La velomédiane

Dankzij Max Verstappen krijg ik op weg naar La Roche-en-Ardennes een nek massage. Geen Thaise dame, maar vermoedelijk een Limburgse, het gebeurt tenslotte onder Maastricht. Ik herken echter geen zacht Limburgs accent. Ze hoort bij de Bovag stand. Waarom ze eigenlijk gratis massages aanbieden, is me een raadsel. Ik zie de link niet zo met de overige stands die hier staan. Officiële merchandise van ons Max, een Vredestein caravan en Mini's met een mega nep Red bull blikje erop. Plus knappe jonge meiden in skinny jeans die er een beetje verveeld omheen hangen. Ik was helemaal vergeten dat Max dienst had dit weekend een ook nog eens op Spa Francorchamp. Daar komt zondag 'iets' meer volk kijken dan mijn fietst tochtje op zaterdag. In mijn geval zijn er meer deelnemers dan toeschouwers. Voor de derde keer sta ik aan de start van La Velomédiane en dat nadat ik na de laatste keer gezworen had om niet meer in België te fietsen. Ik had schoon genoeg van dat vooroorlogse asfalt. Maar het geheugen is selectief en ik wilde nog een cyclo fietsen voordat ik naar Japan afreis.

De cyclo telt deze keer 163 km en 3300 hoogtemeters. Ze hebben de tijden voor goud wat aangescherpt zag ik op de website die door drie tieners in elkaar is geflanst. Daar mogen ze wel eens een keer wat aandacht aan besteden. Volgens mij is de route ook iets korter dan voorafgaande jaren en ze zullen wel een helling hebben moeten schrappen. Of ze zijn aan het asfalteren of de weg is echt onbegaanbaar geworden. Of we moeten dit jaar domweg harder fietsen om een gouden diploma te krijgen. 

Na mijn niet zo succesvolle cyclo op de Rad am Ring een paar weken geleden heb ik vandaag geen doel. Althans geen tijdsdoel of een beoogde plek in het klassement. Ik dacht voorafgaand aan de Ring echt dat ik nog jong was en goede benen had. Dat was nogal een domper. Dus vandaag heb ik maar een plan. No stress, me totaal geen zorgen maken om wat dan ook. Het zal me jeuken wie me inhaalt vandaag. Ik besluit om alles in D2 te fietsen met een hoge cadans en heel veel te drinken. Op de semi-vlakke stukken en afdalingen zie ik wel of er een handig groepje rijdt, waar ik me in de wielen kan verschuilen. Dat plan gaat 75 kilometers lang super. Ik klim rustig en ik word nauwelijks moe. OK,... behalve op de mur van Maboge dan, maar wat wil je ook met zeventien procent? Dat is niet voor normale mensen bedoeld.Op kilometer 75 krijg ik het grote blad voor niet goed geschakeld. Even prutsen met de voorderailleur wil het euvel niet helpen. Als ik nog een keer probeer te schakelen, breekt de schakelhendel af met als gevolg dat de shifter ter ziele is en het grote blad nooit meer er op te krijgen is. Dat ik wel een typische gevalletje K met peren. Dat betekent nog zo'n 90 kilometers alles op het kleine blad fietsen. Ok,.... andersom was nog erger geweest maar dit is ook verre van ideaal. Mijn tactiek voor vandaag werkt namelijk best goed. Ik krijg nergens kramp en op de laatste hellingen kan ik mijn pols nog gewoon naar 160 krijgen.Maar na elke helling verlies ik tijd. Al klimmend haal ik veel volk  langzaam in, maar 5 km later in de afdaling komen ze me weer doodleuk voorbij. Alleen in de echt steile afdalingen is dat grote blad geen gemis, maar op die vier procent daalstukken, kan iedereen makkelijk 55 per uur gaan trappen en ik blijf steken op 42. Zeker de laatste 7 km was die wel wat tenenkrommend, allemaal 4-5 procent dalen en ik kon alleen maar lijdzaam op de 34/12 proberen vaart te maken wat niet lukte. Aan 45 uur trapte ik een cadans van 130. Harder dan dat ga ik mijn benen echt niet rond krijgen. 

Na 145 kilometer kregen we de laatste drie hellingen, de côte de Beffe, de Côte de Laidprangeleux en de Côte de Dochamps. Ging alles tot nog qua klimmen, nu begin ik toch ook moe te worden. Ik begin te mopperen. Mopperen op de steile stroken van de Beffe, de harde tegenwind en het crimineel slechte wegdek. Gaten, kuilen, bulten, scheuren en god weet wat nog voor meer ellende. Feitelijk kun je stellen dat België als land onder curatele gesteld moet worden. Ze kunnen domweg geen land besturen. Een van de dingen die er met belastingscenten moet gebeuren, is infrastructuur aanleggen. Zelfs dat kunnen ze niet. België heeft zolas  dat heet een duur politiek systeem, dat is geen grap, zo noemen de Belgen het zelf echt.In België heb je verkiezingen en overleggen en commissies en besturen en vergaderingen en afschuifbeleid en weer verkiezingen en ga zo maar door. Aan het einde van het liedje zijn veel belastingscenten opgegaan aan oeverloos gekissebis en dus blijven wegen decennia wachten op nieuw wegdek. Ik heb in veel afdalingen echt bijzonder voorzichtig gedaan omdat ik domweg geen zin had in een nieuwe ziekenhuis blog.

Uiteindelijk rol ik na 5h56 over de finish. 11 minuten langzamer dan in 2016. Toen had ik alleen de warmte als excuus. Vandaag was het ook puf warm en miste ik snelheid in de licht dalende stukken. Voor mijn gevoel was het dus niet eens zo'n slechte dag. En bij de finish hebben ze Worst met Bier! Dat is goed, want ik heb nu honger als een paard.

Straffe koers

Na honderd meter koers vraag ik me al af wat er plots hier aan de aan de hand is. In rondje één gebeurt de allerbeslissende slag van de koers. Het ontploft direct van het begin. Met 48 aan het uur gaat iedereen als een gek van start. Nou ja,... iedereen die kan volgen dan. Ik hoor daar niet bij. Domweg omdat ik het niet kan maar ook omdat ik verrast ben door de agressieve start. Normaal gesproken gaat rondje een op een relatief gezapig tempo. Vandaag dus niet en na twee ronden staat het gemiddelde op 44. Er is op dat moment een kopgroep weg van 14 man en het peloton, of wat daar van over is, is in stukken uiteen gevallen. Nog drie ronden lang razen de groepjes achter de kopgroep aan, totdat de er sprake is van een peloton. De kopgroep is weg het achtervolgende groepjes hebben zich samen gevoegd tot een weinig coöperatief geheel. Iets meer dan 10 km gefietst en ik weet nu al dat de prijzen vergeven zijn. Wat voorop zit, is zo'n beetje de A-garnituur van dit gezelschap en de B-garnituur mag zijn eigen koers gaan rijden.

Behalve deze ontluisterende en vermoeiende start is het daarna verre van afgelopen. Het B-garnituur peloton is hooguit een man of 30-35 groot en goed verschuilen in de buik van het peloton is er niet bij. Daarnaast trekt het voortdurend op een lint om daarna in een versnipperd peloton uiteen te vallen en vervolgens komt het toch weer samen. En dat houdt eigenlijk nooit op. Tot aan de streep is het hommeles. Van een georganiseerde jacht op de koplopers is geen sprake. Iedereen fietst een beetje voor zich. Die kopgroep is weg en de renners die daarin zitten, daar hebben weinige hier de benen voor. Zelf wegrijden met een paar anderen lijkt dan het hoogst haalbare. Maar iedereen wil dat dus en dus trekt het constant op een lint.

Pffffff,..... na een km of 20 vraag ik me af of ik niet beter kan afstappen. Maar dat vind ik eigenlijk zonde van mijn 4 euro inschrijfgeld. Dan maar verder pijn lijden en dat wiel voor me proberen te houden. Uiteindelijk komt niemand weg. Ik ook niet, alhoewel na een km of vijftig het hier toch even op ging lijken maar het mijn tempo en dat van mijn medevluchters zakt langzaam weg. De laatste 3 ronden geeft iedereen het op. Het tempo zakt en we sprinten nog af voor de vorm. Ik vind het wel best zo. Ik ben al blij dat er geen ongelukken zijn gebeurd zijn want tot drie keer aan toe raakt mijn voorwiel bijna een achterwiel en dat had vooral te maken met het feit dat mijn concentratie begon af te nemen. De derde keer ging het echt nog net goed en de oorzaak was mijn eigen domme stuurfout. Wat wil je ook met een gemiddelde pols van 162. Soms dacht ik echt nog maar aan een ding. Houd dat wiel, houd dat wiel. Niet lossen. Ik zag alleen maar grijs asfalt.

