Verwende wereldreiger zoekt bestemming

Iran viel af, Turkije kwam op de lijst om er weer net zo rap vanaf te vallen. India kwam ook op de lijst maar lijkt het geen blijvertje, Sri Lanka evenmin. Indonesië staat nu met stip op 1, maar ik zoek nog een intercontinentale wereldreisje voor er tussendoor.

Na het Japan en Zuid-Korea avontuur wordt het weer tijd voor de 2020 planning. Drie weken aan vakantiedagen van 2019 staan nog open, volgend jaar komen daar de standaard vijf en halve week bij, plus nog 3 extra weken aan bijgekochte dagen. Ik ben vaker vrij dan dat ik op vakantie ben, dat krijg ik vaak te horen van jaloerse collega’s die overigens exact dezelfde mogelijkheden hebben als ik. En als ik die teksten dan toch krijg te horen, kan ik het maar beter waarmaken ook. Goed, bijna 12 weken aan vakantiedagen te besteden voor volgend jaar, even ervan uitgaande dat ik tot oudjaar gewoon blijf werken. Ik heb een plan nodig of ik verdrink in de snipperdagen,  een goed doordacht uitgewerkt plan om niet te verdrinken in alle vrije tijd.

Net zo rap als ik plannen maak, gaan ze weer de prullenbak in. Turkije heeft het als plan niet zo heel lang uitgehouden. Waarom? Erdogan. Iran heeft het langer vol gehouden. Eigenlijk begon Iran als vakantie ideetje voor het voorjaar van 2020. Het leek me wel wat. Iets nieuws, iets anders, een beetje aangestoken door de verhalen van onze man in Teheran. Iran is een nauwelijks gelovig land met een zeer vriendelijke bevolking. Helaas voor de Iraniërs zitten ze opgescheept met een stelletjes mongolen van machthebbers die denken dat de Koran een oplossing is voor al uw problemen. Maar Frank Zappa zong al eerder, you can’t run a country by a book of religion. Ik wilde wel eens zien in de praktijk hoe zoiets nu werkt. Een stel godsdienstige malloten aan de macht plus een bevolking die zo goed mogelijk kun best om niet in de problemen te geraken en stiekem toch normaal Westers doet. Ik dacht dat wel goede verhalen zou kunnen opleveren. Maar er zijn bezwaren. Bezwaar een is dat ik niet ik korte broek mag rondlopen. Fietsen is nog tot daar aan toe, maar een strakke koersbroek schijnt niet echt gewaardeerd te worden. En in steden is een gewone korte broek echt not done. Hmmm,..... en ik maar denken dat alleen aan vrouwen achterlijk kledingregels werden opgelegd. Het volgende bezwaar is meer praktisch van aard, je kan er niet pinnen. De flappentappers doen niet aan buitenlands passen. Geen debet kaart en geen credit card. De enige manier om aan centen te geraken, is wisselen op straat. En dus al je geld vooraf in dollars (gek genoeg worden die ondanks de Amerikaanse sancties grif geaccepteerd ) of euro's mee te nemen en dat 24 uur per dag tegen je lichaam aan te bewaren. Nog een keer hmmm,... Dan moet je er ook nog naar te vliegen en dan blijkt dat vrienden hebben best handig is. Iran heft geen vrienden, althans niet zo heel veel want op christelijke tijden vliegt er niks naar toe. Turkish airlines is de enige normale route. En dan nog ben je 20 uur onderweg. Een nachtje doorhalen op Istanbul airport of midden in de nacht vertrekken cq aankomen op Teheran. Onwaarschijnlijk maar waar, maar nagenoeg elke internationale vlucht op Teheran komt om 3h30 aan en vertrekt op vergelijkbare onchristelijke tijden. Oh ja,... het was ook een moslimland.

Ok,... Iran viel dus af. Volgende land was Turkije maar ook dat viel af. Ik heb minder uitgebreid onderzoek gedaan maar mijn vermoeden is dat als ik langduriger onderzoek had gedaan ik op dezelfde conclusie was uitgekomen. You can’t run a country by a book of religion. Al helemaal niet als je Erdogan heet. Het volgende land op het vizier was India en/of Sri Lanka. Een combinatie lijkt uitgesloten. Het bootje tussen beide landen vaart niet meer omdat de kleuterige regeringsleiders het niet eens kunnen worden over super futiel details nummer 17. Echt zo zielig. Tussen Zuid-Korea en Japan vaart gewoon een boot. Zou je het zelf kunnen voorstellen dat we Dover-Calais niet meer gaan varen omdat de Engelsen voor zichzelf willen beginnen? Nee natuurlijk niet maar een 30 kilometer lang boot tripje tussen Sri Lanka India blijkt te moeilijk. Verder zijn er niet eens echt overkomelijke bezwaren voor beide landen, maar vooralsnog staan ze niet met stip op een. Een van de redenen hiervoor is dat ik een nieuwe gezichtsuitdrukking heb geleerd. Ik kende al een glimlach, een traan, een frons. Maar ik ken nu ook de gezichtsuitdrukking die met elke aangezicht spier lijkt te willen zeggen, maar-dat-moet-je-echt-niet-willen. Een soort van blik die grenst tussen ongeloof, verrassing, meewarigheid en verbazing. Fietsen? Je bent niet wijs. Alle Indiërs op mijn werk kunnen in een tel hun aangezicht veranderen tot deze über verbaasde blik. Zelfs zo erg dat ik ook twijfels krijg. Ik ben wel wat verbazing gewend maar die blik gaat aan bepaalde grenzen voorbij. Een snelle blik op google street view maakt me ook echt niet wijzer. India kent geen street view en van Sri Lanka kan ik niet echt onder de indruk raken. Het zijn toch nog toe twee net-niet landen om op vakantie te gaan. Niet totaal ongeschikt maar mijn verwende Westerse wereldreizigersgenen enthousiasmeren niet echt van het idee 4 weken door India te crossen.

Tussen al het ge-google, gezoek op booking en reisgidsen rondstruinen door, stuitte ik nog op Indonesië. Dit gaat hem zeker worden, maar dan pas in Augustus of September. Ik zoek nog een intercontinentaal tussendoor dingetje voor Maart.