Zo mag ik mezelf noemen. Ik ben afgestudeerd aan de TU Eindhoven als chemisch proces engineer en ik mag de titel ir voeren. Ik gebruik die titel alleen zelden, voornamelijk omdat ik niet in de chemie als ingenieur werkzaam ben en ook omdat ik niet zo van pronken met titels houd. Maar ik voel me toch wel een beetje ingenieur, of op zijn minst een techneut. Volgens mijn huidige functie bij Equens ben ik zelfs software engineer. Ik vind dat zelf een beetje een poeha kreet maar toch wel aardig. 40 jaar geleden bestond mijn werk ook al en destijds waren er ook functie titels. Ik zou destijds gewoon programmeur hebben geheten. Een term die je tegenwoordig niet meer moet bezigen als je solliciteert en een baan wil krijgen. Het woord programmeur is niet hip meer, het straalt ook geen kennis, kunde en vakmanschap meer uit. Het is een kreet uit een grijs verleden toen computers nog grote lompe machines waren die uren konden stampen om een databestand te verwerken wat door de huidige processoren binnen een fractie van een seconde gedaan wordt.
Ondanks dat computers in de loop der jaren aanzienlijk veel sneller zijn geworden, is het vak van programmeren nooit uitgestorven. Het zijn nog steeds mensen die software schrijven. Een computer kan nu allerlei code voor je generen, de logica zal je toch echter nog steeds zelf moeten schrijven. En met zoveel dingen blijkt dat ook hier dat oude namen snel veranderen omdat ze worden geassocieerd met oude grijs verleden. Zo ben ik application progammer, application developer, analist-programmeur geweest en nu ben ik dus software engineer. Voor mijn gevoel ben ik echter nog steeds gewoon programmeur, alhoewel ik op sollicitatie wellicht iets anders verkondig. Misschien ben ik nog meer een techneut of stiekum toch een ingenieur.
En wat vernuftigheid of ingenieursvaardigheden blijken tijdens een fietsreis dwars door Thailand en Maleisië wel handig. Het geval deze keer is niet een fiets die kapot is maar een van mijn sandalen is stuk. De zool zit aan de voorkant los en bungelt nu als een onhandig stuk rubber onder mijn voet. Dat loopt niet handig en ik moet dit repareren. Maar hoe? De lokale hakkenbar heb ik hier nog niet ontdekt. En als ik hem zou ontdekken dan moet die sandaal worden gelijmd en dat moet een tijd drogen en dan zit ik dus zonder sandalen en op mijn wielrenschoenen is lopen nogal onhandig. Nieuwe kopen dan? Dat vind ik een beetje zonde en ik ben een Hollandse zuinige krent. En waar ga ik maatje 44 vinden in paradijselijk Thailand waar ik elke dag over alles iedereen uit kijk. Zelf repareren dus. Ik heb helaas geen schoenlijm meegenomen. Ik reis licht bepakt en schoenlijm heb ik al heel snel weggestreept op de paklijst. Maar ik ben ingenieur en dus ben ik vindingrijk. Solutie! Haha. Als ik er banden mee kan plakken dan moet zo'n rubberen zool ook wel kunnen. Solutie op de binnenkant van de zool aanbrengen en vervolgens met de sjorband waarmee ik mijn bagage op de fiets bind, de zool goed vastklemmen op de bagage. Na een dagje fietsen zit de zool al redelijk vast. Vanavond nog een stukje solutie opofferen en het sandaal onder de poot van een kast zetten en dan is dit kunstje ook weer geflikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten