Het duurt even voordat ik iets te eten heb gekregen in Metz. Pas bij restaurant numéro drie heb ik prijs. Metz stond niet echt op de planning, ik rij vandaag gewoon naar huis vanuit Zuid-Frankrijk. Dat kan eigenlijk net niet in een dag. Twaalf honderd kilometer en de eerste 200 kilometer over een tweebaansweg door de bergen heen. Toch geeft de navigatie halverwege aan dat ik rond elven thuis kan zijn. Maar tegen vijven heb ik moeite mijn ogen open te houden en dan is het nog zo'n zes honderd kilometer. Zo doorgaan lijkt me niet verstandig. Ik draai bij Metz de snelweg af en zoek de camping municipal op die aan het water ligt en ook dicht bij de stad ligt.
De stad wemelt van de restaurants en het is zaterdagavond vandaag, dus druk is het ook. Behalve bij de Chinees, daar zit nog geen mens. Ik zou natuurlijk in Frankrijk Frans kunnen gaan eten, maar dan ben je in Metz net niet helemaal aan het goede adres. Thais, Chinees, Perzisch, Libanees, Japans, Iraans, Afghaans. Ja, allemaal ja. Ik ga bij de Chinees zitten, maar na het bestuderen van de kaart, ben ik ook rap weer weg. Alle lekkere menus zijn op zaterdagavond niet beschikbaar. Geen wonder dat er geen hond zat. Dan maar een zeer groot Frans restaurant met een mega terras dat bijna helemaal vol zit. Dat zegt wat over de keuken. Helaas is het daar zo stervensdruk dat ik na een kwartier wachten nog steeds geen menukaart in mijn handen gedrukt heb gekregen. Laat staan dat ik een glaasje wijn heb kunnen bestellen. Zodoende stap ik ook daar op. Op naar de volgende. Een Iranees. En gelukkig werkt het daar wel allemaal. Binnen vijf minuten zit aan het voorgerecht. Volgens mij is dit ook mijn eerste keer Iraans eten. En het smaakt vooralsnog uitstekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten