Twee keer pech op weg naar Hiroshima

De route naar Hiroshima verloopt niet helemaal zonder slag of stoot. Een boel gemopper is het voordat ik de stad arriveer die wereldwijd maar om een ding bekend staat. Allereerst gaf gisterenavond Garmin de geest. Het kinderspeelgoed startte niet meer op en bleef hangen bij loading maps. Een echt stopcontact ipv een externe oplader, een paar keer uit en aan zetten, het hielp niks. Een beetje Google werk leverde een oplossing in de vorm van een harde reset. Daarmee zouden de opstart problemen voorbij zijn en er zou geen data verloren gaan. Dat eerste bleek waar, dat tweede niet echt. Ik moest zo'n beetje alle knoppen tegelijkertijd ingedrukt houden en dat ook nog in de goede volgorde, en daarna kwam er weer leven in. Alle instellingen waren kwijt, alle opgeslagen ritten waren foetsie en de routes waren ook kwijt. Godzijdank stonden de kaarten van Japan en zuid Korea op de externe chip en die bleken ongemoeid gelaten. Anders was ik echt pissed geweest, want dat ga ik nooit zomaar even repareren. Het terughalen van de route door Japan heeft me al ruim een uur klooien gekost. Dat gaat namelijk niet via Bluetooth, maar via de Garmin connect app. En dat is dus software van Garmin en een beetje lezer van mijn blog snapt het al, da's bagger. En vooral heel erg gebruiksonvriendelijk en super contra-intuïtief.

Goed, vandaag kon ik weer gewoon op pad. Eerst mijn tentje afbreken en de boot pakken. Ik zat namelijk op rabbit island. Daar wonen konijnen, echt héél veel konijnen. Ze hebben nul natuurlijke rivalen en elke dag komen er bootladingen toeristen met wortels en sla blaadjes in de aanslag om die beesten te eten te geven. Het is ook een eiland waar Japan tijdens de tweede wereldoorlog een fabriek had staan voor de productie van gifgassen. In een poging die fabriek te verhullen voor de vijand, bestond op officiële kaarten het eiland niet. Tachtig jaar geleden werkte zo'n tactiek. Met de huidige informatie technologie en datastromen is het haast niet voor te stellen dat je zo knullig een heel eiland kan laten verdwijnen. De 'wilde' konijnen zijn zo tam dat als je op je hurken gaat zitten om een foto van ze te maken, ze op je af gespurt komen. Om vervolgens om hun achterpoten te gaan zitten en hun voorpoten omhoog, inclusief een blik van, kom nu maar op met die wortel.

Eenmaal op het vasteland, begint de linkerpedaal te wobbelen. Ik wist dat ik die er niet goed ingedraaid had en de schroefdraad had vernaggeld. Stomme fout maar ik had gehoopt ermee weg te komen tot aan Seoul. Niet dus. Ik krijg het ook niet meer vast gedraaid. Los overigens ook niet meer. Na een paar kilometer is het zo erg dat ik het pedaal in een ruk uit de crank kan trekken. Alle vorm van schroefdraad is naar de vergallemiezen en er zal een nieuwe crank op moeten. Het is nu nog 25 kilometer naar Hiroshima. Ik mep het pedaal terug een probeer met zo min mogelijk kracht op links verder te fietsen. Dat gaat even goed maar met nog 20 kilometer te gaan, dondert in een stukje afdaling halverwege het pedaal eruit. Ok,.. Dat was echt einde oefening. Lopen, uithuilen en een fietsenmaker zoeken. Dat blijkt nog tien kilometer te gaan. Half fietsend, stukken lopend en bergaf het geheel laten rollen.

De fietsenmaker heeft helaas geen 10 speed crank op vooraad liggen. Hij kan wel een Sora 9 speed crank van een show model halen en die monteren. Ik vind die oplossing goed. Voor een crank maakt dat 9 of 10 speed toch weinig uit. Dat, plus een paar nieuwe stevige platform pedalen en ik kan weer verder. Binnen een half uur ben ik geholpen en 15.000 yen armer (zo'n 130 euro). Dat geld is een beetje jammer, dat had ik kunnen voorkomen door beter op te letten op Kansai airport. Maar ik ben nu vooral blij dat ik weer gewoon verder kan. Het is nog een stukje voordat in Seoul ben.