Ik heb net een goede massage achter de rug. Zo een die wel prettig is om te ervaren en ook een die pijnlijke plekken weer soepel laat worden. Geen geweld deze keer, niet te weinig olie en ook geen gedoe met happy ending. Nadat ik gemasseerd ben, zit ik een kopje kruidenthee te drinken dat me aangebodens is. Zes masseerdames staan te aan te kijken. Alsof ze voor het eerst een man in hun spa hebben gehad. De eigenaresse van de massage winkel (hoe noem je zoiets) probeert een praatje met me te maken. Ze spreekt niet zo heel goed engels en telkens als ik haar niet snap, begint ze te lachen. Maar ze gaat net zo lang door totdat ik alles begrijp. Ze zijn ook heerlijk verbaasd over mijn fietstocht. Ik laat de overduidelijke markeringen zien van bruin naar wit op mijn armen en benen. Weet gegiechel en gelach. En ze blijven kijken. Geen een die even iets anders te doen heeft. Ze willen blijven kijken. Ik ben weer eens een attractie.
Later op de avond ga ik eten bij een all-you-can-grill restaurant. Dat is geen vreetschuur maar gewoon heel erg lekker. Er zitten alleen maar lokale mensen. Ik ben namelijk nog steeds in niet-toeristen-Thailand. Als ik bij de entree sta te kijken wat precies de bedoeling is van het geheel staan er 3 mooie Thaise jonge dames in een kort jurkje me aan te kijken. Ze horen bij de bediening en ze begeleiden klanten naar tafeltjes. Twee van de drie meisjes zitten het andere meisje te pushen om mij aan te spreken. Maar ze durft niet goed. Ze staat een tijdje te dralen en te giechelen en de andere 2 lachen daar weer om. Uiteindelijk spreekt ze me toch aan en legt in vloeiend Thais uit wat de bedoeling is. Daarna word ik door een kok meegeleid en hij legt voedsel om mijn bord wat ik aan tafel moet grillen.
In de bergen van Thailand worden excursies gehouden voor toeristen. Je gaat dan op bezoek bij lokale bergstammen die nog redelijk van de naruur leven. Je mag kijken in hun dorp, het schooltje en je krijgt te eten. Ik heb dit soort excursies niet gedaan,. Ik heb er een aversie voor. Ik voel me gewoon niet op mijn gemak als ik bij iemand op zijn erf sta en kijk hoe een kip wordt geslacht. Ik vind het een te hoog aapjes-kijken gehalte hebben. Ik laat ook geen Amerikanen of Japanners bij mij over de vloer om te laten zien hoe een wielrenner woont. Ja kijk, er staat echt een wielrenfiets in de woonkamer. En boven op zolder hangt een heel wasrek vol wielerkleding. En daar staat ook nog een racefiets en een monatage standaard. En de woonkamer een grote poster van wielrenners. Dat soort dingen.
En toch doe ik ook een beetje aan aapjes-kijken. Thai kijken naar mij. Ik kijk naar Thai.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten