La petite Marmotte

Boven op de top van de Galibier ben ik even corona vergeten. Wielrenners en rensters komen hijgend boven. Ze lopen door elkaar heen, doen een poging hun fiets even tegen de houten balken te parkeren, om vervolgens foto's te gaan bij het colbord. Iedereen vraagt aan elkaar om even een foto te nemen. Een magere Belgische renner in een Peugeot tenu geeft zelfs uitgebreide instructies aan de fotograaf, vanaf welke afstand precies en of de foto staand of liggend moet worden genomen. Dat laatste blijkt plat te heten in het Vlaams. Ik tik een dame, die ik onderweg drie keer ben tegengekomen, tegen haar arm om even een foto van mij te nemen. Niemand denkt hier aan corona, noch aan mondkapje of social distancing. Zo relaxed.

Op de top denk ik ook lang na. Het is ook domweg interessant kijkvoer, al die fietsers, allemaal moe en iedereen maakt een foto op haar manier voor het collen bord. Ik twijfel ook of ik mijn plan ten uitvoer ga brengen en dat is afdalen naar le Bourge d'Oisans en dan via de croix de fer terug. Dat rondje is natuurlijk bekend omdat het de route van de Marmotte is. Maar echt heel lekker gingen de laatste kilometers van de Galibier niet. Ik kan het mezelf ook makkelijk maken en terug fietsen naar Valloire en daar gaan eten. Na een half uur of zo besluit ik om toch maar voor de lange route te gaan. Zo vaak heb ik ook niet de kans om deze route te fietsen.

De afdaling naar le Bourge is lang en kent veel tegenwind op een col die niet eens zo steil daalt. Bevoorrading zoals in een cyclo is er uiteraard niet. Maar gelukkig zijn er terrassen waar ze fatsoenlijke lasagne serveren. Na deze maaltijd, plus appeltaart, een blikje cola en veul water kan ik er weer tegenaan. Op de naar de Croix de fer. Dat blijkt een k-col te zijn. Onderweg een stuk van twee kilometer lang aan 11%, een tweetal afdalingen in de klim en de lange afdaling naar het dal was helemaal een crime. Stuiterasfalt, wegwerkzaamheden en lange stukken met afgeschaafd asfalt en putdeksels die nu 5 cm boven het wegdek liggen. En op het eind klimt het weer een paar lange stukken in iets wat dus een afdaling hoort te zijn. Ik kom gesloopt aan in Saint-jean de Mauriene. 163 km, 4000 hoogtemeters en de laatste 30 kilometer langzaam geradbraakt.

Morgen maar eens niks doen of zo. Eens kijken hoe dat bevalt

Corona blog

Aangenaam rustig is het in Frankrijk te noemen. Van corona paniek zie je niks. Nou ja niet echt niks. Franssen zijn van mondkapjes gaan houden, tenminste een deel dan. En vooral in de super marchee houden ze er van. En sommige horeca ondernemers zijn inmiddels ook verkocht. En als het geen mondkapje is, dan is het wel een groot gezichtsbedekkend spatscherm. De ene ober doet het wel, de andere serveerster niet. En dat binnen hetzelfde etablissement. Handen heb ik ze ook nog niet zien schudden, kussen ook niet. En de Franssen houden doorgaans wel een beetje van geknuffel onderling.

Maar als toerist? Als toerist heb je er eigenlijk nul last van. Ok, je moet je handen wassen voordat je een restaurant binnengaat. Maar je hoeft niet met een gedesinfecteerd winkelwagentje de winkel in. Je mag zelfs zonder wagentje of mandje de winkel in. Social distancing? Ach, in Frankrijk is een meter genoeg. Dat virus is kennelijk dusdanig opgevoed om te weten dat het in sommige landen niet zo ver mag springen om van mens tot mens te geraken. En die meter voelt voor veel Franssen ook stom aan, dus minder mag ook in de praktijk.

Het gevolg is dat ik nu 'gewoon' vakantie aan het vieren ben, zonder ook maar een noemenswaardige beperking. Alles kan, alles mag. Lekker uiteten met een groot bord salade avec fromage de chèvre chaud plus een verre de vin blanc? Pas du problème. Aan de bar een wijntje drinken? Of een pression? Ook hier geen probleem. Noest zwoegend een lange steile col opfietsen of picknicken boven bij een meertje in de bergen. Ja, allemaal ja.

Een kleine kanttekening bij dit positieve verhaal. Het is nog net voorseizoen hier en ik zit in een klein dorpje in de Alpen. Ik heb geen ervaring met een grote drukke kindvriendelijke camping met zwembad en speeltuin. Die ervaringen ga ik ook niet delen hier. Zelfs voor corona probeerde ik die campings al te mijden. Ik ben nooit zo'n fan geweest om het gekrijs van andermans grut te moeten aanhoren. Maar als er mensen twijfelen om naar de Alpen te gaan voor rust, wandelen, fietsen en lekker eten. Er zijn geen beperkingen 

Back in business

Alles is weer als vanouds. De Alpen liggen nog op hun plek, in Luxemburg is de peut nog steeds voor een prikkie en auto rijden kunnen de Fransen nog steeds niet. De Carrefour ligt nog steeds vol met de lekkerste dingen, wijn kaas en worst is er in alle soorten en smaken en de restaurants stromen op zaterdag vol. Corona hebben we gehad, back to normal life. Zo'n leven dat eruit bestaat dat je in de zomer naar Frankrijk kart en dan een partij gaat afzien om over van die vervelende hoge steile cols te fietsen.

Eindelijk! Het kan weer. Ik was echt als een kind zo blij toen ik vanmiddag op een desolate snelweg, vrijwel alleen, de hoge bergen op de achtergrond zag liggen. De zon schijnt de grenzen zijn open en Rob gaat op vakantie. Eindelijk weer hooggebergte live aanschouwen, met 130 kmh langs een grenspost razen en eindelijk gedaan met die opsluiting. Einde lockdown.

Wat gebeurde er vandaag nog meer? Wel, ik heb vandaag het resultaat mogen bezien van een gevalletje onmogelijke auto-sleurhut combinatie. Zo'n geval waarvan je denkt, wat gaat die sleurhut met die auto naar toe? Het geheel was geschaard en daardoor dwars op de autosnelweg terecht gekomen. De oorzaak was hoogstwaarschijnlijk een veel te grote sleurhut, een niet zo'n kundige chauffeur in combinatie met een maloot die zich al remmend en wringend zich van links naar rechts baant om toch nog die ene afrit af te kunnen. Dat gehannes van veel Franssen om veel te laat naar rechts uit te voegen en het plots remmen met ruim 130 op de teller om voor mij totaal onduidelijke redenen, ik weet niet of dit een nieuwigheidje is maar echt handig is het allemaal niet.

Zonder verdere ongelukken bereik in een dagje rijden de Franse Alpen. Saint-jean de Mauriene is de plaats van handeling de komende dagen. Beetje colletjes pakken en uiteraard fatsoenlijk uiteten