Er zijn grenzen

Wandelen. Geen fietsen meer, dat bewaar ik voor zondag. Morgen absolute rust en vandaag een beetje wandelen in de bergen en vooral veel fotos maken. De bergen zijn hier hoog en de paden zijn vaak klim en klauter paden. Van wandelen is niet echt sprake; het is meer langs staalkabels omhoog kletteren. Ik rij naar de top van de Gardena waar commercie tegenwoordig troef is. In 2002 verwonderde ik me al aan de lokale uitbater van een restaurant. Hij keek iedereen zijn tent uit die naar zijn mening te weinig consumeerde. Voor een kop koffie kreeg je een kwartier. En als je dan geen tweede kop bestelde werd je allesbehalve vriendelijk duidelijk gemaakt dat je weer kon gaan. Nu doen ze er nog een schepje bovenop. Parkeren kost 4 euro; motoren 2. Gebruik van de toilet kost 1 euro. Ik heb niet de naar de prijs van de koffie geinformeerd. Ik parkeer 200 meter verderop en wandel van daar uit naar een berghut op 2600 meter hoogte. Het heet een pad te zijn voor 'expert hikers'. Ik neem dit soort dingen nooit zo serieus. Ik heb bergschoenen aan en ik ben top-fit. Het zal allemaal wel. De waarschuwing is echter niet voor niets. Zonder bergschoenen en met hoogtevrees heb je hier weinig te zoeken. Zonder alle staalkabels en stalen trapjes was ik nooit boven gekomen.



In de hut drink ik espresso en eet een stuk taart. Lekker luxe allemaal. Na deze culinaire uitspatting probeer ik via een ander pad te dalen. Ook deze is voor experts hikers maar hier staat ook nog via Ferrata bij. Ik negeer ook deze waarschuwing en dat bleek niet slim. Als ik bij het steile gedeelte kom, zie ik mensen gezekerd en al en met helm omhoog komen. Dit ziet er duidelijk serieuzer uit. Ik probeer toch een stukje te dalen maar ik houd al snel op. Ik moet een brug over tussen twee steil rotswanden en van daaraf kan ik niet zien hoe moeilijk het traject daarna wordt. Ik kies eieren voor mijn geld en loop terug naar de hut en pak het klauterpad terug waar ik ook via geklommen heb. Risicos nemen is spannend maar dit werd te me gortig.