pedalen stil en bol uit. Ik heb geen zin in het gewring van de spurtende meute en het geloof het verder wel. De missie is geslaagd; koersen gaat me redelijk gemakkelijk af en morgen wil nog een duurtraining van 100 km doen.
Ik fiets nog een rondje uit, lever mijn rugnummer er weer in en ga douchen. Deze blijken koud te zijn. Eigenlijk het enige minpuntje van vandaag. Verder ben ik wel tevreden over de vorm.
