Letterlijk dan. Figuurlijk is er niets met de aan de hand,
tenminste voor zover ik weet. Ik ben een beetje de weg kwijt in de omgeving
Utrecht. Na mijn verhuizing moet ik veel opnieuw ontdekken. Waar zit het
tankstation, de Albert Heyn, de milieustraat en waar zit mijn nieuwe huisarts. Ik
ken Utrecht gewoon niet zo goed. Ik werk er al bijna 5 jaar maar verder dan de
snelweg afdraaien bij mijn werkgever kwam ik nooit. Het Máxima park heb ik
inmiddels ontdekt. Daar ligt een rondje van een kilometer of 6 wat eruit ziet
als een ideaal fietsparkoers. Een meter of 6 breed en je hebt overal voorrang.
Ideaal eigenlijk voor wedstrijden maar dan moet het wel afgezet worden
uiteraard. Maar als training ook leuk, zou je zeggen. Maar het is helemaal geen
fietspad. Officieel is het een wandelpad waar fietsers gedoogd worden. Maar waarom
maak je zoiets dan 6 meter breed? En waarom zijn de strepen op de weg vervangen
door iets wat op struikjes lijkt? Op ongeveer twee-derde van de breedte van de
weg is een streep getrokken bestaande uit kleine geschilderde struikjes. Erg
creatief maar de bedoeling was mij wat onduidelijk.
Ik ben vandaag maar rap het fietspad afgedraaid om
vervolgens richting Alpen aan de Rijn te rijden. En daar begon het probleem. Ik
ken de weg niet en ik moet het nu hebben van de plaatselijke bewegwijzering. Na
14 jaar Almere kende ik nagenoeg alle leuke fietswegen in een straal van 50 km
rondom Almere. Dat heeft ook de nodige tijd, energie en verkeer rijden gekost
maar de kaart uit je hoofd kennen is toch best handig. Alle navigatie en andere
moderne speeltjes ten spijt maar er gaat niets boven de kennis van een local. Ook
kaarten zijn rete handig. Goede kaarten wel te verstaan. Een kaart die net niet
helemaal klopt zijn ook van die ondingen. Net zoiets als een Ikea beschrijving
die net niet helemaal klopt. Het wordt dan wel een aardig kastje alleen past het
deurtje niet en staat een pootje wat scheef. Gelukkig worden er zoveel Ikea
kastjes verkocht zodat die omschrijvingen inmiddels wel deugen. Iets wat nog niet helemaal deugt, is de bewegwijzering in Nederland voor
fietsers. Het zit redelijk goed in elkaar maar het net niet af. Gezien het feit dat ik geen
zin het om met een kaart te klooien onderweg en ik nog steeds nul vertrouwen heb in de
kunsten van mijn Garmin ben ik toch overgeleverd aan het systeem van de rode
bordjes. Of het gebrek eraan.
Fietspaden in Nederland zijn ontworpen op een maximum snelheid
van 30 kmh. De bochten, overzichtelijk en kruispunten zijn met die snelheid
allemaal redelijk goed. Dat klopt ook allemaal wel. Met 40 kmh worden sommige
bochten best spannend maar op de kruissnelheid van 28-30 kmh is alles lekker
overzichtelijk. Behalve de witte fietsbordjes dan. Daar moet ik toch echt voor
afremmen om ze te kunnen lezen. En ik moet ze ook niet alleen lezen. Ik moet en
lezen en nadenken waar ik heen wil en op overig verkeer letten. Het is een
wonder dat er geen ongelukken gebeurd zijn vandaag. De ANWB paddenstoelen zijn ontwerp
technisch vermoedelijk gestoeld op verkeersveiligheid en niet op lekker doorfietsen. Als je op basis van die
dingen de weg wil vinden moet je om de anderhalve kilometer stoppen, van je
fiets stappen en op je hurken gaan zitten om te ontdekken of je links- of
rechtsaf moet.
Maar mijn grootste ergernis van vandaag is toch wel dat het
systeem van witte bordjes net niet helemaal klopt. Het is goed bedoeld en vaak werkt
het ook wel redelijk maar het gaat ook even zo vaak fout. Gouda linksaf, Gouda rechtdoor,
Gouda linksaf, Gouda rechtsaf. En plots sta ik bij een T-splitsing en dan
ontbreken de bordjes. Ja, en nou? En helaas is dit regelmaat. Het gaat 10 km
goed en daarna kom ik op een punt waar het bord zoek-het-maar-uit staat. Dat is
mijn vrije interpretatie van een ontbrekend bordje. Ik heb dit lang geleden ook
in Lelystad meegemaakt in een poging de weg naar Almere te vinden. Na drie keer het
bordje zoek-het-maar-uit te zijn tegengekomen, ben ik uit arren moede maar over
de autowegen gaan rijden. Daar klopt de bewegwijzering tenminste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten