Voorjaarskoers op sloten

In mijn trainingslogboek zie ik dat mijn laatste koers op 2 augustus was. Dat is dus meer dan 7 maanden geleden. 2014 was hiermee geen productief wielerjaar. Een vage infectie heeft me na de zomer maanden van de fiets af gehouden. Het was om zot van te worden. Die ellende is al lang weer geleden en mijn vorm is onder andere dankzij 4 weken fietsen in Thailand afgelopen winter weer behoorlijk op peil. De vraag van vandaag was of ik nog een beetje mee kon komen in de trimmerskoers op Sloten. En antwoord luidt ja maar ik had wel een makkelijke dag.

Zo rap als mijn laatste koers ging, zo tam is het vandaag. Het gemiddelde stelt ook niet veel voor; uiteindelijk komen we uit op 39,6 kmh. Een deel van de tempobeulen die hier doorgaans het forse tempo van de koers doen laten oplopen, hebben op deze eerste lenteachtige dag van 2015 hun snipperdag opgenomen. Ik vind verder niet zo erg. Niet dat ik nu ineens kansen maak om hier iets te kunnen winnen maar ik kan daardoor wel redelijk makkelijk wennen aan een peloton op snelheid. Alleen in ronde 13 en 14 is echt oorlog in het peloton. Twee ronde wordt er fors doorgereden en het peloton waaiert in vier waaiers uiteen. De straffe zuidenwind zorgt voor de schifting maar na twee rondes ziedend hard koersen, is het peloton weer gesloten. Vervolgens gebeurt er 4 rondes nagenoeg niets. De renners die hebben proberen te ontsnappen hebben hun poging zien stranden en zijn moe. De renners die op een massa sprint uit zijn en de uitloop poging hebben teniet gedaan, zijn ook moe. En iedereen die met pijn en moeite kon volgen (ik dus) in dat spektakel is ook moe. Tijd voor een soort van staak-het-vuren en een paar rondjes adempauze.

Met nog 3 ronden voor de boeg, komen er weer uitloop pogingen. Kennelijk hebben er nog een paar renners puf gevonden. Maar de eerste 3 uitloop pogingen worden binnen een half rondje weer teniet gedaan. De laatste uitloop poging slaagt wel. Meer dan 100 meters krijgt de kopgroep van 8 niet maar ze houden wel knap stand. Van mij mogen ze. Als je met een jagend peloton op de hielen vooruit weet te blijven dan kun je echt wel fietsen. In dat jagende peloton zit ik dus ook waar ik voornamelijk bezig ben om gewoon de koers uit te rijden en mee te sprinten voor P-doet-er-niet-toe. Ik vind dat altijd wel geinig. Er zijn renners die nog voluit sprinten voor P40, andere houden hun benen stil als ze zien niet bij de eerste 20 te eindigen. Ik heb nog wel iets over en sprint mee omdat het mogelijk is. Het is geen nerveuze toestand en ik heb ruimte om aan te zetten en gas te geven. Mijn doet-er-niet-toe plek is iets van P35 vandaag. Ik vind het wel best en zoek de warme douche op.