Bergwandelen in het Berner Oberland

21 Augustus; Almere Kiental
Half zes opstaan, ontbijten, en naar het NS station rijden. Mijn trein gaat om 6:15. Om 7:02 moet ik aankomen in Utrecht maar dat wordt 7:06. Nu wordt het lastig om de trein van 7:07 te halen aan de andere kant van Utrecht Centraal. Ik neem de houding van James May uit Top Gear aan en besluit om niet te rennen. De trein van 7:07 naar Arnhem heeft 10 min vertraging en die haal ik dus met gemak maar nu komt de aansluiting met de internationale trein naar Duitsland weer in de knel. Ook deze blijkt vertraagd met 25 min. De aansluiting in Frankfurt komt hierdoor weer in gevaar maar de ICE is op het stuk naar Frankfurt een hogesnelheidslijn en met 300 kmh kun je de schade makkelijk inhalen. Verder geen trein nieuws.

De groep bestaat uit:
Daniëlle (de gids)
Marjan
Wil
Erik
Ed
Frans
Guido
Marcel
Elbert
Andre
Marcel
Frank
Ik

Het laatste stukje van Spiez naar Kiental doen we met een Nederlands sprekende Zwitserse taxi chauffeur Hij heeft anderhalf jaar in Nederland gewerkt en doet uitgebreid zijn best om iets over zijn streek te vertellen. Ik denk dat dit de eerste aardige Zwitser is die ik ooit ben tegengekomen. Ze bestaan dus toch! Misschien moet ik mijn vooroordeel over Zwitsers gaan bijstellen. We verblijven in hotel Bären in Kiental. Het ziet er statig uit van buiten en van binnen is het deels opgeknapt. De douche is mooi nieuw maar de meubels zijn krakkemikkig en oud.

We zitten nu echt in de bergen! Je moet er een dag voor reizen en naar heel veel saai landschap kijken maar dan ben je er gewoon. Ik ben gewoon verslaafd aan het hooggebergte. Geen landschap is zo mooi als dat een berglandschap. Ze zouden in Nederland geen miljarden moeten pompen in Betuwe-lijnen of Noord-Zuid verbindingen maar gewoon dat geld besteden aan het aanleggen van hooggebergte. Dan is het pas zinnig besteed!

22 Augustus; Kiental-Gölderli
We wandelen van Spiez naar Griesalp en het weer is spelbreker vandaag. 's Ochtends regent het en 's middags regent het nog. Het is allemaal niet veel water dat naar beneden komt; veel meer dan miezer- en motregen is het niet. Het uitzicht wordt door de wolk waar we doorheen lopen sterk belemmerd. Het afdalen van de steile helling op het eind van de wandeling werd door de nattigheid extra spannend. Modder, koeienvlaaien, natte leistenen en nat gras zorgen voor veel geglibber in de afdaling. De lunch onderweg slaan we over omdat we geen geschikte droge plek kunnen vinden. Wel komen we terecht bij een boerderij waar we koffie kunnen kopen en ook nog eens op cake getrakteerd worden. De boerderij wordt maar 10 weken per jaar bewoond en is niet aangesloten op het elektriciteitsnet. De rest van het jaar bivakkeren de koeien in het dal. Het is geen lange wandeling en we stellen de lunch uit tot bij de volgende hut. Om twee uur arriveren we daar en kan er weer gegeten worden. De kamers zijn primitief vandaag. Met 6 man op een kleine kamer en de douche is op de gang. De omgeving heeft iets middle-of-nowhere-achtigs. Er is geen internet nog mobiel bereik, maar wel uitzicht op mooie bergen. De keuken wordt gerund door een Tibetaanse kok en buiten hangen Tibetaanse vlaggetjes, Verder is alles Zwitsers. Ze kennen twee gezichten: soms heel vriendelijk en het volgende moment weer gewoon heel bot. De kan kraanwater bij het avondeten kost 6 CHF maar we krijgen wel chocola extra omdat we meehielpen met borden stapelen. Als we de volgende dag om extra brood vragen komt dat direct maar dan weer wel met de mededeling dat we het niet mee mogen nemen maar hier moeten opeten. Ik krijg de kriebels van die ingebakken ongastvrijheid.

23 augustus; Gölderli-Bundalp
We staan 's morgens op met de aangename verrassing dat de zon is gaan schijnen en het een stralende dag zal worden. Er is geen wolkje aan de hemel en het wordt warm vandaag. Qua lopen is dit een baaldag. Ik trek een grote blaar op mijn linkerhak en dat ding doet pijn. Ik neem te weinig water mee en op het eind heb ik het behoorlijk gehad. Ik ben moe, het is warm, mijn hak doet pijn en mijn beenspieren zeuren. Dit tegenvallertje wordt goed gemaakt door de schitterende natuur. We lopen maar liefst 22 km en stijgen zo'n 1400 meter. Het hoogst gelegen deel van de route voert langs en over een gletsjer. We zien de morenen en krijgen van Daniëlle les over het ontstaan en de karakteristiek van een gletsjer. We lopen weliswaar over de gletsjer maar niet over ijs. De ijslaag ligt bedekt met dikke een laag puin van zo’n 20 tot 70 meter hoog. Het is een zeer indrukwekkend landschap. We zien een smeltstroom water onder de gletsjer verdwijnen in een soort tunnel en 200 verder er weer onderuit komen. Het zou gekkenwerk zijn om deze stroom per kayak te volgen. Je weet niet of je overal naar lucht kan happen en de laag puin boven je kan ook zomaar instorten. Hoeven ze je niet meer te cremeren maar ben je gelijk dood en bergraven. In het berghotel in Bundalm laat ik me de halve liter cola goed smaken. Helaas is er geen douche vanavond maar ik ben toch te lui om van mijn nest af te komen. Hopen dat het lichaam zich morgen wat minder misdraagt. Bij het avondeten komt het gesprek toevalligerwijs op een reken puzzeltje. Ik ben gek op dit soort puzzels en ook deze laat mijn niet los. Ik gedraag me redelijk afzijdig tijdens het eten en intussen malen mijn hersenen. De opgave is met dit soort puzzels is altijd vrij eenvoudig maar het zet mij altijd lang aan het denken. Met de getallen 1, 3, 4 en 6 moet 24 worden gemaakt; elk getal moet gebruikt worden en je mag alleen optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen. Haakjes mag je ook gebruiken maar verder geen trukendozen. Na ongeveer anderhalf uur ben ik eruit en vertel de oplossing aan Frans die de puzzel had geponeerd. De rest van het gezelschap mist dit even en zij kunnen er nog een hele dag over nadenken tijdens de wandeling van morgen.

24 augustus; Baaldag.
Ik slaap de hele nacht slecht en ik lig voortdurend te woelen. Ik wordt wakker met lichte koorts en ik voel me zo slap als een vaatdoek. Zo is lopen geen doen en omdat morgen en overmorgen als het ware een geheel vormen vanwege de overnachting in een hut, besluit ik om vandaag niet te lopen. Ik ga mee met het bagagetransport en krijg van de dezelfde neder-Zwitser weer uitleg over de omgeving waar we rijden. Ondanks het feit dat de bergen mooier zijn, is dit geen lelijke rit. Zeker het stuk route waar de weg maar liefst 28% daalt is spectaculair. In het hotel aangekomen duik ik weer direct mijn bed in. Ik slaap en doezel tot ongeveer half vijf 's middags voordat ik weer wat puf in mijn lichaam begin te voelen. De zonnesteek is echter nog steeds niet weg. Ik blijf het warm hebben.

Het avondeten blijkt een show van de kok te zijn. We hebben vanavond een lopend buffer en de kok geeft vooraf op het overvolle terras tekst en uitleg over de gerechten, de wijze van uitserveren (tafel voor tafel) en nog wat meer niet noemenswaardige weetjes van de dag. Het gevolg van deze hele show rondom het eten is dat we pas laat met de warme piepers op ons bord zitten en dat zint de uitgehongerde vermoeide wandelaar niet. We worden een beetje mokkig en dan gaat het ook nog regenen. Het terras stroomt leeg het restaurant in waar niet gedekt is en de bediening komt nu in de knoop met de tafelnummering voor de drankjes. Het lopend buffet is allesbehalve een culinaire hoogstandje. Het is gewoon vet vlees met vette worst en hele eenvoudige salades. Ze doen een poging om alles heel profi en “organisiert” over te laten komen maar eigenlijk is het gewoon scherts vertoning in een goedkoop van der Valk motel. Tegen de regels van de kok in gaan we gewoon in de rij staan. Onze magen knorren; zelfs die van mij.

25 augustus Kandersteg-Engstligenhütte
Mijn lichaam voelt zich weer enigszins hersteld en ik besluit om weer mee te wandelen. We zijn 's ochtends pas laat op pad. We kunnen niet echt vroeg ontbijten, moeten nog boodschappen doen voor de lunch en eerst gaan we met de kabelbaan een stuk omhoog. Om 9:45 beginnen we pas echt met de wandeling van vandaag. We worden door Daniëlle gepusht om door te wandelen en niet teveel te stoppen. Er is onweer voorspeld voor vandaag en ze heeft geen zin om met de groep in noodweer ergens boven op een bergkam verzeild te raken. Erik loopt vandaag voor het eerst met zijn nieuwe stokken in een poging zijn knieën te ontlasten. Echt snel is hij hierdoor echter niet. Alleen op de oplopende stukken is hij vooruit te porren. De groep kent gezamenlijke heel wat kleine mankementjes. Bijna de helft loopt met blaren. Erik heeft last van knieën; Ed is ziek en loopt twee dagen niet mee; Daniëlle heeft een grote snee in haar knie; Marjan loopt alleen lekker op Ibrupofen. Und so weiter, und so weiter. Het uitzicht vanaf de kam is fenomenaal mooi. Net voordat we weggaan zien we nog snel de mist komen opzetten. In 5 minuten tijd verandert het uitzicht van een paar kilometer tot een tiental meter. De afdaling loopt over heel veel rotsblokken en van een pad is nauwelijks nog sprake. Eenmaal aangekomen bij de Engstligen hütte is het al redelijk bewolkt en als we onze slaapzalen betreden, begint het buiten te hozen. Dat heet op tijd voor de bui binnen zijn. 's Avonds is er nog even paniek in de tent. Twee Nederlandse wandelaars van SNP zijn nog niet in de hut waar ze wel worden verwacht. Er wordt door Daniëlle druk gebeld met SNP en we staan een tijd met de verrekijker van Frans te turen naar de verloren wandelaars. Uiteindelijk zijn ze 15 minuten voor zonsondergang binnen. Ze blijken verkeerd te zijn gelopen en hebben het noodweer over zich heen gehad.

26 augustus; Engstligenhütte-Simenfälle
We vertrekken weer met wat bewolkt weer vandaag maar de wolken hangen vrij hoog en we houden het de gehele dag droog, Vanaf de hut begint de dag met een klim van 600 meter naar de Ammertengrat. Vanaf de graat klimmen we nog even naar de Ammertenspitz toe. Deze klim duurt volgens het bordje 30 minuten maar volgens mij sta ik al na 10 minuten boven. Er zit weer wat meer kracht in de benen. Het uitzicht boven op de spitze is zoals je mag verwachten. Veel bergen om ons heen en we zien ook nog een gems rondspringen. Na de Ammertenspitz volgt een hele lange afdaling (1500 m). Sommige stukken zijn erg steil en glibberig. Halverwege de afdaling begeven de nieuwe stokken van Erik het. Een van de stokken is 90 graden verbogen. Hij staat erbij te jammeren als een klein kind. We eindigen de etappe van vandaag bij de Simenfälle. Een prachtige waterval die ons vannacht hopelijk niet uit onze slaap houdt door het voortdurend geruis van vallend water.

27 augustus Simenfälle-Adelboden
De langste wandeling van deze vakantie. 22 km lang met 1350 meter stijgen en 1100 meter. We rijden eerst met de bus naar Lenk en stappen daar over op de trein naar Matten. De kinderen uit het dal gaan ook met de bus naar Lenk. De koppies zijn 6 tot 12 jaar oud en ogen schattig. Ze kijken hun ogen uit naar ons suffe wandelaars. De allerkleinsten dragen een soort V-vormig fluorescerend hesje. Begeleiding van ouders is hier niet nodig. De buschauffeur kent alle kinderen en we zien een 12-jarig meisje goed voor haar 6-jarige zusje zorgen. Na inkopen gedaan te hebben, starten we met de wandeling. Het is vandaag een lange klim het dal uit naar de top van de Furrgeli pas, gevolgd door een steile afdaling naar Adelboden. We zien wederom heel weinig mensen; 5 in totaal. Dat is ongeveer gemiddeld voor deze vakantie. Het is alsof we dit gebied afgehuurd hebben om ongestoord te kunnen wandelen. Erik heeft gisteren in Lenk nieuwe stokken gekocht van 180 CHF. Hij speelt het klaar om ze vandaag al kapot te krijgen. Ik begin te twijfelen of het aan zijn stokken ligt of aan zijn beperkte daaltechniek. De kam van de top is erg scherp. Het is een dunne richel waar het bordje van de col maar net op past. Op het einde van de afdaling loopt Marjan mis. Ze vergeet op een splitsing op de rest van de groep te wachten en neemt de verkeerde afslag. Waarschijnlijk was ze moe en had ze zin in bier. Marcel, onze reddingspadvinder-in-nood zet de achtervolging. 15 minuten later staan we bij het hotel. Daarna komt de verloren dochter aanlopen en even daarna is ook onze padvinder weer terug. We zitten vandaag in een chique hotel en ik vindt deze afwisseling van luxe hotels en rustiek berghutten wel prettig.

28 augustus Adelboden-Kiental
De laatste wandeldag heet een makkie te zijn, maar in de praktijk blijkt deze zwaarder dan verwacht. We lopen slechts 18 km met 200 hoogtemeters en 800 daalmeters. Het ontbijt deze ochtend was het beste van alle ontbijten tot nu toe. Er is een hele gang aan ontbijtbuffet ingericht. Er is heel veel keus uit diverse soorten jam, kaas, worst, muesli en broodjes. Ze hebben alleen gekozen voor een eigen-ei-kook-service. Dat blijft een gepruts van jewelste. Marcel presteert het om hierover “ruzie” te krijgen met een groep Engelsen. Een deel van de groep gaat de wandeling wat zwaarder maken door een extra top te beklimmen. Later op de route sluiten ze weer bijna ons. Ze snaaien de diensten van de onze lieftallige gids op dit ommetje mee en wij moeten onszelf redden. Dit lukt niet echt en we lopen heerlijk verkeerd. We lopen een stuk door een steile grashelling heen en dat loopt voor geen meter. Daarna lopen we ook nog een stuk de verkeerde berg op. Doordat we pas laat zijn vertrokken om de actieve groep een voorsprongetje te geven, duurt het ook lang voordat we goed op weg zijn. We lopen vandaag het dal van Adelboden uit en steken elke keer een zijdal in om het riviertje over te steken. Zo zien we telkens het dorp waar we naar toe gaan maar het komt niet snel dichterbij. De moraal slinkt langzaam en we beginnen te morren als groep. De schoenen branden, de spieren zeuren en het bier lonkt op het terras. Na een lange saaie afdaling en een lang stuk door een bos langs een rivier komen we eindelijk in Frutingen aan. We zijn blij dat we er zijn en dat we onze voeten rust kunnen geven. We wachten nog 10 minuten opdat het busje ons naar het hotel brengt. Daar kan ik eindelijk mijn schoenen uittrekken. OEF! Dat voelt prettig.

's Avonds bij het diner krijgen we een lokale specialiteit. De maaltijd bestaat uit in schil gekookte piepers, zure bommen en gesmolten kaas. De kaas heet Raclette en is speciaal bedoeld als smeltkaas. Het opdienen van de kaas gaat traag. Het kaas-smelt-apparaat heeft te weinig capaciteit. Maar de bediening gaat wel stug door met kaas smelten en extra kaas opdienen. Er lijkt geen einde te komen aan de kaasstroom en deze vindt gretig aftrek bij Frans, Andre en Frank. Ik heb na twee porties gesmolten kaas gedipt met 3 piepers wel genoeg. Het spul valt als een steen op mijn maag. Voor de verandering drinken we vandaag Spaanse wijn ipv Zwitserse. Lekkerder en goedkoper. Culinaire dingen moet je niet aan Zwitsers over laten. Die zijn beter in tunnels graven en treinspoor aanleggen.

29 augustus Kiental-Almere
Uitslapen tot half acht! Op je gemak douchen en ontbijten; geen wandelen vandaag maar de hele dag treinreizen naar huis. Eerst met het taxibusje naar Spiez; van daar met de ICE naar Frankfurt. Na anderhalf uur overstaptijd stappen we op de ICE naar Arnhem toe. In Frankfurt zitten we weer in de bewoonde wereld. Allerhande volk komt aan ons voorbij. Van extravagante nichten tot Chinese monniken en alles wat daar tussenin zit.