Goed, een zwaar koerske dus en de wind was daar onder andere debet aan. Plus een niet te groot peloton, dat helpt doorgaans ook niet om lekker verscholen te zitten. Tevreden? Hmm,.... een klein beetje. Ik heb nog best veel op kop gereden en het uiteindelijke gemiddelde van 41,4 is niet super rap, maar eigenlijk heel normaal voor deze koers. Echter, deze keer hebben we dat zelf bij elkaar gereden. De gebruikelijke gangmakers van de koers zaten vandaag allemaal vooraan in de kopgroep.

Wijn onderweg

Ze heeft me geen klein glas witte wijn ingeschonken, zeg maar gerust een behoorlijke bel. Nu maar hopen dat ik de route verder terug naar de camping goed heb ingeschat. Als het goed is, gaat het nog 23 kilometer licht bergaf. Alleen de laatste vier lopen licht bergop. Ik had gedacht dat een wijntje bij mijn menu terroir wel moest kunnen.

De vriendelijke en knappe serveerster is natuurlijk een Française en die doen niet aan Haagse-bakkie-formaat hoeveelheden. Behalve dat ze Frans is, spreekt ze ook goed Engels. Veel beter dan de meesten hier. Als ik er met mijn vastgeroeste school frans niet uitkom, doen ze meestal hun best om Engels te praten. Daar zit vaak nogal ruimte voor verbetering in om het netjes te zeggen.

Het is nu bijna het einde van de route van vandaag, het is half een en ik had zin in lekker eten. De route liep door de Vercors heen en het uitzicht onderweg was meer dan de moeite. Het klimmen gaat nog redelijk makelijk, alleen duurt de eerste klim best lang. Zo'n 24 km gaat het langzaam omhoog. Niet steil meestal maar 4-5 procent en een paar kilometer even acht procent. Op het eind mocht de top van mij onderhand wel opdoemen. Als er even geen bomen groeien, is het uitzicht hier een landschappelijk kunststukje. Middenin het bos is een klim gewoon een klim, maar bij tijd en wijlen hakken ze hier een stuk rots weg om de weg aan te kunnen leggen. Dat lijkt wel een typisch Vercors dingetje. Daar hebben ze hier patent op met de Combe Laval als uithangbord.

Het menu terroir was goed binnen te houden en de witte wijn smaakte heerlijk. Nu even betalen, uitbuiken in het park en dan kijken of de wijn nog impact heeft op de laatste kilometers 

Het is warm in Frankrijk

Ik pleit voor niet meer vliegen, geen koeien meer eten, geen kinderen meer krijgen, auto's afschaffen en meer millieu-bewuste, eco-hippie-achtige en duurzame (ook zo'n fout hip mode woord) acties.

Ik vlieg de wereld rond, eet koeien en hun producten en ik veeg mijn kont af met gebleekt wc-papier. Aan de andere kant heb ik geen nageslacht de wereld in geslingerd en heb ik geen airco thuis. Dat was dan wel een goede eco actie. De wereld zou een stuk leefbaarder zijn als we een paar miljard wereldburgers minder zouden hebben. Global warming klinkt dan soms wel leuk, zeker als het in maart in Nederland al korte broeken weer is. Momenteel hoeft voor mij de warmte even niet meer. In het Schwarzwald was het al puf heet, in Nederland hebben we een 75-jarig hitte record overtroffen en hier in Frankrijk is het de afgelopen week ook alleen maar puf warm geweest. Dat hitte record vind ik overigens wel iets komisch. We schrijven al jaren over global warming, dat is niet iets van de afgelopen paar jaar of zo. Toch heeft het nog een straf aantal jaren geduurd voordat een record uit negentienhonderd vierenveertig is verbroken. De rest van de zomer was overigens typisch Nederlands prut weer.

Ik heb vanmiddag een beetje uitgeteld voor mijn tentje op een luchtbed in de schaduw proberen bij te komen van een fietstochtje van een slordige 116 km en 2000 hoogtemeters. Niks echts bijzonders, wel bijzonder mooi. Na een paar dagen puffen en fietsen in de Alpen zit ik nu in de Vercors. Een omgeving die zich het best laat omschrijven als de plek waar ze niks liever doen dan langs onmogelijke bergwanden een weg uithakken wat dan weer drommen Nederlanders trekt.

Morgen wordt het 35°C, het kan niet op. Tien graden minder had van mij ook gemogen, hoor. Vroeg opstaan morgen dus om nog een stuk relatief koel te kunnen fietsen dus en liefst zo snel mogelijk een beetje de bult op. Dan is het nog te doen. Ik vraag me eigenlijk af hoe ik toch in Thailand temperaturen van 30 graden en meer redelijk makkelijk verteer. Ik heb er hier de laatste dagen toch meer moeite mee.