Ho Chi Minh is hectisch druk, veel drukker dan ik vooraf gedacht had. Ik dacht dat Bangkok hectisch was maar vergeleken met Ho Chi Minh is Bangkok een soort Nieuwegein van zuid-oost Azië; een oase van rust. Ze rijden hier spiegel aan spiegel, elk stukje ruimte wordt ingepikt. Of dat nu handig is of niet. Een gaatje laten vallen om ruimte te maken voor een ander zit er hier niet in. Ik begrijp ook niks van het gedrag van mijn taxi chauffeur. De hele rit lang probeert hij de brommertjes op de rechterbaan weg te drukken. En niet om rechtsaf te gaan bij de volgende kruising. Als hij ze bijna allemaal aan de kant heeft gedrukt, stuurt die weer vrolijk naar links. Het verkeer rijdt verder erg langzaam en dus heel kort en naast elkaar. Een auto ontdekken zonder krassen is een als zoeken naar een klaviertje vier op de maan. De claxon werkt op elk rijdend voertuig en ook de knipperlichten worden gebruikt. Beide worden ingezet als een soort breekijzer om duidelijk te maken wat je gaat doen. En mijn eerste wijze verkeersles is dat als iemand zijn knipper naar links aanzet, hij ook daadwerkelijk naar links gaat. Of er nu ruimte is of niet.
De eerste keer dat ik een grote weg oversteek, loop ik veiligheidshalve mee achter een Vietnamese dame. Ze loopt weliswaar over de zebra heen maar de brommertjes stoppen niet voor haar. Ze laveert zich tussen de langs tuffende brommer naar de overkant. De volgende oversteken doe ik ook nog even met hulp van derden. Pas na een keer of vijf durf ik alleen de straat over te steken. Ik lijk zowel op een kleuter van 5 die zijn oversteek diploma aan het behalen is. De hoeveelheid oplettendheid die hier nodig is, is voor een kleuter van vijf niet op te brengen. Ik zou als ouder mijn kleine kinderen nooit maar dan ook nooit hier de straat laten oversteken. De kans dat ze na 4 wegen overgetrokken te zijn en nog niet aangereden te zijn is verwaarloosbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten