Behalve deze sport cultuur heb ik deze week nog een poging gedaan om andere meer hoogdravende cultuur te ondergaan. Dat is is faliekant mislukt, ik ben vroegtijdig afgehaakt. Hoe ga ik dit nu netjes verwoorden? Hoe ga ik uitleggen hoe het gedrag van de dirigent op mij overkwam. En dan zonder het in het belachelijke te trekken. Ik zou me natuurlijk eerst simpelweg bij de feiten kunnen houden. De Mattheüs Passion wordt gespeeld in de Jans kerk in Utrecht en de zaal zit bijna vol. Het orkest dat voornamelijk uit strijkers bestaat, speelt twee melodieën tegen elkaar in. Volgens de theorie zou dit toch een harmonieus effect moeten hebben. Mijn oren en brein snappen er echter niks van. Het klinkt echt voor geen meter. Het koor lijkt er dezelfde mening erop na te houden en probeert uit volle borst het orkest te overstemmen. Maar ook zij zijn niet eensgezind en zingen dwars door elkaar heen. Voor het orkest staat een dansende dirigent. Hij heeft er zin en voelt de swung van zijn orkest. Mij doet hem denken aan de hoofdpersoon in het nummer dancing fool van Frank Zappa. Hierin wordt een adolescent omschreven die wekelijks naar de disco trekt om te dansen maar er werkelijk niks van bakt en zichzelf alleen maar voor schut zet. Of zoals Zappa zingt: ‘they has a fit while I’ll commit my social suicide’. Gelukkig is er na een uur al pauze en kan ik ongemerkt de zaal uit sneaken.
Misschien ben ik toch meer geschikt om sport te kijken. Dat gaat me waarschijnlijk
beter af. Maar ik denk dat ik ook van die cultuur lang niet alles gaan zien.
Morgen hebben ze eindelijk eens geen hagelbuien voorspeld en de april herfst gaat
wellicht plaatsmaken voor wat stabieler voorjaarsweer. Uiteindelijk zit ik toch
liever zelf op de fiets in plaats van in de NPO sport zetel.
