Zwitsers kunnen echt niet koken

Alles wat ik aan vooroordelen omtrent de Zwitserse keuken heb, blijkt plotsklaps weer waar. Het is echt niet te vreten. Compleet smaakloos, inspiratieloos en ongezond. En vandaag zelfs zo erg dat al na een hap mijn eetlust verdwenen is. Ik hoef ook geen ander gerecht van de kaart. Geen honger meer. Hoe is het toch mogelijk om zo'n gerecht op tafel te krijgen? De ingrediënten zijn nog niet zo eens heel erg slecht. Kaas, witte wijn, knoflook, aardappels. Daar houdt het overigens ook bij op. Overige smaakmakers zijn er niet. Groenten ook niet. En ook geen vlees. Gesmolten kaas, gekookte piepers en brood. En dat was het dan. De Zwitserse reputatie dat het werkelijke voedsel barbaren zijn, is vanavond voor de volle honderd procent bevestigd.

Ok, voor het geval het nog niet duidelijk is, ik eet kaasfondue. Zwitserse kaasfondue. Niet dat ik daar nu bewust voor gekozen heb, maar ik zit in Zürich voor een weekje. Geen vakantie, werk deze keer. En uiteraard nemen onze Zwitserse gastheren ons mee naar hun typische restaurant. Vooraf weigeren leek me ook nogal bot en tenslotte wil ik eigenlijk altijd wel de lokale keuken proeven. Al bij de entree van het restaurant slaat de lucht tegen mijn longen. Een zurige penetrante lucht die inademing direct tot een kwelling vervormt. Het menu bestaat uit kaasfondue, kaasfondue en kaasfondue en mocht je iets anders bestellen, de rest van het restaurant gaat wel voor de fondue dus je ontkomt niet aan de misselijkmakende lucht. Ondanks de lucht, ga ik mee in de kaasfondue bestelling. Als het spul eenmaal op tafel staat, neem ik een hap en ik weet direct genoeg. Eetlust totaal kwijt en nu nog netjes opmerken dat ik het maar niks vind. Ze bieden me aan wat anders te bestellen, maar ik heb echt nul honger meer.

Kaasfondue? Welke chefkok heeft zich ooit hier tegenaan bemoeid? Aardappelen, brood, gesmolten kaas en that's it. Niks geen groente, geen vlees, geen kruiden. Super goedkope ingrediënten, maar in Zwitserland vragen ze voor alles de hoofdprijs. Onze Zwitserse collega's zijn ook de enigen die met smaak eten. De rest van het Utrecht gezelschap bestelt iets anders, eet in kleine hoeveelheden mee van de berg gesmolten kaas, of speelt het recalcitrante kind van vier dat niks lust (ik dus). En tijdens de vorige Zürich trip hadden we juist erg goed gegeten, ik had mijn vooroordelen weer even in de kast gedaan. Onterecht dus. Gisteren zaten we in een Cambodjaans restaurant, dat was wel echt lekker, vandaag dus echt Zwitsers. Goede raad aan elke foodie, vergeet Zwitserland. Rij er met een grote boog omheen en rij door naar Italië. Of vlieg naar Azië, ga desnoods walvis eten in IJsland, of ga naar de Ikea voor zweedse balletjes. Echt alles beter dan verzuurde kaaslucht in een propvol restaurant in Zürich.

Volgende keer doe ik nog wel een positief blog over fietsen, maar ik moest even deze frustratie kwijt. 

Ik blijf hier

Ik blijf hier. Fuck maar een eind omhoog met die vlucht van morgen vroeg. Ik blijf hier. Ik wil niet terug. Ik wil niet terug naar Nederlands winterweer, ik wil geen kou, geen Noord-Westen wind, geen staal grijze luchten, geen gemiezer. Ik hoef die onzin niet. Het is het einde van mijn vakantie en ik geen barst zin om terug te gaan. Het is vooral dat vreselijke weer waar ik het meest tegenop zie. Het is hier overdag 30°C. DERTIG!! En 's nachts koelt het af naar twintig zodat je in een korte broek door de straten van Chiang Mai kunt flaneren op zoek naar iets lekkers. En voor de keuken blijf ik ook hier. Ik eet al vier weken Thais en het verveelt voor geen meter. Ik hoef niet persé echt brood te proeven of een bak yoghurt leeg te eten. Ik hoef ook geen wijn, te warm voor hier en ik ben groot fan van Chang bier. Elke dag een fles van 0,6 liter. In Nederland hebben ze alleen maar van die kleine blikjes.

Ik blijf gewoon. Punt uit. Ik zeg mijn baan op, verkoop mijn huis en ik zoek een Thaise vrouw. Ik ga Thais leren en elke dag pad thai eten. Ik ga elke dag fietsen in een warm zonnetje. Ik ga net zolang trainen totdat ik hier de lokale Strava tijden aan gort heb gereden. Ik zoek een baan als lokale fietsenmaker of IT nerd. Als het maar genoeg schuift om mijn verblijfsvergunning, huis en onkosten mee te vergoeden. Als ik hier blijf, hoef ik nooit meer handschoenen, een warme jas aan of een Siberisch muts op. Nooit meer zwarte pieten discussie en altijd mooi weer.

Ik blijf hier!

Rondje Samoeng en vage Strava dingen

Gisteren gesmokkeld door een busje te pakken om de stromende regen te ontlopen, maar vandaag weer gewoon noest op de fiets zitten raggen. Tijd voor het Samoeng rondje, een welbekende route voor Chiang Mai fietsers. Een kleine 90 km lang plus een paar serieuze klimmen. Het is best opvallend hoeveel mensen hier al tijden door Strava hebben laten klokken. Voor een niet echt fietsland vind ik het best opmerkelijk dat ik op sommigen segmenten op P698 sta van de 2871 geklasseerden. Bovenaan deze lijst heb ik weinig te zoeken. Die worden ingenomen door kleine lichtgewicht Thaise wielrenners op weeg-niks fietsjes. Daar is niet tegenaan te trappen.

Iets anders wat op Strava gebeurt is dat ik kudo's krijg van Dumitru Emil. Huh? Ik snap daar echt de ballen van. Hoe heeft die gast mij gevonden? Zijn laatste Strava activiteit was op 11 november vorig jaar. Een stukje hardlopen door het park. En zijn vorige Strava activiteit is exact hetzelfde rondje en die daarvoor ook. En dat park ligt in Boekarest! Nog geen 10 minuten na het posten van mijn rit, heb ik kudo's van een compleet onbekende Roemeen. Zit Strava een beetje te zieken of is die man hier op vakantie en heeft die mij zien fietsen met een Garmin op mijn stuur? Het eerste vind ik nog waarschijnlijker. Want welke zieke geest zou het in zijn hoofd halen om expres te speuren of er een of andere wielrenner in de buurt is om kudo's aan te geven? Vooropgesteld dat de man hier op vakantie is. Als hij gewoon thuis is in Roemenië, dan wordt het allemaal nog onwaarschijnlijker. Het lijkt er eerder op dat een stukje kunstmatige intelligentie software voor het automatisch genereren van kudo's van slag is. 

Pai - Chiang Mai

Eigenlijk was het de bedoeling om de route van Pai naar Chiang Mai op de fiets te doen. Eigenlijk is het nu ook de droge periode. Beiden blijken niet waar en daarom heb ik vandaag een stukje met de bus gedaan. Een beetje makkelijk natuurlijk, maar ik had geen zin in 130 km door de regen in de bergen te fietsen. Afzien is leuk, maar dit vond ik net even iets te gortig.

De tropische storm Paduk die veel overlast heeft veroorzaakt in het zuiden van Thailand, is nu langzaam noordelijker aan het trekken en vandaag was het noorden van Thailand aan de beurt om de rest van de regen te lozen. Een storm is Paduk niet meer, veel regen geeft het wel. Heel veel regen, in Pai was voor vandaag 15 mm voorspeld. Plus overstromingen, dat kregen we er gratis bij. Ik had natuurlijk de route ook gisteren kunnen doen, maar mijn lichaam was toe aan rust en schone kleding had ik ook niet meer. Nog wat langer in Pai blijven leek me ook niks. Ik had dat toeristen dorp wel gezien en ook morgenochtend zou het nog regenen. Pas 's middags in Pai weggaan, zou alleen maar gehaast in Chiang Mai betekenen.

Daarom heb ik maar eens lui gedaan en een busje gepakt, fiets op het dak en terug naar Chiang Mai. Misschien morgen of overmorgen nog de Samoeng ronde fietsen. Dat schijnt een rondje van 90 km te zijn. Dat klinkt wel als een goed toetje.

Nog meer Pai

Een van de favoriete kledingstukken van de moderne Pai hippie is de luierbroek. Ik zou niet weten hoe ik dit anders zou moeten omschrijven. Het is een broek met weide pijpen maar die wel nauw sluiten bij de enkels en het kruis hangt ergens op je knieën. De stof is vaak een bont gekleurd geheel van versieringen, vaak olifantjes of boedha-achtige dingen. Ik heb nog geen lokale thai erop betrapt dezelfde kleding te dragen.

Als een paar enkelbandjes en teenslippers niet alternatief genoeg zijn, dan is er nog de mogelijkheid om blootsvoets te gaan. Het zijn maar enkelingen die dit doen, maar ze hebben al wel de meeste fases van veralternatievering doorstaan. Ze hebben de tattoos, een piercing, gekleurd haar en een knotje (ook mannen). Wat zou eigenlijk de volgende stap zijn? Als schoenen niet meer tellen en blaren je in een hoger karma brengen. Wat moet je dan nog meer doen om je af te zetten tegen gangbaar gedrag en bijpassende kleding?

Ik denk dat ik te oud ben om deze vraag te beantwoorden. Zoiets is meer iets voor pubers. Die lopen ook rond in kapotte broeken. Wat ik ook voor raars zou bedenken om je recalcitrant te gedragen, in een poging een statement te maken dat je bestaat en er toe doet, het zal altijd worden afgedaan als fout. Ik ben de pubertijd ver voorbij, ik val definitief in de categorie oud en niet meer jong van geest. Zelfs als ik zou voorstellen dat het een tof idee is om half Zuid-Oost Azië te doorkruisen op een racefiets, dan nog zou ik door zo'n hippie worden aangekeken met zo'n blik van, nee dat is iets voor oude mannen. Een beetje hipster is wellicht meer bezig de over de volgende kleur van zijn baard te filosoferen. 

Even rust in Pai

Pai is een hippie dorp. Super toeristisch en in trek bij hippies. Ik ben trouwens geen hippie, ook geen moderne eco-hippie. Ik ben van het pijn lijden en van het fietsen. En van dat laatste heb ik de afgelopen dagen veel gehad. Dit was fietsdag nummer zes in een rij. De eerste dag was een 'makkie', net zoals vandaag. Korte etappe met een forse klim. Dag twee was goed voor 100 km, voornamelijk vlak, dag drie en vier waren ook 100 km, maar dan met veel klimmen. Dag vijf was goed voor 133 km en 2600 hoogtemeters.

Daarom mag ik deze middag en morgen een beetje niksen in een hippie dorp. Een van de dingen die je veel ziet in toeristische gebieden in Thailand zijn kleermakers die je een maatpak kunnen aanmeten. En ze bewaren je maten, dus je kunt extra pakken nabestellen vanuit Nederland. Er is geen enkele kleermaker in Pai te vinden. Geen markt voor. Je kan hier beter de dertiende tattoo shop beginnen. Een beetje econoom zou denken, een dertiende, zou je daar wel aan moeten beginnen? De concurrentie is moordend. Maar hier kan dat. Je kan ook het zevenentwintigste café beginnen waar je pizza's, koffie en lokaal thai voedsel gaat verkopen. Of een café waar je konijnen kunt knuffelen, daar is er pas een van (geen grap). Of je begint de zoveelste barber shop. Wil je er hier namelijk een beetje bij horen, dan heb je gewoon en tattoo nodig een piercing. Plus hippie kleren. Geen idee eigenlijk hoe de jaren 60 hippies erbij liepen, de moderne hippie gaat gekleed in een pofbroek, een katoenen los hangende ruime blouse, teen slippers en een tas van de lokale markt. Plus een paar tattoos uiteraard en een piercing door je neus. Mannen zijn het liefst kaal met een ruige baard, vrouwen doen graag aan rasta kapsel. En zowel voor de baard als het rasta kapsel geldt, liefst in een vage kleur, groen of zo of roze. 

Ik hoor er dus hier eigenlijk ook niet bij. Mijn uiterlijk lijkt in geen velden of wegen aan het hierboven omschreven stereotype, ik ga ook geen scooter huren en ik ga ook geen nieuwe tattoo zetten. Ik vind het allemaal wel grappig, ik ben een buitenstaander tussen volk wat meer op aliens lijkt. 

Super uitzicht

Ik rijd niet lek, ik rij op Schwalbes. Die uitspraak doe ik wel vaker na een lange vakantie en nul lekke banden. Een deel van deze uitspraak is nog steeds waar, ik rij nog steeds op Schwalbes, maar vandaag stond ik wel voor de zesde keer deze vakantie aan de kant van de weg op een lekke band te verhelpen. Vier keer een stootlek gereden, waarschijnlijk veroorzaakt door een heel klein mini gaatje wat de band heel langzaam liet leeg lopen. Die binnenland ging na de vierde lek de prullenbak in. Daarna was er een gewone lekke band, veroorzaakt door een klein steentje. Dat was tijdens een regen rit met veel onverharde stukken wegens wegwerkzaamheden. En vandaag begaf die plakker het weer. Tijd voor reserveband numéro twee. Qua lek rijden, zit het dus een beetje tegen deze vakantie. Geïnteresseerden Thai die mee staan te kijken bij een reparatie onderweg heb ik daardoor weer wel veel gehad. Een was zelfs zo behulpzaam om echt hulp aan te bieden. Meestal kijken ze slechts toe. Hij ging op de brommer speciaal voor mij een compressor halen. Heel aardig van hem,  maar Franse ventielen en autoband ventielen zijn helaas niet uitwisselbaar. Hij stond wel een beetje glazig naar het ventiel te staren. Ik heb daar wel een verloopstuk voor bij me, maar inmiddels had ik de band al zelf opgepompt gekregen. 

Na drie dagen in Chiang Mai ben ik inmiddels weer op weg voor rondje numéro twee. In Chiang Mai heb ik niet zoveel gedaan, een keer Doi Suthep op fietsen en een poging doen om mijn strava record uit de boeken te fietsen. Plus een beetje rust nemen, lekker eten en een paar massages. Dat Strava record is niet gelukt. Ik had dit jaar een minuutje meer nodig dan twee jaar geleden. Ik geef de schuld maar aan de drie flessen Chang bier en een korte nachtrust door oudjaarsavond. Oudjaar wordt hier een stuk relaxter gevierd dan in Nederland. Ja, er is ook vuurwerk, maar niet zoveel dat je om drie uur 's nachts nog niet kunt gaan slapen. Ik heb geen verhalen meegekregen dat je als hulpverlener moet vrezen voor gebroken botten als je een brandwond probeert te genezen. En op nieuwjaarsdag is gewoon alles weer bijtijds open. 

Mijn tweede rondje vanuit Chiang Mai wordt de Mae Hong Song Loop. Een beetje een klassieker voor Noord Thailand reizen. Ik heb vandaag etappe nummer een gedaan, van Chiang Mai naar Hot en ik ben beland in een eco happy guesthouse met een super uitzicht.