Koud? Seks met een ijsbeer, dat is pas koud

Vandaag geen seks met ijsberen. Ook niet met andere beesten of mensen maar koud was het wel. Ik heb zelden zo zit kleumen op de fiets. Ik was bang van rare beesten onderweg die plots van mij zouden schrikken. Een opfladderend eend, een loslopende hond en een mee vliegende reiger. Al die beesten konden op het laatste moment nog een stomme actie uithalen. Sommige beesten doen dat nu eenmaal. Het verbaast me nog steeds dat dit door de evolutie wetten er nog niet uitgefilterd is. Maar katten die op het allerlaatste moment toch onder mijn voorwiel willen doorkruipen, die bestaan helaas nog steeds. En vandaag had ik niet veel kracht meer in mijn handen om goed te kunnen remmen. Mijn handen waren steenkoud, mijn voeten voelde als ijsklompen aan en zelfs mijn kaken weigerden dienst toen ik een poging deed om een krentenbol weg te werken.

En zo koud wat het vandaag toch niet? Nee, dat klopt maar ik heb ergens halverwege de route een plensbui op mijn dak gehad. Weeronline voorspelde wat miezer regen in het Noorden en Noordwesten van Nederland. Ach, een beetje miezer dat houdt mij niet tegen. Helaas manifesteerde de miezer zich vandaag in de vorm van stortregen en hagel. Ik dacht nog. Als dit miezer is, wat is dan echte regen? De temperatuur kelderde ook direct tot net boven het vriespunt. Schuilen was geen optie, ik zat ergens midden in een polder. Alles wordt nat. Schoenen, sokken, oversokken, handschoenen en de rest van mijn kleding. Zoiets komt niet meer goed. Zelfs al het zou het kwik naar 10 graden stijgen en de zon doorbreken. Een doorregend pak betekent kou leiden.

En kou heb ik geleden. Omdat ik de weg nog niet zo goed ken, heb ik op de terugweg ook nog een stuk verkeerd gereden. Ik zag een bord met Alpen aan de Rijn, Uithoorn en Nieuwkoop. Ik wist niet dat Nieuwkoop een plaats was maar Alpen en Uithoorn waren allebei de verkeerde kant op. Zo heb ik dus een tijdje rondgedoold. Nadat de regen was opgehouden, blijven uiteraard de wegen nog een tijd nat. In Nieuwveen zag ik zelfs besneeuwde autos. Als ik thuis kom, heb ik geen gevoel meer in mijn vingers. Met mijn mond wurm ik mijn handschoenen uit maar ik kan mijn sleutels niet uit mijn wielrentrui geplukt krijgen. Ik moet eerst een ritsje openmaken en ik kan het lipje van de rits gewoon niet vastgepakt krijgen. Gelukkig komt net de buurvrouw naar buiten. Ik leg uit mijn situatie uit en of ze aub mijn sleutels uit mijn trui wil vissen en de poort- en de tuindeur opendoen. Dan kan ik tenminste mijn eigen huis in.

Ik stap met kleren en al onder de douche. Nadat ik een minuut mijn handen onder de koude kraan had gehouden, kreeg ik mijn kleding nog niet uit. De koude kraan voelde niet koud aan, ook niet warm; ik voelde gewoon niets. Onder de douche warmen mijn vingers langzaam op en dan kan ik eindelijk mijn wielrentenue uittrekken. Na 10 minuten stap ik  pas onder de douche uit. Nu maar eens een kop thee klaarmaken en wat eten. Dat heb ik wel verdiend.

Ik ben de weg kwijt

Letterlijk dan. Figuurlijk is er niets met de aan de hand, tenminste voor zover ik weet. Ik ben een beetje de weg kwijt in de omgeving Utrecht. Na mijn verhuizing moet ik veel opnieuw ontdekken. Waar zit het tankstation, de Albert Heyn, de milieustraat en waar zit mijn nieuwe huisarts. Ik ken Utrecht gewoon niet zo goed. Ik werk er al bijna 5 jaar maar verder dan de snelweg afdraaien bij mijn werkgever kwam ik nooit. Het Máxima park heb ik inmiddels ontdekt. Daar ligt een rondje van een kilometer of 6 wat eruit ziet als een ideaal fietsparkoers. Een meter of 6 breed en je hebt overal voorrang. Ideaal eigenlijk voor wedstrijden maar dan moet het wel afgezet worden uiteraard. Maar als training ook leuk, zou je zeggen. Maar het is helemaal geen fietspad. Officieel is het een wandelpad waar fietsers gedoogd worden. Maar waarom maak je zoiets dan 6 meter breed? En waarom zijn de strepen op de weg vervangen door iets wat op struikjes lijkt? Op ongeveer twee-derde van de breedte van de weg is een streep getrokken bestaande uit kleine geschilderde struikjes. Erg creatief maar de bedoeling was mij wat onduidelijk.

 

Ik ben vandaag maar rap het fietspad afgedraaid om vervolgens richting Alpen aan de Rijn te rijden. En daar begon het probleem. Ik ken de weg niet en ik moet het nu hebben van de plaatselijke bewegwijzering. Na 14 jaar Almere kende ik nagenoeg alle leuke fietswegen in een straal van 50 km rondom Almere. Dat heeft ook de nodige tijd, energie en verkeer rijden gekost maar de kaart uit je hoofd kennen is toch best handig. Alle navigatie en andere moderne speeltjes ten spijt maar er gaat niets boven de kennis van een local. Ook kaarten zijn rete handig. Goede kaarten wel te verstaan. Een kaart die net niet helemaal klopt zijn ook van die ondingen. Net zoiets als een Ikea beschrijving die net niet helemaal klopt. Het wordt dan wel een aardig kastje alleen past het deurtje niet en staat een pootje wat scheef. Gelukkig worden er zoveel Ikea kastjes verkocht zodat die omschrijvingen inmiddels wel deugen. Iets wat nog niet helemaal deugt, is de bewegwijzering in Nederland voor fietsers. Het zit redelijk goed in elkaar maar het net niet af. Gezien het feit dat ik geen zin het om met een kaart te klooien onderweg en ik nog steeds nul vertrouwen heb in de kunsten van mijn Garmin ben ik toch overgeleverd aan het systeem van de rode bordjes. Of het gebrek eraan.

 

Fietspaden in Nederland zijn ontworpen op een maximum snelheid van 30 kmh. De bochten, overzichtelijk en kruispunten zijn met die snelheid allemaal redelijk goed. Dat klopt ook allemaal wel. Met 40 kmh worden sommige bochten best spannend maar op de kruissnelheid van 28-30 kmh is alles lekker overzichtelijk. Behalve de witte fietsbordjes dan. Daar moet ik toch echt voor afremmen om ze te kunnen lezen. En ik moet ze ook niet alleen lezen. Ik moet en lezen en nadenken waar ik heen wil en op overig verkeer letten. Het is een wonder dat er geen ongelukken gebeurd zijn vandaag. De ANWB paddenstoelen zijn ontwerp technisch vermoedelijk gestoeld op verkeersveiligheid en niet op lekker doorfietsen. Als je op basis van die dingen de weg wil vinden moet je om de anderhalve kilometer stoppen, van je fiets stappen en op je hurken gaan zitten om te ontdekken of je links- of rechtsaf moet.

 

Maar mijn grootste ergernis van vandaag is toch wel dat het systeem van witte bordjes net niet helemaal klopt. Het is goed bedoeld en vaak werkt het ook wel redelijk maar het gaat ook even zo vaak fout. Gouda linksaf, Gouda rechtdoor, Gouda linksaf, Gouda rechtsaf. En plots sta ik bij een T-splitsing en dan ontbreken de bordjes. Ja, en nou? En helaas is dit regelmaat. Het gaat 10 km goed en daarna kom ik op een punt waar het bord zoek-het-maar-uit staat. Dat is mijn vrije interpretatie van een ontbrekend bordje. Ik heb dit lang geleden ook in Lelystad meegemaakt in een poging de weg naar Almere te vinden. Na drie keer het bordje zoek-het-maar-uit te zijn tegengekomen, ben ik uit arren moede maar over de autowegen gaan rijden. Daar klopt de bewegwijzering tenminste.

Omloop het Nieuwsblad

Ik sta bij de gordijnen en tapijten zaak en ik lijk een kansloos geval te zijn. Geen vrouw, geen kinderen, geen aandacht. Ik krijg nul  aandacht  van de spaarzaam aanwezige verkopers. Alsof ik niet rondloop met een grote geldbuidel op zak. Misschien komt het ook wel door de blik in mijn ogen. Ik vind dit niet leuk. Het is een moetje. Ik moet nieuwe gordijnen hebben in mijn nieuwe huis. Het is niet zo dat ik voor mijn lol op zaterdagmiddag op de woonboulevard rondwandel. Het was al een gedoe om een parkeerplek te vinden en als ik een woningwinkel binnenstap word ik rap diep ongelukkig. Zucht,… bankstellen, stoelen, geinige accessoires,  keukens, badkamers, nog meer keukens en weer bankstellen. Van zoveel woongenot slaat mij direct de misère toe.

 

Van mijn wielrenhobby is de laatste tijd weinig terecht gekomen. De verhuizing vreet zo zijn aandacht. Klussen is nog best aardig maar na een paar weken dozen in- en uitpakken, opruimen, een fornuis aansluiten, schilderen en lampen ophangen ben ik inmiddels klus moe. Ik heb geen zin meer. Ik heb ook geen zin in die stomme woonwinkels. Ik kom nog wel eens terug als er minder volk is en dat die verkopers uit arren moede toch echt hun aandacht aan mijn moeten schenken. Zo’n stuk chagrijn die ze een stel gordijnen moeten verkopen. Ik ga naar huis om koers te kijken.

 

Vandaag is de opening van het wielerseizoen. De omloop het Nieuwsblad. Alle eerder gereden koersen dit jaar tellen niet. De ronde van Oman, de tour down under en de ronde van de Middellandse zee. Dat is allemaal nep. Dit is de eerste echte wedstrijd. Dit is een koers die renners echt willen winnen. De ronde van Oman is leuk voor de sponsor maar qua aanzien stelt een overwinning daar evenveel voor als een criterium in Varsseveld.  De ronde van het Nieuwsblad, die wil je winnen. En ik wil die koers zien; ik heb weer zin om naar half gedrogeerde renners te kijken die  met oorlogskoppen in een mongolen waaier door het Vlaamsche land fietsen. Vlaanderen is mooi van lelijkheid. Zolang je er niet woont of doorheen hoeft te reizen, is Vlaanderen mooi. Voor de koers en de keuken ga ik graag naar Vlaanderen toe. Het landschap is een lapjesdeken van akkers, dorpjes, grasvelden en vrij liggende huizen. Er zit nul structuur, orde of regelmaat in. Verdwalen is hier de enige optie. En zoals het landschap zo zijn de ook wegen. Een bonte verzameling van klinkers, kasseien, kapot gereden asfalt, bonkige betonplaten en soms een strook echt asfalt.

 

En gelukkig is het vandaag strontweer in België. Het regent, het waait en het is koud.  Heerlijk. Dat maakt de beelden nog mooier. Of eigenlijk lelijker. Maar dat hoort zo. Renners in fel gekleurde regenkleding, verblindende koplampen van motoren en druppels regenwater op de lenzen. Vlaanderen is mooi van lelijkheid. De omloop is een soort mini ronde van Vlaanderen. Als je de omloop kan winnen, dan kan je de ronde winnen. Of andersom. Het is ook een koers die zelden in een massaspurt eindigt. Renners komen solo of in plukjes over de meet. Moe gestreden en geradbraakt geraakt van  200 kilometers rommel asfalt. De renner bij wie alle organen nog op de goede plek zitten, die maakt kans om te winnen.

 

Het is een foto finish tussen Stannard en van Avermaet waarbij de Brit net de rapste is.