18 ringit voor een kaartje en 15 ringit om mijn fiets als bagage mee te nemen. Op de boot is er geen wandel ruimte. We zitten als haringen in een ton zoals we ook in vliegtuigen zitten. Dezelfde soort stoeltjes maar dan zonder gordel. Ik zie overal zwemvesten opgeslagen maar een veiligheidsinstructie is er niet geweest. Ook niet in een voor mij onbekende taal. De boot zit vol met hoofddoeken en mannen met snorren. En veel hysterisch schreeuwende kinderen. Ze huilen, krijsen en schreeuwen van plezier. Ik ga straks de Lonely Planet nog even bestuderen. Ik meen gelezen te hebben dat gezinnen met kinderen voorkeur hebben voor bepaalde stranden. Daar moet ik dan dus niet zijn. Op de televisies wordt een soap uitgezonden die alles heeft van wat een soap een soap maakt. Extreem over-geacteerd, te felle overhemden en dassen. Vrouwen in jurken die alle kleuren van de regenboog hebben. Maar dan zo extreem fel van kleur dat het pijn aan je ogen doet. De make-up is wellicht nog een graadje erger. Het zijn de meeste fluorescerende kleuren denkbaar die op ogen, wangen en mond zijn geschilderd.
Tijdens dit boot triple ontdek ik een nieuwe ontwikkeling in de selfies. Selfies maakte ik al voordat het woord uitgevonden was. Mijn eerste selfie dateert inmiddels al van 17 jaar terug. Vroeger vroeg je gewoon of iemand even een foto wilde nemen maar dat lijkt tegenwoordig niet meer te kunnen. Durven we onze telefoons niet uit handen te geven terwijl er daar vroeger geen moeite mee hadden toen we nog camera's hadden? In ieder geval is de selfie tegenwoordig hip. Een foto van jezelf plus een eventuele vriend of vriendin, op armlengte genomen met een poging om de achtergrond in beeld te laten komen, om te bewijzen voor het nageslacht dat je ergens was. Het is een wat rottige manier om een foto goed te nemen maar de hilariteit van het moment lijkt belangrijker dan een fatsoenlijk kiekje. Maar wat nu als je met het gehele gezin een selfie wil nemen? Een soort gezinfie, of onszie. Dan bestaat daarvoor nu een uitschuifbare stok waar je je telefoon op kan klemmen. Ik zie ze hier voor het eerst.
Als ik van de boot stap, staat mijn fiets al te wachten. Die is door de bemanning van het achterdek gehaald en tegen de reling gezet. Ik loop het ferry gebouw uit en stap op. Ik zit op de fiets op Langkawi. Een idyllisch tropisch eilandje in de Andaman zee. Was ik gisteren wat mopperig omdat de pinautomaten dienst weigerden. Nu fiets ik met een hele grote grijs op mijn gezicht op weg naar het strand. De zon schijnt, het eiland is mooi en ik zit op mijn fiets. Morgen is het oudjaar, dan zit ik hier nog. Daarna ga ik pas verder. Vorig jaar kwam ik op oudjaarsdag thuis na een lange vlucht en werd ik wakker van het vuurwerk 's nachts. Het jaar daarvoor zat ik in Bangkok. Nu oudjaar op Langkawi. Ik kan me ergere dingen voorstellen.
1 opmerking:
Veel leuks te lezen op je blog. Je vermaakt je wel zo te lezen. Al vast een goed nieuw jaar gewenst op je tropische eilland.
Een reactie posten