Pech met binnenbanden en een tuktuk

Mijn dag begint met de mededeling van de hotel eigenaar dat mijn fiets een lekke band heeft. Jottem. Dat blijkt het begin van een pech dag. De vervang plakker van gisteren van een eerder lek heeft het dus niet gehouden. Ik heb geen fiducie dat een derde plakker hier gaat helpen en ik besluit om de reserve binnenband er op te leggen. Maar dat kreng blijkt nieuw uit de verpakking al lek. Grrrr,.... met dank dus aan de firma 12GO Biking uit Moordrecht die me deze shit heeft verkocht. Dan toch tegen beter weten in een nieuwe plakker erop. En die lijkt het godzijdank toch te houden. Maar als ik vijf minuten later uitcheck en de bagage wil monteren, is die dus weer lek. Geen binnenbanden meer, plakken is geen optie. Gevalletje, een boel gemopper.

Mijn hotel eigenaar schiet me te hulp en belt een tuktuk die me naar de dichtstbijzijnde bicycle repair man stuurt. Deze begint ijverig een poging te doen om het ding alsnog te plakken. Opschuren, nog meer opschuren, nog meer schuren, totdat ik me begin af te vragen hoe dun dat rubber nog is. Een mega grote plakker erop. En dan is het nog lek. Nog meer schuren, nog meer schuren en dan een  super grote mega plakker over de vorige heen. Gast, wat dacht je van een gewoon een nieuwe band of zo? De tweede mega plakker blijkt ook geen oplossing. Nog steeds lek. Het is hier blijkbaar no cure, no pay. En zonder te betalen terug in de tuktuk en op weg naar een fietsenmaker die wel banden op voorraad heeft. Nieuwe erin, oppompen en klaar. Terug naar het hotel en met wat oponthoud gaan fietsen.


Veertig kilometer verder. Pop,.... pfffffft,.... compleet lek. In minder dan een seconde is de band leeg. Dit is geen lek, deze band is ontploft. Chinese makelij of diezelfde troep van 12GO Biking. Als er ergens geen gebrek is in Sri Lanka dan zijn het wel behulpvaardige Sri Lankanen. Binnen no time word ik naar een fietsenmaker gebracht, die uiteraard geen reserve materiaal heeft. Dan op weg met de tuktuk. Een fietsenmaker, twee fietsenmakers een derde grote fietsenwinkel en allemaal hebben ze niks. Niet de goede maat en bovenal geen presta ventiel. Dan 15 km verder naar een ander dorp en dan eindelijk een fietsenmaker familie met de goede band. Mevrouw des huizes blijkt zelfs wedstrijden te rijden en ze laat me jaar medailles zien. Weer een nieuwe band in het wiel en nu weer terug waar ik de fiets halverwege had achter gelaten. Met nu nog een kilometer te gaan begeeft de tuktuk het. Verstopt brandstof filter. Benzine die lekt. Oplossing is een reserve tuktuk. En dan,....

Nou voorlopig werkt alles weer. Maar na deze akkefietjes ben ik gaan eten, en een hotel gaan zoeken. En morgen gaat hopelijk alles beter. Fingers crossed. 

Kerstmis in Sri Lanka

Óf je gaat met Kerstmis bij je (schoon)ouders eten, óf je gaat naar de mis, óf je viert Kerstmis op mijn manier. En dat laatste lijkt in geen velden of wegen op iets gelovigs of iets met-z'n-allen rondom de dennenboom. Geen oud Germaanse tradities, geen kerstboom, geen cadeautjes, geen vier gangen diner. Ik had rice and curry als lunch en zoete broodjes als ontbijt. Mijn hoofdmaaltijd is nog niet bekend, maar als er Sri Lankaanse kothu op het menu staat, dan ga ik daarvoor.

Mijn dag begon frisjes op 1500 meter. Het uitzicht vanaf mijn hotelkamer was fabuleus. Ik keek makkelijk tientallen kilometers weg. Ik zit echt op de rand van het hooggebergte in Sri Lanka en kijkt nu richting Indische Oceaan. Mijn Thaise bovenburen zijn vroeg op en draaien al om zeven uur luide muziek vanaf hun balkon. Ze trekken zich totaal niks aan van anderen. Ik wilde toch vroeg weg en nu helemaal. Ik betaal mijn guesthouse en ga ontbijten bij de lokale bakker. Een plan om er vandaag een lange tocht van te maken, was nog niet bij me opgekomen. Toch zal ik de 160 km halen vandaag. Ik begin met afdalen op de weg met dezelfde fabuleuze uitzichten als vanaf mijn balkon. En daarna is het gedaan met de pret. De doorgaande route op een goed geasfalteerde tweebaansweg verandert een hotsebotseknotse builenpad van nauwelijks meer dan een baan breed. Het wegdek lijkt nog het meest op een soort mini bückel piste, cq wasboord. Ik daal veelal niet rapper dan vijftien kilometer per uur. Harder en het stuurt zal uit mijn handen trillen. Klap na klap moet ik met ellebogen en rug opvangen. Na ruim 20 kilometer, twintig!, zitten al mijn organen op een nieuwe plek. Daarna komt er eindelijk weer asfalt terug. En wind mee, veel wind mee. Nu komt er toch een idee om vandaag maar eens meters te gaan maken.

Dat idee wordt weer ruw verstoord als ik ontdek wat voor pad Wahoo voor me heeft gevonden. De shortcut begon als een asfaltweg, veranderde in een gravel pad en later weer een single track. Om daarna te veranderen in een met planten overwoekerd pad. Lopend tussen de netelige struiken. Jottem. Als het pad weer een weg wordt, wordt het daarna zelfs een snelweg. Ik fiets kilometers lang over een compleet verlaten snelweg. Nul verkeer. Wind mee. Officieel is het geen snelweg, er loopt soms een zebra overheen, maar ik ben ook bij een heus klavervierblad kruising van richting verandert. Inclusief invoeg stroken. Gezien de almaar waaiende wind mee tik ik een hotel verderop op de route aan. De laatste 20 kilometer ben ik uiteindelijk wel moe. Mijn kont doet zeer en ik weet niet meer hoe ik mijn stuurt moet vasthouden. Alle houdingen irriteren me. En dan mag ik inchecken in een luxe hotel.

Ik zei toch al, dit is niet de standaard manier om kerst te vieren. Maar ik heb er volle bak van genoten. 

Dingen die opvallen in Sri Lanka

Twee verschillende stopcontacten. Een met drie ronde pinnen en een ander met drie rechthoekige pinnen. Dat verzin je toch niet?

Hoe groter je voertuig, hoe roekelozer en hoe harder ermee wordt gereden.

Schooluniformen. Witten jurken voor meisjes, witte broeken en overhemden voor jongens. Beiden met stropdas. Ze lopen of gaan met de bus naar huis of school. Soms door de stromende regen. Ik zie ze zelden met een paraplu.

Buitenlandse toeristen betalen boeven entreegeld. Het is in een woord schandalig. In Sigiriya betaal je 30 dollar (USD) om boven op een berg naar oude stenen te mogen kijken. Zodra er in dollars wordt gerekend, weet je dat je zwaar belazerd wordt. Sri Lankanen betalen minder. Hoeveel is me nog niet duidelijk. Er is een aparte boeven kassa voor buitenlanders. Tot nog toe heb ik slechts eenmaal de verhouding tussen de prijzen gezien bij een een park aan het water in Nuwara Eliya. 120 roepies voor Sri Lankanen, 600 voor buitenlanders. Een factor vijf. Een fatsoenlijke hotelkamer is ongeveer even duur als je die oude stenen op de berg. Kun je het jezelf voorstellen? Een Japanner betaalt 200 euro voor een hotelkamer in Amsterdam en speciaal voor de Japanners kost het Rijksmuseum ook 200 euro, terwijl wij Nederlanders voor 22,50 naar binnen mogen.  Ik zou me er kapot voor schamen om buitenlandse gasten zo een poot uit te draaien. Als je geen toeristische hotspot dingen doet, dan is veel hier spot goedkoop. Een warme maaltijd kost 5 - 8 euro. En de zoete broodjes bij de bakker zijn helmaal spot goedkoop. Drie zoete broodjes een kop thee voor minder dan een euro.

De tuktuk is het nationale vervoermiddel. Je ziet ze overal. Meer dan brommers, ook meer dan auto's. Bussen en tuktuks zijn de manieren om ergens te komen.

Plaatsnamen met 7 lettergrepen. Ik moet drie keer een aanloop nemen om dat uitgesproken te krijgen. Galenbindunhuwewa, Puwarasankaluma, Marandankadawala.

Iedereen vraagt waar ik vandaan kom. Ze hebben een vraag paraat en dan houdt het op. Where are you from? The Netherlands. Een vraagteken op het gezicht en ze rijden weer door.

Bij welke aankoop, maakt niet als is het niet meer dan een tube tandpasta, je krijgt het mee in een plastic zakje.

Lang haar. Heel lang haar. Sommige vrouwen lijken hun haar nog nooit echt te hebben laten knippen. Tot op het achterwerk, zelfs een dame gezien met lang haar tot in haar knieholtes. En dan had ze niet eens haar nek naar achteren gebogen.

Ik zie een man een grote boomtak verwijderen. Zittend vanuit een andere boom hakt hij met een groot hakmes op de boomtak in die over de weg hangt. Zijn vrouw kijkt toe en maant hem te stoppen als er verkeer aankomt. Zijn zoon probeert de tak van zo'n 4 meter hoog tegen te houden met het touw dat eraan zit vastgebonden. Net na het passeren van een bestelbusje flikkert de tak op het wegdek. Een elektriciteitskabel boven de weg wordt geraakt. En tien meter verder staat een betonnen elektriciteitspaal te trillen in de grond. Iedereen komt met de schrik vrij.

Bijna iedereen spreekt Engels. En vaak vaak best goed ook.

Ze eten met hun rechterhand. Bij elk restaurant kun je je handen wassen. Ik eet gewoon met bestek, ik vind dat 'handiger'.

Volgens de boekjes is het hier wel/geen regenseizoen. Er is erg veel tegenstrijdigheid daarover. Volgens de weergoden is het de ene dag stralend zonnig weer. En de volgende niet. Het wisselt vooralsnog nogal.

Onderweg in Sri Lanka

Ik wil ook een claxon op mijn fiets. Zo'n grote zware dreunende TOET. Dat iedereen zich te pleuris schrikt als ik dat ding gebruik, om me vervolgens mega veel ruimte te gunnen. En als dat niet werkt, dan wil ik een bazooka. Verkeersregels in Sri Lanka werken op gewicht. Meer massa, meer snelheid, grotere toeter, meer voorrang. Als fietser sta ik op de aller onderste sport van de verkeersladder. Ik fiets vandaag van Dambulla naar Kandy en dat blijkt een behoorlijk drukke route. Om de drukte enigzins te ontlopen kies ik voor een geel weggetje op de kaart. Vooralsnog bleken dat kleinere rustige wegen, maar vandaag manifesteert het zich als een gravel pad langs een kanaal. En met de vele regen hier, is het nogal modderig met soms grote plassen water. Ach,... het is een mooie ochtend met veel zon en haast heb ik thuis gelaten. Eenmaal weer op de drukke weg laat het verkeer zich het best typeren als Franse horkerigheid, aangevuld met Cambodjaans toeter niveau. Alle horror verhalen van mijn Indische collega's over de chaos en hectiek van het verkeer. Het valt best mee. Vietnam en Taiwan waren 10 keer verschrikkelijker. Ja het is druk, ja ze claxonneren veel, en ja meestal krijg ik ook genoeg ruimte. Op enkele horken na, maar dat gebeurt me in Frankrijk ook regelmatig. Op een klein weggetje in Kandy dat zich met met veel bochten de berg opwurmt, blijkt hoe dom hun gedrag is. Er staan auto's geparkeerd op punten waar totaal geen ruimte is en het verkeer wurmt zich in twee richtingen langs elkaar af. Als iedereen elkaar een meter ruimte zou gunnen, dan zou alles redelijk soepel verlopen. Helaas duwt ieder voertuig zich elk onmogelijk gaatje in, in de hoop voordeel te halen. Het gevolg is een groot verkeersinfarct en alles staat stil. Ik zou me nu kunnen gaan gedragen als voorbeeldige weggebruiker en ruimte gaan gunnen aan het verkeer. Maar ja, dan had ik nu geen blog zitten schrijven en stond ik daar nog. Waar in het gewone verkeer de grootste en de zwaarste het voor het zeggen heeft, in dit infarct heeft de kleinste en smalste het voor het zeggen. Ik laveer overal tussendoor. Zelfs brommers zijn niet rapper.

Behalve het verkeer, de bergen en het klimmen heb ik ook nog een tempel gedaan vandaag. Kennelijk staat deze niet in de boekjes en vragen ze hier geen 30 dollar boeven entreegeld aan buitenlandse toeristen wat elders wel gebruikelijk is. Dit is wel een tempel met een verhaal. Boeddha beeld, lange trap, stupa. Het gebruikelijke werk. En veel super kleurrijke beelden. Maar ook, en dat was echt luguber om te zien, beelden van hoe vroeger werd gemarteld. Afgesneden genitaliën, opengerukte hersenpan, afgehakte knieën. En allemaal met heel veel bloed. Bizar en luguber. En alhoewel het maar goedkope gipsen beelden zijn van matige kwaliteit, het is gruwelijk om aan te zien. In een tempel verderop krijg ik uitleg van een man met drie voortanden over de aanwezige tentoongestelde attributen. Oude geschriften. Hoe palm bladeren worden behandeld om als perkament te dienen. En wanneer ze zijn beschreven en door wie. Ik krijg ook mijn naam mee, opgeschreven op een permanent palmblad, met koolstof en kokosolie als inkt. Het zou makkelijk 100 jaar of langer goed blijven. Controle wordt lastig op dit punt. Terwijl ik deze uitleg krijg, is er ook een Sri Lankaanse familie die in mijn kielzog mee luistert. Ze kijken aandachtig toe als de oude man bezig is met een prehistorische pen mijn naam te schrijven. Bij de Sri Lankaanse familie zit een knap meisje, puber leeftijd, die enorm met me loopt te flirten. Als ik haar toevallig aankijk, blijkt haar blik al op mij gericht en begint ze te glimlachen. Vreemd, hoe kan ik als negenenveertig jarige fietser een woest aantrekkelijke uitstraling maken op een puber? Dat gebeurt me normaal gesproken nooit. En ze blijft maar flirten. Maar na een hello van mijn kant, komt er bij haar ook niet meer uit dan hello terug zeggen. Misschien oefende ze gewoon haar flirt gedrag en was ik gewillig slachtoffer.

Het fort in Kalpitiya, vervolg

Volgens mijn reisgids en ook volgens Google is het Nederlandse fort in Kalpitiya een toeristische attractie. De waarheid is ligt ingewikkelder. Is het een bezoek waard? Nee, tenzij je Nederlands bent én in Kalpitiya bent. Toevallig voldoe ik aan beide voorwaarden. Het fort heeft geen vaste openingstijden, geen entreegeld en geen souvenir shop. Er is feitelijk ook niks te zien. Op een dingetje na dan, maar daarmee maak je er nog geen bezienswaardigheid van. Het enige wat voor een minuut de moeite is om te bekijken, is een oude steen met het logo van de V.O.C. ingeklemd tussen twee olifanten sculpturen. Het fort is 350 jaar oud en nog redelijk in tact, maar meer dan hele oude muren is het niet. Op het binnenterrein staat een volleybal net en er is een cricket veldje.

In plaats van entreegeld is er wel wat anders. Binnen geraken hier is de attractie op zich. Het fort begeeft zich binnen de muren van de Sri Lankaanse marine en je mag alleen onder begeleiding van een marinier een kleine rondleiding doen. Omdat ik me dus op een marine basis ga begeven, moet ik mij eerst onderwerpen aan een security check. Mijn paspoort wordt bekeken en overgeschreven, een foto maken was zeker te makkelijk, en ik krijg een boel vragen. Hoe oud ik ben, wat mijn beroep is, wat ik in Sri Lanka doe, welke landen ik nog meer bezocht heb. 49, engineer, holidays, en dan begin ik aan de lange lijst met landen waar ik ooit gefietst heb. Halverwege  word ik afgekapt, ik heb de check doorstaan. En dan neemt het gesprek een rare wending. Of ik weet hoe hij in Nederland een baan kan vinden. Huh,... die zag ik niet helemaal aankomen. Een baan in Nederland,.....eh ja waarom eigenlijk? Hij vertelt dat het niet goed gaat met de Sri Lankaanse economie en dat veel mensen hun heil elders zoeken. Hij heeft een bachelor in security en is bezig met een master. Physical security, geen IT security, legt hij uit. Of ik weet hoe hij aan werk kan geraken. Dat is de eerste keer dat iemand mij deze vraag stelt en ik sta met mond vol tanden. Ik begin uit te leggen dat er wel werk voor arbeidsmigranten is in Nederland. Maar dat daar ook voorwaarden aan vast zitten. Vooral slimme hoger opgeleiden zijn welkom. En medische personeel. Maar wat moeten wij precies met bewakers? Na een tijdje nadenken, besef ik dat de Rotterdamse haven wel een aardige plek voor hem is. Of ik dan weet hoe de procedure loopt? Waar kan hij solliciteren? Ja gast, ik was hier even om naar een kleine beetje Nederlands historie te kijken, niet om moeilijke vragen van potentiële arbeidsmigranten te beantwoorden.

Na 10 minuten heb ik het fort wel gezien. Ik stap op de fiets en ga op weg naar Anuradhapura. Plaatsnamen met 4,5 of 6 lettergrepen zijn hier heel gewoon. 

Nederlandse fort dicht, kerk open, de moskee niet echt

Kalpitiya heette ooit, heel vroeger, Calpetyn. Toen waren de Nederlanders hier de baas, nu beperkt de Nederlandse inbreng zich slechts tot een verdwaalde fiets toerist uit Utrecht. De kans is niet uitgesloten dat ik hier de enige Nederlander ben vandaag, maar ik acht de kans niet groot. Na drie dagen Sri Lanka ben ik voornamelijk Sri Lankanen tegengekomen, wellicht zaten er ook Indiërs tussen, maar met mijn beperkte gezichtsherkenning skills kan ik dat verschil niet zien. Op de luchthaven zag ik er een paar maar daarna nauwelijks meer.

De enige reden waarom hier wellicht een tweede Nederlander is, zit hem in het feit dat hier een oud Nederlandse fort staat. Plus een kerk. Nederlandse hervormd, protestants, of weet ik welke splinter afsplitsing van een splinter afsplitsing van de katholieke kerk. Als die protestanten ergens goed in zijn gebleken, dan is het wel onderling ruzie maken en nieuwe kerken oprichten. Geen wonder dat ze nooit een wereldgodsdienst zijn geworden. Eensgezind brengt je verder. Goed, bijna vier eeuwen geleden joegen onze voorouders de Portugezen hier weg op verzoek van de koning van Kandy, om vervolgens het gebied niet terug te geven aan de koning. Ze begonnen een  eigen handelspost en uiteraard bouwden ze een fort en een kerk. Wat anders?

De kerk is vrij toegankelijk. Er staan stoelen in en een altaar met doeken waar kruizen op staan afgebeeld. Een doopvont, en oude grafstenen met oud Nederlandse en Engelse (die namen later de boel over) inscripties. Er staan ook plastic stoelen. In vergelijking met Boedistische tempels is het in dit gebouwtje armoe troef qua kleur gebruik. Ik zag een andere moderne katholieke kerk die geheel lichtblauw was geverfd. Ok, deze kerk is ook ruim 350 jaar oud en voor die leeftijd ziet de kerk er goed uit. Ik bedoel, er zat gewoon een dak op. Van hout, dus origineel zal dat niet zijn. Maar toch, het was geen bouwval.

Het fort trok eigenlijk meer mijn aandacht, maar dat bleek gesloten. Niet volgens Google en mijn reisgids, wel voor de dienstdoende marinier die bij de ingang zat. Nader onderzoek wees uit dat het fort geen echte toeristische attractie is. Geen vaste openingstijden, geen souvenir shop, zelfs geen entreegeld. Het fort is onderdeel van een marinebasis en als je je paspoort inlevert, dan krijg je een rondleiding in het Engels van een marinier. Tenminste,...volgens sommige reviewers sprak de marinier Engels, anderen schreven dat de marinier dacht dat hij Engels sprak. Goed, morgen nog maar eens vragen. De marinier bij de ingang meldde me dat ze dan weer open waren.

Nu ik toch in dit gehucht ronddwaal, besluit ik ook maar even een moskee binnen te wandelen. Weer een nieuwe ervaring. Ik ben hier al een kerk binnen gewandeld en paar tempels. Geen haan die naar me kraait. In de moskee had ik binnen een halve minuut drie mannen om me heen staan die iets van me wilde weten. Wat ik hier deed? Nou gewoon even rondkijken. Niet dat er iets te zien was. Ik heb nog nooit zo'n leeg gebedshuis van binnen gezien. Het was een lege schuur. En waar ik vandaag kwam? Nederland. Of ik vragen had? Nee. De man die het woord voort blijft me indringend aankijken. Hij vertaalt ook mijn antwoorden aan een van de andere mannen. Ik denk de opperpriester hier of zo. De indringende ogen mannen vertelt me nogmaals of ik nog vragen heb. Nee, zei ik toch. Als ik vragen ben, dan ze willen me helpen. Ik krijg de kriebels van die gasten en loop direct de moskee weer uit. Misschien moet ik dingen alleen van de buitenkant bekijken. Dat is, denk ik, beter. Weet je wat het probleem met gelovigen is? Als ze in hun eigen geloof gaan geloven, dan worden het hele nare mensen. 

Sri Lanka, een eerste indruk

Hello sir, how are you?
Good.
Where are you from?
The Netherlands.
Ah,...Nederland. Very good. First time in Sri Lanka?
Yes.
How long do you stay?
3 weeks.
And how long in Colombo?
2 days.


Meestal houdt op dit punt in het 'gesprek' op. Er komt geen verkooppraatje bij of iets over hunzelf. Ze zijn vooral nieuwsgierig. Ook vandaag op de fiets zijn er velen die me even toe zwaaien. Maar echt heel veel interesse van mijn kant is er ook niet in het gesprek gaande te houden.

De eerste indruk van Sri Lanka is dat schrijnende armoede kan bestaan naast relatieve welvaart. Oma vooruit geduwd in een krakkemikkige rolstoel langs een winkel voor moderne Italiaanse keuken. Bedelaars naast een luxe koffietent met hele lekkere taartjes. Wat ook opvalt is de vriendelijkheid. Een oude tandeloze man die me water aanbiedt bij een tempel. Die fietser zal wel dorst hebben met dit tropische klamme weer en 30 plus Celcius. Behulpzaamheid is talrijk. Het verkeer in Colombo ook. Het eerste wat ze hier leren bij hun eerste rijles, is hoe om  te gaan met de claxon. Er lijkt een soort claxon taal te bestaan. De ene toetoet is de andere niet. En iedereen doet toetoet, soms bel ik terug. Maar dat is meer voor de vorm. Over de prijzen ben ik er nog niet uit. Niet alles is goedkoop, veel wel. Een zoet deegwaar broodje kost 23 euro cent, een hartige versie 45 cent, een luxe taartje €2,30. Import mandarijnen gaan voor €1,30, blauwe druiven doen het voor 6 euro de kilo. Een paraplu kostte me 8 euro en een verloop stekker, Lonely Planet en Amazon hadden me aangeraden om de verkeerde te kopen, was slechts 2 euro. Een massage, en niet eens een goede, van 40 minuten was 14 euro. Ook de vorm van het geld en de hoge bedragen doen vaak vermoeden dat iets best duur is, maar rekenwerk leert anders. Het grootste briefje hier is 5000 roepie. VIJF DUIZEND!!! Omgerekend 14 euro een beetje. Er zijn ook nog briefjes van 1000, 500, 100, 50 en 20. Die laatste is nauwelijks 6 cent. Plus muntjes van 5 en 10 roepie. Die bewaar ik niet eens. Als ik mijn hele hebben en houden aan eigen vermogen inwissel voor Sri Lankaanse roepies, dan ben ik multimiljonair. Maar dat ben je dus al vrij rap.

Op weg naar Sri Lanka

Vorig jaar was het nog levensgevaarlijk om een binnenbandje in je handbagage mee te sneaken op Schiphol. Mijn bagage boog af naar de onderzoeksband en ik vroeg me af, wat nu weer? Een binnenband dus, hoe durfde ik. Ongelukkigerwijs zat dat ding helemaal onderin in mijn rugzak verstopt en ik bood nog aan om het eruit te halen, maar mijn hulp werd niet gewaardeerd. De hele tas werd vakkundig overhoop gehaald zodat de bagage controleur met eigen ogen de band kon bekijken. Het multitool met imbussleutels, een kettingpons en een schroevendraaier bleek totaal niet interessant. Wat hadden ze toch met die band, niet meer dan een stuk rubber. Doen ze marktonderzoek op Schiphol naar de keuze van fietsrubber onder wereldfietsers? Op wat voor gevaarlijk projectiel kan een stuk rubber met een ventiel lijken? Op Kloten is me ook al een keer een pot honing ontnomen. En op Incheon airport ben bestolen van een powerbank en een busje WD40. Wat is dat toch met luchthavens? Ik heb er om onduidelijke reden altijd ruzie mee.


Behalve de binnenband in de handbagage had ik ook gezeur met de fiets zelf. Ik had de banden niet lagen leeglopen. Nee natuurlijk niet, dat fietst zo rottig. Of ik dat alsnog even wilde doen. Nou eigenlijk niet. Het is nogal een stupide regel en luchtvaartmaatschappijen lijken een voorliefde te hebben voor domme regels. Ze probeerde me uit te leggen waarom, waarin ze uiteraard hopeloos faalde. Er heerst namelijk een lagere druk in een vliegtuig en dan ontploft natuurlijk alles. Ja, in een kist heb je ongeveer een luchtdruk van 800 mbar terwijl op zeeniveau 1000 gewoon is. Boven op de Tourmalet heerst ook een druk van 800 mbar. Ooit een tour de France renner gezien die boven op elke berg zijn banden laat leeglopen en op platte tubes aan de afdaling begint? De grond stewardess keek me daarna geïrriteerd aan. Zij was van de regeltjes en zij mocht een stempeltje zetten. Leuk voor je meid.


Goed, dat was vorig jaar. Dit jaar is het anders. Ik fiets en vlieg nog steeds, maar Schiphol blijkt vandaag anders. Bij de incheckbalie worden me snel twee vragen gesteld en ik geef even rap antwoord. Of de banden leeg zijn. Nee. Of er alleen maar een fiets in de tas zit. Ja. En toen was alles OK. Misschien keek ik er deze keer gewoon vriendelijker bij. Bij de handbagage controle hebben binnenband hun aantrekkelijke status verloren en zijn niet meer interessant. Ook het wasmiddel in een verpakking van meer dan 100 ml is niet het bekijken waard. Zelfs de paspoort controle verliep vlotjes.

Nu ben ik benieuwd wat er straks op de luchthaven van Colombo gaat gebeuren. Vooralsnog heb ik nu zeeën van tijd over Schiphol om te lunchen en te wachten op mijn vlucht naar Doha. 

Corsica op een fiets, een kleine samenvatting

Waarom moet je vooral niet naar Corsica?
Er wonen Fransen en ze kunnen niet autorijden. Als je hier een stokbrood koopt en een flesje wijn, krijg je er gratis een rijbewijs bij. Tijdens corona tijd hoefde je in Frankrijk maar 1 meter afstand aan te houden, geen anderhalf of twee, zoals in veel andere landen. Ik weet niet of het daar iets mee te maken heeft, maar afstand bewaren tussen fietser en automobilist, dat zit er hier niet in. Er staan wel bij tijd en wijlen borden langs de weg, met als tekst 'partageons en la route' en daarop afgebeeld een fietser en een auto. Tussen die twee staat een pijl en 1,5 meter. Die borden staan er niet veel en ze zijn met 80 kmh niet te lezen. Alleen ik zie ze waarschijnlijk. Op kleine smalle weggetjes door de bergen willen de meesten Fransen wel wachten. Op de drukke doorgaande weg zelden. Toetoet en ze knallen met zestig kilometer per uur snelheidsverschil langs me af. Zonder pardon. Ik kan de grote routes helaas niet overal vermijden en ook op kleine weggetjes hebben ze soms heel erg veel haast. Met vijftig per uur naar beneden fietsen over een weg van anderhalve baan breed plus bar slecht wegdek en dan zit er een auto achter me te claxonneren dat ik aan de kant moet. Mijn eigen veiligheid lijkt van totaal ondergeschikt belang. En alcohol, dat schijnt hier nog steeds ook een groot probleem te zijn. Ik heb een Fransman gesproken die in een ongeluk twee benen heeft gebroken, plus zijn rug en arm. Aangereden door een stomdronken bestuurder met 170 per uur. Ze zouden die Fransozen hier beter kunnen opruimen en vervangen door Spanjaarden of Duitsers. Die hebben wel respect voor tweewielers. Of dat rijbewijs bij een flesje wijn afschaffen. En die eikels hier een keer opvoeden. Daarom moet je dus niet naar Corsica. Tenminste niet op een fiets.

Waarom wel?
Stel je voor dat je het verkeer overleeft en een blog zou kunnen schrijven, dan kan ik uitleggen waarom wel.

Ten eerste,  Corsica laat zich omschrijven als grillige bergen uit zee. En dat is mooi. Punt. Altijd al zo geweest. Gaat nooit veranderen. Ik ben in Japan geweest, grillige bergen uit zee. En in Taiwan, grillige bergen uit zee. Fenomenaal mooi. Geen speld tussen te krijgen. Ten tweede is dit buitenlands Frankrijk. Het is net zo Frans als dat de Elzas Frans is. En toch voel je je net buiten Frankrijk, maar er ook net zo goed in. In de Elzas is nagenoeg elke plaatsnaam Duitstalig. In Corsica Italiaans. Ajaccio, Propriani, Bonifacio, Porto Vechio, Calvi, Zonza en ga zo maar door. Maar ze spreken Frans, bij elke bakker kun je 's ochtends croissants en pains au chocola kopen. Pasta is hier nooit een primero. Elke dag stokbrood. Maar die plaatsnamen geeft me toch een soort ander Frankrijk gevoel.

Ten derde. De natuur is hier schitterend. Stop. Lees dit aub nog vijf. De natuur is s c h i t t e r e n d. Kaal, dor, bramen, rotsen, gras, olijven, kastanjes, eeuwenoude dennebomen, dorpjes tegen de bergwand geplakt, jeu de boules op het dorpsplein, mini mini kerkjes, knal blauwe hemel. Het houdt nooit met fenomenale vergezichten. De mooie bergen uit de Alpen plus de zonnigheid uit de Provence vloeien hier samen. Iedereen zou eigenlijk een keer in zijn leven tenminste een weekje in La Corse moeten verblijven. 

Bonifacio Efteling

Noordoosten wind voert me vandaag naar Bonifacio. Dat was net het duwtje in de rug,  letterlijk dus, wat ik nodig had om deze meest zuidelijke vesting van Corsica te bezoeken. Er is vanuit Porto Vecchio een route mogelijk en die is lang, recht en saai. En voornamelijk is het de doorgaande route waar veel Franssen absoluut nul rekening houden met tweewielers en ze er rijden doodleuk met tachtig per uur langs af op nauwelijks een halve meter. Ik haat dit. Echt, ik kan hun bloed drinken. En op 28 kilometer kom ik gegarandeerd een zo'n eikel tegen. Ik schrik me altijd de tyfus, want het gevaar komt zoal verwacht onverwacht en van achteren. Dit keer bleek het een Italiaan in een witte Volvo te zijn. Op zo'n moment kan ik alleen nog maar in scheldwoorden denken.

Is Bonifacio dat dan echt waard? Ja en nee. Nee, want ik zie geen Bonifacionist in het echt. Ik zie alleen maar toeristen. Het voelt deels als een Efteling attractie die om acht uur 's avonds sluit. Terwijl dit ook een gewone stad is waar mensen wonen. Ik voel me deels een domme toerist zoals ze door Ilja Leonard Pfeijffer worden omschreven in Hotel Europa. Niet iets om trots op te zijn. Ik struikel over restaurants en souvenirs winkels. En de zoveelste lokale markt waar voor woeker prijzen lokale worst en kazen worden verkocht. Plus een toeristen treintje. Plus een mega file om je auto geparkeerd te krijgen. Daarom nee, dus. Het is ook een mooi dorpje, gelegen op een berg en een fenomenaal uitzicht op zee en je kan vanaf hier Sardinië zien liggen, dat ook. Daarom ja, maar  de inmense belangstelling van toeristen is boven proportioneel.

Ik wilde voornamelijk ook het meest zuidelijke puntje van Corsica meepakken in mijn grand tour. Dat is gelukt. Het verkeer en de toeristen heisa had voor mij niet gehoeven. En nee, bewust geen foto hier. Ik ga voor het mooie uitzicht geen reclame maken hier.

Back in time

Nee, dat mag niet. Het is echt tegen elke internationale wetgeving, deze praktijk. Totaal ontoelaatbaar. De receptie dame kijkt me vol ongeloof aan en toont met een zekere trots, zo van zo handelen wij hier al jaren een camping dus dan moet het wel goed zijn, een volle bak met rijbewijzen en paspoorten. Ik schrik van haar totale onkunde en naïviteit omtrent identiteit en paspoort fraude. Ze heeft niet eens in de gaten wel misdrijf ze hier pleegt en wat de potentiële consequenties voor haar camping gasten zijn. Die bak met paspoorten is een goudmijn voor elke geïnteresseerde crimineel.

Let op, een hotel of camping mag slechts beperkte gegevens van je paspoort en/of rijbewijs noteren. Ze mogen nooit een kopie maken en ze mogen niet je burger service nummer (BSN) noteren. Ze hebben er domweg niks mee te schaften en het is een potentiële risico als dit in kwaadwillende handen terecht komt. Bij identiteitsfraude kan een crimineel een rekening openen, een auto huren, schulden maken, een bedrijf oprichten en god weet wat nog meer. Allemaal op Jouw naam. De overheid gaat op jou de schulden verhalen. En alhoewel het niet vaak voorkomt en alles meestal met een sisser afloopt. Zo'n proces kan jaren duren en een enorme bak aan stress opleveren. En van baan veranderen, of scheiden, of welke andere grote gebeurtenis in je leven dan ook is gedurende die periode of onmogelijk of een crime.

Ik had niet goed opgelet de vorige dag en zie tot mijn schrik dat ook mijn rijbewijs ergens in een bak op een camping had rond geslingerd. Dat gebeurt me geen tweede keer deze vakantie. Bij de eerstvolgende camping vragen ze er echter weer om. Ik vraag mijn rijbewijs terug nadat ze mijn naam had opgeschreven. Deze receptie dame kijkt me wederom vragend aan. Nee, zegt ze, die wil ik bewaren. Ik kijk haar aan een zeg nee. Over my dead body straalt mijn houding uit. Echt niet. Of ik dan direct wil afrekenen. Tuurlijk, geen probleem en ik pak mijn pinpas. Maar dat kon ook niet. Alleen cash. Ok dan cash. Ik betaal met briefje van 50, kleiner had ik niet, en nu kan ze niet wisselen. Ja denk ik, ga dan gewoon mee in de moderne tijd en accepteer pin betalingen. Ga dan maar ergens muntjes zoeken of zo.

Of dit nu typisch Corsicaans is, weet ik nog niet zeker, maar gevoelsmatig lopen ze hier 15 jaar achter. Iemands rijbewijs confisqueren om op een camping te mogen slapen..... stelletje achterlijken.

Corsica vergelijkingsmateriaal

Île de beauté, ilha formosa. Twee talen, twee eilanden, twee werelden van verschil. Ik zit Corsica een beetje te vergelijken met andere landen waar ik ooit gefietst heb. Lijkt het nu meer op Japan, of meer of Taiwan, of meer op Frankrijk? Corsica zijn grillige bergen uit zee, Japan zijn grillige bergen uit zee, Taiwan zijn,.... Ja ook grillige bergen uit zee. De Amalfi kust in Italië? Ik ben er nooit geweest, maar uitgaande van de foto's op internet, moet dat ook schitterend zijn. Weer grillige bergen uit zee. Tot zover de overeenkomsten van het geografisch terroir. Er zijn meer overeenkomsten. Taiwanezen zijn horken in het verkeer, Fransozen alleen op de doorgaande wegen. Japanners zijn beleefd, altijd. De keuken? Nee,... dat is echt allemaal anders. De Corsicaanse keuken is een mix van Frans en Italiaans. Japan is heel veel verse vis, met noedels of rijst en veel groente. De Taiwanese keuken heeft geen smaak. Corsica is net als Frankrijk een heerlijk kampeer land en lijkt hierin niet op Italië. In Italië zijn de kampeerplaatsen twee keer zo klein en twee keer zo duur als in Frankrijk.  Corsica is wat dit betreft echt Frans. Japan is een klein beetje een kampeer land. Taiwan nauwelijks. Al heb ik er wel ooit een sleurhut zien rond rijden.

Lijkt Corsica op Spanje? Nee. Spanjaarden versta ik beter en die grillige bergen uit zee heb ik daar nog nooit gezien. Het is een ook een stuk goedkoper eten. Zwitserland? Ook nee. Zwitsers zijn horken in het verkeer en daar buiten vaak ook. En zee hebben ze ook niet. Een fatsoenlijke keuken ook niet. Italië dan? Redelijk, maar Corsica voelt toch veel meer Frans aan. Ook al zie ik soms graffiti met teksten als Corse ce n'est pas France. Overal praat iedereen Frans. Corsicaans hoor ik nergens. Lijkt het op Nederland? In helemaal niks. Nou ja, ze hebben hier ook tegenwind.

De hele dag had ik vandaag een knalharde wind tegen staan. Maar godzijdank is het super mooi hier. Anders was ik nu een stuk chagrijniger geweest.

Onderweg naar Corsica

 Het aantal opties om van Utrecht naar Corsica te reizen zijn legio. Vliegen,  trein plus boot, auto plus boot, bus en dan dus ook weer een boot. Vliegen naar Nice en de boot kan ook. Er simpelweg heen fietsen is ook nog een optie. En dan uiteraard weer de boot. Alleen rechtstreeks vliegen is de enige manier om aan de boot te ontkomen. Ik heb alle opties onderzocht op prijs, gemak en hoeveel tijd kost het. Rechtstreeks vliegen? Onhandig. Of vanaf Brussel zuid (lees Charleroi), of via overstappen in Parijs of vanaf Rotterdam en dan om 7 uur vertrekken op de enige vlucht op maandag ochtend te halen. En dan krijg ik het gedoe erbij om een grote fietstas mee te zeulen en die ergens op Corsica te bewaren. De boot komt zo al rap in zicht. Trein dan? Goed voor het milieu, naar het schijnt. Maar het  duurt een eeuwigheid, vrij prijzig en ik moet mijn fiets reduceren tot een mini pakketje om met de TGV mee te mogen. Of met de reguliere Franse treinen. En da's nog langer onderweg en de info om een fiets mee te mogen nemen is al helemaal een crime om te achterhalen. De fietsbus was nog een redelijk goede optie maar dat kwam net niet uit met mijn andere vakantie plannen. Het grote voordeel van mijn eigen auto blijkt toch wel dat niemand er moeilijk over doet als ik daar een fiets in meeneem.

Auto plus boot dus. En zo kom ik weer door Luxemburg en Frankrijk heen. De boot vanaf Toulon naar Ajaccio. Met hut. Dat is echt een aanrader als je 's nachts vaart. Een heus bed met lakens en een deken, en 's ochtends even douchen. Ik kwam uitgerust op île de rousse aan. Oh ja,.... vanwege verwacht noodweer werd de overtocht aangepast.

Onderweg naar die boot zul je een aantal keer moeten stoppen onderweg. Franse, Luxemburgse en eventueel Belgische tankstations. Er is één reden om in Luxemburg te stoppen. Goedkope peut. Dat is eerste en enige reden. Er zitten twee tankstations langs de snelweg, Capellen en Berchem. Allebei krankjorum druk. Zowel met tanken, als parkeren, als met een kop koffie halen. Waarom leggen ze daar geen derde of vierde aan? Aan klandizie zal het niet liggen. Franse tankstations daarentegen zijn super ruim, super rustig, relaxed. Alles wat je nodig hebt om even uit te rusten. Zelfs de toiletten zijn gratis en schoon. Heel wat anders dan die gebarricadeerde vesting in Luxemburg waar je eerst met met je pinpas 50 cent moet afrekenen om te mogen plassen.

Oh ja,... Ik ben nu in Corsica. Île de beauté en dat is geen leugen. Het slechte weer dat de boot deed uitwijken is nog niet helemaal uitgeraasd. Ik heb daarom maar even voor de optie hotel gekozen. Gisterenavond flikkerde hier een zwembad uit de lucht. En het waait soms kanonnen hard. Maar dat weer waait ook wel weer weg. En dat ziet het er ongeveer zo uit:

De Iraniër in Metz

 Het duurt even voordat ik iets te eten heb gekregen in Metz. Pas bij restaurant numéro drie heb ik prijs. Metz stond niet echt op de planning, ik rij vandaag gewoon naar huis vanuit Zuid-Frankrijk. Dat kan eigenlijk net niet in een dag. Twaalf honderd kilometer en de eerste 200 kilometer over een tweebaansweg door de bergen heen. Toch geeft de navigatie halverwege aan dat ik rond elven thuis kan zijn. Maar tegen vijven heb ik moeite mijn ogen open te houden en dan is het nog zo'n zes honderd kilometer. Zo doorgaan lijkt me niet verstandig. Ik draai bij Metz de snelweg  af en zoek de camping municipal op die aan het water ligt en ook dicht bij de stad ligt.

De stad wemelt van de restaurants en het is zaterdagavond vandaag, dus druk is het ook. Behalve bij de Chinees, daar zit nog geen mens. Ik zou natuurlijk in Frankrijk Frans kunnen gaan eten, maar dan ben je in Metz net niet helemaal aan het goede adres. Thais, Chinees, Perzisch, Libanees,  Japans, Iraans, Afghaans. Ja, allemaal ja. Ik ga bij de Chinees zitten, maar na het bestuderen van de kaart, ben ik ook rap weer weg. Alle lekkere menus zijn op zaterdagavond niet beschikbaar. Geen wonder dat er geen hond zat. Dan maar een zeer groot Frans restaurant met een mega terras dat bijna helemaal vol zit. Dat zegt wat over de keuken. Helaas is het daar zo stervensdruk dat ik na een kwartier wachten nog steeds geen menukaart in mijn handen gedrukt heb gekregen. Laat staan dat ik een glaasje wijn heb kunnen bestellen. Zodoende stap ik ook daar op. Op naar de volgende. Een Iranees. En gelukkig werkt het daar wel allemaal. Binnen vijf minuten zit aan het voorgerecht. Volgens mij is dit ook mijn eerste keer Iraans eten. En het smaakt vooralsnog uitstekend. 

Ondertussen in Frankrijk

Ik maak me niet zo'n zorgen om Poly, stomme naam ook. Ik ben ook niet thuis en de parasol staat niet buiten. Naar mijn werk fietsen hoeft dus ook al niet.

Ik ben maar weer eens bezig met rondje numéro zoveel in Frankrijk plus een lunch onderweg. Col de la Cayole heet vandaag de pukkel waar ik bovenop wil staan. Tweeduizend driehonderd zevenendertig meter hoog en boven op de col is slechts een parkeerplaats en gedenksteen die als colbord dient. De tour passeerde hier in totaal drie keer, de laatste keer is al 50 jaar geleden. Ik zie ook geen enkele tourheld uit het verleden hier op het wegdek geschilderd. Geen gele fietsen op de weg geschilderd of andere memorablia van een vorige tour. De Cayolle mag de tour niet, of andersom. Misschien heeft de Mercantour, die deze col doorkruist geen zin in reclame, of ze hebben het geld er niet voor over om le grand boucle door dit gebied heen te krijgen. De tour rijdt vandaag door de Pyreneeën over de col de Marie Blanque, da's ook geen nieuwkomer.

Wat valt er nog meer op vandaag? Weinig fietsers op deze berg, iets meer motorrijders en een enorme bak tegenwind als ik terug het dal in fiets. Ik moest werken om naar beneden te komen. De zon schijnt wederom uitbundig. Het wegdek is soms super mooi en veelal super prut. Zo prut dat ik de fiets niet kan laten lopen in de afdaling. Niet omdat er een bocht aankomt, maar boven de 50 per uur trilt het stuur uit mijn handen. Dan kan ik simpelweg de remmen niet meer bedienen. Ik moet continue de snelheid eruit halen om zeker te zijn dat ik straks kan remmen als er echt een bocht aankomt.

Wat nog meer? Oh ja,.... de tarte myrthilles was weer erg lekker. 

Col des Champs en Gorge val Daluis

Verwacht geen drietal onafhankelijke fotografen die wielrenners op de gevoelige plaat zetten en daar een boterham mee proberen te verdienen. Verwacht ook geen collonne wielrenners op de berg, of een rits aan campers met ondeskundige bestuurders. Verwacht ook geen restaurant boven op de top, of een col bordje. Verwacht ook vooral niet dat het hier niet fors omhoog loopt.

De col des Champs is een van de velen cols in Frankrijk waar niet elk jaar de tour overheen komt. Daar wemelt het er in dit land van. Gisteren fietste ik over de de col d'Allos, vandaag de col des Champs. Is daar de tour ooit overheen getrokken? De Allos misschien nog wel,  de des Champs vermoedelijk niet. Deze regio is niet zo populair bij le grand boucle. Het is hier geen Alpe d'Huez of les deux Alpes. Dat heeft voordelen. Nou ja, er zijn niet zoveel restaurants, maar honger lijden ga je hier ook niet. En als je indruk wil maken met indrukwekkende col namen op collega's of vrienden die de ballen verstand hebben van wielrennen, dan ben je ook aan het verkeerde adres.

Frankrijk heeft meer te bieden dan de Tourmalet en de Mont Ventoux. Ook meer dan de Gorges du Verdon of de Gorges de l'Ardêche. Waarom noem ik hier ook die twee gorges? Om de simpele reden dat ik vandaag door de Gorge val Daluis ben gefietst. Die lag op de route naar de col des Champs. De Daluis is een van de meeste spectaculaire kloven waar ik ooit doorheen ben gefietst. Een hele smalle enge kloof met rood gesteente waar op bizarre wijze een weg doorheen is gehakt. FENOMENAAL!! Maar kennelijk staat het in weinig boekjes en ze sturen Pojacar en Vinegaard er niet doorheen. Dus samen met een paar motorrijders, die redelijk netjes rijden, heb ik deze wegen voor mezelf. Ik zeg houden zo.

Alsacienne 2023

Kramp in mijn poten, een pijn grimas op mijn gezicht, ingewanden die protesteren tegen de kwelling die ik mijn lichaam aandoe. Echt alles is gelukt deze cyclo. Mijn laatste twee cyclos waren de Rad am Ring en de Velomediane eind 2019. Toen kwam corona en daarna raakte bij mij de klad erin. Ik ging andere fiets avonturen aan, van Barcelona naar huis fietsen of 2000 km dwars door Spanje heen. Dat soort werk. Dit jaar na vier jaar eindelijk weer eens een cyclo. Omdat het kan, omdat ik het ooit leuk vond en ik wilde bezien of dat laatste nog steeds waar is.

De cyclo is 100% geslaagd. Kramp? Ja. Steendood? Ja. Heb ik iets te zoeken in de uitslag? Nee,... p102 op ruim 400 deelnemers. De cyclo begint met een stukje vals plat dalen over een afgezette weg en dan de col d'Oderen, gevolgd door de col de Page. Ik kijk naar mijn hartslag, de cadans en naar de mensen om me heen. Ik haal er een aantal in, sommigen stuiven aan me voorbij. Denk ook een beetje aan mijn ego, wil ik ze meegeven, maar daar fietsen ze te rap voor. Wat ik echter slecht snap, is dat 100 km verderop op het parkoers dat me nog steeds gebeurd. Ingehaald worden alsof de koplopers je voorbij komen stuiven. Hoezo dan? Waar komen die gasten vandaan dan? De Oderen gaat lekker, de Page ook. Dan dalen over hobbel asfalt, een tussendoor colletje en dan over een brede route national een super afdaling rijden. Na de makkelijke Oderen volgt nu de klim naar le Markstein over een klein pesterig steil binnendoor weggetje. Ik verteer dit nog goed, beulen op 13% en wat rustiger aan op 8%. Wat nu volgt is veel afdalen en twee tussendoor colletjes. De Banstein en de firtsplan, waarbij opgemerkt dat die laatste gewoon 7 km klimmen is. Ik plas een keer onderweg en ik kijk naar de hf meter en de cadans meter. Het voelt nog steeds goed, maar dat gevoel is compleet weg op de petit Ballon, die we bereiken na weer een stuiter afdaling. Van dat oud asfalt dat zo hard trilt, dat ik maar met moeite de remmen kan bedienen. De naam van de petit Ballon mag lieflijk en klein lijken, de praktijk is anders. Het is een kreng. En vul nog nog maar wat meer scheldwoorden in. Nu beginnen een voor een mijn lichaamsonderdelen te protesteren. Maag, nieren, zelfs mijn biceps beginnen te zeuren. De pols wil niet echt meer de hoogte in en het is inmiddels 28 graden en ik fiets in de volle zon. En waarom toch steeds 7 % afwisselen met 13% . Welke wegenlegger is hier op afgestudeerd? Ik trek dit nu niet goed meer. Na wederom een stuiter afdaling waar mijn rug een paar rot klappen te verduren krijgt, volgt de laatste klim, de col de Platzerwazel. Het klinkt ook allemaal zo Frans hier. Ik heb ooit eerder de Platzerwazel gedaald en ik kan me goed herinneren dat het een schitterende daalweg was. Constant 8-9% naar beneden en immer gerade aus. Nu mag ik omhoog. Ik tel kilometers af. En ik voel me miserabel. Nog 7,5 km, nog 7 km, nog 6,5 km, nog 6 km. Het is een pokke eind naar de top. Van groepjes is nu helemaal geen sprake meer. Ik krijg als eenling nog wel steeds voorrang op het overige verkeer als ik de Route des crêtes opdraai. Nog een beetje klimwerk en daarna een bijtrap afdaling. Onderaan de afdaling slaat plots de kramp toe. Ik kan die er net onder krijgen. Het laatste klimmetje bij de finish kan ik niet meer voluit gaan. Het lichaam is leeg en verkrampte poten finish ik na 6 uur en 17 minuten. Dat was ook de tijd die ik vooraf realistisch had geschat.

En stiekem vond ik het nog best leuk, maar op het eind ook allejezus zwaar 

Cyclo Alsacienne,..... waarom dan toch?

De voorbereiding begint ergens halverwege dit jaar met twijfelen of ik weer eens een cyclo wil rijden. Corona heeft twee jaar roet in het eten gegooid. In 2020 werd alles afgelast, terecht uiteraard en in 2021 verkeerde de wereld in blinde paniek gecombineerd met burgelijke onwil. Het gevolg was dat er cyclos werden georganiseerd met allemaal mondkapjes op bij de start, hutje mutje op het parkeerplein van de supermarkt. En bij het startschot mochten de mondkapjes af. Wel fietsen, geen prijsuitreiking en ook geen ronde miss. Die laatste mocht wellicht ook niet vanwege woke onzin, het zou namelijk raar overkomen als een man door een mooie vrouw wordt gekust. Of zoiets. Ik had geen zin in die onzin. Organiseer het dan niet in plaats van half slappe fantasie maatregelen waar de honden geen brood van lusten. In 2022 had het eigenlijk best weer gekund. De paniek was grotendeels verdwenen en er konden weer op een menselijke manier evenementen worden georganiseerd, zonder deelnemers als parasitaire buitenaardse wezens, vol met vreselijke enge ziektes, te 'verwelkomen'. De harde les van de Nürburgring in 2019 zat echter nog in mijn achterhoofd. Ik werd oud en dat bleek goed te zien aan de tijden die ik reed. Ik dacht in vorm te staan maar Strava bepaalde anders. Dus waarom zou ik in 2023 wel weer een cyclo gaan rijden? Om mijn tijden te verbeteren? Nee. Om top 10 of top 100 te rijden. Nee. Om bij iets of iemand een goede indruk te maken. Nee. Voor mijn gezondheid? Nee. Alleemaal nee. Er is maar een reden cq vraag te noemen die moet worden beantwoord. En dat is of ik wielrennertje spelen nog leuk vind?

 

En ik fiets echt heel graag. Welke halve zool fietst anders van Barcelona naar huis? Of je spoort niet, of je lijkt op mij. Maar een cyclo rijden is wat anders dan met een fiets en bepakking van restaurant, naar camping, naar bakker fietsen. En me totaal niet druk maken over snelheid, dagafstanden of Strava tijden. Hoe rap of langzaam ik ook ergens fiets, ik kan altijd als excuus gebruiken dat ik mijn wielrenfiets niet bij heb. Cyclo rijden is wedstrijd fietsen, is het onderste uit de kan halen om daarna te bezien hoe hoog of in mijn geval hoe laag je ergens in de einduitslag staat. Cyclo rijden is een lange marteling van start tot finish. Van monter en fris aan de start tot een pijngrimas en kramp in je poten aan de finish. En behalve de cyclo zelf, moet er in de voorbereiding ook nog een beetje deftig orden getraind. Je moet er maar van houden en ik hield er ook van. Corona killed it. Geen cyclos, geen wedstrijden, geen evenementen. Vermaak je zelf maar of zo. En dat kan ik redelijk, twee duizend, twee honderd kilometer dwars door Spanje en de Franse Pyreneen heen. Pas du problême.

 

Ergens kriebelde het nog. Ik vond dat vroeger echt leuk, ik leefde ervoor. Totaal onzinnig uiteraard, maar dat vatte ik zelf ook wel. Ik heb dit jaar nog geen koers gereden, ook niet op Sloten. Maar een cyclo….. dat kriebelde. Keuze te over weer in 2023 en dus toch mezelf maar ingeschreven voor de  Alsacienne. Ze moeten mij toch eens een keer de regio's in Frankrijk beter gaan uitleggen. Ik ken omgeving in de buurt van de Grand Ballon toch echt als de Vogezen. Ze kennen hier vier afstanden, waarbij de langste 195 km en 4850 hoogtemeters telt. Dat vond ik toch net iets te gortig, daarom doe ik de 146  km versie met 3800 hoogtemeters. Dat was vroeger tegen mijn principes, de langste is de langste en verder niet zeiken. Maar ik ben ook geen 18 meer, dus de principes worden ook wat minder.

 

Morgen is de start, ik heb een mini huisje geboekt op 17 km van de start omdat ik veels te laat heb besloten hier te willen fietsen en toen was uiteraard alles al vol. Het uitzicht is overigens fenomenaal mooi vanaf mij balkon waar ik dit relaas typ, dat maakt het dan weer goed. Het enige dat we een beetje zorgen baart is de vorm van de dag. Ik heb hopeloos slecht geslapen gisteren en morgen is de cyclo. Ik hoop toch echt een betere nachtrust te krijgen. Ik had niet eens honger vanochtend en dat is een slecht teken. Maar ach,…. Er kan eigenlijk helemaal niks mis gaan morgen. Nou ja, ik heb geen zin om weer een ziekenhuis blog te schrijven. Maar als ik morgen een prut tijd klok, zal het me ook jeuken. Maar vorm is leuker. Zes uur in het zadel en langzaam sterven en met verkrampte spieren sprinten om P569 tegen onbekende Belg, dat doe ik toch het liefst.

 

 

 

 

De camping smoking

Ik ben vergeten mijn camping smoking in te pakken. En dat had nauwelijks ruimte hoeven kosten in de fietstassen. Zo dom. Nu hoor ik er gewoon niet bij. De camping smoking voor mannen, ik zou er een heel verhaal aan willen weiden, maar de smoking is snel omschreven. Het bestaat namelijk niet uit zo heel veel kledingstukken. Twee. Een paar slippers, en een korte goedkope broek van Action. Let op, vooral geen nette korte broek. Een lelijke goedkope korte broek. En dan houdt het op. GEEN t-shirt!!@ Wat hebben lelijke mannen van boven de vijftig toch? Waar hebben ze dat gevoel over gehouden dat ze nog een jonge adonis zijn? Een zongebruinde torso met spieren gelijk dikke touwkabels. Nee,.... het is een bierbuik in een afgezakt vel. En kennelijk zijn ze ook niet met een vrouw getrouwd die het iets kan schelen. Of ze is moe gestreden er nog iets van te maken. Maar opvoeden van volwassenen mannen heeft geen zin. Soms slobbert de vrouw er in een gelijke 'smoking' naast haar echtgenoot. Maar wat ik dus echt niet snap zijn vrouwen in een nette jurk waar zo'n smurf in z'n zwembroek naast waggelt. Op weg naar de camping brasserie voor een wijntje en een hoofdgerecht.


Ik heb geen camper, ook geen caravan, ook geen vrouw en ik kampeer nog heel ouderwets met een klein tentje. Ik heb ook een nette korte broek plus polo aan in die zelfde brasserie. Best lekkere wijn trouwens die Italiaans primitivo.