Kilometer 1-458
Er staat een bordje met de aanduiding 'scenic route' maar als ik zelf een naam had mogen bedenken dan had ik voor autistische route gekozen. De weg is kaarsrecht en zowel links als rechts liggen rijstvelden. Als je jezelf als autist afvraagt wat er de komende uren aan landschap volgt dan is het antwoord lekker duidelijk. Rijstvelden, en om de paar kilometers is er een uitzichtpunt. De eerste keer dat ik dat bordje tegenkwam was ik nog nieuwsgierig, over 500 meter een uitzichtpunt. Ik dacht nog, zou je vanaf daar de zee kunnen zien? Maar nee wat bleek, het was een uitzichtpunt over de rijstvelden. Ik mag dit soort wegen wel. Niet nadenken en doorfietsen op de grote plaat want er staat een stevige wind in de rug. Het is hier vooral rustig wat gisteren totaal niet het geval was. Het duurde een kilometer of 50 voordat ik Bangkok echt uit was en op rustige wegen fietste. Het grootste gevaar zat in de brommertjes. Niet de bussen of de pick-up trucks die rakelings langs me af rijden. Die gasten de kijken nog wat ze doen. De meeste brommers hier hebben geen spiegels en als ze die al wel hebben, staan ze naar binnen geklapt om makkelijker tussen het verkeer te kunnen laveren. De brommertjes rijden doorgaans helemaal aan de linkerkant, tussen het trottoir en de meeste linkse auto's. Of als daar geen ruimte is de tussen linker baan en de middelste baan. Ala ergens blijkt dat ze er niet meer tussendoor kunnen dan veranderen ze van tussendoor rijstrook. Dat is niet gek, dat doe ik ook constant. Alleen zij kijken zelden of er niet toevallig iemand anders al op die tussendoor rijstrook zit. Ze knallen hun stinkende tweetact brommer er gewoon tussen. Ik was best blij toen ik eindelijk Bangkok uit was en een rustige weg opdraaide. Die weg tussen rijstvelden door is dan niet een echte 'scenic route'. Het fietst wel veel prettiger.
Een paar dagen later fiets ik zelf op een heus fietspad. Geen halve vluchtstrook op een twee op vierbaans weg die door brommertjes wordt bereden en door auto's als parkeerplaats wordt gebruikt. Ze hebben hier een fietspad aangelegd langs een drukke weg die echt uitsluitend voor fietsers is bedoeld. De brommertjes mogen er niet rijden. Tien kilometer lang mijn eigen fietspad want fietsers hebben ze hier niet. Nou ja, af en toe moet ik een geparkeerde auto op mijn fietspad omzeilen. Het is eigenlijk moeilijk voor te stellen dat er zoveel overheidsgeld is gespendeerd aan een zo kleine groep verkeersdeelnemers. Net zoiets als dat ze in Nederland een baan op de A2 speciaal zou hebben gereserveerd voor mensen met een rode Opel Corsa uit 2009. Ik denk overigens niet dat er maar iemand zich aan die regel zou houden. Ik kan het die geparkeerde auto's op het fietspad hier ook moeilijk iets kwalijk nemen. Behalve dat wat overdreven luxe fietspad hebben ze hier ook drempels. En dan niet van die zunige drempels. Ja hooguit, zuinig in de hoeveelheid geld dat deze dingen hebben gekost. Maar de effectiviteit is gigantisch. Het zijn betonnen drempels van 10 cm hoog en 30 cm lang. Het is een soort afgevlakte stoeprand waar je overheen butst. Zelfs als fietser moet ik ervoor remmen. Daar begint mijn irritatie al een beetje maar die wordt pas echt groot als ze die dingen zo weten te verhullen dat ik ze niet zie aankomen. Dan klapt plotsklaps mijn stuur bijna uit mijn handen. Als ik mijn handen wat minder stevig om de remgrepen had geklemd dan lig ik hier languit op het asfalt, inclusief een verzameling schaafwonden. In de verenigde staten en in Venezuela heb ik ook zulke drempels gezien. Daar moest je echt niet met meer dan 5 kmh overheen rijden. Misschien moeten we als Nederland onze ontwikkelingshulp eens wat anders gaan organiseren. In plaats van in Bangladesh ingewikkelde waterkeringen aan te gaan leggen, moeten we onze drempels gaan promoten. Van die dingen waar je gewoon nog zonder een hernia op te lopen met 30 kmh over heen kan rijden.
Na 458 km ben ik nu 2 andere fietser tegengekomen. De eerste was een Vlaming die ik op de luchthaven trof. De tweede is een fransoos die niet op vakantie is maar rondreist. Hij is niet ouder dan 30 en heeft nu al meer van zuid-oost Azië gezien dan ik in de volgende 10 jaar voor elkaar krijg. Zijn wijze van fietsen en reizen is zo ongeveer de omgekeerde wereld van mijn fietsreis. Zo fiets ik op een moderne fiets rond die niet de hoofdprijs heeft gekost maar toch ergens tegen de 1800 euro aanzit. Banden die niet zomaar lek geprikt worden bij het eerste stukje glas. 10 speed derailleur, remmen waar je ook werkelijk een noodstop mee kan maken en wielen waar levenslange garantie op zit in geval van spaakbreuk. De fiets van de fransoos is uit een andere prijscategorie. Geen ding waar ik zelf op zou willen fietsen en ik schat zo snel in dat zijn fiets in Nederland niet meer dan 500 euro kost. Het is een zeven speed fiets, dat is technologie van 25 jaar geleden. Ik fiets een stukje met hem samen en hij schakelt een keer mis omdat zijn derailleur niet goed staat afgesteld. Als hij dat euvel wil rechtzetten, zie ik ook dat er speling op de cassette zit. Lichtgewicht zal het geheel zeker niet zijn. Zelfs zijn gereedschap valt in de categorie Aldi kwaliteit. Ik heb in gewicht minder gereedschap bij me dat in totaal meer functionaliteit heeft. Maar behalve zijn fiets is ook zijn stijl van reizen volledig anders. Hij slaapt niet in hotels maar heeft zijn eigen tent bij zich. Hij vertelt dat hij de afgelopen twee weken buiten heeft geslapen. Zijn baard verraadt dat hij zich ook al die tijd niet meer geschoren heeft. Zou hij wel een douche gezien hebben de afgelopen twee weken? Of zijn kleren gewassen? Hij heeft geen wielrenbroek aan en een koerstrui zoals ik. Ik heb gewoon een volledig wielren tenue aan. Inclusief helm en fietsschoenen met klikpedalen. Hij fietst op slippers en zijn kleding heeft meer weg van een straatschoffie. Toch is hij niet van het niet-sportieve. Dagafstanden van 100 km maakt hij ook en in Pattaya heeft hij zelfs een marathon gelopen. Toch zie ik niets in zijn manier van reizen. OK, hij kan op deze low budget manier maanden van huis blijven. Maar ik prefereer toch een echt bed, elke dag een massage en een moderne fiets.
Kilometer 459 - 737
278 km in twee dagen tijd. Een rotdag en een monsterrit. De dag na mijn rustdag aan het strand ben ik niet vooruit te branden. De rustdag lijkt me geen goed te hebben gedaan. Ik heb constant een zeurende pijn in mijn onderrug en er zit geen macht in mijn benen. Het is goed warm vandaag en ik heb weer de hele dag wind mee. Maar zelfs daar kan ik me vandaag aan irriteren. Er is ook niets mis met de route, een mooie weg langs de kust over rustige wegen en geen vervelende honden. Na 98 km ben ik Chumpon en het is pas een uur. Ik was ook vroeg weg vanochtend en ik besluit om niet verder te fietsen en hier een hotel te pakken. Dat besluit neem ik op het moment dat ik wat zit te eten en te drinken voor een 7 11 mini market. Er stoppen ook twee andere fietsers die ik een paar kilometers terug met een rotgang heb ingehaald. Ze fietsen traag omdat het pakezels zijn. Ik vind dat ook weinig met fietsen te maken hebben. Ze hebben met zijn tweeën een vijfvoud van de bagage die ik bij me heb. Normaal knoop ik wel even een praatje aan maar daar heb ik nu geen puf voor. De volgende dag knoop ik wel even een praatje aan het een solo fietster. Als ik haar bijhaal, zie ik het al meteen, dit is Nederlandse meid op de fiets in Thailand. Ik begrijp nu zo goed waarom al die buitenlanders direct zien waar we vandaan komen. We stralen het gewoon uit. Ze is blond, begin 20 en fietst solo door Thailand heen. Welke Française doet nu zoiets? Als ik haar aanspreek hoor ik direct aan haar Engelse accent dat ik gelijk heb en inderdaad na de vraag, where are you from, komt het antwoord, from the Netherlands. Ze blijkt haar studie economie aan de universiteit Utrecht een half jaartje te hebben verplaatst voor economie studeren in Bangkok en ze gaat nu een paar weekjes op vakantie. En hoe doe je dat? Nou gewoon op de fiets vanuit Bangkok naar Ko Samui fietsen, daar een week op het strand liggen en dan weer terug. Ik had het zelf kunnen bedenken. Ik doe vergelijkbare dingen alleen dan over wat meer absurde afstanden.
Op stom wonderbaarlijke wijze verloopt de volgende dag stukken beter. Ik heb goed geslapen en goed ontbeten. Nog even een Amerikaan gesproken die me vertelde in Krabi even navraag te doen over de zuidelijk regio van Thailand. Ik dacht dat ik aan de goede kant van de Thailand naar het zuiden te fietsen maar hij was er niet zeker van. Ook zuidelijk van Krabi schijnt een stelletje moslim extremisten de boel onveilig te maken. Hij had het over leraren op scholen die werden vermoord. En ook toeristen zijn daar wellicht niet veilig. Stelletje eikels, die moslims. Of eigenlijk zou ik moeten zeggen, stelletje eikels die extremistische moslim terroristen. Maar ik denk dat ik toch echt beter kan zeggen, stelletje eikels die moslims. Als ik moslim zou zijn dan zou ik hard mogelijk van de daken schreeuwen dat ik niets maar ook helemaal niets met die extremisten van doen heb. Ik zou geen medium ongebruikt laten om te laten horen dat mijn geloof vredelievend is. Maar de hoeveelheid moslims die ik dit echter zie doen is nogal aan de magere kant. Iets zegt me dat er een groot deel van de moslims is die weliswaar het extremisme afkeurt maar wel zodanig anti-Westers is of toch op zijn minst anti-Amerikaans is dat ze een beetje klem zitten tussen twee werelden. Meer iets in de trant van, OK die extremisten deugen niet maar die zijn tenminste wel tegen Amerika. Dat je geen voorstander bent van de Verenigde Staten kan ik me ook best indenken. Hun Guantánamo bay waterboarding martelpraktijk en hun wereldwijde afluisterstrategie is best iets om fel tegen te ageren. Maar je zou als brave moslim best wel eens de moeite kunnen nemen om duidelijk te maken dat de terreur van Isis niets met jouw geloof te maken heeft. De westerse wereld is hier wat overtuigender in. Wij moeten gewoon overduidelijk niets hebben van de moslim extremisten en we bestrijden ze met bommen en granaten. En nou ik toch bezig ben om een heel geloof over de kling te halen, het bevalt me helemaal niets hoe ze met hun vrouwen omgaan. Dat is gewoon mensonterend. Hun belachelijke regeltjes om vrouwen te beschermen tegen de lusten van mannen door ze te sluimeren en in huis te houden, is te zot voor worden. Ze zeggen dat ze daarmee respect tonen voor vrouwen maar het omgekeerde is juist het geval. Als je vrouwen echt respecteert dan leg je ze juist geen regels op maar laat je ze zelf hun eigen keuzes maken.
Hoe dan ook is de vorm vandaag plots wel aanwezig. En al heel snel besluit ik om er vandaag maar een monsterrit tegenaan te gooien. Surat Thani is een grote stad die 180 km verderop ligt, dus dat is het einddoel voor vandaag. En het leuke van een monsterrit is dat ik me zelf de hele dag voor de gek kan houden. Ik kan de hele dag tegen mezelf zeggen, yeah monsterrit!! Ik kan daar geen genoeg van krijgen. Elke keer op mijn gps kijken, 80 km gedaan nog 100 km. 110 km gedaan nog 70 km. En dat de hele dag lang. Vorm hebben is gaaf en ik heb besloten om daar vandaag heel lang van te genieten. Nou ja, de laatste 25 km niet echt. Het regent dan een beetje en ik begin nu toch ook langzaam moe te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten