Nul euro op Sloten

Met 5 rijen dik van 10 renners breed over de weg stormen we op de finish af. Nou ja, niet eens stormen; gewoon hard rijden. Iets van 45 kmh en dat is het wel. Stormen is als het 50 gaat en dan is het peloton doorgaans als een lint getrokken. Tel uit je winst. Er rijden 15 renners in de prijzen en nr 16 tot en met de nr laatst eindigen met nul euro. Het maakt financieel niets uit of je 16de wordt of 43ste. Voor je eergevoel is 17de natuurlijk leuker dan 24ste, maar meer dan dat is het ook niet. Het kan volgens mij niemand een barst schelen of hij nu 26ste of 48ste wordt. Boven plek 20 ben je peloton vulling.

De laatste ronde is een enorm gewring. Iedereen wil plots vooraan rijden. Iets waar het meerendeel van de renners de hele koers geen last van heeft gehad. Bij de eerste premiespurt was het ook al zo’n helse drukte en toen ging het om slechts 3 premies waar 40 man voluit voor reden. Renners hielden ook niet op met sprinten. Zelfs toen ze konden inzien dat sprinten zinloos was, bleven ze doorrijden. Waarom dan toch? Met nog 15 man voor je en 200 meter te gaan, kun je beter gewoon inhouden. Je hebt een poging gedaan en die is jammerlijk mislukt. Over tot de orde van de dag (koers) zou je zeggen maar nee, men bleef door sprinten. Ik snapte er de ballen van en bij de eindsprint zit ik me weer te verbazen. Iedereen wil vooraan rijden maar niemand wil een aanval plaatsen. Denken die 50 renners hier voor me nu echt allemaal dat ze Mark Cavendish zijn en iedereen eraf te kunnen spurten? Niemand valt aan. Ik zou zelf wel willen maar ik zie onmogelijk een kans om uit het gewring te komen. Het mag een godswonder heten dat er geen valpartijen zijn. Ik doe op allerlei manieren een poging om uit het pak te geraken maar ik zit hopeloos opgesloten in de buik van het peleton. Naarmate de finish dichterbij komt, gaat iedereen steeds harder rijden maar er zit nog steeds geen lijn in het peloton. Met nog 500 meter te gaan, gaan we en masse op de pedalen staan. Met nog 400 meter te gaan, denk ik: “Jullie kunnen het me doen!”. Dit wordt niets. Ik ga niet meer van p43 opschuiven in de spint naar p15 waar de prijzen liggen. De rest van de meute spurt wel door. Idioten!

Na afloop van de koers spreek ik een renner die er heel anders over denkt. Hij zegt dat 35ste worden echt beter is dan 43ste. Hij begrijpt heel goed waarom mensen met doodsverachtingen een doldwaze sprint induiken om op plek 47 te eindigen ipv 52. Hij werd zelf 17de; ik 28ste. Er bleek dus ook nog een partij renners voor me te zitten die geen chip hebben gehuurd. Zo kom je al helemaal niet in de uitslag terecht. En wat is het verschil of de overeenkomst tussen p17 en p28? Allebei nul euro.