ofwel 5h57 en 44 sec
Dat is de toptijd van vandaag. In 2008 deed ik de Maratona in 6 uur en 2 minuten en ik was er van overtuigd dat die tijd onmogelijk kon worden verbeterd. Ik had graniet in mijn benen die dag en alles wat mee kon zitten, zat die dag mee. Ik kon door blijven gas geven tot het eind aan het toe. Op de laatste klim (Falzarego) had ik nog steeds macht in de benen. Ik had me voorgenomen nooit aan die tijd te gaan tornen. Waarom niet? Het was gewoon zinloos. Iets wat perfect is, kan toch niet beter.
En in 2011 sta ik toch weer aan de start. Met als reden een uit de hand gelopen weddenschap met Roland. Hij zou de Maratona gaan rijden en zocht een coach. Dat bleek ik te zijn en hij koppelde er voor mij direct een weddenschap aan vast. Hij dacht wel dat de tijd uit 2008 voor verbetering in aanmerking kwam. Ik verklaarde hem voor gek. Ik ken mijn eigen lichaam beter. In 2008 was ik 34 en nu ben ik drie jaar ouder. Dat heet geen voordeel te zijn. Hij wedde er een fles Laphroaig om dat ik het wel kon. Ik nam de weddenschap aan in de wetenschap dat ik dik ging verliezen. Desalniettemin heb ik er dit jaar alles aan gedaan om de goede vorm te krijgen. Ik heb me suf getraind. Een trainingsstage in Luxemburg, een week trainen in de Cevennen en 6000 trainingskilometers in totaal. En nog steeds had ik niet echt vertrouwen.
Voorafgaand aan de Maratona stel ik een schema op. Ik bereken op basis van het vermogen dat ik moet kunnen leveren mijn tijden voor de 8 klimmen in de route. Ik schat hoeveel tijd ik nodig heb om de afdalingen te doen. Ik schrijf de doorkomst tijden die ik moet halen per col op een briefje en bind dit aan mijn stuur vast. Het schema is berekend op een eindtijd van 5h48. Zo houd ik wat speling over voor bevoorrading, plaspauzes en een mogelijke lekke band.
Op de passo di Campoglongo lig ik een minuut achter op schema, op de Pordoi 2 min, op de Sella nog steeds 2. Op de Gardena wordt de achterstand 3 minuten. Al kijkende naar de tijden zie ik dat ik meer tijd nodig heb voor de klimmen en dat ik het dalen te langzaam heb ingeschat. Op de tweede passage van de Campolongo heb ik inmiddels 4 min achterstand. Maar nu gaat er een heel lang stuk afdalen komen. Daarnaast heb ik nu ook geen last meer van de drukte. In de lange afdaling naar de colle de sante Lucia maak ik alle tijd weer goed. Bovenop op de Lucia zit ik weer op schema. Daarna volgt de mega zware klim van de passo di Giau. In 10 km komen we 930 meter hoger. De Giau is nooit leuk. Ook al verkeer je in topvorm, een berg als de Giau doet altijd pijn. Ik verlies hier echter geen tijd en blijf op schema. Daarna volgt wederom een stormachtige afdaling. Ik houd niet in en snijd alle bochten op het randje in. Op de laatste klim gaat alles mis. De Falzarego is niet steil en 13 km lang. Er lukt nu bijna niets meer. De Giau heeft zo zijn uitwerking gehad. Mijn benen doen pijn en mijn pols wil niet meer omhoog. Dit wordt een lijdensweg. Ik lever niet minder dan 8 min op het schema. Nu wordt het dus toch weer spannend. In de afdaling kan ik nu niet inhouden. Ik zal als een idioot moeten gaan racen om het te halen. De afdaling bestaat uit 2 gedeeltes. Het eerst gedeelte is vooral stijl en kent geen bochten. Ik haal 84,5 kmh in de afdaling en scheur alles en iedereen voorbij. Het tweede stuk is een bijtrap afdaling. Blijven rammen op de 50*12 dus. Na de afdaling volgt nu nog 4 kilometer vals plat naar Corvara en hier gaat het echt helemaal mis. Ik krijg kramp en niet zo zunig ook niet. In beide benen is het raak. Niet een spiertje doet pijn. Elke spier in beide bovenbenen schreeuwt met alle macht. STOPPEN!!! Ja, dat kan dus niet. Ik moet door. Ik moet alles uit de kast halen om de kramp te onderdrukken. Langzaam klimmen, hoge cadans en op een aflopend stuk haal ik even beide benen uit de pedalen om ze te kunnen strekken. Het blijkt net genoeg. Na 5h57 en 44 sec rol ik over de finish.
Nu doet ik echt nooit meer een poging deze tijd te verbeteren. En deze keer ben ik serieus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten