Bergwandelen in het Berner Oberland

21 Augustus; Almere Kiental
Half zes opstaan, ontbijten, en naar het NS station rijden. Mijn trein gaat om 6:15. Om 7:02 moet ik aankomen in Utrecht maar dat wordt 7:06. Nu wordt het lastig om de trein van 7:07 te halen aan de andere kant van Utrecht Centraal. Ik neem de houding van James May uit Top Gear aan en besluit om niet te rennen. De trein van 7:07 naar Arnhem heeft 10 min vertraging en die haal ik dus met gemak maar nu komt de aansluiting met de internationale trein naar Duitsland weer in de knel. Ook deze blijkt vertraagd met 25 min. De aansluiting in Frankfurt komt hierdoor weer in gevaar maar de ICE is op het stuk naar Frankfurt een hogesnelheidslijn en met 300 kmh kun je de schade makkelijk inhalen. Verder geen trein nieuws.

De groep bestaat uit:
Daniëlle (de gids)
Marjan
Wil
Erik
Ed
Frans
Guido
Marcel
Elbert
Andre
Marcel
Frank
Ik

Het laatste stukje van Spiez naar Kiental doen we met een Nederlands sprekende Zwitserse taxi chauffeur Hij heeft anderhalf jaar in Nederland gewerkt en doet uitgebreid zijn best om iets over zijn streek te vertellen. Ik denk dat dit de eerste aardige Zwitser is die ik ooit ben tegengekomen. Ze bestaan dus toch! Misschien moet ik mijn vooroordeel over Zwitsers gaan bijstellen. We verblijven in hotel Bären in Kiental. Het ziet er statig uit van buiten en van binnen is het deels opgeknapt. De douche is mooi nieuw maar de meubels zijn krakkemikkig en oud.

We zitten nu echt in de bergen! Je moet er een dag voor reizen en naar heel veel saai landschap kijken maar dan ben je er gewoon. Ik ben gewoon verslaafd aan het hooggebergte. Geen landschap is zo mooi als dat een berglandschap. Ze zouden in Nederland geen miljarden moeten pompen in Betuwe-lijnen of Noord-Zuid verbindingen maar gewoon dat geld besteden aan het aanleggen van hooggebergte. Dan is het pas zinnig besteed!

22 Augustus; Kiental-Gölderli
We wandelen van Spiez naar Griesalp en het weer is spelbreker vandaag. 's Ochtends regent het en 's middags regent het nog. Het is allemaal niet veel water dat naar beneden komt; veel meer dan miezer- en motregen is het niet. Het uitzicht wordt door de wolk waar we doorheen lopen sterk belemmerd. Het afdalen van de steile helling op het eind van de wandeling werd door de nattigheid extra spannend. Modder, koeienvlaaien, natte leistenen en nat gras zorgen voor veel geglibber in de afdaling. De lunch onderweg slaan we over omdat we geen geschikte droge plek kunnen vinden. Wel komen we terecht bij een boerderij waar we koffie kunnen kopen en ook nog eens op cake getrakteerd worden. De boerderij wordt maar 10 weken per jaar bewoond en is niet aangesloten op het elektriciteitsnet. De rest van het jaar bivakkeren de koeien in het dal. Het is geen lange wandeling en we stellen de lunch uit tot bij de volgende hut. Om twee uur arriveren we daar en kan er weer gegeten worden. De kamers zijn primitief vandaag. Met 6 man op een kleine kamer en de douche is op de gang. De omgeving heeft iets middle-of-nowhere-achtigs. Er is geen internet nog mobiel bereik, maar wel uitzicht op mooie bergen. De keuken wordt gerund door een Tibetaanse kok en buiten hangen Tibetaanse vlaggetjes, Verder is alles Zwitsers. Ze kennen twee gezichten: soms heel vriendelijk en het volgende moment weer gewoon heel bot. De kan kraanwater bij het avondeten kost 6 CHF maar we krijgen wel chocola extra omdat we meehielpen met borden stapelen. Als we de volgende dag om extra brood vragen komt dat direct maar dan weer wel met de mededeling dat we het niet mee mogen nemen maar hier moeten opeten. Ik krijg de kriebels van die ingebakken ongastvrijheid.

23 augustus; Gölderli-Bundalp
We staan 's morgens op met de aangename verrassing dat de zon is gaan schijnen en het een stralende dag zal worden. Er is geen wolkje aan de hemel en het wordt warm vandaag. Qua lopen is dit een baaldag. Ik trek een grote blaar op mijn linkerhak en dat ding doet pijn. Ik neem te weinig water mee en op het eind heb ik het behoorlijk gehad. Ik ben moe, het is warm, mijn hak doet pijn en mijn beenspieren zeuren. Dit tegenvallertje wordt goed gemaakt door de schitterende natuur. We lopen maar liefst 22 km en stijgen zo'n 1400 meter. Het hoogst gelegen deel van de route voert langs en over een gletsjer. We zien de morenen en krijgen van Daniëlle les over het ontstaan en de karakteristiek van een gletsjer. We lopen weliswaar over de gletsjer maar niet over ijs. De ijslaag ligt bedekt met dikke een laag puin van zo’n 20 tot 70 meter hoog. Het is een zeer indrukwekkend landschap. We zien een smeltstroom water onder de gletsjer verdwijnen in een soort tunnel en 200 verder er weer onderuit komen. Het zou gekkenwerk zijn om deze stroom per kayak te volgen. Je weet niet of je overal naar lucht kan happen en de laag puin boven je kan ook zomaar instorten. Hoeven ze je niet meer te cremeren maar ben je gelijk dood en bergraven. In het berghotel in Bundalm laat ik me de halve liter cola goed smaken. Helaas is er geen douche vanavond maar ik ben toch te lui om van mijn nest af te komen. Hopen dat het lichaam zich morgen wat minder misdraagt. Bij het avondeten komt het gesprek toevalligerwijs op een reken puzzeltje. Ik ben gek op dit soort puzzels en ook deze laat mijn niet los. Ik gedraag me redelijk afzijdig tijdens het eten en intussen malen mijn hersenen. De opgave is met dit soort puzzels is altijd vrij eenvoudig maar het zet mij altijd lang aan het denken. Met de getallen 1, 3, 4 en 6 moet 24 worden gemaakt; elk getal moet gebruikt worden en je mag alleen optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen. Haakjes mag je ook gebruiken maar verder geen trukendozen. Na ongeveer anderhalf uur ben ik eruit en vertel de oplossing aan Frans die de puzzel had geponeerd. De rest van het gezelschap mist dit even en zij kunnen er nog een hele dag over nadenken tijdens de wandeling van morgen.

24 augustus; Baaldag.
Ik slaap de hele nacht slecht en ik lig voortdurend te woelen. Ik wordt wakker met lichte koorts en ik voel me zo slap als een vaatdoek. Zo is lopen geen doen en omdat morgen en overmorgen als het ware een geheel vormen vanwege de overnachting in een hut, besluit ik om vandaag niet te lopen. Ik ga mee met het bagagetransport en krijg van de dezelfde neder-Zwitser weer uitleg over de omgeving waar we rijden. Ondanks het feit dat de bergen mooier zijn, is dit geen lelijke rit. Zeker het stuk route waar de weg maar liefst 28% daalt is spectaculair. In het hotel aangekomen duik ik weer direct mijn bed in. Ik slaap en doezel tot ongeveer half vijf 's middags voordat ik weer wat puf in mijn lichaam begin te voelen. De zonnesteek is echter nog steeds niet weg. Ik blijf het warm hebben.

Het avondeten blijkt een show van de kok te zijn. We hebben vanavond een lopend buffer en de kok geeft vooraf op het overvolle terras tekst en uitleg over de gerechten, de wijze van uitserveren (tafel voor tafel) en nog wat meer niet noemenswaardige weetjes van de dag. Het gevolg van deze hele show rondom het eten is dat we pas laat met de warme piepers op ons bord zitten en dat zint de uitgehongerde vermoeide wandelaar niet. We worden een beetje mokkig en dan gaat het ook nog regenen. Het terras stroomt leeg het restaurant in waar niet gedekt is en de bediening komt nu in de knoop met de tafelnummering voor de drankjes. Het lopend buffet is allesbehalve een culinaire hoogstandje. Het is gewoon vet vlees met vette worst en hele eenvoudige salades. Ze doen een poging om alles heel profi en “organisiert” over te laten komen maar eigenlijk is het gewoon scherts vertoning in een goedkoop van der Valk motel. Tegen de regels van de kok in gaan we gewoon in de rij staan. Onze magen knorren; zelfs die van mij.

25 augustus Kandersteg-Engstligenhütte
Mijn lichaam voelt zich weer enigszins hersteld en ik besluit om weer mee te wandelen. We zijn 's ochtends pas laat op pad. We kunnen niet echt vroeg ontbijten, moeten nog boodschappen doen voor de lunch en eerst gaan we met de kabelbaan een stuk omhoog. Om 9:45 beginnen we pas echt met de wandeling van vandaag. We worden door Daniëlle gepusht om door te wandelen en niet teveel te stoppen. Er is onweer voorspeld voor vandaag en ze heeft geen zin om met de groep in noodweer ergens boven op een bergkam verzeild te raken. Erik loopt vandaag voor het eerst met zijn nieuwe stokken in een poging zijn knieën te ontlasten. Echt snel is hij hierdoor echter niet. Alleen op de oplopende stukken is hij vooruit te porren. De groep kent gezamenlijke heel wat kleine mankementjes. Bijna de helft loopt met blaren. Erik heeft last van knieën; Ed is ziek en loopt twee dagen niet mee; Daniëlle heeft een grote snee in haar knie; Marjan loopt alleen lekker op Ibrupofen. Und so weiter, und so weiter. Het uitzicht vanaf de kam is fenomenaal mooi. Net voordat we weggaan zien we nog snel de mist komen opzetten. In 5 minuten tijd verandert het uitzicht van een paar kilometer tot een tiental meter. De afdaling loopt over heel veel rotsblokken en van een pad is nauwelijks nog sprake. Eenmaal aangekomen bij de Engstligen hütte is het al redelijk bewolkt en als we onze slaapzalen betreden, begint het buiten te hozen. Dat heet op tijd voor de bui binnen zijn. 's Avonds is er nog even paniek in de tent. Twee Nederlandse wandelaars van SNP zijn nog niet in de hut waar ze wel worden verwacht. Er wordt door Daniëlle druk gebeld met SNP en we staan een tijd met de verrekijker van Frans te turen naar de verloren wandelaars. Uiteindelijk zijn ze 15 minuten voor zonsondergang binnen. Ze blijken verkeerd te zijn gelopen en hebben het noodweer over zich heen gehad.

26 augustus; Engstligenhütte-Simenfälle
We vertrekken weer met wat bewolkt weer vandaag maar de wolken hangen vrij hoog en we houden het de gehele dag droog, Vanaf de hut begint de dag met een klim van 600 meter naar de Ammertengrat. Vanaf de graat klimmen we nog even naar de Ammertenspitz toe. Deze klim duurt volgens het bordje 30 minuten maar volgens mij sta ik al na 10 minuten boven. Er zit weer wat meer kracht in de benen. Het uitzicht boven op de spitze is zoals je mag verwachten. Veel bergen om ons heen en we zien ook nog een gems rondspringen. Na de Ammertenspitz volgt een hele lange afdaling (1500 m). Sommige stukken zijn erg steil en glibberig. Halverwege de afdaling begeven de nieuwe stokken van Erik het. Een van de stokken is 90 graden verbogen. Hij staat erbij te jammeren als een klein kind. We eindigen de etappe van vandaag bij de Simenfälle. Een prachtige waterval die ons vannacht hopelijk niet uit onze slaap houdt door het voortdurend geruis van vallend water.

27 augustus Simenfälle-Adelboden
De langste wandeling van deze vakantie. 22 km lang met 1350 meter stijgen en 1100 meter. We rijden eerst met de bus naar Lenk en stappen daar over op de trein naar Matten. De kinderen uit het dal gaan ook met de bus naar Lenk. De koppies zijn 6 tot 12 jaar oud en ogen schattig. Ze kijken hun ogen uit naar ons suffe wandelaars. De allerkleinsten dragen een soort V-vormig fluorescerend hesje. Begeleiding van ouders is hier niet nodig. De buschauffeur kent alle kinderen en we zien een 12-jarig meisje goed voor haar 6-jarige zusje zorgen. Na inkopen gedaan te hebben, starten we met de wandeling. Het is vandaag een lange klim het dal uit naar de top van de Furrgeli pas, gevolgd door een steile afdaling naar Adelboden. We zien wederom heel weinig mensen; 5 in totaal. Dat is ongeveer gemiddeld voor deze vakantie. Het is alsof we dit gebied afgehuurd hebben om ongestoord te kunnen wandelen. Erik heeft gisteren in Lenk nieuwe stokken gekocht van 180 CHF. Hij speelt het klaar om ze vandaag al kapot te krijgen. Ik begin te twijfelen of het aan zijn stokken ligt of aan zijn beperkte daaltechniek. De kam van de top is erg scherp. Het is een dunne richel waar het bordje van de col maar net op past. Op het einde van de afdaling loopt Marjan mis. Ze vergeet op een splitsing op de rest van de groep te wachten en neemt de verkeerde afslag. Waarschijnlijk was ze moe en had ze zin in bier. Marcel, onze reddingspadvinder-in-nood zet de achtervolging. 15 minuten later staan we bij het hotel. Daarna komt de verloren dochter aanlopen en even daarna is ook onze padvinder weer terug. We zitten vandaag in een chique hotel en ik vindt deze afwisseling van luxe hotels en rustiek berghutten wel prettig.

28 augustus Adelboden-Kiental
De laatste wandeldag heet een makkie te zijn, maar in de praktijk blijkt deze zwaarder dan verwacht. We lopen slechts 18 km met 200 hoogtemeters en 800 daalmeters. Het ontbijt deze ochtend was het beste van alle ontbijten tot nu toe. Er is een hele gang aan ontbijtbuffet ingericht. Er is heel veel keus uit diverse soorten jam, kaas, worst, muesli en broodjes. Ze hebben alleen gekozen voor een eigen-ei-kook-service. Dat blijft een gepruts van jewelste. Marcel presteert het om hierover “ruzie” te krijgen met een groep Engelsen. Een deel van de groep gaat de wandeling wat zwaarder maken door een extra top te beklimmen. Later op de route sluiten ze weer bijna ons. Ze snaaien de diensten van de onze lieftallige gids op dit ommetje mee en wij moeten onszelf redden. Dit lukt niet echt en we lopen heerlijk verkeerd. We lopen een stuk door een steile grashelling heen en dat loopt voor geen meter. Daarna lopen we ook nog een stuk de verkeerde berg op. Doordat we pas laat zijn vertrokken om de actieve groep een voorsprongetje te geven, duurt het ook lang voordat we goed op weg zijn. We lopen vandaag het dal van Adelboden uit en steken elke keer een zijdal in om het riviertje over te steken. Zo zien we telkens het dorp waar we naar toe gaan maar het komt niet snel dichterbij. De moraal slinkt langzaam en we beginnen te morren als groep. De schoenen branden, de spieren zeuren en het bier lonkt op het terras. Na een lange saaie afdaling en een lang stuk door een bos langs een rivier komen we eindelijk in Frutingen aan. We zijn blij dat we er zijn en dat we onze voeten rust kunnen geven. We wachten nog 10 minuten opdat het busje ons naar het hotel brengt. Daar kan ik eindelijk mijn schoenen uittrekken. OEF! Dat voelt prettig.

's Avonds bij het diner krijgen we een lokale specialiteit. De maaltijd bestaat uit in schil gekookte piepers, zure bommen en gesmolten kaas. De kaas heet Raclette en is speciaal bedoeld als smeltkaas. Het opdienen van de kaas gaat traag. Het kaas-smelt-apparaat heeft te weinig capaciteit. Maar de bediening gaat wel stug door met kaas smelten en extra kaas opdienen. Er lijkt geen einde te komen aan de kaasstroom en deze vindt gretig aftrek bij Frans, Andre en Frank. Ik heb na twee porties gesmolten kaas gedipt met 3 piepers wel genoeg. Het spul valt als een steen op mijn maag. Voor de verandering drinken we vandaag Spaanse wijn ipv Zwitserse. Lekkerder en goedkoper. Culinaire dingen moet je niet aan Zwitsers over laten. Die zijn beter in tunnels graven en treinspoor aanleggen.

29 augustus Kiental-Almere
Uitslapen tot half acht! Op je gemak douchen en ontbijten; geen wandelen vandaag maar de hele dag treinreizen naar huis. Eerst met het taxibusje naar Spiez; van daar met de ICE naar Frankfurt. Na anderhalf uur overstaptijd stappen we op de ICE naar Arnhem toe. In Frankfurt zitten we weer in de bewoonde wereld. Allerhande volk komt aan ons voorbij. Van extravagante nichten tot Chinese monniken en alles wat daar tussenin zit.

Trimmerskoers Sloten 11 juli 2009

Vorig jaar reed ik het eerste weekend na de Maratona koers op Sloten. Ik dacht toen dat het geen echt goed idee was omdat de vorm die in een Maratona nodig heel anders is dan de vorm die nodig voor een vlakke koers van 60 km. Ik reed toen wonderwel goed en belandde zelfs in de kopgroep. Het was allemaal zeer vermoeiend voor de hartslag maar ik was verbaasd dat het zo goed liep. Met dit gegeven in mijn achterhoofd stond ik gisteren een week na de Jeantex tour Transalp aan de start op Sloten. Ik heb een week lang geen fiets aangeraakt en ik was benieuwd hoe de benen voelden.

Het resultaat is echter niet om over naar huis te schrijven. Er zaten 4 premiesprints in vandaag en mijn doel was om hier prijs te rijden en de eindsprint aan me voorbij te laten gaan. In de eerste sprint zit ik veel te ver van achter en bij de tweede sprint zijn er al 2 renners weggereden maar ik zit nu wel aan de kop van de koers. Echter, die sprint van mij stelt echt niets voor. Na 50 meter op de pedalen te hebben gestaan voel ik al dat ik weer moet gaan zitten. Ik wordt 7de bij dit sprintje en laat me terugvallen in het peloton. Wat ik nu niet merk maar wat wel gebeurt, is dat er in de hectiek van de sprint een kopgroep wegrijdt. De sterkere renners van vandaag zitten erbij en er wordt goed samengewerkt. Ze blijven weg tot aan het eind en er valt nu niets meer te verdienen. Het peloton doet een poging om te achtervolgen maar slaagt niet. Als ik op kop ga rijden voor een aflossingbeurt in de achtervolging trek ik meteen een gaatje van 30 meter met de andere renners. En ik reed maar 44 kmh met wind mee; zo hard ging het nu ook weer niet. Het zit er gewoon niet in vandaag en de meesten in het peloton rijden met deze defaitistische houding de koers uit. In de eindsprint doe ik nog een keer een poging om mee te sprinten maar zie al snel in dat ik hier weer op moet gaan trainen. De topsnelheid is weg. Volgende week nog maar eens gaan proberen.

Jeantex Transalp 2009; Das grosse Radrennen uber die Alpen

Vrijdag 26 juni

opstaan, ontbijten, huis nog even opruimen en de fiets en tas in de auto laden. Het is vrijdagmorgen en het is rustig op de weg. De radio staat vandaag in het teken van het overlijden van Michael Jackson. De king of pop is 50 jaar oud geworden en is gisteren overleden aan een hartstilstand. Het is tijd voor geruchten en veel van zijn oude nummers op de radio. Ook in Duitsland is weinig verkeer en afgezien van een paar Baustelles rijd het redelijk rustig door. Om 6 uur 's avonds arriveren bij Pension johanna. Daar wacht de eerste verassing; de boeking blijkt niet te zijn doorgekomen en alle kamers zitten vol. Met wat aandringen bij de gastheer (ik had namelijk wel degelijk gereserveerd) lukt het dat hij bij een ander pension alsnog kamers voor ons regelt. Ik bel direct Paul op nog wat hotels na te bellen waar ik ook plots een vaag gevoel bij heb of deze boekingen wel goed zijn doorgekomen. Paul belt al snel terug om te bevestigen dat alles daar wel goed is doorgekomen. We slapen nu niet in Pension Johanna maar in Gasthof Sonne. Hoe die aan hun naam zijn gekomen is mij een raadsel want het is ongelofelijk pestweer hier. Het is bewolkt, fris en het regent. 's Avonds in het hotel spreken we twee Israëliërs die ook de Transalp rijden. Zij maken zich grote zorgen over het weer. In Jeruzalem moet het begrip regen en kou nog geïntroduceerd worden.

Zaterdag, 27 juni

Vandaag mogen we de spullen van de Transalp gaan ophalen. We krijgen onze startnummers, bikechip, accreditatie, reclame goodies en een joekel van een tas. Deze tas met Transalp logo mogen we houden en de organisatie zeult deze van hotel naar hotel. Er past 144 liter bagage in en dat is veel meer ruimte dan dat ik aan spullen bij me heb. Als we weer buiten staan is het gaan regenen; en niet zo zunig ook niet. Met bakken tegelijkertijd wordt het malse regenwater naar beneden gestort. Dat belooft nog wat voor morgen. Bezoek aan het expo center midden in het dorp laten we maar even voor wat het is; dat komt vanmiddag nog wel. 's Middags is het droog geworden en rijden we opnieuw naar Sonthofen toe om het expo centrum te bekijken en aan te schuiven voor de Pasta party. Het expo centrum bestaat uit 4 tentjes van de sponsors en verder niets; dan nog maar even over lokale kermis heenlopen. Na de pasta party krijgen we de briefing van de organisatie. Er wordt gehamerd op veiligheid en de sponsoren mogen hun zegje doen. De weersvoorspelling van morgen is niet optimistisch; 85 % kans op regen.

Zondag 28 juni

De eerste dag van de Transalp gaat van start. Om 10 uur 's morgens worden we weggeschoten voor de eerste etappe. 120 km en 2447 hoogtemeters. Na 7 dagen zal 880 km en 18366 hoogtemeters overbrugd zijn. Het weer is vandaag veel beter dan vooraf gedacht. Het blijft godzijdank de hele dag droog en het is een graad of 20. De eerste berg van de dag is eigenlijk een makkie. De Obersberg stelt niet veel voor maar mijn Suunto schiet meteen de hoogte in. Zal wel iets met de wedstrijdspanning te maken hebben. Daarna volgen hele lange stukken die langzaam bergaf lopen. Er vormt zich een groep van een man of 50 die het tempo op de 40 kmh houdt. Na de tweede berg van dag (met stukken van 16% ) valt de groep uiteen en het duurt weer even voordat zich in de afdaling opnieuw een groep vormt. Als we eindelijk weer in een groep van 20 man rijden, begint de Hahntenjoch. Ik had geen hoogteprofiel van de berg kunnen vinden en ik schrik me nu te pletter van het stijgingspercentage. Er zitten stukken van 5-6 km in deze klim waar het met meer dan 12% gemiddeld stijgt. Ik rij echt alling langzaam (7-8 kmh) en kan me niet herinneren wanneer me dit eerder overkomen is. De Hahntenjoch komt met stip op 1 in mijn lijstje met klote-cols. Ik dacht de de Giau in de dolomieten gemeen was, maar de Giau pas hier nog gewoon twee keer in. Eenmaal boven volgt een lange en steile afdaling naar Imst waar de finish is. Ik haal 81 kmh in deze afzink en ik zie ook nog iemand een rotsmak maken in de afdaling. Hij remde te laat voor een bocht en stuurde daarna met te hoge snelheid de bocht in. Zijn voorwiel glijd weg en daarna maakt hij languit een schuiver over het asfalt. Ik zie dat zijn teamgenoot is gestopt en laat me verder naar beneden vallen. Achteraf hoor ik van Peter dat de renner direct weer opstond en stond te vloeken dat hij was gevallen. Eenmaal in Imst kijk ik naar de uitslag van vandaag. We zijn 98ste geworden in onze categorie en eigenlijk valt me dat tegen. Ik had ons hoger ingeschat. Nu douchen, rusten, eten en slapen. Morgen moeten we 150 km rijden over twee monster bergen. Omdat ons hotel nogal ver van start/finish ligt laten we ons met het pendelbusje naar het hotel brengen. 's Avonds nemen we de bus ook weer terug naar de pasta party. Dit bleek geen goede keus te zijn. We hadden in het hotel toch al gegeten en de pasta party kost voornamelijk heel veel tijd. Tijd die we beter hadden kunnen gebruiken om op bed te liggen en te rusten. We zien nu wel de huldiging van de etappe winnaars en de uitreiking van de truien. We krijgen ook de briefing voor morgen te horen. Er wordt weer gehamerd op veiligheid en de organisatie begint zich op deze manier voor schut te zetten. Zo wordt bijvoorbeeld voor morgen met veel poeha kenbaar gemaakt dat er wegwerkconstructies zijn en dat we zeer voorzichtig moeten zijn, de aanwijzingen van de lokale politie moeten opvolgen en dat er 2 km gravel in de route zit. Morgen zal blijken dat het eigenlijk niets voorstelt. De gravel strook duurt 200 meter en al het verkeer wordt tegengehouden zodat wij snel kunnen passeren. Bij de volgende “KIJK UIT” waarschuwing van de organisatie denk ik: ¨het zal wel loslopen¨.

Maandag 29 juni

De op een na langste etappe van de Transalp staat vandaag op het programma. 148 km en 2750 hoogtemeters. De route is simpel vandaag, eerst 55 km klimmen, dan 40 km dalen, dan 35 km klimmen en eindigen met 20 km dalen. Opvallend is het rijden van sommige deelnemers. Er zijn er velen die niet als team opereren. Ze rijden alleen en malen niet om hun team partner. Er wordt echt geen individueel klassement opgemaakt en de tijd van de traagste telt. Peter en ik rijden de gehele dag samen. In de klimmen valt er soms een gaatje maar in de afdalingen en de vlakke stukken blijven we bij elkaar. Er zijn meer teams die dit doen maar lang niet alle. Andere renners rijden ook vreemd in een groep mee. Ze laten gaatjes vallen op momenten dat dit niet nodig is en laten zo de groep in tweeën breken. Niet slim want samen rij je harder dan alleen en het blijft een wedstrijd. Op het eind van de dag pakken we nog een frisse regenbui mee. Het was vandaag mooi zonnig weer en het eindigt dus fris. We slapen vandaag in een luxe ski hotel in Ischl en laten vanavond de pasta party voor wat het is. We gaan wel uitgebreid dineren in het hotel restaurant. Het hotel blijkt echt typisch Oostenrijks. De serveersters dragen mooie jurken met decolleté, het eten wordt heel netjes opgemaakt en ze zijn zeer gastvrij. Ze bediening loopt zich uit de naad voor ons. We kunnen zelfs de fietsen een wasbeurt geven met zeepsop, watersproeier en poetsdoeken. Tijdens het eten krijg ik ruzie met mijn maag. Ik krijg de pasta niet weg en dat is meestal geen goed teken. Ik lig om 21:30 al in bed en slaap direct in. Om 5:40 wordt ik pas voor de eerste keer weer wakker.

Dinsdag 30 juni

Vandaag staat een etappe op het programma van 120 km en 2400 hoogtemeters. Op papier niet de zwaarste maar met het gegeven dat mijn maag zich roert, wordt dit toch een lastige dag. Daarnaast moeten we ook nog de Pillarhohe over en dat is de col waar ik me vooraf de meeste zorgen voor maakte. Het stijgingsprofiel zag er eng uit. 7 km klimmen en 800 meter omhoog. Achteraf gezien bleek de dag makkelijker dan verwacht. De Pillarhohe viel mee en ik kon goed eten onderweg. Alleen op het einde van de dag tijdens de lange vervelende klim naar Solden begonnen de darmen weer te zeuren. Halverwege de etappe schakelt Peter mis en hij trekt zijn achterderailleur krom. Zo is verder fietsen onmogelijk geworden, Na 10 min staat er een busje van Rose klaar om assistentie te geven. Peter krijgt een nieuwe fiets mee en zijn pedalen en bikechip worden overgezet. 's Middags kan hij zijn fiets weer laten reparen door de service van Rose. 54 euro voor een nieuwe achterderailleur + kabel, montage en ook nog eens stellen van balhoofd en wiellager is een koopje. Het akkefietje is niet goed voor onze eindtijd maar we rijden sowieso geen goed klassement, Uitrijden lijkt belangrijker te worden dan ons druk maken over een klassering. Het hotel blijk ik niet handig gekozen te hebben. Het ligt 200 meter hoger dan Solden en dat is nog een pittig klimmetje zo op het einde van de dag.

woensdag 1 juli

Vandaag staat de kortste etappe van de Transalp op het programma. 90 km lang en een bescheiden aantal hoogtemeters van 1800. De dag begint echter direct goed. De eerste en enige echte klim luistert naar de naam Timmelsjoch en is 2509 meter hoog. We beginnen dus gewoon met 24 km klimmen en daarna is het heel lang afdalen naar Italië toe. Boven op de Timmelsjoch is het fris. De laatste paar kilometers gaan langs heel veel sneeuwvelden en het uitzicht tijdens de klim is fenomenaal. In de afdaling breekt bij Peter zijn bidonhouder af. Goede tip: “koop nooit een “Wilier”. Die dingen gaan alleen maar kapot op onmogelijke momenten. In Italië is het warm, zeg maar gerust errug warm. We rijden daar het dal naar Naturs en worden af en toe van de grote weg afgestuurd om nog een kleine klimmetje te doen naar een van de dorpjes op de bergwand. De laatste 10 km gaan over een fietspad langs het water. We houden het tempo er lekker in hier; de teller schommelt tussen de 38 en 40 kmh. Wederom worden de gehele dag alle kruispunten voor ons vrij gehouden. We hoeven nergens te wachten en alle verkeer moet voor ons stoppen. Dat is best machtig. Het is net alsof we echt belangrijk zijn (we weten natuurlijk zelf wel beter). Na de finish fietsen we 4 km terug naar Plaus waar ons hotel zit.

donderdag 2 juli

Vandaag staat de eerste twee van zeer zware ritten op het programma. We rijden van Natruns naar Livigno; eerste over de Stelvio en daarna over de passo di Foscagno en de Passo Eira. In totaal goed voor 119 km en 3570 hoogtemeters. In 2007 zat dezelfde etappe in de Transalp en toen was het dé koninginne-etappe. Deze keer is het 'slechts' een aperitiefje voor de dag van morgen. Het is 's ochtend warm bij de start en het belooft mooi weer de te worden. We moeten de Stelvio over en daarboven (2753 m) kan het fris zijn. Ze verwachten in Livigno 's avonds wat lichten regen maar tegen die tijd zijn we al lang binnen. De eerste 30 km door het dal gaan geneutraliseerd van start. Vanaf de Stelvio begint de koers pas echt. De Stelvio is beroemd vanwege zijn 48 haarspeldbochten, Ze zijn een voor een genummerd en het is aftellen naar boven toe. Onderweg begint het licht te miezeren en er staat een fris windje. Boven op de berg is druk met mensen en auto's. Ik trek snel mijn windbreker aan en wacht even op Peter. Hij heeft betere benen vandaag dan de dagen hiervoor en zit vlak achter me. De afdaling is spectaculair; er zitten een paar onverlichte tunnels in met bochten. De organisatie doet er alles aan om ons tijdig te waarschuwen en om wat licht in de duistere tunnels te krijgen. De motoren staan in de tunnels met lichten aan en er zit zelfs iemand met een zaklamp te schijnen. Beneden in het dal is het weer warm en we beginnen aan de tweede pas van de dag. De passo di Foscagno is een beetje een saaie berg. Pas op het eind wordt de pas mooi. We zien zeer dreigende wolken hangen en als we gaan afdalen breekt de hel los. Het onweert en regent pijpenstelen. Na 4 km afdalen begint de korte klim naar de Passo Eira die gelukkig weer droog is. In de laatste 8 km afdalen naar Livigno toe begint het weer te hozen. Ik krijg het steenkoud en zit te vloeken op mijn fiets. DIT IS NIET LEUK! In Livigno aangekomen zijn we verkleumd tot op het bot. We krijgen een deken van de organisatie en warme thee. Het helpt allemaal niet echt. We fietsen naar het hotel om te gaan douchen en op te warmen. Ik heb gelukkig een luxe hotel geboekt voor vandaag en de douche is heerlijk.

vrijdag 3 juli

Vandaag staat de koninginne-etappe op het programma. Maar liefst 180 km moet worden afgelegd en 3750 hoogtemeters moeten worden overbrugd. Er zitten 5 passen in de route; passo Eira, passo di Foscagno, passo di Gavia, passo Tonale en de passo Mendola. De Gavia is de meest roemruche berg ui deze etappe. Als je aan de Gavia denkt, denk je meteen aan de legendarische etappe uit de Giro waarin Johan van der Velde als eerste boven kwam maar de etappe die dag niet won omdat hij in de afdaling kompleet verkleumd raakte door het slechte weer. Sneeuw, kou en wind teisterden die dag het ganse peloton; renners kwamen huilend boven. Ondanks het mooie weer deze week in Italië is het ook vandaag boven op de Gavia koud en in afdaling worden we getrakteerd op een hagelbui. Er zitten een paar hele listige stukken in de afdalling. De weg is smal, erg bochtig en het is slecht wegdek. Vooral de onverlichte lange tunnel met bocht was errug spannend. We zagen geen hand voor ogen en reden met dicht geknepen remmen voorzichtig naar beneden. Het enige voordeel dat we vandaag hebben is dat we veel mogen dalen. De finishplaats ligt 1400 lager dan de start. Ondanks dit kleine voordeeltje komen we afgepeigerd in Kaltern aan waar het snikheet is. Ik drink 7 glazen sportdrank achter elkaar weg en een man van de organisatie staat me lachend aan te kijken. Het hotel blijkt ik weer eens onhandig gekozen te hebben. Het ligt wat hoger dan het dorp zelf maar dat is niet het grootste probleem. Ze proberen er een soort culinaire status op na te houden. Het gevolg is dat we allemaal miniporties krijgen geserveerd op veel te grote borden. Gewoon een groot bord pasta zit er vanavond niet in. De hele show van het eten duurt ook nog eens meer dan twee uur. Op het eind heb ik eigenlijk nog honger. De volgende dag maak ik dit bij het ontbijt meer dan goed. Het is weer een ontbijtbuffet en ik zit een half uur te ontbijten. Yoghurt, cruesli, veel fruit, broodjes met ham, kaas en worst en nog een paar sneden brood met een dikke laag jam.

Zaterdag 4 juli

De laatste dag van de Jeantex tour Transalp. Vandaag een makkelijk etappe met een lange vlakke geneutraliseerde aanloop en vervolgens 2 klimmen. Het warme weer en 780 km in de benen zorgen er nu voor dat eigenlijk alle klimmen niet zo heel leuk meer zijn. Toch blijken we nog wat betere benen over te hebben dan onze naaste concurrenten. We maken vandaag toch nog tijd goed en stijgen nog 4 plaatsen in onze categorie. De afdalingen van de twee klimmen van vandaag waren dolle pret. In de dorpen waar we doorheen reden werden alle kruispunten door de politie vrijgehouden. We konden volle bak naar beneden knallen. Niets zo leuk om met 60 kmh door de bebouwde kom te sjeezen en alle bocht vol te nemen. Veel mensen aan de kant die ons aanmoedigen en dat maakt de sfeer alleen nog maar mooier. De afdaling van de laatste pas is schitterend met het uitzicht op het Lago di Garda. Een mooi slot ven aan geslaagde week wielrennen in de Alpen.

Trainingskamp in de Vogezen

Als voorbereiding op de Transalp (28 juni t/m 4 juli) reis ik samen met mijn fietsmaat af naar de Vogezen voor een trainingskamp van 4 dagen. Het weer bij aankomst is onheilspellend. Het regent als we aankomen; ’s avonds vallen er enkelen forse hoosbuien en de lucht is asgrauw. De volgende morgen gaan we met een regenjack in de rugzak op weg voor de eerste rit. Op de eerste col van de dag gaat Peter er direct vandoor. De Suunto loopt op naar 180 en ik laat een gaatje vallen. Als we boven staan, vraag ik of het op de volgende cols iets minder mag. “Even uitproberen” grapt Peter terug. Op de grand Ballon doen we het wat rustiger aan. Het is boven op de route du crête erg bewolkt; er hangen dreigende onweerswolken en af en toe fietsen we door flarden mist. We fietsen zonder pauze te houden de route van 94 km uit. Het zal zo wel gaan regenen en we zijn liever nog voor de buien weer terug in het hotel. Onze vrees blijkt echter ongegrond. ’s Middags klaart het op; de zon gaat schijnen en het wordt lekker warm. De komende drie dagen hebben we prachtig weer. Zonnig, warm tot zeer warm, geen spat regen en af en toe een briesje. ’s Middags loop ik even naar het dorp. Er blijkt een suf sculpturen festival aan de gang te zijn en er finisht een kleine profkoers. De renners van Diquigiovanni blijken in ons hotel te zitten. De renners krijgen flink veel pasta met kaas voorgeschoteld en dat terwijl de begeleiders aan de andere tafel aan de wijn en frieten zitten. Verschil moet er zijn.

Rit twee gaat over de ballon de Servance en de ballon d’Alsace. Peter heeft er weer zin in vandaag en ik heb moeite om zijn wiel te houden. Pas op de laatste de col van de dag is hij degene die moet lossen. Het is nu ook als behoorlijk warm en met 120 km op de teller tellen de laatste meters van de col du Bramont zwaar. De volgende twee ritten (nr 3 en vier) gaan over heel veel cols. In dag 3 zitten 8 cols en in dag 4 maar liefst 10! Dat klinkt als veel maar in de Vogezen is het makkelijk colletjes scoren. Sommige collen krijgen je gewoon gratis mee. Vanaf de col de la Vierge is het 2 km afdalen naar de col du Bramont. Maar ja, voordat je op de Vierge staat moet je wel eerst 10 km klimmen. De temperaturen liegen er niet om de laatste 2 dagen. ’s Middags is het boven de dertig graden en dan heeft het lichaam het moeilijk. Ongeveer 80 tot 85 procent van geleverde energie wordt omgezet in warmte; de rest wordt gebruikt om snelheid te maken of te klimmen. Als je met 30+ graden een berg beklimt in de volle zon, moet het lichaam alle zeilen bijzetten om het koel te houden. Ik lijk wat beter tegen de hitte bestendig dan Peter. Vandaag ben ik degene die het tempo bergop bepaalt.

Na 4 dagen fietsen ben ik wel tevreden over de vorm. Het is nog niet goed genoeg voor de Transalp, maar 4 dagen zwaar fietsen hou ik makkelijk vol. Nog een maandje trainen en dan gaar het feest in de Alpen beginnen. Ik verheug me nu al de pijn!

Zuid Veluwe tour van Ede

Ik rij vandaag een toertocht vanuit Ede. De tocht luistert naar de naam Zuid Veluwe tour, is 130 km lang en telt niet minder dan 1250 hoogtemeters. Het idee is heel simpel; in het gebied Ede-Renkum-Wageningen-Oosterbeek-Arnhem worden allen wegen geïnventariseerd die omhoog lopen. Zet een tocht uit die al deze wegen aan doet en je hebt een klimtoertocht. 50 procent van alle wegen die bergop lopen in deze omgeving heb ik vandaag beklommen; de andere 50 procent heb ik naar beneden gereden. Ik wilde eigenlijk vandaag rustig klimmen maar dat liep faliekant mis. Er is veel volk op deze toch afgekomen en ik rij de hele dag mee in groepen die het woord HAAST met hoofdletters schrijven. Met een gemiddelde van 29,5 kmh sta ik na 4 uur en 20 minuten weer in Ede. Onderweg gebeurt eigenlijk niets dat de moeite van het vermelden waard is. Door in een groep van 20 wielrenners mee te rijden, krijg je overal voorrang waar je dat vaak niet hebt. Het is bijna op het asociale af. Op een van de vele hellinkjes wordt een renner van achteren aangereden door een Volvo die kennelijk niet zo goed zat op te letten. De renner maakt een buiteling en landt in de berm. De Volvo rijden stopt 100 meter verderop. De renner staat weer op en discussieert even met de Volvo rijder. Het blijkt een oudere man te zijn. Echt typische voorval dit. Vorig jaar werd ik aangereden door een oudere man in een Volvo op een rotonde. Andere oude man; andere Volvo. Maar toch. Wielrenners, weest gewaarschuwd voor oude mannen in Volvo's!

trainen in de Eifel

Koningendag valt gunstig dit jaar. 30 april valt om een donderdag; vrijdag erbij vrij pakken en ik heb 4 dagen vrij. Ik besluit om naar de Duitse Eifel te rijden om wat klimtraining te doen. Ik verblijf in hotel zum Goldenen Stern in Prüm. Het hotel ligt midden in het dorp aan het centrale plein. Het weer is prachtig dit weekend en de lokale ijssalon doet goede zaken. Ze maken dan ook lekker ijs. Ik probeer aan mijn conditie te werken maar mijn hartslag heeft kuren. ’s Morgens is deze gewoon veel te hoog, maar overdag voel ik me wel sterk tijdens het fietsen. Ik heb macht in de klimmetjes, maar voel me weer niet fit als ik in D3 probeer te rijden. Na afloop van het weekend staat de ochtendpols weer op 45. Ik snap er langzamerhand niets meer van.

Het is rustig rijden op de Duitse wegen. Ik zie nauwelijks andere fietsers en de wegen zijn vrij goed. De plaatselijke bevolking lijkt nog nooit eerder een wielrenner te hebben gezien. Ik wordt aangegaapt door de plaatselijke bevolking. Alsof ik een grote bloedvlek om mijn trui heb, met een gebroken frame rij of een dood kind aan mijn fiets heb hangen. Ik begrijp er niets van. Ik stap een paar keer af om te kijken of er niets mis. Maar behalve een goed functionerende wielren fiets, een fietshelm en schone kledij valt er toch niets bijzonders te zien. België en Luxemburg liggen vlakbij en een route gaat door beide landen heen. De wegen in België zijn zoals vanouds Belgisch. Er liggen wegen en je kan erover heen rijden, maar veel worden moet je er niet aan vuil maken. Op Duitse grondgebied zie ik een kerstboompje op een 30 meter hoge kale rechte boomstam staan. Waarschijnlijk een plaatselijk gebruik ter ere van 1 mei of zo, maar vreemd ziet het er wel uit. Het lijkt net alsof de lokale boer reclame maakt voor zijn kerstbomen verkoop. Van heinde en verre kan men zien waar ze te koop zijn. Als je zo’n boom koopt, stellen ook nog de vraag: ”met of zonder stam?”

Koers Sloten 28-2-2009

Een van de doelen van het vele sportschool bezoek in de winter is om tijdens de eerste koers van het jaar gewoon in het peloton mee te kunnen rijden. Ik wil er niet afgereden worden na 5 rondjes en ik wil niet constant in de beugels moeten hangen, Ik wil in het peloton mee kunnen rijden zonder overdreven inspanning te hoeven leveren, ook als het tempo tegen de 50 kmh ligt.

Vandaag was de eerste koers van het jaar en kon ik uittesten of het doel gehaald was en zo even bepalen hoe de vorm er voor stond. Op de laatste dag van de meteorologische winter is het zacht weer met 9 graden en een zacht bries uit het noordwesten. Er staan zo'n 50 man aan het vertrek en het parkoers ligt er vies bij. Een paar plassen water van de regenbuien van afgelopen nacht en veel zand maken er een beetje een strontkoers van. Mijn glimmend mooie witte fiets die al weken lang in de woonkamer mooi wit staat te wezen, zag er na afloop goed smerig uit. Dat wordt weer poetsen dus. De koers zelf blijkt een makkie te zijn. Ik rijd constant op de 50*17 en vertik om te schakelen; ik rij wel op souplesse mee. Zelfs met 47 kmh houd ik dit verzet aan wat neerkomt op een cadans van 125 omwentelingen per minuut. Dat spinnen in de sportschool blijkt toch zo weer zijn nut te hebben. Op het eind van de koers ga ik even op kop rijden om het gat met de 4 koplopers verder te dichten. Als we ze bijna hebben gegrepen, hou ik de pedalen stil en bol uit. Ik heb geen zin in het gewring van de spurtende meute en het geloof het verder wel. De missie is geslaagd; koersen gaat me redelijk gemakkelijk af en morgen wil nog een duurtraining van 100 km doen.

Ik fiets nog een rondje uit, lever mijn rugnummer er weer in en ga douchen. Deze blijken koud te zijn. Eigenlijk het enige minpuntje van vandaag. Verder ben ik wel tevreden over de vorm.